ကံ့ကူလက္လွည့္
ကံ့ကူလက္လွည့္
••••••••••••••••••
က်ြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ စာသင္ၾကားပို႔ခ်မႈတြင္လည္း အေျပာအေဟာ အသင္အၾကား ေကာင္းသည္ဟု အတန္အသင့္ နာမည္ရခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္မေရာက္ေသးမီကလည္း ေတာင္တြင္းႀကီးျမိဳ႕ "မိုးထိအလယ္တန္းေက်ာင္း" တြင္ အလယ္တန္းနည္းျပဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္၊သံုးႏွစ္ခန္႔ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးပါေသးသည္။ ထုိစဥ္ကလည္း သင္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သတ္၍ အတန္အသင့္ နာမည္ရခဲ့သည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၾကြားဝါေနျခင္းဟု မထင္ပါႏွင့္။ က်ြန္ေတာ့္အဖို႔ ဘာမွပင္ပင္ပန္းပန္း ၾကိဳးစားမေနဘဲ ထိုသုိ႔အဆင့္ေလာက္ထိေအာင္ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုတန္ရုံ စာသင္ေကာင္းသည္ဆိုေသာ ဆရာမ်ဳိးကိုလည္း "ေၾသာ္... စာသင္ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ" ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္႐ံုမ်ွသာ ရွိပါသည္။ စာသင္ၾကားမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ျပီး လန္႔သြားေလာက္ေအာင္ ၾကံဳရသည္မွာ ၁၉၆၃-၁၉၆၄ တစ္၀ိုက္ေလာက္ဆီက ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာျဖစ္ေနေလျပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားေလ့ရွိပါသည္။ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ ျပန္ေရာက္သြားလိုက္လ်ွင္လည္း က်ြန္ေတာ္အမ်ားဆံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းေသာေနရာမွာ ေရႊအင္းေတာင္ဘုရားႀကီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚရွိ "အမ်ဳိးသားျပတိုက္"တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုျပတိုက္ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူမ်ားတြင္ က်ြန္ေတာ္လည္း အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ တက္ၾကြစြာလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ေနလင့္ကစား ကၽြန္ေတာ့္ကို အေ၀းေရာက္ အမႈေဆာင္အျဖစ္ ထည့္သြင္းထားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရန္ကုန္တြင္ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ရွိသည္တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ေပးရပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွ တက္ၾကြစြာလႈပ္ရွားသူမ်ားတြင္ မိုးထိေက်ာင္းက မူလတန္းျပဆရာ 'ဦးဉာဏ္စိန္' တစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ပါသည္။ မိုးထိေက်ာင္းႏွင့္ ေရႊအင္းေတာင္ဘုရားမွာ ကပ္လ်က္ရွိေနသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပတိုက္ဘက္သို႔သြားလွ်င္ ဆရာကိုဉာဏ္စိန္ဆီသို႔ ၀င္သြားေလ့ရွိပါသည္။ကိုဉာဏ္စိန္က မူလကေတာ့ အႏုပညာနည္းျပ (ပန္းခ်ီနည္းျပ)ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ပန္းခ်ီနည္းျပဆရာမ်ားကိုလည္း စာသင္ဆရာလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူက မူလတန္းဆရာအျဖစ္ 'သူငယ္တန္း'ကို သင္ၾကားေနရပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ေထြရာေလးပါး စကားေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အခန္းဆီလိုက္သြားပါသည္။ သူသင္ၾကားေနသည္ကို အမွတ္မထင္ တေစ့တေစာင္း လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာစာမွသင္သည္လည္း မဟုတ္ပါ။ သင္ပုန္းေပၚတြင္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ေရးေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ အ႐ုပ္က မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ လိပ္႐ုပ္။ ထိုစဥ္က ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားတြင္ ေတြ႔ရေသာ 'ဖိုးေရႊလိပ္'မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သာ သိသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႔တပည့္ ကေလးေတြကလည္း သိၾကပါသည္။ "ေဟး...