#305/365, A Walk in the Memory Lane, กลับไปเดินเล่นในถนนแห่งอดีต, the OPED project.

Life has been rather too occupied at the moment. I have this feeling of racing against time and not being able to catch up.

I am afraid that if I didn’t put all the jigsaw puzzles in all their places soon, the whole thing would just fall to pieces. Yet I was driven by strange energy that made me visit places which I haven’t been for about ten years. I walked along the old road to remember my old steps which led me to an old Thai temple called Wat Intraraviharn (Wat In, for short).

I visited this Wat because of a story my mother told me about the healing power of the Buddha statue called Luang Por Dto. ’Luang Por’ means ‘venerable father’, ‘Dto’ means ‘big’. So, the standing Buddha statue’s name means ‘venerable father big’. This is because this standing Buddha is very big; the Buddha statue is quite old and was built by a very famous monk, called Somdet Phra Phuttajarn Dto. Most people would called this monk the same name as the Buddha statue he had built for Wat In. So, we would called this monk ‘Somdet Dto’ at Wat In.

My mother told me that when she was a small girl she fell very ill with high fever. For several days, she suffered from this strange illness and she was convinced she was dying. Then, one night she prayed and asked Luang Por Dto for help. In her dream, she saw this big Buddha shining brightly in front of her, there were beautiful rays of colours around the Buddha. The following morning, her high fever and her pain all disappeared. She recovered from the illness after the Big Buddha healed her in her dream. That’s why I visited this Wat as soon as I could locate this place, more than ten years ago. Several days ago I went back to Wat In or Temple In once again.

I was surprised to see many changes to this old temple. There is a new parking area with roof, the parking is no longer free as before. There are also two new buildings; one is a big hall for religious ceremonies and function, the other one is a new ‘Ubosod’ or the chapel which is the main shrine hall for monks to perform their rites. There are several statues, which are not strictly according to Buddhist’s scripture, for people to worship. All these changes make the whole place looks much smaller, rather cramped and disorderly which has diminished the original landscape design.

The old big Buddha statue or Luang Por Dto is under renovation as this Buddha is over a hundred years old. The need to raise money for maintaining the old temple and paying the expenses have led to some commercialisation of Buddhism such as selling amulets, religious objects and souvenirs. The modernisation of thai society has created a rush towards materialism and consumerism. New and big constructions signify progress, so many temples try to build new halls with air conditioning which increases their expenses.

I miss the old landscape in which the old Buddha statue could be seen clearly as soon as people entered the area. There was so much space for walking around and admiring the old architecture of the temple. The atmosphere was very quiet and peaceful with the big Bho trees’ leaves fluttering in the wind. Nowadays this small area has added various deities and more new statues.

The old meditation room with a small well of water is still attracting occasional meditators. But the additional changes just tell me that people prefer to worship statues and ask for their help and blessings rather than actually practicing the Buddha’s teachings.

So, I was rather saddened by these changes and the decline in the understanding of Buddhism among people. But the Buddha told his disciple that Buddhism would disappear about five thousand years after his nirvana. Now we are half way through the process, there are over two thousand years left for Buddhism as a religion. This is the beginning of the deterioration of Buddhism and societies.

The scripture talked about a kind of apocalypse that would wipe off lots of peopje. The strange thing is that the future kind of human would become only about three feet high. A new civilization would rise and the Fifth Buddha would appear and the world would become an enlightened place. These were the stories which I heard as a child. We are in the second ‘yukh’ or epoch. The first that came before us were the world of giants but they were wiped off the earth in the past during the big flood. We belong to the second epoch or ‘yukh’ in which human size has become smaller and the third epoch the size of humans will become as small as dwarfs. My visit has reminded me of the law of impermanence; nothing stays the same. ‘We cannot step into the same river twice.’

ช่วงต้นเดือนนี้มีทั้งเรื่องภัยพิบัติในไทยและเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะเรื่องดินถล่ม นํ้าหลากและเขื่อนแตกในลาว ตลอดจนแผ่นดินไหวในประเทศอินโดนีเซีย ทุกทวีปมีปัญหาจากภัยธรรมชาติ เราเองก็มีความรู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไม่ค่อยจะราบรื่นรอบตัว ทำให้มีเรื่องต้องทำให้เรียบร้อยก่อน จึงจะมีเวลามาเขียนโพสต์ เวลาเช่นนี้ทำให้เราคิดกลับไปเยี่ยมวัดเก่าแก่ที่ไม่ได้แวะไปเกินสิบปีแล้ว

