Sci-Fi Story - Two Occupations (English/Turkish)

The sea was full of warships. Cruisers, torpedoes, reinforcing supply ships were making their final maneuvers before the bombardment at the port. There was no one in the streets because the people were on high plateaus at the government's command. We were waiting for the bombardment of the Russian Navy, holding our breath with the trenches.

On the horizon, when the sun set on the Black Sea, the bombardment began. The ships' balls exploded together with such a big thunder that we thought our ears would be deaf. There was a flood of fire on us from the sea. The bridge linking of the town with Trabzon and the buildings behind us collapsed, the town remained in the dust. Because the buildings were demolished, our trenches were no longer protected. When the dust went down, the ships intensified the fire in the area where the trenches were located. There was an unrelenting attack, the arsenals of the ships did not finish, some of our soldiers were martyred because of the exploding balls in the trenches, some buried alive in the trenches.

When the bombardment was over, the sun sank, and the environment had become difficult to see. It smells like blood and powder, and my ears were ringing because of the rumble. As all the commanders died, Shakir Corporal took command. He went through the trenches and gathered the survivors. In a deep-dug trench, we were gathered as the last seventeen soldiers remaining alive. There were two young soldiers who were crying and whining, and the corporal rebuked and shup them up.

"I won't let anybody say the army has surrendered the town to the enemy without a single shot. We will not leave here until we will be martyrized." We have placed the three machine guns to crossfire Russian troops. Shakir Corporal put five soldiers in one row behind each machine gun so if the one in front was shot the next could continue. I was in the lead. We were in a deep-dug trench, we had cherry trees in front of us, and they were very unlikely to see us in the twilight of evening.

Shakir Corporal checked the bullet boxes next to the machine gun and said, “I will shoot the ones who shoot before the enemy gets 50 meters closer.”

Russian soldiers landed in groups with boats. They lined up and walked into the city from the port, saying the anthem. My heart was beating fast. When they got close, we started shooting from three directions, as Shakir Corporal said. The machine gun was working perfectly, and empty bullet shells was constantly dropping next to me. We caught them off guard and hit a lot of soldiers. They could not locate us in that panic state, and those who took a shot could not get a positive result. I was firing as if hundreds of our martyrs had joined me. When I finished the bullets in the first box, we tied the second strip, and I kept firing while they were pulling back. Behind the hill, we had two old cannons. When we fired them, there was a great panic in the enemy. Those who survived hurried on their boats and retreated to the ships. I burned so many bullets that there's not a single leaf left on the tree in front of me.

We began to play horon in the trench with joy and enthusiasm. One of the friends who played horon was bleeding on the cheek. Turns out a shrapnel had opened a hole in his cheek, and he didn't notice it. We just rolled his cheek with a bandage and went on to the horon.

People playing horon with traditional clothes

Once the Russians got past panic, they went back on the boats and landed again. A shot of artillery lifted the earth in front of me and buried me in the trench. This time I couldn't find time to get out of the ground and head the machine gun. The soil on me was loose, I could breathe better and worse, and I waited without moving. I heard a few hand-held shots and Russian conversations. I held my breath, squeezed my teeth. I said to myself, ‘Suppose you're dead, Ali Riza, if they take you, they'll rip you apart.’ I waited until my body was relaxed and the soldiers passed by me. The voices stopped, I waited a little longer, and then I went out and hide in the darkness and went to a village of the town, from there to the plateau.

My grandson loves the stories of occupation, and he said, "You let this one go and tell the other one."

After the Bolshevik Revolution, the Russians retreated from the Black Sea, and when the war was won under the leadership of Mustafa Kemal Pasha, we returned to our vineyards and gardens. By the way, I got married, and had children.

In 1928, when the weather was warm and the grass in the village was not enough for cattle and sheep, we went to the highlands as it was at the beginning of every summer. At that time, there were no cars or tracks. With two horses, one donkey, eight cattle and forty sheep, and after a twelve-hour walk we arrived on the highland.

The highland was cool and hazy. We entered our ancestral highland hut, set fire and settled. I like the flower and insect of the highland, so I wanted to go out and walk in the prairie. In the ambush, I saw something round with a dome that looked like a giant rounded bread. I guess my eyes were misleading. What was that car-sized iron thing doing on the lawn of the plateau? I walked a little further and approached it. Meanwhile, a slight wind blew up and scattered the smoke around. It was not neither in a plane form, nor in a ship form, it was a strange vehicle. I turned around and immediately informed my brother Ilyas. We've got to get our rifles up and discuss what we're going to do.