ဖိုးေရႊလိပ္ကြ" စသည္ျဖင့္ ေအာ္ၾကပါသည္။ သူက ထိုအ႐ုပ္၏လက္ထဲသို႔ တုတ္ေကာက္တစ္ခု တပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကေလးေတြက "တုတ္ေကာက္နဲ႔ကြ"ဟု ေအာ္လိုက္ျပန္ပါသည္။ ပါးစပ္တြင္ ေဆးတံတပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကေလးေတြက "ေဆးတံနဲ႔ေဟ့" စသည္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ထိုအ႐ုပ္ေရးျပီးမွ ကိုဉာဏ္စိန္က အတန္းထဲရွိ ကေလးမ်ားဘက္လွည့္ျပီး "တစ္ေန႔မွာ ဖိုးေရႊလိပ္ဟာ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔သလဲ ဆိုေတာ့..." ဟုေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ သင္ပုန္းတစ္ဖက္စြန္းတြင္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို ေရးေနျပန္ပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မ်ားေတြ႕မည္လဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကျပန္ပါသည္။ စင္စစ္ ကေလးေတြသာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ သူဆြဲေနေသာပံုမွာ တစ္စတစ္စ ပံုေပၚလာပါသည္။ ကေလးေတြက "ယုန္ကေလး"ဟု တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးႀကီး ေအာ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ ယုန္ကိုလည္း ဟုိဟာတပ္ သည္ဟာဆင္လိုက္ရာ မ်က္မွန္နဲ႔ အထုပ္အပိုးနဲ႔ ျဖစ္သြားျပန္ပါသည္။ သူက တစ္ခုခုတပ္ဆင္ေပးလိုက္တိုင္း ကေလးေတြကလည္း တေသာေသာႏွင့္ သေဘာက်ေနပါသည္။ သူကဆက္၍-"အဲဒီလို ဘဘႀကီးဦးေရႊယုန္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ဖိုးေရႊလိပ္က ဘယ္လိုလဲ ဘဘႀကီးရဲ႕ ဘယ္ၾကြမလို႔လဲ လို႔ေမးလိုက္တယ္။"ေရွ႕ေလွ်ာက္ျပီး သူဆက္ေျပာေနသည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသမွ် သူစိတ္ကူးေပါက္သမွ်ေတြကို ပံုလိုလိုဘာလိုလို လုပ္ျပီးေျပာေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာကိုဉာဏ္စိန္ ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ သေဘာက်စြာရယ္လိုက္ျပီး "လာေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေရာ နားေထာင္သြားပါဦးလား" တဲ့။"ေတာ္ပါျပီဗ်ာ၊ ေက်ာင္းဆင္းရင္သာ ဘုရားေပၚလာခဲ့ပါ" ဟု ရယ္ေမာေျပာဆိုျပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ေနာက္တစ္ေန႔ သူ႔စာသင္ခန္းထိ ေရာက္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ထိုနည္းတူ အ႐ုပ္ေတြေရးျပီး ေပါက္တက္ကရ ပံုျပင္လိုလို ဘာလိုလိုေတြ ေျပာေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ သံုး,ေလးရက္ေလာက္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ..."ခင္ဗ်ားက ဘာစာမွသင္တာလည္း မေတြ႕ရပါလားဗ်" ဟု ရယ္ေမာကာ ေမးလိုက္ေတာ့..."စာသင္တာ အေရးႀကီးတာမွတ္လို႔ဗ်ာ၊ ဘယ္အခ်ိန္သင္သင္ ရတဲ့ကိစၥ" ဟု ရယ္ျပီးေျပာပါသည္။ ျပီးမွ "တကယ္ေျပာတာဗ်... စာသင္တာ ဘယ္အခ်ိန္သင္သင္ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနဖို႔လိုတယ္။ ေက်ာင္းကို ေၾကာက္စရာႀကီးလို႔ ေအာက္ေမ့မသြားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေနရတာဗ်"ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ "အင္း.. သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ" ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္သြားေတာ့ သူလုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ၾကည့္ခ်င္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းခန္းအျပင္ဘက္ ျပဴတင္းေပါက္နား ထိုင္ခံုေလးတစ္လံုးကိုခ်ျပီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အလန္႔ဆံုးကိစၥကို ထိုေန႔တြင္ ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ေရွ႕ဆံုးတန္းက ကေလးတစ္ေယာက္မွာ တအီအီႏွင့္ ငိုေနပါသည္။ သူဆြဲေနေသာ အရုပ္ေတြကိုလည္းမၾကည့္၊ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္သို႔သာ တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ျပီး တအီအီငိုေနပါသည္။ ကေလးၾကည့္ရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ရိပ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္ကလည္း ထိုကေလးကို ရွိသည္ပင္ မေအာက္ေမ့၊ သူ႔ဘာသာ အရုပ္ေတြကိုေရးလိုက္ ပံုေျပာလိုက္ လုပ္ေနပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကေလးကိစၥကို ကိုဥာဏ္စိန္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကိုဥာဏ္စိန္က ျပဴတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး ..."