Mothers' Love

ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာ စာရြက္တစ္ရြက္လိုဘဲ ...
ေၾကမြသြားတာနဲ႔ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး တဲ့.
အင္တာနက္မွာဖတ္ဖူးတာ.

ဘယ္လိုလူမႈဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဆို ...
မိဘ နဲ႔ သားသမီး ...
ဆရာ နဲ႔ တပည့္ေတြ ...
အလုပ္ရွင္ နဲ႔ အလုပ္သမား ...
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္းၾကား ...
ခ်စ္သူေတြ ...
ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ...
ယံုၾကည္မႈေလးတစ္ခါပ်က္ၾကည့္ ...
ျပန္လည္တည္ေဆာက္သည့္တိုင္ ...
နဂိုအတိုင္းျဖစ္လာဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး.

ယံုၾကည္မႈပ်က္သုဥ္းျခင္းေနာက္မွာ ...
' သံသယ ' ဆိုတဲ့သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ virus က
တစ္ခါဝင္ၿပီးရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဒုကၡေပးတတ္တာမ်ိဳး.

ခိုင္ၿမဲတဲ့ ... တည္ၿမဲတဲ့ တြဲလက္ေတြမွာ ...
အေျခခံ အုတ္ျမစ္ ' ယံုၾကည္မႈ ' ေတြက မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ...
စြမ္းအားရွိရွိ ခ်ိတ္ဆက္ေပးထားတာမလား.

' ယံုၾကည္မႈ ' ေတြခိုင္ၿမဲမို႔ ...
႐ိုးသားမႈ ...
ပြင့္လင္းမႈ ...
ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းမႈ ...
ေနာက္ေက်ာဓါးထိုးကင္းမႈ ...
ဣသာ မိစၧရိယစိတ္ကင္းမႈ ...
သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ဆိုတဲ့ ...
စိတ္ထားတတ္မႈေတြ လိုတယ္မလား ...

ကိုယ္က သန္႔စင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ လိုခ်င္ရင္ တစ္ပါးသူေတြကိုလည္း သန္႔စင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈေပးရမွာေပါ့.

ကိုယ္ကဘဲလိုခ်င္တဲ့ ' အတၱ' ရယူလိုမႈသာရွိ ...
တစ္ပါးသူကို ေပးလိုတဲ့ ' သဒၵါ ' မရွိရင္ ...
' ယံုၾကည္မႈ ' ေတြအေရာင္စြန္းတတ္တယ္.

ျဖဴစင္တဲ့ ' ယံုၾကည္မႈ ' ေတြေပးရင္း ျဖဴစင္တဲ့ ' ယံုၾကည္မႈ ' ေတြျပန္လည္ရရွိရင္း ခိုင္ၿမဲတဲ့ တြဲလက္ေတြ တည္ေဆာက္ၾကရေအာင္ေလ.
အခ်ိန္​တိုင္​း ​ေသဆံုး​ေနၿပီး
အခ်ိန္​တိုင္​း ႐ွင္​သန္​​ေနတဲ့
ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို
​ေမ့သြားခဲ့တယ္​...

အစားထိုးကုထံုး​ေတြထဲ
မပါႏိုင္​တဲ့ အခ်ိန္​​ေတြထဲ
တိုးဝင္​​ေနရျခင္​းကို
႐ုန္​းကန္​မႈလို႔ မထင္​မိခဲ့တဲ့
ကြၽန္​မကိုယ္​တိုင္​..သိပ္​ကို မိုက္​မဲလြန္​းခဲ့တယ္​

သတိ႐ွိဖို႔ သတိထားဖို႔ထက္​
သတိလက္​လႊတ္​ ရယ္​​ေမာ​ေနရတာကို
မမီမကမ္​း ဖမ္​းဆုပ္​ရင္​း
ကိုယ္​့သာယာမႈနဲ႔ ကိုယ္​..
ကိုယ္​လိုရာအရပ္​ဟာ
တျဖည္​းျဖည္​း​ေဝးလာတယ္​

မခက္​ခဲ​ေပမဲ့ နက္​နဲလြန္​းတဲ့ပုစၦာ​ေတြဆီမွာ
အ​ေျဖ႐ွာနည္​း​ေတြ႐ွိၿပီးသားတဲ့
ကြၽန္​မက​ေတာ့ မၾကည္​့ခဲ့မိဘူး
(ပ်င္​းလို႔)

ကြၽန္​မ ​​ဘုရင္​့​ေနာင္​လို
ေဖာင္​ဖ်က္​ပစ္​လိုက္​ဖို႔ စိတ္​ကူး႐ွိတယ္​
ဒါ​ေပမဲ့
​​ေဖာင္​နဲ႔ ​ေမွ်ာ​ေနရျခင္​းထဲက
ပတ္​ဝန္​းက်င္​​ေလးကပဲ
ဆြဲ​ေဆာင္​ထားခဲ့ျပန္​​ေရာ...

ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ခုဆို ၂၄နွစ္ေက်ာ္ ၂၅ ႏွစ္ထဲကိုေရာက္ပါၿပီ။ ဆယ္တန္းကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာေအာင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ ျမင္းမူဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ၉တန္းကစပီးေတာ့ တက္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ုရြာက ႐ွစ္တန္းထိပဲ႐ွိတယ္။ သၾကၤန္အၿပီး ၈႐ွစ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ခြၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရၿပီ။
အတူေနစဥ္အခါက အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုလိုသြားတက္ရေတာ့ အားငယ္စိတ္အနည္းငယ္႐ွိတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေနသားက်သြားခဲ့တယ္။..
ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတဲ့ၾကားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးမိတိုင္းမ်က္ရည္က်မိတယ္။
ကိုးတန္းစတက္ေတာ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေၾကး၊ စားေရးေသာက္ေရးအစ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း စည္းကမ္း႐ွိခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္တာေလာက္ပဲ သံုးခဲ့တယ္။
သူမ်ားဝတ္သလို၊ သူမ်ားသြားသလို ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္
စာကိုပဲ အာရံုစိုက္ပီး ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။