"Let's tell the captain of the ship not to invade our land, " İlyas said.

I said, “Brother Ilyas, the ship would be at sea.”

I think it was a small plane with no wings and no propeller, it has landed directly from the sky as the grass in the area was not crushed. This could have been a vehicle that the foreigners have newly discovered, perhaps our country was being invaded secretly, and it was necessary to make a report to the government.

"Let's go talk to the pilot of the small airplane" İlyas said. He's stubborn, he doesn't like to deal with government and gendarme, he prefers to do everything for himself.

There was a door on the plane. Ilyas pointed the rifle, he prepared to shoot at the door. Brother Ilyas are you unconscious, you will shoot at the plane, and it will wave a bomb to you, and we will deliver our spirit to this mountainside.

"It's not a plane, it's an airship" İlyas said.

I touched the surface of the airship, it was made of metal material that resembles aluminum, and I hand-clicked the door. Then I cried out as much as I can, “Who are you, my countrymen?”. We waited a while, there was no sound.

“They were ashamed of us, let's go home, eat, and then observe from afar” İlyas said.

“It’s body is not fully seated on the ground, it will not interfere with the sheep and the cattle.” I said.

When we just finished our meal, our shepherd dog started barking. The door of the airship was opened and turned into a small ramp, a four-wheeled vehicle like a grocery cart landed on the ground and started digging the ground with its arm. İlyas woke up with a rustle and walked to the side of the ship, so I followed him. Three metal birds from the gate of the ship, like a bat, began to fly towards us. We picked up the rifles and fired them right away. The flares bounced off their wings and came back. Both the metal birds and four-wheeled vehicle went back into the ship immediately, the door closed.

"I don't understand who these people are" said İlyas and fired his gun. The bullet bounced back on the ship without a trace.” Let’s not report to the government for now, " İlyas said.

The neighbors turned the place into a shrine in two days, because grass under the ship grew a little too much, even though the government had not yet known. There were people who made a wish and clothed the leg of the ship, some people brought their patients and laid them under it for healing, and others prayed under it; the vessel had been the entertainment subject of the people.

The next day, I was skeptical that the foreigners had a bad plan, so I went and told the governor about the situation. The governor didn't believe what I told. "Master, I am a veteran of the independence war, I read this newspaper every day, and I am not an ignorant man." I said.

When the soldiers checked and realized I was telling the truth, they declared the place a restricted area and threw us out. "Who are you throwing, you did not know anything if I didn't report?" I said. The government took away the horon players, the wishers and the worshippers, along with us. They brought large cannons with wheels and bombarded the airship. Even though the airship fell with the weight of the cannons that hit, it stood up on its own every time, and there was no trace on it.

I heard from the government clerk that the subject went to the ears of president, he was angry at them because of their unconscious work, he was coming to Trabzon.

Three days later, Mustafa Kemal Pasha came to our highland on the horse. He had riders' pants on, long black boots on his feet, a cap on his head. He brought experts with him from the plane community. There was a glow in his blue eyes, as if his gaze were piercing a hole, and he was reading all that was going on in our heart. I told Mustafa Kemal Pasha that we were veterans of the war of independence, that we were grateful to him for saving our country, and that we were ready to fight again if we were to face the enemies again. Pasha did not like the mention of war and hand kissing ceremony, brought the subject to the airship and things inside. After İlyas told what happened, he said that people believed Pasha came from the sky like the air vessel. It was disrespectful to pronounce such absurd ideas in the face of the Pasha, and I wish I had been in the ground at that moment.

“Don't believe in such hearsays, my child,” said the Pasha, laughing, and he began to move towards the airship with his entourage. Because they didn't let us in, Ilyas and I went to a hill where we could see what was going on. As Mustafa Kemal Pasha came closer, the door of the airship opened, and three metal birds began to fly steadily at his eye level. Did the Pasha was able to communicate with them, if he could, what did he tell them, all of which was a mystery for me. After Pasha left, the birds went down to the ground as if they were playing horon. Then they took the airship and left our land as they came.

Image Source: https://pixabay.com

İki İşgal

Denizin üstü silme savaş gemisi doluydu. Kruvazörler, torpidolar, destekçi ikmal gemileri limanda bombardıman öncesi son manevralarını yapıyordu. Şehir ahalisi hükümetin talimatıyla yaylalara çekilmiş olduğundan sokaklarda kimse yoktu. Siperlerle nefesimizi tutmuş Rus donanmasının bombardımanını bekliyorduk.

