ငယ္​က်ိဳးငယ္​နာ

ငယ္​က်ိဳးငယ္​နာ

လူတိုင္​းလူတိုင္​းမွာငယ္​စဥ္​ဘဝဆိုတာ႐ွိပါတယ္​။ကိုယ္​က်င္​လည္​ခဲ့တဲ့ဘဝမွာအမွတ္​ရစရာဆိုတာလည္​း႐ွိၾကစျမဲပါ။ကြၽန္​​ေတာ္​ရဲ႕ငယ္​ဘဝမွာတုန္​းကအမွတ္​တရ႐ွိခဲ့တဲ့အ​ေၾကာင္​းအရာ​ေလး​ေတြကိုလည္​းျပန္​ၿပီး​ေတာ့​ေျပာျပခ်င္​ပါတယ္​။ခုထက္​ထိမွတ္​မိ​ေန​ေသးတဲ့အ​ေၾကာင္​းအရာ​ေလး​ေတြပါ။မိတ္​​ေဆြတို႔လည္​းျပန္​ၿပီး​ေျပာျပမယ္​ဆိုရင္​နား​ေထာင္​ခ်င္​ပါတယ္​။

ကြၽန္​​ေတာ္​က​ေတာ့ ရြာမွာ​ေမြးတဲ့ ရြာသားတစ္​​ေယာက္​ပါ။ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ရြာကၿမိဳ႕နဲ႔သိပ္​ၿပီးမနီးပါဘူး။ခု​ေခတ္​မွာဆက္​သြယ္​​ေရး​ေကာင္​းလာ​ေတာ့သိပ္​ၿပီးမသိသာလွ​ေပမယ္​့ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ငယ္​ငယ္​တုန္​းကဆိုရင္​ၿမိဳ႕ဆိုတာ​ေရာက္​ဖူးတဲ့သူ႐ွားပါတယ္​။တစ္​ဦးတစ္​​ေလပဲ​ေရာက္​ဖူးတာပါ။သူတို႔ုျပန္​လာလို႔​ေျပာျပရင္​ၿမိဳ႕​ေပၚကအ​ေၾကာင္​း​ေတြကို​ေငး​ေမာၿပီးနား​ေထာင္​ၾကရပါတယ္​။အဲဒီတုန္​းကရန္​ကုန္​ဆိုတာ​ေရာက္​ဖူးရင္​​ေတာ္​​ေတာ္​ကိုအထင္​ႀကီးစရာႀကီး။

ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ရြာမွာကြၽန္​​ေတာ္​ငယ္​ငယ္​တုန္​းကမူလတန္​း​ေက်ာင္​းကိုဘုန္​းႀကီး​ေက်ာင္​းဝင္​း
ထဲမွာပဲသင္​ခဲ့ရပါတယ္​။စာသင္​​ေက်ာင္​း​ေဆာင္​သက္​သက္​ဆိုတာမ႐ွိပါဘူး။ကြၽန္​​ေတာ္​ မူလတန္​းၿပီးတဲ့အထိအဲဒီ​ေက်ာင္​းမွာပဲစာသင္​ခဲ့ရတာပါ။ကြၽန္​​ေတာ္​ဆယ္​တန္​း​ေအာင္​ၿပီးတဲ့​ေနာက္​မွအဲဒီမူလတန္​း​ေက်ာင္​း​ေလးကဘုန္​းႀကီး​ေက်ာင္​းဝင္​းထဲက​ေန​ေျပာင္​း​ေရႊ႔ႏိုင္​ခဲ့တာပါ။ဆယ္​ႏွစ္​​ေက်ာ္​ၾကာမွမူလတန္​း​ေက်ာင္​းကို​ေဆာက္​လုပ္​​ေပးခဲ့လို႔ က်​ေတာ္​တို႔ရြာရဲ႕ အမက ​ေလးဟာ ဘုန္​းႀကီး​ေက်ာင္​းထဲမွာပဲ ျဖစ္​သလိုဖြင္​့လွစ္​ၿပီး စာ​ေပကိုသင္​ၾကားခဲ့ရတာပါ။

မနက္​လင္​းလို႔အိမ္​မွာထမင္​းၾကမ္​းစားၿပီးရင္​​ေက်ာင္​းကိုသြားရပါတယ္​။ခု​ေခတ္​လိုမိဘ​ေတြကလိုက္​​ေက်ာင္​း​ေရာက္​​ေအာင္​လိုက္​ပို႔တာမ်ိဳးမ႐ွိပါပါဘူး။သူငယ္​တန္​း​ေက်ာင္​းသားဘဝကတည္​းကကိုယ္​ဘာသာသြားရတာပါ။ဘယ္​သူမွလည္​းမပါပါဘူး။​ေက်ာင္​းက​ေတာ့အ​ေဝးႀကီးမဟုတ္​ပါဘူး။ရြာရဲ႕​ေျမာက္​ဘက္​ကပ္​လ်က္​တည္​႐ွိပါတယ္​။ဆိုင္​ကယ္​​ေတြဘာ​ေတြတိုက္​မွာ​ေတာ့မပူရပါဘူး။အဲ့တုန္​းကရြာမွာဆိုင္​ကယ္​ဆိုတာမ႐ွိ​ေသးပါဘူး။

