Hoe ik in de Spaanse ziektewet belandde | Deel 2

Source

Ik schreef enkele dagen geleden deel 1 van deze blog, nu kun je lezen hoe het verder is gegaan sindsdien. Het verhaal eindigde enkele dagen na mijn val, wat inmiddels ook alweer meer dan 2 jaar geleden is gebeurd. Hieronder vertel ik wat er allemaal nog meer gebeurd is tijdens de periode dat ik in de Spaanse ziektewet zat.

Het einde van het weekend naderde

Dat betekende dat ik al snel weer zou moeten werken, althans dat was het doktersadvies op donderdag. Helaas bleek zondag dat ik nog steeds amper op of neer kon, dus ik wist al dat ik me maandag weer bij de huisarts zou mogen melden. Ik keek er niet echt naar uit, gezien de wachttijden en de taalbarrière, want wij waren op dat moment pas vrij kort in Spanje, en Google translate was echt mijn allerbeste vriend op dit soort momenten. Om een lang verhaal iets korter te maken kreeg ik hier een nieuw briefje voor mijn werkgever, en een week rust opgelegd, en niet te vergeten een hele dosis medicatie. En die had ik nodig, laat ik je dat wel vertellen. Het was echt een zeer pijnlijke opgave om te gaan zitten en op te staan, maar ook liggen en lopen was zeer pijnlijk. Ik had continue mijn vriend zijn hulp nodig met opstaan, en voelde me erg beperkt. Op dat moment ging ik er echter nog wel vanuit dat dit met een aantal weken wel zou herstellen.

Mijn werkgever was natuurlijk niet blij

Ik ben na die week om goede wil te tonen wel naar het werk gegaan, al wist ik dat ik echt heel erg veel pijn en moeite zou hebben met de afstand lopen vanaf de bushalte naar het bedrijf. Waar ik normaal 25 minuten stevig doorstapte, moest ik nu heel wat langer uittrekken. Ik dacht echter dat ik meteen mijn ontslag zou krijgen in proeftijd als ik niet in elk geval goede wil zou tonen, dus ik beet op mijn tanden en liet mijn gezicht zien. Helaas was dit echt niet te doen, en na een gesprek met mijn directe leidinggevende werd ik ook naar huis gestuurd door haar. Uiteindelijk heb ik nog 3 maanden volledig salaris ontvangen van het bedrijf (tijdens ziektewet), waarna ik ontslag kreeg. Dit was nog een heel gedoe, bleek eigenlijk niet volgens de regels volgens mijn advocaat, en ik zou er een beste slobber geld uit kunnen halen nog. Toen ik echter van diezelfde advocaat begreep dat ik via de staat (een soort UWV) een ziekte uitkering zou ontvangen zodra ik mijn papieren daar inleverde, besloot ik dat ik het gevecht niet aan wilde gaan. Ik was al lang blij dat ik die 70% zou krijgen zolang ik ziek thuis zat, dat zorgde voor stressverlichting.

Geen baan, wel publieke ziektekosten verzekering

Zodra je dan je baan verliest, behoud je je ziektekosten uitkering, deze is dan gratis. Alweer een meevaller, ik begon haast te denken dat het in Spanje stukken makkelijker ging dan in Nederland. Hoewel de doktersbezoekjes soms frustrerend waren (vooral in begin ivm de taal) moet ik zeggen dat al met al Spanje heel goed voor me geweest is, ik kreeg ziekengeld en een gratis verzekering, en alle medicatie die ik nodig had kostte vaak nog niet meer dan 1 euro. Waar je in Nederland 13 euro voor een doosje slaapmedicatie betaalt, kreeg ik ze daar voor voor nog geen € 0,50 mee. Ik ben heel blij dat ik die uitkering ontving, want de eerste maanden was ik echt niet in staat om alleen voor onze dochter te zorgen, die toen nog een baby was. Ik kon zelf amper op of neer van de bank of het bed, dus haar tillen was vaak teveel voor mijn rug. Vriend is daar dus echt de reddende engel geweest. Ik leerde wel na een tijd dat ik mijn grenzen moest bewaken met langere afstanden lopen, dat zorgde dat ik de pijn wat onder controle kon houden overdag.