ေဒၚေအးသာ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားမရွိရင္ ခင္ဗ်ားေျမးကို က်ဳပ္ထိန္းႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရွိေနလို႔ကေတာ့ ဒီေကာင္တစ္သက္လံုး အငိုတိတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး"ထိုသို႔ေျပာလိုက္ကာမွ ဟိုအေကာင္ကေလးကလည္း အသံျမွင့္ျပီး စီကနဲငိုလိုက္ျပန္ပါေတာ့သည္။ အဘြားျဖစ္သူ အေဒၚႀကီးကလည္း သူ႔ေျမးကို သံေယာဇဥ္မျဖတ္ႏိုင္ပဲ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနပါသည္။"ခက္တယ္ဗ်ာ ... ကေလးေတြကို ထိန္းရတာ က်ဳပ္မေၾကာက္ပါဘူး။ အဲဒီလို အဘြားႀကီးေတြကို ထိန္းရတာ အခက္ဆံုးပဲ" ဟု ညည္းသလိုလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာပါသည္။"ကဲ မျပန္ခ်င္လည္း ေနဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမျမင္ေလာက္တဲ့ေနရာ ဟိုဘက္ေထာင့္ကြယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ သြားေနစမ္းပါ"ကိုဥာဏ္စိန္ အထပ္ထပ္ေျပာမွ အဘြားႀကီးလည္း မသြားခ်င္သြားခ်င္ ေထာင့္ကြယ္ကေလးသို႔ ထြက္သြားပါသည္။ သူ႔အဘြားကို မျမင္လိုက္ရေတာ့ ဟိုခ်ာတိတ္ကလည္း ငိုလိုက္သည္မွာ တစ္တန္းလံုး သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကရေအာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ သူ႔အရုပ္ေတြကို ဆက္ျပီးေရးျပန္သည္။ ကေလးေတြကလည္း ေခြးရုပ္ကေလးကြ၊ ေၾကာင္ရုပ္ကေလးကြ စသည္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကျပန္သည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြက စီကနဲေအာ္လိုက္လွ်င္ ကေယာင္ကတမ္း ခဏေလာက္ အငိုရပ္လိုက္ျပီး အရုပ္ကိုလွမ္းျပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္ အဘြားကိုရွာျပီးေနာက္ တအီအီ ငိုျပန္ပါေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုကေလးႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ကို ၾကည့္ျပီး စိတ္အိုက္လွပါျပီ။ ငါဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ ေတြးလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွမလုပ္တက္ပါ။ ရိုက္ႏွက္ပစ္လိုက္ရေအာင္ကလည္း တကယ့္လူမမည္ကေလးကို ဒီလိုလုပ္လို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အရုပ္ေတြေရးလိုက္၊ ပံုျပင္ေတြလိုလို ေျပာလိုက္၊ ဟိုခ်ာတိတ္ကလည္း ငိုျမဲပါပဲ။အေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ ကိုဥာဏ္စိန္လည္း စိတ္ကုန္လာပံုမ်ဳိးႏွင့္ ထိုကေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာက ျပံဳးစိစိပါပဲ။ ဟိုေကာင္က သူ႔ကို ဆရာစိုက္ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့ ခဏမွ် ဆရာကိုျပန္ၾကည့္ျပီး အငိုတိတ္သြားပါသည္။ ျပီးေတာ့ စီကနဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ႀကီး ငိုလိုက္ျပန္ပါသည္။ကိုဥာဏ္စိန္က အတန္းဘက္လွည့္ျပီး ကေလးမ်ားအား ..."ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းေရာက္ျပီဆိုကတည္းက ငိုတာ ခုထက္ထိ မတိတ္ဘူးကြ။ ဒီေကာင့္မွာ 'အငို'ေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ငိုေနလို႔ကေတာ့ ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ပါ၀ိုင္းျပီး ငိုေပးလိုက္ၾကစမ္းကြာ။ ဒါမွ သူ႔အငိုေတြ ျမန္ျမန္ကုန္မွာ"က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း သေဘာေပါက္ျမန္လိုက္တာ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ တစ္တန္းလံုး မ်က္စိကို လက္ဖမိုးႏွင့္ပြတ္ျပီး တအီးအီး ငိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၾကသည္မွာ ကၽြက္ကၽြက္ညံသြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေနမိပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္က သူ႔ေဘးက ကေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ အငိုတိတ္သြားေတာ့ ပို၍ပင္ ရယ္မိပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ..."