ေရွ႕ကို တိုးၾကည့္ပါ

လူတိုင္း လိုခ်င္တက္မက္ေနၾကတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာဟာ ကိုယ္လုပ္ရင္ သေလာက္ ကိုယ္ျပန္ရတဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္တယ္။ စြန္႔လြတ္သင့္တာ စြန္႔လြတ္လိုက္ရမယ္။ သို႔မွသာ မိမိစြန္႔လြတ္လိုက္တဲ့ အရာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ရပ္ေနရင္ ဒီေနရာမွာပဲ ရွိေနမွာပါ။ ေရွ႕နည္းနည္း တိုးၾကည့္ပါ။ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ကိုရရွိလာမွာပါ။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ သူကလာတာမဟုတ္သလို ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနတာလို႔လည္း ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ္သြားရင္ေတာ့ သြားသေလာက္ ေအာင္ျမင္မႈဆီကို ေရာက္လာမွာပါ။

လူအခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးေတြက လြဲမွားေနၾကတယ္။ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီ၊ ငါ့ဘဝ ဖူလံုၿပီ ဆိုၿပီး ရသေလာက္နဲ႔ တင္းတိန္၊ ရွိသေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ေနတတ္ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ဆိုတာ ရွိသလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ က်ဆံုးခ်ိန္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ထားသင့္တယ္။ အနာဂတ္အတြက္ဆိုတဲ့ ရည္းရြယ္ခ်က္ထား ႀကိဳးစားမႈရွိရမယ္။ ေရွ႕တိုးမၾကည့္ဘဲ ေရွ႕တိုးရင္ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခတ္အခဲေတြကိုပဲ ေတြးၾကည့္ေနၿပီး အဆိုပါအခတ္အခဲေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးဖို႔ေတာ့ မစဥ္းစားၾကဘူး။ အခတ္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ေရွ႕မွာ ရရွိလာမဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ အရသာကို ခံစားရမွာ မေတြးမိဘူး ထင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆရာသတိုးႏြယ္ရဲ႕ လင္ယုန္ငွက္ပံုျပင္ေလးကို သာဓကျပၿပီး ေဖာ္ျပေပးၾကည့္ပါ့မယ္။

လင္းယုန္ငွက္ေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ႏွစ္၇၀ထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ အသက္ရွည္ဆံုး ငွက္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္၇၀ဆိုတာကလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ ေနလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အသက္၄၀အရြယ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြ ပ်က္စီးလာတယ္၊ ႏႈတ္သီးေတြ အရမ္းရွည္လာၿပီး ေကာက္လာၾကတယ္၊ အေတာင္ေတြကလည္း အေမြးေတြ ထူလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလးလံလာၿပီး ပ်ံသန္းရတာ ခတ္ခဲလာၾကတယ္။
လင္ယုန္ငွက္ေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ေနမလား၊ေသမလားဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈပါ။ ေသမယ္ဆို ေသဖို႔အေကာင္းေတြ ဖန္လာတယ္။ ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခတ္ခဲနာက်င္တဲ့ အတားအဆီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ စြန္႔စားလို႔ နာက်င္ၿပီး ေသတာက မစြန္႔စားဘဲ အေသခံရတာထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။

လင္ယုန္ငွက္ေတြက ႏွစ္၇၀ထိ ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ ၄လနီးပါး(ရက္ေပါင္း ၁၅၀)ၾကာ အခတ္ခဲေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ၾကရတယ္။ ဒီကာလၾကာ နာက်င္မႈ အခတ္အခဲကို ေက်ာ္လြားၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္၃၀ၾကာ ေဝဟင္မွာ ေတာက္ပစြာ ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကရမွာပါ။ ဘယ္လိုေတြ ဘာေတြလုပ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ေလး ေျပာျပေပးပါ့မယ္။

သူတို႔ဟာ နားနားေနေန ေနဖို႔အတြက္ အသိုက္တစ္ခုကို ေတာင္ျမင္ေပၚမွာ ေဆာက္လုပ္ၿပီး ထပ္မပ်ံေတာ့ဘဲ ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သူတို႔ရဲ႕ ရွည္ၿပီး ေကာက္ေနတဲ့ ႏႈတ္သီးကို ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ ရိုက္ၿပီး ျဖဳတ္လိုက္ၾကရတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေစာင့္ကာ ႏႈတ္သီးအသစ္ထြက္လာရင္ ထြပ္လာတဲ့ ႏႈတ္သီးအသစ္နဲ႔ပဲ လက္သည္းေတြကို ဆြဲခၽြတ္ၾကရတယ္။ လက္သည္းေတြ ထြက္လာရင္ အေမြးေတာင္ေတြကို လက္သည္းေတြနဲ႔ ဆြဲႏႈတ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခႏၵာအသစ္နဲ႔ ေဝဟင္မွာ လင္းယုန္ငွက္ေတြ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္၃၀ၾကာ ဆက္လက္ ပ်ံသန္းေနရအံုးမွာပါ။

ဒီအေၾကာင္းရာေလးကို ေတြးၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ေရွ႕ဆက္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ရတဲ့ အခါ။ ေရွ႕တိုးၾကည့္ပါ။ ေရွ႕မွာ မျမင္ရတဲ့ အနာဂတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စြန္႔လြတ္သင့္တာေတြကို စြန္႔လြတ္ခဲ့ပါ။ ဒီထက္သစ္လြင္ေကာင္းမြန္တဲ့ အရာေတြကို ေရွ႕ကို ရဲရဲတိုးၿပီး ရွာေဖြၾကည့္ပါ။

မေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြ၊ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕တိုးႀကည့္ပါ။ ဒီေလာက္၊ ဒီအဆင့္၊ ဒီေနရာ၊ ဒီရာထူးနဲ႔ မေက်နပ္ေနဘဲ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ ေရွ႕တိုးၿပီး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။

ေရာက္ဖူးခ်င္ရင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားရမယ္။ ၾကားက အခတ္အခဲေတြကို ေၾကာက္ၿပီး ေရွ႕ကို မတိုးရဲရင္ေတာ့ ေရွ႕ကို ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေရွ႕ကို တိုးၾကည့္ပါ။ ။