ေတာ္မဝင္ေသာ ေတာ္ဝင္ပန္းေလး

မိုးတဖြဲဖြဲရြာတိုင္း ကြၽန္မတို႔အားလံုး သူ႔ကိုလြမ္းဆြတ္ မိၾကသည္။ သူဆိုေသာေကာင္မေလးက လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ ႏွစ္ခန္႔က ကြၽန္မတို႔အိမ္ေဘးက ၿခံအလြတ္ႀကီးထဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည့္ မိသားစုေလးထဲမွ ေမြးရာပါေျခမသန္ စြမ္းသူေလး''မိစု''ပင္ျဖစ္သည္။
မိစုဆိုေသာ နာမည္ေလးၾကား႐ံုျဖင့္ သူ၏ပံုရိပ္မ်ား က ကြၽန္မစိတ္အာ႐ုံတြင္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လာခဲ့သည္။

''ျမန္မာျပည္သည္ ဒို႔ျပည္
ျမန္မာစာသည္ ဒို႔စာ''
အသံစာစာေလးတစ္သံ ကြၽန္မကိုဆြဲေဆာင္လိုက္ ေသာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္အလြန္ လမ္းမထက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဘယ္ေနရာမွရွာမေတြ႕သလို အသံေလးလည္းမၾကား ေတာ့ေပ။
''ကလင္'' ''ကလင္'' ''ကလင္''
အိမ္ေရွ႕က လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္ ေမေမ့ အသံေလးထြက္ေပၚလာသည္။
''သမီးေရအိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္ပါဦး၊ ဧည့္သည္နဲ႔တူတယ္''
ေမေမလွမ္းေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿခံေရွ႕ထြက္ ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွမေတြ႕ရေပ။ ထို႔ေၾကာင့္အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ရန္ ျပင္လိုက္မိသည္။
''ေဒါက္'' ''ေဒါက္''

တံခါးကို တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ေခါက္လိုက္သံၾကားလိုက္ရ ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေလးခြ သဏၭာန္ သစ္ကိုင္းတုတ္ေခ်ာင္းခပ္ညစ္ညစ္ေလးကို ခ်ဳိင္း ေထာက္သဖြယ္ အသံုးျပဳ၍ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အက်ႌခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူ၏လက္ထဲတြင္ မည္းမည္းသဏၭာန္ေပ်ာ့ၿပဲေနေသာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေလးကို အုန္းသီးမ်ားစြာအုပ္ထားၿပီး ႏွမ္းေထာင္းခပ္က်ဲက်ဲျဖဴးထားသည့္ ပန္းကန္ေလးကိုလည္း ကိုင္ထားသည္။ ကေလးမေလးကေၾကာင္၍ၾကည့္ေနေသာ ကြၽန္မကို သူ၏ပိုးစားေနေသာ သြားေလးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
'''ကေလးဘာကိစၥရွိလို႔လဲ''
ကြၽန္မခပ္တိုးတိုးေမးလိုက္သည္။

''သမီးတို႔က မမအိမ္ေဘးကို မေန႔ကေျပာင္းလာတာပါ၊ ဒီေန႔ အိမ္တက္မို႔လို႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းလိုက္ေဝေနတာပါ''
ထို႔ေနာက္ သူ၏ပန္းကန္ခပ္ညစ္ညစ္ေလးကိုကြၽန္မဆီ သို႔လွမ္းေပးလိုက္သည္။

ေကာက္ညႇင္းေပါင္းပန္းကန္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ ေသာ ကြၽန္မကို ေကာင္မေလးက စကားထေျပာလိုက္မွ အသိျပန္ဝင္လာခဲ႔သည္။ ''ေၾသာ္ မမလည္းေကာက္ညႇင္း ေပါင္းမစားခ်င္လို႔ကိုး။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြလည္း မစားၾကပါ ဘူး၊ ယူေတာ့ယူထားၿပီး လႊတ္ပစ္လိုက္တာ။ မမကျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပးေသးတာ။''
ေကာင္မေလး၏ ေျပာစကားၾကားေတာ့ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပန္းကန္ေလးကိုယူကာ အိမ္ထဲခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္လာခဲ့သည္။

