မင္းမရွိခဲ့ရင္
မင္းမရွိခဲ့ရင္
ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ ငမူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ညဘက္ဆိုက္ကားသိမ္းျပန္လာရင္ မူးလာတာပဲ။ ဘာတဲ့ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလိုက္ေသး
“ေသာက္ေကာင္ေတြ … ေကာင္မေတြ ငါမရွိရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ”
အဲဒီစကားက ငမူး ဆိုက္ကားသမား ဘေသာင္းရဲ႕ လက္သံုးစကား
“ငါမရွိရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ” လို႔ေအာ္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ ဝင္လာရင္ ေမးစရာမလိုဘူး။ မူးလာၿပီ၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို ေအာ္ေတာ့မယ္။ ဆူေတာ့ဆဲေတာ့မယ္။
ကိုယ္က ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ မူးတာေတြ ႐ိုင္းတာေတြမႀကိဳက္တာေၾကာင့္ ဘေသာင္းနဲ႔ စကားမေျပာ ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မိရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္။ သူ႔ဆိုက္ကား ငွားစီးဖို႔ဆိုတာ အေဝးႀကီး။
ဘေသာင္း မိန္းမက ခင္ျမင့္။ သမီးႀကီးက စိုးစိုး၊ သားငယ္က ေက်ာ္ေအာင္။ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ကို သိလဲဆို ေတာ့ ပိုက္ဆံ ခဏ ခဏလာေခ်းလို႔
“ဘဘ … အေမက ထမင္းခ်က္စရာ မရွိလို႔ ဆန္ေလး ႏွစ္ဘူးေလာက္”
“ဘဘ … အေမက ပဲဟင္းေလး ဝယ္ခ်င္လို႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ေလာက္”
“ဆရာႀကီး … ကိုဘေသာင္းလာရင္ ျပန္ေပးပါ့မယ္ရွင့္ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ ေလာက္”
ကိုယ္လည္း ခ်မ္းသာတာေတာ့မဟုတ္။ အၿငိမ္းစားေပမယ့္ စာေရးတဲ့ဝင္ေငြေလးကလည္းရွိ၊ တစ္ေယာက္ တည္းကလည္းျဖစ္၊ စုစုေဆာင္းေဆာင္းေနတတ္ေတာ့ မခ်မ္းသာေပမယ့္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ေလာက္ေတာ့ စားစရာမရွိဘူးဆိုတဲ့ အေနအထားကို မေရာက္ပါဘူး။
တစ္ည စာအုပ္ထဲမွာ ဈာန္ဝင္ေနတုန္း
“ဖုန္း … ဖုန္း … ခလြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးၾကားရတယ္။
“႐ုိက္ပါ … ႐ုိက္ပါ ေသေအာင္႐ိုက္ … ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ယူထားတာဆိုေတာ့ ႐ိုက္လိုက္”
“ေသာက္ေကာင္မ … ဒီေလာက္ အာက်ယ္ေနရေအာင္ ဘယ္လင္ကို အားကိုးေနလို႔လဲ။ ေသာက္ႀကီးက်ယ္ မေနနဲ႔ … နင္တို႔ အားလံုး ငါမရွိရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ”
“အေဖရွိလည္း ဘာမွ မထူးဘူး … အၿမဲ ဘဘႀကီးဆီကေန သြားေခ်းေနရတာပဲ”
“ေအာင္မယ္ … ေသာက္ေကာင္မေတြ လင္အားကိုးရွိလို႔ ငါ့ကို အာခံသလား”
“ဖုန္း … ျဖန္း … ျဖန္း”
“ကယ္ၾကပါဦးရွင့္ … ဒီမွာ ႏွိပ္စက္ေနပါတယ္ … မႏွိပ္စက္နဲ႔ သတ္လိုက္ … ေသေအာင္သာ သတ္လိုက္”
“သတ္မယ္ … နင္တို႔အားလံုးကို သတ္ၿပီး စက္တိုင္တက္မယ္ … အားကိုးရွိလို႔ ငါ့ကို အာခံေနၾကတယ္ … မသာမေတြ … ဟို … ေႁမြ႐ိုးေလးလည္း သတိထား … ငါမရွိရင္ နင္တို႔ အားလံုး ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ခ်င္းကလည္းကပ္။ ငိုသံေတြက စိတ္မခ်မ္းသာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ပါ ေစာင္းသလို ဆဲသလိုေတြ ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အိမ္တံခါးကို အသာေလးပိတ္ တိတ္တိတ္ေလး လမ္းထိပ္ကိုထြက္လာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။
တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ရပ္ကြက္ထဲကိုျပန္လာ၊ လမ္းထိပ္ကနားစြင့္၊ ဘာသံမွ မၾကားလို႔ အိမ္ေပၚကို အသာေလး ျပန္တက္လာ၊ မီးဖြင့္ၿပီး စာဖတ္ကာ စိတ္ကိုတည္ၿငိ္မ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ငိုသံေတြ အဆင္မေျပတာေတြ ၾကားရ ျမင္ရရင္ အရမ္းခံစားတတ္တယ္။
ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မနက္ျဖန္ ေပးရမယ့္ စာမူေတြကို ထိုင္ေရးေနမိတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့ စာေရးရတာလည္း ပိုေကာင္းလာ၊ စာထဲ စိတ္ဝင္စားေနမိတာေပါ့။
“ဟီး … ဟီး … ဟီး … ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား … ခုေတာ့”
ဘာလဲဟေပါ့။ ျပတင္းေပါက္ကို အသာေလးဟၿပီး ေခါင္းရင္းအိမ္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ရတယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရလို႔ သိခ်င္စိတ္ပိုမ်ားလာတယ္။ ၿခံထဲဆင္းၿပီးေတာ့ ၿခံေပါက္ဝကေန ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့ ေဒၚလံုးကို လွမ္းေမးရတယ္
“ေဒၚလံုး … ဘာျဖစ္သလဲ လူေတြမ်ားလွပါလား”
“ေၾသာ္ … ဆရာေရ … မေျပာခ်င္ဘူး”
ေျပာမယ့္အေရးကို အိုက္တင္ခံၿပီးမွ
“ဟို ေသျခင္းဆိုး ဘေသာင္းေလ ဖဲဝိုင္းမွာ ရန္ျဖစ္တာ။ ထိပ္နီတို႔အုပ္စုက ဓားနဲ႔ အေသထိုးလိုက္တာ ေသၿပီေလ”
“ျမတ္စြာဘုရား … လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာ”
“ဆရာ့ႏွယ္ … အပိုင္းထဲ အကုသိုလ္တစ္ေကာင္ေလွ်ာ့သြားေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့”
“ဒီလိုလည္း မေျပာပါနဲ႔ ေဒၚလံုးရယ္ သူမရွိေတာ့ မိသားစု ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့”
“ဆရာ့ႏွယ္ သူရွိေတာ့လည္း ဒုကၡမေရာက္တာ က်ေနတာပဲ”
ဒီလိုနဲ႔ လူရမ္းကားတစ္ေယာက္ ဇာတ္သိမ္းသြားသေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲ ဆူသံညံသံ သိပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။
“ငါမရွိရင္ဘာျဖစ္သြားမလဲ”
ဘေသာင္းမၾကာခဏေျပာတဲ့စကား စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဘေသာင္းမရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ခင္ျမင့္တို႔ သားအမိေတြ ဆန္လည္း လာမေခ်းေတာ့ပါလား
“ဟဲ့ ခင္ျမင့္ … အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားေနသလဲ”
“ေျပပါတယ္ဆရာႀကီး … သမီးက ေဈးေရာင္းတယ္။ သမီးႀကီးက ေဈးမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သားငယ္က ကားေဆးတဲ့ဆိုင္မွာ။ သမီးတို႔ အဆင္ေျပပါတယ္”
သီတင္းကၽြတ္ေတာ့ စုိးစိုးနဲ႔ ေက်ာ္ေအာင္က ကိတ္မုန္႔ေလး တစ္လံုးနဲ႔ လာကန္ေတာ့ၾကတယ္
“ဘဘ … သမီးတို႔ ဘဘကို လာကန္ေတာ့တာပါ”
“ေဟ … သမီးတို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
“အဆင္ေျပတယ္ဘဘ … သမီးခုဆိုရင္ ထမင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္။ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးက ဝိုင္းကူ တယ္။ အဆင္ေျပေနၿပီဘဘ။ ထမင္းဆိုင္က ေရာင္းေကာင္းတယ္။ ဘဘေက်းဇူးေတြ ရွိပါတယ္။ သမီးတို႔ မရွိ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ဘဘက အၿမဲအားေပးတာ။ ေက်းဇူးတင္လို႔ပါ”
“ေအးကြယ္ၾကားရတာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ နင့္အေဖ ေျပာသလို သူမရွိရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္ဆိုတာ ေတာ့နားထဲ မထြက္ဘူးကြယ္”
“ဘဘရယ္ … အေဖမရွိေတာ့ သမီးတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္လို႔ ရသြားတယ္။ သမီးတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူးဘဘ။ အေဖရွိတုန္းကလည္း ဟိုဟာေလး လုပ္မယ္ဆို မလုပ္နဲ႔၊ သည္ဟာ လုပ္မယ္ဆို မလုပ္နဲ႔။ သမီးတို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ သမီးတို႔မွာ သူ႔အရိပ္ႀကီးက လႊမ္းထားတယ္။ ခုေတာ့ သူမရွိဘူး သမီးတို႔ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြရတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ ဘဘရယ္ သမီးတို႔မွာ အိမ္ျပန္လာရင္ စိတ္မဆင္းရဲရေတာ့ဘူးဆိုတာကပဲ အလြန္ ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။ ဘဘ … ဘဘကို ကန္ေတာ့မယ္”
“ေအးကြယ္ … ဘဘ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ … သာဓု … သာဓု … သာဓု”
တင္ညြန္႔
photo ; facebook