Wekelijkse doktersbezoekjes

In begin moet je elke week naar je huisarts om een brief te halen die je dan weer aan je werkgever moet doorsturen. Als je wat langer in de ziektewet zit, mag je op den duur om de 4-6 weken komen. Dat scheelde een hoop gedoe, want ik moest naar dat centrum lopen, en dat ging niet van harte vanwege de pijn. Maar naast de huisartsbezoekjes, word je ook opgeroepen je te melden bij de overheidsinstelling die je ziekengeld betaalt. Dat kwam meestal neer op 1 keer per maand, dus dan moest ik met de bus naar Granada toe, en daar zat ik eigenlijk altijd 2 tot 3 uur te wachten met nog 25 anderen, ook al had iedereen die er zat een afspraak. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze dat precies voor elkaar krijgen, maar het was echt een uitzondering als ik eens maar een uur zat te wachten. De eerste maanden heb ik vooral veel verschillende dokters gezien, eerst in de ene woonplaats, toen we verhuisden kreeg ik daar een nieuwe toegewezen. Echter zijn die dokters er vaak niet, dus zie je een andere. En dan nog al die ziekenhuis bezoekjes niet te vergeten, voor foto’s en een MRI scan uiteindelijk. Helaas moest ik op dit soort onderzoeken echt 2 maanden wachten. En dan kreeg ik de uitslag pas weer een maand later.

Secundaire osteo-artrose

Na de MRI scan was duidelijk dat ik secundaire osteo-artrose heb bij een paar wervels in mijn onderrug, ik had er nog nooit van gehoord. De dokter waar ik de uitslag van kreeg sprak zeer beperkt Engels helaas, dus met handen en voeten legde hij het uit, en daarna kreeg ik de diagnose mee in het Spaans, welke ik gelukkig vrij makkelijk kon vertalen. Lange leve de techniek van tegenwoordig. Daarnaast waren we ook nog eens gezegend met een inmiddels goede Nederlandse vriend die getrouwd is met een superlieve Spaanse vrouw, die ook nog eens arts is. Dus wanneer ik bepaalde diagnoses niet goed kon vertalen, was zij er om te helpen. Ik kreeg na deze diagnose een of andere band voor om mijn middel voorgeschreven, welke ik speciaal aan moest laten meten, en ook fysiotherapie. Nou kan ik je uit ervaring vertellen, dat dit soort aangemeten banden voor ondersteuning heel vervelend kunnen zijn, omdat ik die vroeger voor mijn knie ook heb gehad. Meermaals laten veranderen, en verschillende soorten, maar geen enkele bleek goed te zitten. Ik weet daardoor ook dat die krengen heel duur zijn, en besloot dit gewoon even te negeren, want om eerlijk te zijn zag ik mezelf niet met 40 graden met een zweterige band om mijn middel lopen, dus ik besloot dan desnoods maar zelf een simpele ergens aan te schaffen indien ze er echt op stonden. Er is gelukkig nooit meer over gesproken..