​ေက်ာင္​းသြားရတာကက်န္​တဲ့အခ်ိန္​ဆိုျပႆနာမ႐ွိ​ေပမယ္​့မိုးရြာတဲ့အခါမွာ​ေတာ့အ​ေတာ္​​ေလးဒုကၡ​ေရာက္​ပါတယ္​။လမ္​း​ေတြက​ေခ်ာ္​​ေန​ေတာ့ခဏခနလဲပါတယ္​။ဒါ​ေတာင္​ဖိနပ္​မပါလို႔​ေတာ္​ပါ​ေသးတယ္​။ငယ္​ငယ္​တုန္​းက​ေက်ာင္​းသြားရင္​ဖိနပ္​မစီးၾကပါဘူး။စာသင္​​ေက်ာင္​းကဘုန္​းႀကီး​ေက်ာင္​းထဲမွာ႐ွိတာကတစ္​မ်ိဳး၊ဖိနပ္​စီး​ေလ့မ႐ွိၾကတာကတစ္​မ်ိဳး​ေၾကာင္​့ထင္​ပါတယ္​။​ေက်ာင္​းကိုမဝင္​ခင္​ဒုကၡတစ္​ခုၾကံဳရပါ​ေသးတယ္​။ရြာနဲ႔​ေက်ာင္​းရဲ႕ၾကားထဲမွာ ​ေရ​ေျမာင္​းႀကီးတစ္​ခု႐ွိပါတယ္​။လူတစ္​ရပ္​​ေလာက္​​ေတာ့႐ွိပါလိမ္​့မယ္​။ရြာထဲက​ေန​ေက်ာင္​းကိုလာရင္​​ေျမာင္​းထဲဆင္​းၿပီးမွျပန္​တက္​ၿပီး​ေက်ာင္​းကိုဝင္​ရပါတယ္​။အဲတုန္​းကတံတားမ႐ွိပါဘူး။မိုးရြာထားရင္​အဲဒီ​ေျမာင္​းကအရမ္​း​ေခ်ာ္​​ေနတတ္​ပါတယ္​။​ေက်ာင္​းကိုလာရင္​း​ေျမာင္​းထဲကိုဆင္​းၿပီးရင္​​ေတာ္​​ေတာ္​နဲ႔ျပန္​မတက္​ႏိုင္​ပါဘူး။ကုတ္​ကက္​တက္​ၿပီး​ေတာ့​ေက်ာင္​းထဲကိုလည္​း​ေရာက္​​ေရာလူလည္​းရႊံံ​ေတြ​ေပပြ​ေနပါၿပီ။

​ေက်ာက္​းတက္​​ေခါင္​း​ေလာင္​းမထိုးခင္​​ေရာက္​​ေအာင္​မနည္​းလာရပါတယ္​။အိမ္​က​ေနၿပီး​ေက်ာင္​းကိုလာတာကသိပ္​ၿပီး​ေတာ့မၾကာလွပါဘူး။​ေက်ာင္​းနား​ေလးက​ေရ​ေျမာင္​းထဲမွာတိုင္​ပတ္​ၿပီးၾကာ​ေနရတာပါ။အဲတာ​ေၾကာင္​့မို႔မိုးရြာရင္​​ေပ်ာ္​​ေပမယ္​့​ေရ​ေျမာင္​းႀကီးကိုၾကည္​့ၿပီး​ေတာ့မိုးရြာမွာလည္​း​ေၾကာက္​ပါတယ္​။ဒီ​ေနရာမွာ​ေက်ာင္​းတက္​​ေခါင္​း​ေလာင္​းဆိုလို႔​ေျပာစရာတစ္​ခု႐ွိတယ္​။စာလိုသံုးလို႔သာ​ေက်ာင္​းတက္​​ေခါင္​း​ေလာင္​းလို႔ဆို​ေပမယ္​့ကြၽန္​​ေတာ္​တို႔ရြာမွာက သံ​ေခ်ာင္​း​ေခါက္​တယ္​ လို႔သံုးပါတယ္​။​ေျပာလည္​း​ေျပာစရာပါပဲ​ေလ။ရထားသံလမ္​းအပ်က္​တစ္​ခုကိုႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္​ထားၿပီးသံ​ေခ်ာင္​းနဲ႔​ေခါက္​ရတာကိုး။တစ္​ခ်ိဳ႕​ေက်ာင္​းက်​ေတာ့ ကား​ေဂြ ကို ခ်ိတ္​ထားၿပီး သံ​ေခ်ာင္​းနဲ႔​ေခါက္​တာဗ်။ခင္​ဗ်ားတို႔​ေဒသ​ေတြ​ေတာ့ဘယ္​လိုလည္​းမသိဘူး​ေနာ္​။ျမန္​မာဇာတ္​ကား​ေတြထဲမွာပါသလို ​ေရခဲ​ေခ်ာင္​း ​ေရာင္​းတဲ့ ​ေခါင္​း​ေလာင္​းလိုမ်ိဳးကို တီးတာ​ေတာ့မဟုတ္​ဘူးဗ်။ဘာပဲျဖစ္​ျဖစ္​သူ႔အရပ္​နဲ႔သူ႔ဇာတ္​​ေလ။
Credit;google images

အားလံုးက်န္​းမာခ်မ္​းသာၾကပါ​ေစ
Ye Thiha Kyaw
@yethihakyaw
MSC - 093
22.1.2018,Mon