ဟိုး... ေတာ္ျပီ။ အငိုေတြ ကုန္သြားျပီ" ဟု လက္တားျပီး ေအာ္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြက တ၀ါး၀ါးရယ္ေမာျပီး အငိုရပ္သြားၾကပါသည္။ဟိုအေကာင္လည္း ကေယာင္ကတမ္း အငိုရပ္ျပီး က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ကိုဥာဏ္စိန္ကေတာ့ သူ႔ကို လွည့္လို႔မွ်ပင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ သူ႔ဘာသာ အရုပ္ေတြေရးလိုက္ ပံုျပင္ကိုေျပာလိုက္ လုပ္ေနျပန္ပါသည္။ ဟိုငနဲေလးကလည္း သူေျပာေနသည့္ ပံုျပင္ကို နားေထာင္သလိုလို လုပ္လိုက္၊ အရုပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနပါသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး သတိရလိုက္ျပန္သည္မသိ အီကနဲ ငိုလိုက္ျပန္ပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က..."ဟ.. အငိုေတြ မကုန္ေသးဘူးကြ၊ က်န္ေသးတယ္"ကိုဥာဏ္စိန္ စကားဆံုးေအာင္ မေျပာလိုက္ရပါ။ တစ္တန္းလံုး တေပ်ာ္တပါးႀကီး ၀ိုင္း၀န္းျပီး ငိုခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ သူတို႔တစ္ေတြက သည္လိုငိုလိုက္ရျခင္းပင္ အရသာေတြ႔ေနၾကပံု ေပၚေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ရယ္လို႔သာ ေနရပါေတာ့သည္။ဟိုငနဲေလးလည္း မငို၀ံ့ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္စကားႏွင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ 'အငို'ေတြ ကုန္သြားျပီေပါ့။ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တြင္ ေျပာျပခဲ့သည့္အတိုင္း တကၠသိုလ္က ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကေလးငယ္၏ ျပႆနာကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းေျခာက္လိုက္သည္မွာ မေျပာတက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ "ဒီကေလးကို အငိုတိတ္ေအာင္ လုပ္ပါ။ မလုပ္ႏိုင္ရင္ မင္းကိုသတ္မယ္" ဟု ဆိုလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို႔သာလွ်င္ ရွိပါသည္။ ဘာမွ်တတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ေက်ာင္းဆင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ ဘုရားဘက္သို႔ ထြက္လာၾကေတာ့ ..."ကိုဥာဏ္စိန္ ခင္ဗ်ားေတာ္တယ္ဗ်။ ဟိုေကာင္ အငိုတိတ္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ က်ဳပ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ေနမွာ""ဒီလိုပဲေလဗ်ာ.. သင့္သလို ၾကည့္တြယ္လိုက္ရတာပဲ"သူကေတာ့ သည္လိုပဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာပါသည္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ကိစၥ လံုး၀မဟုတ္ပါ။ ေၾကာက္စရာ ဧရာမကိစၥႀကီးျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါ။ က်ြန္ေတာ့အဖို႔ သူငယ္တန္း သင္ၾကားမႈကို စိတ္၀င္စားေနပါျပီ။ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ဟိုခ်ာတိတ္ကို သတိထားျပီး ၾကည့္လိုက္မိပါသည္။ ငိုေတာ့ ငိုထားဟန္တူပါသည္။ သူ႔အဘြားကိုေတာ့ မေတြ႔ပါ။ ကြယ္ရာေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ တစိုးရိမ္ရိမ္ ေစာင့္ေနလိမ့္ဦးမည္ ထင္ပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္၏ သင္ခန္းစာကေတာ့ တစ္ဆင့္တက္သြားပါျပီ။ သူ႔အမူအရာက ျမဴးျမဴးရႊင္ရႊင္၊ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ အသံကလည္း ၾကည္ၾကည္ခ်ဳိခ်ဳိ။"ကဲ.. ဒီေန႔ေတာ့ မင္းတို႔ကို ဆီသီးေကၽြးမယ္။ ဆီးသီးစားၾကမလားေဟ့""စားမယ္"တစ္အုပ္ႀကီး ေအာ္ျပီး ေျဖလိုက္ေသာအသံ။"ဆီးသီး စားခ်င္တဲ့သူ လက္ညွိဳးေထာင္"တစ္တန္းလံုး လက္ေထာင္ၾကပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ကို သတိထားျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ်ားလို