Fysiotherapie

Maanden nadat ze me aan hebben gemeld voor fysiotherapie (zonder verdere uitleg hoe vaak en waar overigens) kreeg ik ineens een telefoontje van iemand. Diegene sprak echt geen woord Engels, en binnen 30 seconde aan de lijn was ze al over de emmer omdat het gesprek niet in het Spaans kon plaatsvinden. Ik maakte haar duidelijk dat ik geen idee had met wie ik sprak, en dat ik graag iemand in het Engels wil spreken. Ik dacht dat ze (normaal gebeurde dat namelijk altijd) wel later iemand terug zou laten bellen in het Engels, maar dat was niet het geval. Dus kreeg ik een brief in de bus een week later, dat ik de dag erna me moest melden voor fysiotherapie in het gezondheidscentrum. Prima, ik ging daarheen, en wat bleek nu, ik werd geacht daar op dat moment dus deel te nemen aan fysiotherapie en dat gedurende de komende maand 5 dagen per week. Dit was ook nog eens een ontzettend ongunstige tijd, rond 11 uur als ik het goed herinner, want ik weet nog dat ik toen boos was omdat we dan eigenlijk geen enkele dag meer zouden kunnen gaan zwemmen (wat goed is voor je rug) terwijl het 35 graden was en wij in ons appartement gekookt werden. Ik begon dus niet al te lekker qua kennismaking met deze dame, zij gefrustreerd omdat ik haar niet begreep, en ik gefrustreerd omdat ik zo even geacht werd daar 5 dagen per week heen te komen, zonder dat me dit uitgelegd was. Nu hadden we daar geen geld om op vakantie te gaan, maar in mijn hoofd was ik vooral pissig omdat ze daar gewoon geen rekening mee houden, want voor hetzelfde geld had ik wel iets gepland naar familie desnoods.

De fysiotherapie in Spanje

De zaal waar ik binnenliep was wederom een cultuurshock voor me. Ik stond daar namelijk even te wachten tot ze tijd had met me te praten, intussen om me heen kijkend in de zaal. Ik schrok eerlijk gezegd van de gedateerde apparaten die daar binnen stonden. Sommige apparaten waren zelfs met plakband aan elkaar gebonden waar deze beschadigd waren. Er waren ook enkel bejaarde Spanjaarden in deze ruimte aanwezig, die mij nogal vreemd aankeken, aangezien zij natuurlijk niet konden zien waarom ik daar stond. Gelukkig had ik tijdens mijn weken fysiotherapie niks te maken met deze apparaten, aangezien ik altijd startte met een apparaat die volgens mij stroom stootjes afgaf via plakkers op mijn rug (ik ben de naam van het apparaat kwijt helaas), waarna ik oefeningen op de grond moest doen gedurende 1,5 uur, om vervolgens een TENS apparaat op mijn onderrug te laten zetten, wat overigens echt heerlijk aanvoelde! Het TENS apparaat zag er ook uit alsof het de eerste versie betrof, maar deed niet minder goed zijn werk. Dus al met al leek het echt alsof ik verplicht deel moest nemen aan fysiotherapie die gebaseerd was op hele oude technieken, maar achteraf bleek dat enkel uiterlijke schijn en reuze mee te vallen. Gelukkig weet ik intussen ook, dat wanneer ik hevige pijnen heb, ik extra emotioneel reageer, en dat dit waarschijnlijk de reden was dat ik me zo heb verzet tegen de fysiotherapie mevrouw, die achteraf echt zo erg niet bleek te zijn toen ze merkte dat ik echt mijn best deed in het Spaans te communiceren...

Dit was zo ongeveer het einde van mijn verhaal tijdens ons verblijf in Spanje, want enkele weken later kreeg mijn vriend een aanbod voor een baan in Budapest, waar we ongeveer 6 weken later gingen emigreren naar Hongarije. Hier in Hongarije heb ik nog geen dokters/ziekenhuis/fysiotherapie ervaringen om te delen, dus geen vergelijkingsmateriaal met Nederland en Spanje, wel heb ik net een zeer heftige week met pijn achter de rug. Dat was voor het laatste in Spanje op een hoogtepunt als dit qua pijn, en een reality check dat dit helaas ook zomaar ineens op kan komen zetten. Ik ga eerdaags een blog schrijven over wat me het allerbeste van de pijn hielp, en zelfs uren lang ervoor zorgde dat ik 100% pijnvrij was. Nieuwsgierig? Hou de nieuwe blogs in de gaten...

~Anouk