နာဂစ္ မုန္တိုင္းနွင္႔ ရင္ဆိုင္ခဲ႕ရေသာ မိသားစု

"သမီး အစင္သင္႔ ျဖစ္ျပီလား ဧည္႕သည္ေတြစံုေနျပီ"

"ဟုတ္ကဲ႕ အေမ သမီးခဏေန ဆင္းခဲ႔မယ္ေနာ္"

ၾကြေရာက္လာေသာ ဧည္႔သည္မ်ားကို ဧည္႕ခံသူက ဧည္႕ခံ၊ ေရခဲမုန္႔ ခတ္သူက ခတ္ျဖင္႔ အသီးသီး အလုပ္ရွုပ္ေနၾကသည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင္႔ရန္ အသင္႕ရွိေနေသာ စက္ဆရာ က မဂၤလာသီခ်င္း ဟူသမွ် မထပ္ရေလေအာင္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေပေလသည္။ အသံခ်ဲ႕စက္သံျဖင္႕ စီကားေနေသာ မဂၤလာေနအိမ္ကား က်ြန္ုပ္ အဖိုး အဖြား ၏ မဂၤလာေနအိမ္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ဘိတ္သိတ္ ဆရာ၏......
"မဂၤလာ အခါေတာ္ အခ်ိန္အခါ အာျဖင္႔......." ဟု အစခ်ီကာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမွားျခင္း လုပ္ငန္းကို စတင္ေတာ႔သည္။

မဂၤလာပြဲသည္ကား အဖိုးနွင္႔အမိဖြား ၏ သမီးအငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ က်ြန္ုပ္ ၏ အန္တီေလးပင္ျဖစ္သည္။အငယ္ဆံုလည္းျဖစ္ မိဘ အေပၚလည္းသိတတ္ေသာေၾကာင္႕ အကို မ်ားကလည္းခ်စ္ၾကသည္။ လက္ျပီးတစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ရဲ၀န္ထမ္းျဖစ္သူ ခင္ပြန္းသည္ တာ၀န္က်ရာ ျပင္စလူ ေဒသသို႕ လိုက္သြားရေလသည္။အဖိုးျဖစ္သူမွာ သမီးငယ္နွင္႔ တစ္ခါမွ် မခြဲဖူး ေသာေၾကာင္႔ လြမ္းဖ်ားနာ က်ကာ သံုးရက္ေလာက္ အိပ္ယာထဲ လဲေနခဲ႔သည္။က်ြန္ုပ္၏ အဖြားျဖစ္သူမွာေတာ႔ ခံနွိုင္ရည္ရွိသည္ ရင္ထဲမေကာင္ေသာ္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ေနတတ္သူျဖစ္သည္။

က်ြန္ုပ္အန္တီေလး၏ ခင္ပြန္းျဖစ္သူတာ၀န္က်ရာ ျပင္စလူ ေက်းရြာ(ယခု ျမိဳ႕)သည္ ပင္လယ္ေဒသ ျဖစ္ျပီး က်ြန္ုပ္တို႕ေနထိုင္ရာေဒသနွင္႔ ဆိုလ်ွင္ သေဘၤာျဖင္႔ ေန႔တစ္၀က္ (၁၂)နာရီ ေမာင္းနွင္ရသည္။ အန္တီေလး အိမ္ ေထာင္က်ျပီး (၅)နွစ္မ်ွ ၾကာေသာ္ ကေလး (၂)ေယာက္ ထြန္းကားသည္။ေယာက္်ားေလး (၂)ေယာက္ျဖစ္ျပီး တစ္ဦးမွာ ေလးနွစ္၊ အငယ္တစ္ေယာက္မွာ (၁၀)လ သားအရြယ္ သာရွိေသးသည္။

ျပင္စလူ ေဒသ သည္ ပင္လယ္ အရပ္ေဒသျဖစ္ျပီး ေ၀းလြန္းေသာေၾကာင္႔ အေျပာင္း အေရႊ႔႕တင္ထားရာ ေနာက္(၃)လေလာက္ေနလွ်င္ ေျပာင္းရေတာ႔မည္ျဖစ္သည္။ ကလေလး ကလည္း လသား အရြယ္တြင္သာ ရွိေသးေသာေၾကာင္႔ ကေလး (၁)ျပည္႔ႏွင္႔ အေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႕ မတိုင္ခင္ အျဖစ္ဆိုး တစ္ရပ္နွင္႔ ၾကံဳရမည္ကို မသိၾကေပ။