လက္မေထာင္ပါ။ ကိုယ္ကို ေရွ႕ခပ္ကိုင္းကိုင္း ညႊတ္ျပီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ ကိုဥာဏ္စိန္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနပါသည္။ 'ဆီးသီးတကယ္ေက်ြးမွာလား' ဟု စဥ္းစားေနပံုပါသည္။ သူသာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဥာဏ္စိန္ကို ဘာေတြအၾကံအဖန္ လုပ္ဦးမလဲဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မွန္းလို႔မရ႐ုိး အမွန္ပါ ကိုဥာဏ္စိန္ အလုပ္စလုပ္ပါျပီ။သင္ပုန္းေပၚတြင္ လိေမၼာ္သီးေလာက္ '၀'လံုးတစ္ခုကို ၀ိုင္းစက္ေနေအာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။ ထို '၀'လံုးေပၚတြင္ အညွာေလးတစ္ခ်က္ တပ္လိုက္ပါသည္။"ကဲ.. ေဟာဒီမွာ ဆီးသီးတစ္လံုး ဘယ္သူအရင္စားမလဲ"ကၽြန္ေတာ္အရင္စားမယ္၊ ကၽြန္မစားမယ္ ဟူေသာအသံမ်ား ညံသြားပါသည္။"ဟုတ္ျပီ.. မင္းကအငယ္ဆံုးမို႔ မင္းကို အလွ်င္ေၾကြးမယ္။ ေရာ့.. စားစမ္း"ဟုေျပာျပီး သင္ပုန္းေပၚက ဆီးသီးရုပ္ကို လက္ႏွင့္ယူခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ခပ္ငယ္ငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုကေလးက ဆီးသီးကို ဖမ္းယူေလဟန္ေဆာင္၍ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ဟန္ေဆာင္ျပီး 'ျမြမ္ ျမြမ္'ႏွင့္ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါသည္။ တစ္တန္းလံုး တ၀ါး၀ါး ရယ္ၾကပါသည္။ "ကၽြန္ေတာ္လည္း စားဦးမယ္" "ကၽြန္မကိုလည္း ေပးပါဦး" စေသာ အလုအယက္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားမွာ ဆူေနပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ေရးလိုက္၊ ပစ္ေပးလိုက္၊ တျမြမ္ျမြမ္ႏွင့္ စားလိုက္ၾကႏွင့္ တကယ့္ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။"ခ်ဳိရဲ႕လားေဟ့""ခ်ဳိတယ္ဆရာ""ကဲ.. ဟိုအေကာင္လည္း အငိုေတြကုန္သြားျပီ။ မင္းလည္းတစ္လံုး စားလိုက္ဦး"ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးတစ္လံုးကို ေကာက္ေရးလိုက္ျပီး ဟုိခ်ာတိတ္ကို လွမ္းပစ္ေပးေယာင္ ျပဳလိုက္ပါသည္။ ခ်ာတိတ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနေသး၍ ဘာမွမလုပ္ပါ။ "သူက မစားခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ မင္းက ယူစားလိုက္စမ္းကြာ" ဟု ေဘးကကေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုကေလးကလဲ အလြယ္တကူပင္ ေကာက္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ပါသည္။သင္ပုန္းေပၚတြင္လည္း ဆီးသီးေတြ ျပည့္ေနပါျပီ။ သင္ပုန္းကို ဖ်က္လိုက္ပါသည္။ ဆီးသီးအသစ္တစ္လံုးကို ေရးလိုက္ပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ မဟုတ္ပါ။ ဘဲဥပံုလိုလို ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျဖစ္ပါသည္။"ဒီဆီးသီးက မ၀ိုင္းဘူး၊ အခ်ဥ္မ်ဳိးကြ၊ ေရာ့ စားၾကည့္စမ္း၊ မခ်ဥ္ဘူးလား"ကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ရႈံ႕မဲ့ျပီးမွ.."ခ်ဥ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့ အားလံုးက သေဘာက်ျပီး ရယ္ၾကပါသည္။ဤသို႔ ဆီးသီးပိန္ပိန္ေတြ၊ ရႈံ႕႐ႈံ႕ေတြ၊ ရွည္ရွည္ေတြေရးျပီး ပစ္ေပးလိုက္လွ်င္ ကေလးေတြက ခ်ဥ္တယ္ဆရာဟု ေျပာၾကပါသည္။ ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ဆီးသီးကို ေရးေပးလိုက္လွ်င္ ခ်ဳိတယ္ဟု ေျပာၾကပါသည္။ကေလးေတြ ဆီးသီးစားတမ္း ကစားရသည္ကို ေပ်ာ္ေနၾကသည္မွာေတာ့ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပတိုက္ရွိရာဘက္ကို ထြက္လာၾကေတာ့.."