เราได้กลับไปเดินเล่นที่วัดอินทรวิหาร ในเขตบางขุนพรหม เพราะเป็นวัดที่เคยมีเรื่องเล่าสมัยเด็ก ที่แม่เคยเล่าให้ว่าหลวงพ่อโตที่เป็นพระประธานองค์ใหญ่ที่วัดนี้ มีความศักดิ์สิทธิ์มาก สมัยแม่เป็นเด็กเคยป่วยเป็นไข้เกือบไม่รอด ก็ลองสวดมนต์ขอให้หลวงพ่อโตช่วย คืนนั้นก็ได้ฝันเห็นหลวงพ่อโตส่องแสงสีทองสว่างไสว พอตื่นมาในตอนเช้า อาการไข้และความเจ็บปวดก็หายไป ทำให้แม่มีความเคารพนับถือหลวงพ่อโตมาก เมื่อเรามีโอกาสจึงได้พยายามไปเยี่ยมชมวัดนี้นานมาแล้ว

เราแปลกใจในความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสิบปี วัดอิน เป็นชื่อที่ชาวบ้านเรียกกันจนชิน และหลวงพ่อโตมีอายุกว่าร้อยปี โดยถูกสร้างในสมัยที่ สมเด็จโตพรหมรังษีเป็นเจ้าอาวาส ผู้คนจึงเรียกทั้งสององค์เหมือนกัน สมเด็จโต และหลวงพ่อโต ทั้งยังมีเรื่องเล่าถึงอภินิหารที่เกิดขึ้น ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ว่าระเบิดเพลงที่ตกลงมาสิบเอ็ดลูก ด้านทุกลูก. ฝูงบินที่กำลังมุ่งหน้ามาทิ้งระเบิด ก็เปลี่ยนทิศทางการบินกระทันหัน วัดนี้จึงรอดจากการทิ้งระเบิดมาได้

ปัจจุบันที่วัดมีที่จอดรถใหม่พร้อมมีหลังคากันแดดและฝน การจอดรถไม่ฟรีเหมือนสมัยก่อน และมีสิ่งก่อสร้างใหม่เพิ่มอีกสามอย่าง คือมีอุโบสถ ศาลาเอนกประสงค์สำหรับจัดงานทางศาสนา และมีอาคารสำนักงานใหม่ ทำให้วัดอินแลดูแคบและแออัดมาก นอกจากนี้ยังมีรูปปั้นและเทวรูปที่คนทั่วไปชอบกราบไหว้และขอพร ตลอดจนการช่วยเหลือในยามทุกข์ยาก จึงแทบจะไม่มีที่ว่างให้เดินเล่นเหมือนในอดีต แต่อาคารที่มีบ่อนํ้ามนต์สำหรับ ให้คนมาสวดมนต์และนั่งสมาธิยังคงเหมือนเดิม

การมาวัดอินครั้งนี้ ทำให้เราเห็นสัจธรรมจองความไม่เที่ยง และความเป็นอนิจจังของทุกสิ่ง พระพุทธเจ้าเองได้กล่าวไว้ว่า ศาสนาพุทธจะมีอายุอยู่ได้เพียงห้าพันปี ตอนนี้เรามาได้ครึ่งทางแล้ว และเป็นจุดเริ่มต้นของความเสื่อมทางศาสนา ศีลธรรม จริยธรรมและสังคมมนุษย์. ‘นํ้าเต้าน้อยจะจมน้ำ แต่กระเบื้องจะลอยฟ่อง ผู้ดีจะเดินตรอก ขี้ครอกจะเดินถนน อัปรีย์จัญไรจะครองเมือง’

เราออกจากวัดด้วยความรู้สึกปลง ปนเศร้า อดนึกถึงอตีตที่มีทิวทัศน์สวยงามของวัดอินทรวิหารไม่ได้ ใครเลยจะต้านกระแสพุทธพาณิชย์ และสังคมวัตถุนิยมได้เล่า คนส่วนใหญ่ก็พยายามทุกทางเพื่อดับทุกข์ แต่ไม่ค่อยมีความอดทน ในการนำหลักอริยสัจสี่มาใช้ในชีวิต มัวแต่ไหว้ขอความช่วยเหลือจากเทวรูปและรูปปั้นเหล่าเทพ ในที่สุดทุกคนต้องดับทุกข์ด้วยปัญญาของตนเอง อตตาหิ อตตาโน นาโถ

Wishing you a very peaceful week.

Cheers.