Anxiety Disorder - โรควิตกกังวล

มีโอกาสได้อ่านบทความ ของรองศาสตราจารย์นายแพทย์ มาโนช หล่อตระกูล จิตแพทย์ประจำคณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี ที่ตีพิมพ์ออนไลน์บนเวปไซต์ highclasssociety.com เกี่ยวกับเรื่องความวิตกกังวลของคนเราในปัจจุบัน

จากบทความพอจะจับใจความได้ว่า ถ้าพูดว่า “วิตกกังวล” จะเป็นภาวะทางอารมณ์เพียงอย่างเดียว แต่ไม่เรียกว่าเป็น “โรค” ซึ่งจะเป็น “โรควิตกกังวล” ในทางจิตเวชหมายถึง การมีความวิตกกังวล จนทุกข์ใจ เป็นแบบซ้ำๆ จนอาจจะทำงานไม่ได้หรือมีโรคหรืออาการอื่นๆตามมา แต่ถ้าเป็นภาวะของอารมณ์ที่เกิดวิตกกังวล ทุกคนมีความกังวลอยู่ในตัวเป็นเรื่องปกติ จะอยู่ในขอบเขตปกติไม่มากจนเกินไป เพื่อให้คนเรามีการเตรียมพร้อม

คุณหมอฯ มาโนช ยังบอกอีกว่าในประเทศไทย คนที่เป็นทุกข์จากโรคนี้มีอยู่เยอะ แต่ไม่ค่อยไปหาหมอ ทั้งที่จริงๆแล้วทั้งหมอหรือจิตแพทย์ช่วยได้ ซึ่งปัญหาของโรควิตกกังวลมาจาก 2 สาเหตุใหญ่คือ สมองทำงานเยอะไป และ ตัวแปลสัญญาณของสมองที่มาคอยหยุดหรือยับยั้งทำงานน้อยไป

ความกังวลเพียงเล็กน้อยเป็นผลดีต่อการใช้ชีวิต เพราะเป็นการทำให้เรารู้จักการเตรียมการณ์ต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ส่วนภาวะโรควิตกกังวลตามการเกณฑ์วินิจฉัยโรคทางจิตเวช แบ่งได้เป็นกลุ่มใหญ่ได้ตามนี้

ในกลุ่มนี้คนไข้จะกลัวและเกิดความวิตกกังวลในเรื่องๆทั่วไป ลักษณะคล้ายกับอาการวิตกจริตแต่ไม่ใช่ โดยจะมีอาการอื่นๆร่วมด้วยในขณะที่เกิดความวิตกกังวล เช่น มีเหงื่อออกตามส่วนต่างๆของร่างกายผิดปกติ หรือมีปัญหาเรื่องการนอนหลับ

ผู้ป่วยมักจะมีอาการตื่นตะหนกอย่างรุนแรง มีอาการเหมือนใจสั่น สะดุ้ง เหมือนอาการของโรคหัวใจ สับสน เวียนหัวคลื่นไส้หรือหายใจไม่ออก

เช่น การกลัวไก่ กลัวแมงมุม กลัวที่สูง ซึ่งบางครั้งผู้ป่วยก็รู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่น่ากลัว แต่ก็ห้ามใจไม่ให้กลัวไม่ได้ อาจจะเกิดจากประสบการณ์ในอดีตที่ทำให้กลัว

เป็นความกลัวและความหลีกเลี่ยงการอยู่ในสังคม โดยมากอาการจะปรากฏทางร่างกายเช่น หน้าแดง เหงื่อออก หรือพูดไม่ออก คนป่วยในกลุ่มโรคนี้จะค่อนข้างพยายามหลีกเลี่ยงเหตุการณ์หรือสภาพแวดล้อมต่างๆที่ทำให้ตัวเองรู้สึกกังวล ในบางรายถึงขั้นรุนแรงอาจจะไม่ยอมเจอกับใครเลย

เช่นผู้ที่ประสบอุบัติเหตุ หรือเจอเหตุการณ์ทางธรรมชาติหรืออื่นๆ และจะมีความรู้สึกไม่ดีในเรื่องที่ผ่านมาและเกิดความกลัว และจะมีอาการหวาดกลัวเมื่อต้องเจอเหตุการณ์หรือสภาพแวดล้อมที่ทำให้นึกถึงเรื่องในอดีต