Ufukta, Karadeniz’in üzerinde güneş batarken bombardıman başladı. Gemilerin topları hep birlikte öyle büyük bir gümbürtüyle patladı ki kulaklarımız sağır olacak sandık. Denizden üzerimize bir ateş seli akıyordu. Of’u Trabzon’a bağlayan köprü ve arkasında mevzilendiğimiz binalar yıkıldı, ortalık toz duman içinde kaldı. Önümüzdeki binalar yıkıldığı için artık siperlerimiz daha korunaksızdı. Toz biraz yatışınca ateşi siperlerin bulunduğu bölgede yoğunlaştırdılar. Amansız bir saldırı oldu, gemilerin cephanesi bitmek bilmiyordu, askerimizin bazısı siperlerin içinde patlayan toplar yüzünden şehit oldu, bazısı diri diri siperlere gömüldü.

Bombardıman bittiğinde güneş batmış, akşam alacasında çevre zor seçilir hale gelmişti. Ortalık kan ve barut kokuyor, az önceki gümbürtüden dolayı kulaklarım çınlıyordu. Başımızdaki bütün komutanlar öldüğü için komutayı Şakir Onbaşı ele aldı. Siperleri dolaşıp sağ kalanları topladı. Derin kazılmış bir siper içinde, sekizyüz mevcuttan sağ kalan son onyedi asker olarak toplandık. Ağlayıp sızlayan yeni yetme iki delikanlı vardı, Şakir onbaşı bir fırça çekip bunları susturdu. “Ordu tek kurşun atmadan şehri düşmana teslim etti dedirtmem. Şehadet şerbetini içmeden burayı terk etmeyeceğiz”. Elimizdeki üç mitralyözü karaya çıkacak Rus askerlerini çapraz ateşe alacak şekilde yerleştirilmiştik. Şakir Onbaşı öndeki vurulursa arkadaki devam etsin diye her bir mitralyözün arkasına tek sıra halinde beşer asker koydu. Bizimkinde ben en öndeydim. Derin kazılmış bir siperin içindeydik, önümüzde karayemiş ağaçları vardı, akşam alacasında bizi görme ihtimalleri çok düşüktü. Şakir Onbaşı mitralyözü ve yanındaki mermi kutularını kontrol ettikten sonra “Düşman elli metre yakına gelmeden ateş edeni vururum” dedi. Rus askerleri kayıklarla gruplar halinde karaya çıktılar. Sıraya dizilip marş söyleyerek limandan şehrin içine doğru yürüyüşe geçtiler. Kalbim hızlı hızlı çarpıyor, damarlarımda sanki kan değil buharlı şimendiferler geziyordu. İyice yaklaştıklarında, Şakir Onbaşı’nın söylediği gibi üç koldan ateş etmeye başladık. Mitralyöz maşallah tıkır tıkır işliyor, yanıma sürekli boş mermi kovanları düşüyordu. Ecnebileri gafil avlamıştık. Vurduğumuz askerin haddi hesabı yoktu. O panik hali içinde yerimizi tespit edememişlerdi, tüfeğine davranıp rastgele ateş edenler müspet bir netice elde edemiyordu. Şehit edilen yüzlerce askerimizin canı canıma katılmışçasına, ipten kazıktan kurtulmuş gibi ateş ediyordum. Birinci kutudaki mermileri bitirince ikinci şeridi bağladık, geri çekilirlerken ateşe devam ettim. Tepenin ardında Nuh nebiden kalma iki topumuz vardı. Onlardan üç dört pare top ateşleyip cephe arkalarını da vurunca Ruslarda büyük bir panik hâsıl oldu. Sağ kalanlar aceleyle kayıklarına binip gemilere çekildiler. O kadar çok mermi yakmışım ki önümdeki karayemişlerde tek yaprak kalmamış. Sevinçten, coşkudan siperin içinde horon tepmeye başladık. Horon oynayan arkadaşlardan birinin yanağı kanıyordu. Meğer bir şarapnel parçası yanağında delik açmış, o hengâmede farkına varmamış. Bir çaputla yanağını sarıp horona devam ettik.

