ေႏြဦးႏွင့္ သၾကၤန္

ႏွင္းေငြ႔ျမဴမႈန္တို႔သည္ ျပယ္လြင့္၍ သဇင္ရနံတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ ေႏြသည္ ဥျသတို႔အား ေတးဆိုေစကာ ပူုျပင္းေသြ႔ေျခာက္ျခင္းတို႔ကို ေဆာင္ၾကဥ္း၍ ကမၻာေျမေလာကထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာေလသည္။ ႏွင္းရည္ေသာက္သံုး၍ စိမ္းစိုခဲ့ေသာ ရြက္စိမ္းတို႔သည္ အဝါေရာင္သမ္းကာ ေႂကြမည့္ရက္ကို ရင္တစ္ဖိုဖိုႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳငံ့လင့္ေနၾကေလၿပီ။ ေႏြဦး၏ ေလ႐ူးသည္ ေရာ္ရြက္တို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုးေဝ့၍ ေျမျပင္သို႔ သက္ဆင္းေလသည္။

ေႏြဦးသို႔ေရာက္လ်ွင္ အပူဒဏ္ကိုမမႈသည့္ ငု၊ ပိေတာက္၊ ပ်ဥ္းမ၊ စိန္ပန္းစေသာ ေရာင္စံုပန္းကေလးမ်ားသည္ ေႏြ၏ေရာင္စံုပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာေအာင္ ေဆးျခယ္ၾကေလၿပီ။ ရဲရဲနီေနေသာ လဲပန္း၊ ေပါက္ပန္းတို႔ကလည္း ေႏြဦးကို ႀကိဳဆိုၾကေလသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ လက္ပံပြင့္တို႔သည္ ေဝလိုက္၊ ေႂကြလိုက္ႏွင့္ ေႏြသဘာဝကို ဟန္ေရးျပေနခ်ိန္တြင္ လက္ပံပင္ထက္မွ ဆက္ရက္ေမာင္ႏွံတိုကလည္း စီစီညံညံႏွင့္ ပြဲသဘင္ခံလ်က္႐ွိသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ရာသီအလိုက္ပြဲေတာ္မ်ားကို ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံလည္းမပ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္လည္းျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေလ့႐ွိၾကသည္။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ္လည္း ျမန္မာတို္အား အျပံဳးကိုမပ်က္ေစႏိုင္ပါ။ ေအးျမေသာ သၾကၤန္ေရပတ္ဖ်န္း၍ ခ်စ္ၾကည္ေရးပန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေနၾကျပန္သည္။

ေရႊဝါေရာင္ ပိေတာက္တို႔ႏွင္အတူ ျမန္မာတို႔သည္ အတာကူးသည့္ ႏွစ္ဦးကို ႀကိဳဆိုၾကျမဲျဖစ္ပါသည္။
ေနရာတိုင္းတြင္ တူးပို႔တူးပို႔ဆိုသည့္ သၾကၤန္အႀကိဳေတးသံတို႔ ပ်ံ့လြင့္ေနသည္။ သၾကၤန္ရနံ႔ဟု ဆိုရမည့္ ေျမသင္းနံ႔ႏွင့္ ပိေတာက္ရနံ႔တို႔ ေရာယွက္ကာ သင္းပ်ံ့ေနသည္။ ပိေတာက္ပြင့္ ပိေတာက္ဆင္မ်ားကို ဆင္ယင္လ်က္ ပ်ိဳေမတို႔သည္ ယိမ္းကကာ ႏွစ္သစ္ကို ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုၾကသည္။ သၾကၤန္သည္ ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ ႏွလံုးသားသို႔ ေပ်ာ္ရြင္မႈမ်ားကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာျမဲ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးခါသၾကၤန္ႏွင့္ ျမန္မာဟန္ ျမန္မာ့ခံစားမႈတို႔သည္ လိုက္ဖက္လွပါသည္။