အေၾကာင္းကား အျခားမဟုတ္ လူတိုင္း၏ ရင္ထဲတြင္ အမွတ္ရေစခဲ႕ေသာ (နာဂစ္) မုန္းတိုင္းေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္သည္။က်ြန္ုပ္ ၏မိသားစု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ထိုမုန္တိုင္း ေၾကာင္႔ ဒုကၡ မ်ားစြာ ခံစားခဲ႕ရဖူးသည္။ဤ ထဲတြင္မွ ယခု အန္တီေလး၏ အျဖစ္အပ်က္ကိုေရးသား ထားပါသည္။

လပြတၱာတြင္ အန္တီေလး၏ အကို က်ြနု္ပ္၏ ဦးေလး တစ္ေယာက္ရွိေသာေၾကာင္႕လပြတၱာ သို႔ အေျပာင္အေရႊ႕တင္ထားရာ ေျပာင္းရေတာ႔ မည္မွာ လပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။ မုန္တိုင္း တိုင္ခတ္သည္႕ေန႔တြင္ အန္တီေလး၏ ခင္ပြန္းသည္ တာ၀န္ ျဖင္႔ ခရီးလြန္ေနသည္။

ေလျပင္းမ်ား စတင္ တိုက္ခတ္ျပီး မိုးသည္းထန္စြာ ရြာ သြန္းေလသည္။အိမ္တြင္မွာကား အန္တီေလးနွင္႔ သားငယ္ နွစ္ေယာက္သာ ရွိေနသည္။ "ေမေမ သားေၾကာက္တယ္" အၾကီးေကာင္ကေလးက ေျပာေတာ႔ "မိုးက မၾကာခင္ တိတ္သြားမွာပါ သားေလးရဲ႔" ဟုသာ ျပန္လည္ ႏွစ္သိမ္႔ ခဲ႕ေပမယ္ အန္တိေလးလည္း နည္းနည္းေတာ႔အားငယ္ေနေလရဲ႔။ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နိုင္သည္ အားကိုးရမည္ခင္ပြန္း မွာလည္း အနားတြင္မရွိသည္ကိုး..။

တျဖည္းျဖည္းႏွင္႔ ပင္လယ္ေရမ်က္နွာျပင္ဟာ သိသိသာသာ ကုန္းေျမျပင္ထက္ ၃ ေပ ခန္႕ျမင္႔တတ္လာသည္။အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ ေလးနွစ္သား အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို နွိုူး၍ လသားအရြယ္ ကေလး ေလးကိုရင္ထဲတြင္ပိုက္ထားသည္။ ပင္လယ္ေရဟာ တျဖည္းျဖည္းနွင္႕ အိမ္ေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ အန္တီေလး၏ ေျချခင္း၀တ္သို႔ တတ္လာေလသည္။ထိုမွ တဆင္႕ခ်င္းတတ္လာရာ ေနာက္ဆံုး လူတစ္ရပ္မက ျမင္႔တတ္လာသည္။ အန္တီေလးနွင္႔ကေလးနွစ္ေယာက္လည္း ျမင္႔တတ္လာေသာ ေရႏွင္႔အတူ အိမ္၏ ထုပ္တန္းေပၚ သို႕ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ႔သည္။

လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင္႔ ေလးနွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ထုပ္တန္းေပၚသို႔ မတင္ေပးျပီး မိမိသည္လည္း ကေလးတစ္ဖက္ျဖင္႔ ခဲရာခဲစစ္ တတ္ခဲ႕ရသည္။ထို အခ်ိန္တြင္ ေလမ်ားပိုမိုျပင္း ထန္လာ၍ ေရလွိုင္း ကလည္း မျငိမ္သတ္ေတာ႔ေပ။ ဒီေရ နွင္႔ ေလနီ ၾကမ္း တို႔သသည္ အတားဆီးမွန္သမွ်ကို ျဖိဳခြဲ ေတာ႔ေလသည္။ အခ်ိန္သည္္ကား ည (၉)နာရီ တင္းတင္း ရွေခ်ျပီ။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးလဲ ပိတ္ေမွာင္ေန၍ ဘာဆိုဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ႕႔ေပ။ ေဘးနားတြင္ အသံတစ္ခု ၾကားရသည္။ အသံၾကားရ၍သာ ေဘးနား မလွမ္းမကမ္း တြင္ လူရွိေၾကာင္းသိ၍ အားတတ္ခဲ႕သည္။ လ်ွပ္စီး လတ္မွသာ ျမင္ရေသာ ျမင္းကြင္းတစ္ခုလံုးက လွိုင္းဒဏ္ ေလဒဏ္ေၾကာင္႕ ပ်က္စီးေနၾကျပီ။