Rusların panik hali geçince bizim mevzileri yeniden ateş altına aldılar. Kayıklarla geri dönüp tekrar karaya çıktılar. Atılan bir top mermisi önündeki yaş toprağı kaldırıp beni siperin içine gömdü. Bu sefer yıldırım harekâtı yaptıkları için toprağın içinden çıkıp mitralyözün başına geçecek vakit bulamadım. Üstümdeki toprak gevşekti, iyi kötü nefes alabiliyordum, hiç kımıldamadan bekledim. Birkaç el silah sesi ve Rusça konuşmalar duydum. Nefesimi tuttum, dişimi sıktım. ‘Farz et ki öldün Ali Rıza, bunlar seni ele geçirirlerse lime lime doğrarlar’ dedim kendi kendime. Vücudumu gevşetip askerler yanımdan geçene kadar bekledim. Sesler kesildi, biraz daha bekledim, sonra çıkıp karanlığın içinde gizlenerek önce Of’un bir köyüne, oradan yaylaya çıktım.

Torunum işgal hikâyelerine bayılıyor, “Sen bunu bırak da esas ötekini anlat dede” dedi.

Bolşevik ihtilalinden sonra Ruslar Karadeniz’den çekildiler, ardından Gazi Paşa’nın önderliğinde İstiklal Harbi kazanılınca biz de bağımıza, bahçemize döndük. Bu arada evlendim, çoluk çocuğa karıştım.

Miladi takvimle 1928 senesinde, havalar ısınıp köydeki otlar sığırlara, koyunlara yetmez olunca her yaz başında olduğu gibi yaylaya çıktık. O zamanlar otomobil, kamyon hak getire tabi; iki at, bir eşek, sekiz sığır ve kırk kadar koyunla beraber oniki saatlik bir yürüyüşün sonunda yaylaya vardık. Yaylada hava serin ve pusluydu. Atadan dededen kalma derme çatma kelifimize girdik, ateş yakıp yerleştik. Yaylanın otunu çiçeğini böceğini ayrı severim, çıkıp arka taraftaki düzlüğe doğru bir yürüyeyim istedim. Pusun içinde Vakfıkebir ekmeğine benzeyen kubbeli yuvarlak bir şey gördüm. Herhalde gözlerim beni yanıltıyordu. Otomobil büyüklüğündeki o demir şeyin yaylanın çimeni üzerinde ne işi vardı? Biraz daha yürüyüp ona yaklaştım. Bu arada hafif bir rüzgâr esip çevredeki dumanı dağıttı. Uçak desen değil, gemi desen hiç değil, garip bir araç; dönüp hemen kardeşim İlyas’a haber verdim. Tüfeklerimizi kuşanıp ne yapacağımızı tartışmaya başladık. “Geminin kaptanına söyleyelim, arazimizi işgal etmesin” dedi İlyas. “Ula İlyas, gemi denizde olur” dedim. Bence bu kanadı ve pervanesi olmayan küçük bir teyyareydi, çevredeki otlar hiç ezilmediğine gökten doğrudan olduğu yere inmişti. Ecnebilerin yeni keşfettiği bir araç olabilirdi bu, belki de memleketimiz gizlice işgal ediliyordu, hükümete haber uçurmak şarttı. “Gidip teyyarenin pilotuyla konuşalım” dedi İlyas. İnatçıdır, hükümetle, jandarmayla muhatap olmayı hiç sevmez, her işini kendi görmek ister. Yuvarlak teyyarenin üzerinde bir kapı vardı. İlyas tüfeği doğrulttu, kapıya ateş edecek. Ula İlyas, sen hiç gün görmedin mi, adamın aracına ateş edeceksin, o da sana bir bomba sallayacak, ruhumuzu bu dağ başında teslim edeceğiz. “Teyyare değil hava gemisi bu” dedi İlyas. Elimi hava gemisinin yüzeyi üzerinde gezdirdim, alüminyuma benzeten metal bir malzemeden yapılmıştı, kapısını elimle tıklattım. Ardından “hemşerim siz kimsiniz, necisiniz” diye avazım çıktığı kadar bağırdım. Biraz bekledik, ses seda çıkmadı. “Bunlar bizden utandılar, eve gidip yemek yiyelim, sonra uzaktan gözleyelim” dedi İlyas. “Gövdesi yere tam oturmamış zaten, sığıra, koyuna mani olmaz” dedim. Yemeğimizi henüz yeni bitirmişken bizim çoban köpeği havlamaya başladı. Hava gemisinin kapısı açılıp küçük bir rampa haline gelmiş, pazarcı arabası gibi dört tekerlekli bir alet yere inmiş, koluyla yeri eşelemeye başlamıştı. İlyas bir hışımla kalkıp geminin olduğu tarafa doğru yürüdü, ben de onu takip ettim. Geminin kapısından yarasaya benzeyen üç metal kuş çıkıp bize doğru uçmaya başladı. Avdan kalma alışkanlıkla tüfekleri kaldırıp derhal ateş ettik. Fişekler kanatlarından sekip geri geldi. Hem metal kuşlar, hem kollu pazarcı arabası apar topar geminin içine geri döndü, kapı kapandı. “İn midirler, cin midirler, nedir bunlar anlamadım ki” dedi İlyas, kuşlara işlemeyen kurşun gemiye işlermiş gibi bir de ateş etti. Kurşun geminin üzerinde iz dahi bırakmadan geri tepti. “Şimdilik hükümete haber vermeyelim” dedi İlyas. Hükümetin henüz haberi olmasa da geminin altındaki otlar biraz fazla büyüdü diye millet orayı iki günde türbeye çevirdi. Dilek tutup geminin ayağına bez bağlayanlar, hastalarını getirip şifa bulsun diye altına yatıranlar, altında nafile namazı kılanlar vardı, milletin eğlencesi olmuştu gemi. Ertesi gün, ecnebilerin bize plan kurduğundan kuşkulandığım için gidip durumu kaymakama anlattım. Kaymakam anlattıklarıma inanmadı. Koltuğumun altındaki Cumhuriyet gazetesini kaymakamın yüzüne doğru sallayarak “Efendi, ben istiklal harbi gazisiyim, her gün bu gazeteyi satır satır okurum, beni cahil bir adam belleme” dedim. Askerlere kontrol ettirip doğru söylediğimi anlayınca orayı yasak bölge ilan edip bizi dışarı attılar. “Kimin yerinden kimi atıyorsunuz, gelip ihbar etmesem ruhunuz duymayacaktı” dedim ama dinletemedim. Hükümet bizimle beraber geminin çevresinde horon oynayanları, dilek dileyenleri, ibadet edenleri de uzaklaştırdı. Tekerlekli büyük toplar getirip gemiyi bombardımana tuttular. Gövdesine çarpan topların ağırlığıyla sağa sola devrilse de gemi her seferinde kendiliğinden ayağa kalkıyor, üzerinde iz bile kalmıyordu. Komşu köyden olan hükümet kâtibinden duyduğuma göre konu Reisicumhur’un kulağına gitmiş, bunlara yaptıkları şuursuz işlerden dolayı kızmış, Trabzon’a geliyormuş.