ဟိုခ်ာတိတ္ ဒီေန႔ေတာ့ မငိုေတာ့ဘူးဗ်""သူ႔အဘြားကို မျမင္လိုက္ရေတာ့လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကလူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ ပါလာရင္ ဒီလိုပဲ ငိုေနတက္ၾကတယ္ဗ်။ လူႀကီးေတြမပါရင္ ခဏပါပဲ။ ကေလးေတြပဲဗ်ာ။ ခဏရွိေတာ့ သူတို႔ကေလးခ်င္း ကစားၾက၊ သူမ်ားကစားတာကို ၾကည့္ၾကနဲ႔ပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ခက္ေနတာက လူႀကီးေတြဗ်။ အထူးသျဖင့္ အဘြားေတြက အဆိုးဆံုးပဲ။ ယာဖ်က္ေတာ့ သခြား၊ ေျမးဖ်က္ေတာ့ အဘြားဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဘြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ ေျမးကိုဖ်က္ဖို႔ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား""ဆရာကို ဘာမွလာျပီးမလုပ္တာ၊ ၾသဇာမေပးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ""အမယ္.. အဲဒါမ်ဳိးလဲ တစ္ခါတေလ ရွိေသးသဗ်။ သူတို႔ကေလး၊ သူတို႔ေျမးကို ေရွ႕တန္းဆရာနဲ႔နီးနီး ထားခ်င္ၾကတာေတြေပါ့။ ကေလးေတြမွာ အရပ္အေမာင္းက တူတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က အရပ္နိမ့္တဲ့ကေလးေတြကို ေရွ႕က၊ နည္းနည္းျမင့္တာေတြကို ေနာက္က၊ အတန္းကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ပတၱလားစီထားသလို ျဖစ္ေနေစခ်င္တယ္။ အဲဒါ သူတို႔ကေလးေတြကို ေရွ႕ထားေပးပါ ဘာညာနဲ႔လာျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ကေလးကိုလဲ သင္ေပးမွာပါ။ မတတ္မွာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔"လို႔ ေျပာယူရတယ္။ သူငယ္တန္းမွာ လူႀကီးေတြက အကဲအပါဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဘက္အတန္းေတြ ေရာက္ေတာ့လဲ ဘာမွ ဂ႐ုစိုက္မေနၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ ရယ္စရာလည္း အေကာင္းသား။ ဒီေတာ့ သူငယ္တန္းဟာ မိဘနဲ႔ ျပႆနာ အၾကံဳရဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ "သူတို႔သားသမီးကို ႐ိုက္တာျပဳတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ျပႆနာ ၾကံဳၾကရမယ္ထင္တယ္" တစ္ခါတစ္ေလလည္း ၾကံဳရတာေပါ့ဗ်ာ။ နည္းေတာ့နည္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကိုင္တြယ္တဲ့ဆရာ ဆရာမအေပၚမွာလည္း မူတည္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ကပဲ ခင္ဗ်ားလူ ထြန္းေရႊႀကီး သူ႔သားကို ေက်ာင္းလာအပ္သြားပါပေကာ။ သူေျပာသြားလိုက္ပံုကေတာ့ က်ဳပ္မွာ ရယ္ေတာင္ ရယ္ေနရေသးတယ္။ 'သူငယ္ခ်င္းေရ' တဲ့။ 'ကဲ.. ငါ့သားကို မင္းဆီအပ္ခဲ့ျပီ။ လိမၼာေအာင္သာ ၾကည့္တြယ္ေပေတာ့ကြာ။ မေတာ္တဆ ေသသြားရင္ေတာ့ အလြမ္းေျပၾကည့္ရေအာင္ လြယ္အိတ္ကေလးကိုေတာ့ ျပန္ပို႔လိုက္ပါကြာ' တဲ့ေလ"ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လိုက္မိပါသည္။ မူလတန္း၊ အထူးသျဖင့္ သူငယ္တန္းသင္ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္စိတ္၀င္စားေနမိပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေသာအခါ သင္ခန္းစာ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။"ဒီေန႔ေတာ့ မင္းတို႔က ဆီးသီးေရာင္းၾက။ ငါက ၀ယ္မယ္။ ဆီးသီးငါးလံုးကို တစ္မတ္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆီးသီးအခ်ဥ္ေတြကို မ၀ယ္ဘူး"၀လံုးကို ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။"ေနာက္ျပီး ေဟာဒီလို ေဟာဒီလို ေရးတဲ့ဆီးသီးကို မ၀ယ္ဘူး။ အဲဒီဆီးသီးမ်ဳိးေတြက အပုတ္ေတြ"သူက သင္ပုန္းေပၚတြင္ လက္၀ဲရစ္ ေရးျပလိုက္ပါသည္။ ထိုမွ်မကေသးပါ။ "ဒီလိုေရးရမယ္"ဟု ကေလးမ်ားကို ေက်ာခိုင္းျပီးလွ်င္ လက္ကို လက္ယာရစ္ျပီး အထပ္ထပ္ေ၀ွ႔ျပပါသည္။"ဘယ္လို၊ ဘယ္လိုေရးမလဲ""ဒီလို ဒီလိုေရးမယ္"ကေလးေတြကလည္း သူတို႔လက္ကို လက္ယာရစ္ ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ေအာ္ၾကပါသည္။"ဘယ္လိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္လဲ""ဒီလို ဒီလိုေရးရင္ ဆီးသီးအပုတ္"လက္ေတြကို လက္၀ဲရစ္ ေ၀ွ႔ျပၾကပါသည္။လက္ယာရစ္ေရးျခင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေ၀ွ႔ရမ္းေလ့က်င့္ေစျပီးေနာက္ ဆီးသီးေတြ ေရးၾကရန္ ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြကလည္း သူတို႔ သင္ပုန္းေလးမ်ားတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေရးေနၾကပါသည္။ ၀လံုးကို လက္ယာရစ္ေရးၾကေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးလိုက္သည္ မွန္ေသာ္လည္း တကယ္လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ေရးသည္ မေရးသည္ကို ဆရာကိုဥာဏ္စိန္ လိုက္ျပီးစစ္ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမ်ား