''ဘယ္သူလဲ သမီး''
''ေဘးအိမ္က အိမ္တက္မို႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း လာေဝတာ ေမေမ''
ေမေမ့ကိုခပ္ရွင္းရွင္းေျပာျပၿပီး ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပန္းကန္ေလးကို လွယ္ယူလိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕သို႔ ကြၽန္မ ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္ထြက္လာမိသည္။ ပန္းကန္ေလးႏွင့္အတူ ကြၽန္မအိတ္ကပ္ထဲမွ ေငြႏွစ္ရာကိုပါ ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္မိသည္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို တစ္လက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ဝန္းအေရာင္ေမွးမွိန္သြားၿပီး ခပ္တိုး တိုးစကားဆိုလာခဲ႔သည္။
''မမ သမီးက သူေတာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမက သူမ်ားေပးတာ ဘယ္ေတာ့မွအလကားမယူဖို႔မွာထားလို႔ပါ''

ကြၽန္မလက္ထဲႏွစ္ရာတန္ေလးျပန္ေပးၿပီး ျမဴးၾကြေသာ ေျခလွမ္းေလးမ်ားကို ခ်ဳိင္းေထာက္ေလးအကူအညီျဖင့္ တက္ၾကြစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေသာ ေကာင္မေလး၏ ဆံႏြယ္ရွည္ေလးမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီလိုနဲ႔အေတြးေပါင္းစံုျဖင့္ ကြၽန္မအိမ္ထဲျပန္ဝင္လာ ခဲ့သည္။ ျပတင္းေပါက္ေလးမွ ေဘးအိမ္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ မိစဥ္ ေကာင္မေလးက သူ၏အိမ္ျပတင္းေပါက္နားသို႔ တိုးကပ္လာကာ ကြၽန္မကိုၿပံဳးျပလာသည္။
ေကာင္မေလးက သူ႔နာမည္ေလးကိုမိတ္ဆက္ေပးရင္း သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းကိုပါ ကြၽန္မသိခဲ့ ရသည္။ မိစုကေမာင္ႏွမသံုးေယာက္မွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး သူ၏ေမာင္ေလးမွာ ေမြးရာပါအျမင္အာ႐ုံခ်ဳိ႕တဲ့သူျဖစ္ ေၾကာင္း၊ သူ႔ညီမအလတ္မေလးက အေမျဖစ္သူႏွင့္ ကုန္စိမ္းအတူေရာင္းေၾကာင္းပါ သိခဲ့ရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မိစုအတြက္ ကြၽန္မက အရင္းႏွီးဆံုးစကားေျပာေဖာ္ ျဖစ္ေပးခဲ့မိသည္။

ကြၽန္မႏွင့္ေတြ႕တိုင္း မိစုက သူ၏စိတ္ကူးအိပ္မက္ ေလးကို ေျပာျပတတ္သည္။ မိစုကစာမတတ္ေပ။ ဒါေပ မယ့္ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိသည္။ သူမသိ ေသာ စကားလံုးေလးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို ကြၽန္မေက်ာင္းမွ ျပန္လာလွ်င္ လာေရာက္ေမးေလ႔ရွိသည္။
မိစု ဘဝေလးသည္ ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္ ေက်ာင္းေနဖို႔အခြင့္အေရးနည္းပါးခဲ႔ေသာ္လည္း စာဖတ္ျခင္း ကို လြန္စြာဝါသနာပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံသူ႔အေမႏွင့္ ေစ်းႀကိဳလိုက္သြားရသည့္အခါ အလြန္ေပ်ာ္ေလ့ရွိသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘူတာမ်ားတြင္ထားေလ့ရွိေသာ စာေပေရခ်မ္းစင္မွ စာအုပ္မ်ားဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

မိစုေလး၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္မွာ မူလတန္းျပေက်ာင္း ဆရာမေလးျဖစ္ရန္ပင္ျဖစ္သည္။ မိစု၏ ထူးျခားခ်က္မွာ သူမ၏ဆံႏြယ္ရွည္ေလးမ်ားကို အၿမဲဆံထံုးထံုးထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူမအတြက္ ခက္ခဲေသာလည္း ထဘီေလးသာ အၿမဲဝတ္တတ္သည္။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ကာ ဆြဲျခင္းေတာင္း ေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသြားေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးမ်ားကုိ ျမင္လွ်င္ အားက်ေနတတ္သည္။
''မမရယ္ ေက်ာင္းဆရာမေလးျဖစ္ရင္ ျမန္မာဝတ္စံုကို အၿမဲဝတ္ရတာ''
သူ၏ စိတ္ဆႏၵေလးကို တစ္ခါတစ္ရံ ထုတ္ေျပာျပ တတ္သည္။
သူဖတ္လာေသာ စာအုပ္ေလးမ်ားထဲမွ စကားလံုးဆန္း ေလးမ်ားကိုလည္း ထည့္ေျပာတတ္ေသးသည္။