Mustafa Kemal Paşa üç gün sonra at üzerinde bizim yaylaya geldi. Üzerinde binici pantolonu, ayağındaki uzun siyah çizmeler, kafasında kasket vardı. Beraberinde Teyyare Cemiyeti’nden uzmanlar da getirmiş. Arazinin girişinde İlyas’la beraber yoluna çıkıp elini öpmeye yeltendik. Mavi gözlerinde öyle bir parıltı vardı ki, sanki bakışları insanı delip geçiyor, yüreğinde olup biten ne varsa tastamam okuyordu. Gazi Paşa’ya İstiklal harbi gazisi olduğumuzu, vatanı kurtardığı için kendisine minnet duyduğumuzu, yedi düvel karşımıza geçse yine savaşmaya hazır olduğumuzu söyledim. Gazi Paşa savaş bahsinden ve el öpme merasiminden çok hoşlanmıyordu galiba, konuyu hava gemisi ve içinden çıkanlara getirdi. İlyas başımızdan geçenleri anlattıktan sonra, ahalinin Reisicumhur Hazretleri’nin de hava gemisi gibi göklerden geldiğine inandığını söyledi. Böyle saçma sapan fikirleri Paşa Hazretleri’nin karşısında telaffuz etmek ne büyük densizlikti, o anda keşke yer yarılsaydı da içine girseydim. Paşa Hazretleri gülerek “Bu türden tevatürlere inanmayın çocuğum” dedi ve maiyetiyle birlikte hava gemisine doğru ilerlemeye başladı. Bizi içeriyle sokmadıkları için İlyas’la birlikte çabucak olup bitenleri görebileceğimiz bir tepeye çıktık. Paşa Hazretleri yaklaştığında hava gemisinin kapısı açıldı ve üç metal kuş onun göz hizasında sabit bir biçimde uçmaya başladılar. Paşa Hazretleri onlarla iletişim kurabildi mi, kurabildiyse ne konuştular, geminin bizim yaylaya inmesindeki gaye neydi, bunların hepsi benim için bir muamma. Paşa Hazretleri oradan ayrıldıktan sonra kuşlar yere inip sanki bir süre horon teptiler. Sonra hava gemisine binip geldikleri gibi bizim araziyi terk ettiler.