သိႏိုင္ပါ့မလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေတြးေနမိပါသည္။"ေဟာဒီမွာဆရာ၊ သူက ဆီးသီးကို ေဟာဒီလို ေဟာဒီလိုႀကီး ေရးေနတယ္။ သူ႔ဆီးသီးက အပုတ္ႀကီးဆရာ"ကေလးတစ္ေယာက္က လက္ကို လက္၀ဲရစ္ေ၀ွ႔ျပျပီး လွမ္းတိုင္လိုက္ပါသည္။ အတုိင္ခံရေသာ ကေလးက ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ပစ္ျပီး "ဒီလို ဒီလိုေရးတယ္ ဆရာ"ဟု လက္ယာရစ္ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ျပလိုက္ပါသည္။ အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျပႆနာရွင္းသြားသားပဲဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ပါသည္။ဆီးသီးငါးလံုးစီ ေရးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္စီလာျပီး ျပၾကပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က ဆီးသီးေတြကို ၾကည့္ျပီး ဟိုအလံုးက ပိန္တယ္။ ဒီအလံုးက မ၀ိုင္းဘူး၊ ေနာက္ကို အဲေလာက္ခ်ဥ္ရင္ မ၀ယ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀ယ္လိုက္မယ္ စသည္ျဖင့္ေျပာျပီး ေျမျဖဴႏွင့္ အမွန္ျခစ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ကေလးေတြက ၀မ္းသာအားရ ျပန္သြားၾကပါသည္။အငိုသန္ေသာ ခ်ာတိတ္ကလည္း ဆီးသီးငါးလံုးေရးျပီး ေရာက္လာပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္က သူ႔သင္ပုန္းကို ယူၾကည့္လိုက္ျပီး.."အံမယ္.. ဒီေကာင္က လူကငိုေပမယ့္ ဆီးသီးကေတာ့ အခ်ဳိသားကြ၊ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲကြ" ဟု ခ်ီးမြမ္းျပီး အမွတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျပန္ေျပးသြားပါသည္။ကေလးအားလံုးမွာလည္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ဆီးသီးလာေရာင္းေနၾကပါသည္။ ဟိုခ်ာတိတ္က မၾကာခဏလာျပီးျပေနျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္..."အံမာ ဒီေကာင့္ဆီးပင္က တယ္သီးလိုက္ပါလားဟ။ ခ်ဳိလည္း ခ်ဳိတယ္ေဟ့"ခ်ာတိတ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္သြားပါေလျပီ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုဥာဏ္စိန္ႏွင့္ တပည့္မ်ား၏ ဆီးသီးေရာင္းပြဲႀကီးကို ၾကည့္ရင္းေပ်ာ္ေနမိပါသည္။သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ့္လြယ္အိတ္၊ ပစၥည္းစသည္တို႔ကို ကုိယ္စီကိုယ္ငွ သိမ္းၾကယူၾကပါသည္။ သည္အခါတြင္မွ သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းခန္းေဘး နံရံသစ္သားတန္းတြင္ သံခၽြန္ေတြရိုက္ထားျပီး ထီး၊ ဦးထုပ္ စသည္တို႔ကို စနစ္တက် ခ်ိတ္ထားၾကရေၾကာင္းကို ေတြ႔လိုက္ပါသည္။ ထိုထိုေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သူတို႔ေတြ ယူၾကျပီးေနာက္ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကရပါသည္။"စာအုပ္ ပါျပီလား" ကိုဥာဏ္စိန္က ေအာ္ေမးလိုက္ပါသည္။"ပါ ပါျပီ" ကေလးေတြကေအာ္ျပီး စာအုပ္ကို ေျမွာက္ျပရပါသည္။သူတို႔ အတုိင္အေဖာက္ ေအာ္ပံုမွာ ရိုးရိုးအသံမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သံခ်ပ္တိုင္သလို ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။"ေပတံ... ပါ.. ျပီလား""ပါ... ပါ.. ျပီ"
ေက်ာင္းသားတို႔တြင္ ပါျမဲပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုစီ ေအာ္ျပီးေမးပါသည္။ အားလံုးေမးျပီးမွ အငယ္ဆံုးကေလးမ်ားတန္းမွစ၍ တစ္တန္းစီ တန္းစီျပီး ထြက္ရပါသည္။ "ခင္ဗ်ားအလုပ္က ျပီးပဲ မျပီးႏိုင္ဘူး။ တယ္ရႈပ္ကိုးဗ်""ဒီလိုပဲ ကိုယ့္လူေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔လို ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို သင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းျပီးရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟိုဟာက်န္၊ ဒီဟာေမ့နဲ႔၊ ဦးထုပ္ေပ်ာက္၊ ထီးေပ်ာက္ျဖစ္ရင္ မိဘေတြက ဆရာ႔ဆီကို လာတိုင္ၾကေတာ့တာဗ်။ ဆရာအထိန္းအသိမ္း ညံ့ရာေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ"သူကေျပာရင္းဆိုရင္း ခံုေတြေအာက္ ငံု႔ၾကည့္ျပီး ဟုိဟာရွာသလို ဒီဟာရွာသလို လုပ္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္.."