သၾကၤန္ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးႏွင့္ ခြဲမရေပ။ ထိုေဝါဟာရသည္ ပါဠိစကား သကၤႏၱမွ ဆင္းသက္လာသည္။ ကူးေျပာင္းျခင္းဟု အနက္ရသည္။ ႏွစ္ေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူေျပာင္းျခင္းကို ရည္ၫႊန္းသည္။ ေႏြ၏အပူတို႔ကို သၾကၤန္ေရျဖင့္ ေအးျမေစေသာ ျမန္မာတို႔၏ အေပ်ာ္စိတ္ကူးသည္ သဘာဝက်လွသည္။ ေရကဲ့သို႔ တစ္သားတည္းျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ေဟာင္းမွ အႏၱရာယ္ဆိုး၊ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ညစ္မ်ားကင္းစင္ေစ၊ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေစဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း မြန္ျမတ္လွသည္။ အတာသဘင္၏ အစသည္ ကပိလဝတ္ျပည္၌ ေနကုန္ေသာ သာကီဝင္မင္းတို႔သည္ ႏွလံုေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္႐ွိေသာ ေဒဝဒဟေရကန္ႀကီးအနီး၌ မင္းတဲေဆာက္၍ ေရဖ်န္းသဘင္ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားၾကသည္ဟု သာသနဝင္က်န္းတို႔၌ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ျမန္႔မာေက်းလက္မ်ား၌ ႏွစ္ကူးခ်ိန္တြင္ ရဟန္းခံ႐ွင္ျပဳပြဲမ်ားအတြက္ ဝါးခုတ္၊ ထင္းခုတ္၊ မ႑ပ္ေဆာက္၊ တံခြန္ကုကၠားလုပ္၊ ကြမ္းေတာင့၊ ပရိတ္အိုးျပင္ႏွင့္ တစ္ရြာလံုးလႈပ္႐ွားတက္ႂကြကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကျမဲပင္။ ၿမိဳ႕ျပ၌လည္း ထာဝရမ႐ိုးႏိုင္ေသာ ျမနႏၵာသီခ်င္းသံက ေနရာတိုင္းမွာ ပ်ံ့လြင့္ကာ ႏွစ္ဦးသၾကၤန္သည္ ျမဴးႂကြေနသည္။ ျမနႏၵာသီခ်င္းသံႏွင့္ တူးပို႔သီခ်င္းသံၾကားလ်ွင္ ျမန္မာျပည္သူတို္႔ရင္သည္ လန္းရႊင္ျမဴးႂကြလာသည္။ ေရပက္ခံမ႑ပ္မ်ား၌ အသက္အရြယ္ အဆင့္အတန္းမေရႊး ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈကို အရင္းတည္၍ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ၾကသည္။ ေရပက္ခံကားမ်ားႏွင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလွည္လည္၍ ဆင္ႏႊဲေပ်ာ္ရြင္စြာ ကခုန္ၾကသည္။ ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ ေလာင္းပက္၍ က်ီစယ္ေဆာ့ကစားၾကေသာ္လည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကသည္။

သၾကၤန္ႏွင့္ပိေတာက္၊ ပိေတာက္ႏွင့္သၾကၤန္သည္ ယွဥ္တြဲေနျမဲပင္။ ျမစိမ္းရြက္မ်ား ျခံရံထားသည့္ ေရႊဝါေရာင္ ပိေတာက္ပြင့္မ်ား၏ အလွက တင့္တယ္လွပါသည္။ ပိေတာက္ရနံ႔က ရင္ကိုေအးျမေစသည္။ ပိေတာက္ပန္းသည္ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္လ၊ တစ္လတြင္တြင္ တစ္ရက္တည္း ခက္ခဲ႐ွားပါးစြာ သၾကၤန္ခါကို အလွဆင္ရန္ ဖူးပြင့္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သၾကၤန္ပြဲေတာ္၏ အဆိုအကမွန္သမွ်တြင္ ပိေတာက္ပြင့္အဆင္၊ ပိေတာက္ဝါေရာင္ အေသြးတို႔ လႊမ္းကာ ပိေတာက္ရနံ႔တို႔ သင္းေနျမဲပင္။ သၾကၤန္မ႑ပ္မွန္သမွ်တြင္ ပိေတာက္ေတးသံတို႔ ပ်ံ့လြင့္ေနသည္။ ေႏြဦးေလး႐ူးႏွင့္အတူ ျမန္မာတို႔သည္ ႏွစ္သစ္သၾကၤန္တြင္ ယစ္မူးေပ်ာ္ရႊင္ေလ့႐ွိသည္။ ယခင္တစ္ခ်ိန္က သၾကၤန္ကို အမွတ္တရျဖစ္၍ ေရးသားလိုက္သည္။

MSC-047
@kokyawzinphyo
Photo Credit; Facebook Image