เรื่องที่เกิดกับน้องชาย

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว steemit,busy,esteemที่น่ารักทุกๆคนค่ะ
มืดค่ำลงแล้วยังนั่งคิดว่าจะเล่าเรื่องไหนดี555นั่งคิดๆแล้วหันไปเห็นลูกสาวตัวยุ่ง แอบกินขนมถั่วตัด ทำไมต้องแอบกิน มันก็แค่ถั่วตัดธรรมดา ใช่ค่ะ.....แต่ไม่ธรรมดาตรงที่ พ่อไม่ชอบให้ลูกสาวกินของหวานมากๆเพราะมันจะไม่ดีต่อสุขภาพและจะติดทานหวานมากเกินไปนี้คือเหตุผลของคนเป็นพ่อ!!!!

แต่ทางกลับกันเมย์จะยอมให้ลูกทานได้แต่ในปริมาณที่พอดีกับลูก บ่อยครั้งที่เมย์ชอบแอบให้ลูกทาน และตอนนี้เหมือนลูกจะรู้ว่าเวลาที่เราบอกรีบกินนะเดี๋ยวพ่อมาเห็น นางจะรีบๆกินมากๆ5555
มีอยู่วันหนึ่ง นางอยากกินเฟรนฟราย แต่พ่อจะให้กินแค่ สอง,สามชิ้นเท่านั้น คือกำลังฟินแต่ต้องหยุดกระทันหันอะไรประมาณนี้ พอพ่อออกไปข้างนอก นางจะไปหยิบมานั่งทานต่อ แต่พอเห็นรถพ่อเลี้ยวเข้าบ้านมา นางจะรีบเอาถุงไปเก็บ ดื่มน้ำ ล้างมือแล้ววิ่งออกไปรับพ่อ ทุกอย่างคือมีแม่ช่วยด้วย 555 แต่ถ้าคิดอีกอย่างคือถ้าโตมาลูกจะปิดบังไม่กล้าเปิดอกคุยกับพ่อแม่เมื่อเวลามีปัญหาหรือเปล่า เพราะมันเหมือนการปลูกฝังให้ลูกกลัวที่จะเผชิญกับเรื่องเล็กๆแต่น้อยแบบนี้ เฮ้อ!!มันเป็นเรื่องของอนาคตที่เริ่มจะเห็นร่ำไรๆจริงๆนะ คนเป็นแม่คิดมากเสมอ.......

มาถึงเรื่องราวที่เมย์อยากจะเล่ากันดีกว่าค่ะ คือตอนนั้นเมย์ก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่แม่เล่าให้ฟังอีกทีว่า ตอนนั้นน้องชายกับแม่ได้เอาของลงไปขายที่บ้านตา จ. นครสวรรค์ พอขายของหมดปกติจะต้องตีรถกลับบ้านที่จ.ตาก แต่วันนั้นขายของหมดเร็วยังมีเวลาเหลือน้องชายจะไปซื้ออะไหล่รถมอเตอร์ที่ห่างจากหมู่บ้านประมาณ 6 กิโลเมตร น้องชายอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงสตาร์ดรถมอเตอร์ไซด์ ตาก็เรียกถามว่สไม่กินข้าวก่อนค่อยไป น้องชายตอบว่าเดี๋ยวไม่ทันจากนั้นก็ขับรถออกไปทันที
พอมาถึงได้ครึ่งทาง เป็นช่วงรถทางการไฟฟ้าจะแวะเข้าบริษัท แต่น้องชายขับรถออกหน้ามาช้า แต่ก็ไม่เข้าใจว่า รถการไฟฟ้ามองไม่เห็นน้องชายของเมย์ได้ยังไงเพราะน้องขับออกหน้ามา แล้วรถการไฟฟ้าก็เลี้ยวตัดหน้ารถของน้องชายเมย์ มีคนแถวบ้านขับรถผ่านเห็นเหตึการณ์ก็ไปบอกแม่กับตามาดู ย่าซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านทราบข่าวก็ตามมาดู และเป็นช่วงจังหวะดีที่ลูกพี่ลูกน้องของเมย์ที่ทำงานผู้ช่วยพยาบาลกลับมาบ้านพอดี ทุกคนจึงได้พากันไปดูอาการน้องที่โรงพยาบาล ตอนไปถึงใหม่ๆน้องชายอาการเจ็บแต่ยังพอรู้เรื่อง พยาบาลก็ยังให้ต่อคิวทำบัตร บลาๆๆๆ คือรอนานแล้วจนน้องชายเกิดอาการชัก แม่บอกว่าคล้ายๆกับปลาตอนโดนทุบหัว พยาบาลก็ยังช้าอยู่รอหมอ โน้นนี้นั้น....จนย่าร้องบอกว่า หมอหลานฉันชักแล้ว จะทำอะไรก็ทำสักทีเถอะ หลานฉันโดนรถชนมานะ ถ้าหลานฉันเป็นอะไรมา ฉันจะฟ้องร้อง ตามประสาคนกำลังเสียขวัญเพราะเห็นหลานชักต่อหน้าต่อตา ( เมย์ฟังเมย์ก็ยังร้องไห้ค่ะ สงสารน้องและพยาบาลรัฐบาลทำอะไรบ้านเดี่ยว ตามที่ประสพมานะค่ะ บางที่อาจจะดรก็ได้ค่ะ ไม่เหมารวมเนอะ ) น้องสาวกับน้องเขยเค้าทำงานเกี่ยวกับด้านนี้มาเค้าก็พอจะรู้เรื่อง เค้าก็คุยกับพยาบาลทางการแพทย์ของเค้าเนอะ จากนั้นพยาบาลก็ย้ายน้องเข้าห้องฉุกเฉิน รักษากันนานพอดูค่ะ อาการรวมๆ คือ แขนหัก ขาหักต้องดามเหล็ก เจออากาศหนาวแล้วปวดทรมาน ผ่าสมอง ตาข้างขวาตอนแรกยังมองเห็นปกติ พอออกจากโรงพยาบาลไม่นาน ตาข้างขวาก็เริ่มมองไม่เห็นจนทุกวันนี้ แต่ตาไม่ปิดนะค่ะ เหมือนบอดตาใส และทุกอย่างก็มาได้ด้วยดี ตอนแรกคิดกันว่าน้องอาจจะไม่รอด พอน้องหายดีแล้ว เราก็บวชให้กับน้องชายเพราะถือว่าพ้นเคราะห์แล้วค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเมย์นะค่ะ