ဘာရွာေနတာလဲဗ်""ဘာေတြမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ေသးလဲလို႔ ရွာရတာ။ ခုနက က်ဳပ္ေအာ္တဲ့စာရင္းထဲမွာ မပါတဲ့ ဂ်င္တို႔၊ ေဂၚလီတို႔ ဘာတို႔ ညာတို႔ ဆိုတာေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်န္ေနခဲ့ရင္ သိမ္းထားျပီး ျပန္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးေတြကိုးဗ်၊ အမိုက္ကေလးေတြ ဘာသိတက္ၾကတာ မွတ္လို႔""ခင္ဗ်ားအခန္းထဲက နံရံသစ္သားတန္းေတြမွာ သံခၽြန္ေလးေတြ စီျပီး႐ိုက္ထားတာကို ေတြ႔တယ္""ေအးဗ်ာ.. ထီးေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ၊ လြယ္အိတ္ေတြ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ ရွိေနရင္ ရႈပ္လြန္းလို႔""အဲလို သံခၽြန္ဖိုးေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ထုတ္ေပးသလား""ဘယ္ေပးလိမ့္မလဲဗ်ာ""ခင္ဗ်ားက အိတ္စိုက္ေပ့ါ""မစိုက္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြထဲက သံဆိုင္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ သံုးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ႏႈိက္လာခဲ့တာပါပဲ"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရယ္လိုက္မိၾကပါသည္။"ဆီးသီးကေတာ့ ၀လံုးအတြက္ လုပ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္""ဒါေပါ့ဗ်ာ၊ ဆီးသီးကမွ အညွာတပ္ေနရေသးတယ္။ ၀လံုးဆိုေတာ့ ဘာမွ လုပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ၀လံုးေရးၾကရေအာင္ဆိုရင္ ကေလးေတြ ဘယ္မွာေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။ ဆီးသီးေရာင္းၾကရေအာင္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ လက္မလည္ေအာင္ အမွတ္ေပးေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔လည္းေပ်ာ္၊ သူတို႔ေပ်ာ္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ"သူက ေျပာရင္းရယ္လိုက္ပါသည္။ထို႔ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္မွာ ၀လံုးေတြခ်ည္း အေရးခိုင္းေနပါသည္။"ခင္ဗ်ား ၀လံုးသင္ခန္းစာကလည္း ၾကာလွခ်ည္လားဗ်။ ျပီးပဲ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး""ျမန္မာအကၡရာေရးတာမွာ ၀လံုးဟာ အေျခခံပဲဗ်။ ၀လံုးကို လက္မေသရင္ လက္ေရးဘယ္ေတာ့မွ မလွဘူး။ လက္ေရးလွဖို႔ဟာ သူငယ္တန္းမွာ က်င့္ရတာဗ်။ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း ေရာက္သြားရင္ လက္ေရးလွက်င့္ဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္္အတန္းက တက္သြားတဲ့ကေလးေတြမွာ လက္ေရးမလွတာ တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္ေရးမလွတာကိုေတြ႔ရင္ ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း သူငယ္တန္းဆရာနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရလို႔သာ ေအာက္ေမ့ေပေရာ့။ က်ဳပ္က အဲဒီလို အထက္တန္းဆရာေတြက အထင္ေသးတာ မခံခ်င္ဘူးဗ်"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လက္ေရးအလြန္ညံ့လွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို သြားျပီး သတိရလိုက္မိပါသည္။ သူတို႔လည္း ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ၍ ကိုဥာဏ္စိန္ေျပာသလို ခပ္ပ်င္းပ်င္း ခပ္ဖ်င္းဖ်င္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ိဳးႏွင့္ သူငယ္တန္းတြင္ ၾကံဳခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္ဆရာ ဦးစံေရႊေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့လက္ေရး အတန္အသင့္ေကာင္းခဲ့သည္ကို ေတြး၍ ကြယ္လြန္သူ ဆရာကို သတိရေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ငါန္းဇြန္ အ.ထ.က ေငြရတုစာေစာင္တြင္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အတိုခ်ဳပ္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ကိုဥာဏ္စိန္လည္း အၿငိမ္းစားယူျပီး 'ကံ့ကူလက္လွည့္' ဟူေသာအမည္ႏွင့္ သူငယ္တန္းေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ဆီးသီးေရာင္းေနသည္ဟု သိရပါေၾကာင္း။