အန္တီေလးသည္ မိုးထဲ ေလထဲ ထုပ္တန္းေပၚတြင္ မည္မွ် ၾကာခဲ႔ျပီ မသိ လူမွာေတာ႔ စိုရႊဲကား ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးေနျပီ။ ကေလး ငယ္ေလးကို ပါသမွ် အ၀တ္တို႔ျဖင္႔ အေႏြးဓာတ္ ရေစရန္ အလိုငွာ ေထြး ပိုက္ထားျပီး ေဘးမွ သားတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေစာက္ေ၇ွာက္ ရေသးသည္။ လက္ေလး လံုး သာသာ သာ ရွိေသာ တန္းေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနရသည္႕ေၾကာင္႔ လက္မ်ား ထံုက်င္လာကာ သတိတစ္ခ်က္လြတ္ျပီး ကေလးငယ္ေလးသည္ ေရထဲသို႕ လြတ္က်ပါ ေလ ေတာံသည္။ အန္တီေလးမွာ အသိျပန္၀င္လာကာ ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ သားၾကီးကို ျမဲျမဲ ကိုင္ထားေစလ်ွက္ ေရထဲသို႔ ခုန္ဆင္ခဲ႕ေလသည္။

ေရထဲတြင္ မွန္းကာ လိုက္၍ စမ္းခဲ႕ရာ ကံေကာင္းစြာျဖင္႔ ကေလး အႏွီးအား ကိုသ္မိေလသည္။လ်ွင္ျမန္စြာ ဆြဲေပြ႔ျပီး ေရေပၚသိုျပန္တတ္ခဲ႕ ေလသည္။မျပင္ မစမ္းျဖင္႔ တတ္သေလာက္ ကေလးငယ္ အားျပဳစုရင္း တစခ်က္ နွစ္ခ်က္ လူးလြန္႕ရင္း ကေလးငယ္မွာ ပံုမွန္ အသက္ ျပန္ရွူလာခဲ႔သည္။ ထိုမွ သာ စိတ္ေျဖာင္႔ ျပီး အခ်ိန္မည္မွ် ရွိသည္ မသိ မုန္တိုင္ၾကားတြင္ ရုန္းကန္ေနရသည္။ မိုးေလစဲ၍ ပင္လယ္ေရမ်ား တျဖည္းျဖည္း ျပန္က်သြားေလသည္။ မ်ားမၾကာမီ မိုးစင္စင္ လင္းခဲ႕ရာ ရာသီဥတုဟာျဖင္႔ သာသာယာယာ ရွိေနခဲ႕သည္။သိုေသာ္ ပတ္၀န္း က်င္ တစ္ခုလံုးမွာ ကား ေက်နပ္စရာ မရွိေအာင္ ပ်က္ဆီး ေနျပီး တစ္ခ်ိဳ႔ ေနရာတြင္ လူေသ အေလာင္းမ်ားပင္ ရွိေနသည္။

ရြာ ထဲတြင္ ရွိေသာ သူမ်ားက သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကေလးမ်ား ေနန္ အတြက္ ျဖစ္သလိုနည္းျဖင္႔ တဲအိမ္ေလးမ်ားျပုလုပ္ ေပးျပီး ေနရာခ်ထားေပးသည္။ အနည္းငယ္ က်န္ရွိေနေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေလးမ်ားကို ေ၀ ငွ ေပး၍ အစာေျပသာ ျဖစ္သလိုစားခဲ႕
ရသည္။ေနာက္ တစ္ေန႕ တြင္ လပြတၱာမွ ကယ္ဆယ္ေရး သေဘၤာမ်ား ေရာက္ရွိလာျပီး ဒုကၡသည္ အားလံုးကိုေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
လပြတၱာတြင္ အကိုျဖစ္သူမွ ရွာေဖြျပီး ေက်ြးေမြးျပဳစုကာ အဖိုးနွင္႔အဖြားရွိရာ သို႕ ျပန္ပို႕ေပးခဲ႕သည္။

သို႔မွ သာ ပူပင္ေသာက ေရာက္ေနရေသာ မိဘ နွစ္ပါးလည္း ငိုယိုျပီး ဆီးၾကိဳေလသည္။အန္တီေလး ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာလည္း ျပင္စလူ သို႕ သြားေရာက္ခဲ႕ျပီး အိ္မ္ျပန္ေရာက္ေနသည္ဟု သတင္းပို႕ခဲ႕၍ ဇနီူနွင္႔ သားမ်ားရွိရာျပန္လာခဲ႕ေလသည္။

ဤတြင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါည္။

---

နာဂစ္ မုန္တိုင္းေၾကာင္႔ ဆင္းရဲ႕ ဒုကၡ ၾကံဳေတြ႔ရ ေသာ က်ြနု္ပ္၏ မိသားစု အေၾကာင္းကို ေနာက္ထပ္ post တြင္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

@phyozawooburmes
MSC-071
Photo credit ; Google imageage