မိစုေလးတြင္ စာဖတ္ျခင္းအျပင္ လုပ္ေနၾကအလုပ္ ေလးရွိပါေသးသည္။ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း ေက်ာင္းေရွ႕စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္သို႔ သြားကာ ဆရာမေလးမ်ားကို သြားၾကည့္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။သူျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ဆရာမေလးမ်ားကို ျမင္ရ႐ံုႏွင့္ေပ်ာ္ေန တတ္သည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါ။
ကြၽန္မတို႔အားလံုးကို မိစု အသိတရားတစ္ခုေပး သြားတဲ့ေန႔။ အဲဒီေန႔က မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနေသာ ညေနခင္း အခ်ိန္ေလးျဖစ္သည္။ အမူးလြန္ကာအရွိန္ျပင္းေမာင္းလာ ေသာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ေက်ာင္းေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ဆရာမေလးရွိရာသို႔ ဘရိတ္ပ်က္ကာ အရွိန္လြန္တိုးဝင္လာ ခဲ့သည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက ေက်ာင္း ေရွ႕ရွိလူအားလံုးကို အ့ံအားသင့္ေစသည္။ ဆရာမေလး ကို တြန္းဖယ္၍ခ်ဳိင္းေထာက္ေလး လြင့္စဥ္သြားေသာေၾကာင့္ ျပန္မထနိုင္ေသာ မိစုအား အရွိန္ႏွင့္တိုက္လိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ပလက္ေဖာင္းေလးႏွင့္ေဆာင့္မိကာ မိစုသတိ ေမ့သြားခဲ့သည္။

ေဆး႐ုံသို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ မိစုေလးအခ်ိန္မမီေတာ့ေပ။ မိစုေလးဘဝတစ္ပါးသို႔ မကူးေျပာင္းခင္ေျပာသြားေသာ စကားေလးမ်ားကို ကြၽန္မယေန႔တိုင္မေမ့ႏိုင္ပါ။

''မမဆရာမေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဟင္၊ သမီး ေသဆံုးသြားရင္ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိေပမယ့္ ဆရာမေလးသာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ကေလးေတြစာမသင္ရဘဲေနမွာ။ သမီး အသက္ထက္ ဆရာမအသက္က ပိုတန္ဖိုးရွိတာ။ သမီး အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္မလာမယ့္ အိပ္မက္ကို အေကာင္ ထည္မေဖာ္ႏိုင္ေပမယ့္ သမီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာမေလးအသက္ ကိုကယ္လိုက္ႏိုင္တာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ပါတယ္မမရယ္''
ဇူလိုင္လ၏ မိုးဖြဲဖြဲေလးေအာက္တြင္ ငို႐ႈိက္သံမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနေသာ မိစုေလး၏ အသုဘအခမ္းအနား ျမင္ ကြင္းေလးက ျမင္ရသူကို အသိတစ္ခုရေစသည္။

မိစုေသသည္အထိ ေစာင့္ထိန္းသြားခဲ႔ေသာ ဆံႏြယ္ရွည္ ေလးမ်ား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းေပးခ်င္ ေသာဆႏၵမ်ား မသန္ေပမယ့္သူစြမ္းေဆာင္ႏိုင္သေရြ႕ ထမ္းရြက္သြားခဲ႔သည္။ မိစုေလးသည္ ကိုယ္လက္အဂၤါ မသန္စြမ္းေပမယ့္ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမန္မာအမ်ဳိး သမီးပီသေသာ စိတ္ေကာင္းေစတနာေလးမ်ားက ကြၽန္မ တို႔ႏွလံုးသားတြင္ ကမၸည္းထိုးသြားႏိုင္ခဲ့သည္။

မိစုလူ႔ေလာကႀကီးထဲက ထြက္ခြာသြားေပမယ့္ မိုးတဖြဲဖြဲရြာတိုင္း သတိရေနမိတာ မိစုေလးသက္ေသျပ ေပးသြားေသာ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးတစ္ခုပင္ျဖစ္ပါ ေတာ့သည္။