Tənhalıq.

Bir hekayə oxudum bu gün. Əslində çoxdan oxumuşdum. Təkrar oxudum. Maksim Qorkinin " Danko" hekayəsi idi. İzergil qarının söylədiyi hekayələrdən birinin qəhrəmanıdı Danko. Bir qəbilənin ən gözəl qızını bir qartal oğurlayıb aparır. İllər keçir. Qəbilə adamları qızdan xəbər ala bilmir. Və nə baş verir. Bir gün qəbilə adamları itkin düşmüş qızın qəbiləyə qayıtdığını görürlər. O tək deyildi. Yanında qartal kimi iti baxışları olan bir gənc vardı. Bu gənc o qızın qartaldan doğulmuş oğlu idi. Danko idi. Qəbilə adamları Dankonu öz aralarına alırlar. Amma bu gənc çox qürurlu, dikbaş idi. Onun aləmində " yox, olmaz" - sözü yox idi. Ürəyi istəyən hər şey onun olmalı idi.Qürur nədi? Qürurun hökm etdiyi ortamda dostluğa, sevgiyə yer yoxdu. Mərhəmət də yoxdu. Bizim qəhrəmanımız çox qürurludu. Onunla rəqs etməyə etiraz edən bir qızı göz qırpmadan öldürür. Bəs onu necə cəzalandırmalı. Qürurlu insanın ən böyük cəzası onu elə öz qüruru ilə baş başa yalnız buraxmaqdı. Dankonun cəzası da bu olur. O sərbəst buraxılır. Hamı onu tərk edir. Bəs bizim qəhrəmanımız xoşbəxt olurmu? Yox, o tənhalıqdan dəliyə dönmüş bir hala gəlir. Zaman keçir, ölüm də ondan qaçaq düşür.Dankodan ölüm də qaçaqdı. Qəbilə adamları zaman zaman səhrada bir alovun hərəkət etdiyini görürlər. Bu, Dankonun ürəyi idi. Ölümü axtarırdı. Tənhalıq iki cürdü mənim aləmimdə. Ən pisi də insanların arasında hiss etdiyin tənhalıqdı.Düşünün ki, bir kalabalığın içindəsiniz. Amma orada artıqsınız. Ya da orada kimsə çatışmır. Tənhalığın tərifi yoxdu. Anlatılması da çox çətindi. Heç rahat olmurlar və sonda ölümlərini axtarırlar Danko kimi.Məncə, intiharların başlıca səbəbkarı, baiskarı, günahkarı elə tənhalıqdı. Bir birimizə qucaq açaq, yaxın gələk. Dinləyək, heç olmayanda onlarla susmağı bacaraq...