က်ြန္ေတာ့ရဲ့ မေန ့့ကအလ်ွဴ အတန္းေလးေတြက ရတဲ့ကုသိုလ္
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔ ဘုရားသြားျဖစ္သည္။စိတ္ အေတာ္ၾကည္ႏူးရသည္။
ရဟန္းတစ္ပါး ဖိနပ္ေပ်ာက္လို႔ အလွဴလာခံသည္။
သဒၶါထက္သန္စြာပင္ ကြ်န္ေတာ့္ ကတီၱပါဖိနပ္ေလးလွဴလိုက္သည္။
အသစ္စက္စက္ေလးပါ။ရဟန္းက လက္မခံေပ။ဝတၳဳေငြကိုသာ လွဴေစခ်င္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ သဒၶါတရားက ျပတ္သားသည္။ဖိနပ္ကိုသာ အတင္းလွဴသည္။
ဆရာေတာ္က ျငင္းသည္။ေနာက္ဆံုး ဖိနပ္ကို ဆရာေတာ္ေရွ႕ခ်ျပီး ဦးသံုးၾကိမ္ခ် ကန္ေတာ့လိုက္သည္။က်ြန္ေတာ္နဲ႔ ဖိနပ္သာ က်န္ေနခဲ႔သည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။
ဘုရားက အျပန္ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ အေမအို တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔သည္။
ေယာပုဆိုးေလးဝတ္ျပီး လည္ကတံုးေလးနဲ႔ အလြန္သပ္ရပ္ေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့နားကိုလာျပီး ယုဇနဥယ်ာဥ္ျမိဳ႔ေတာ္ကိုျပန္ဖို႔ လမ္းစရိတ္ အလွဴလာခံသည္။
ေစတနာ ထက္သန္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ဒါဟာ တစ္ကယ့္ကို ေက်နပ္စရာပင္။ျဖတ္သြားေနသည့္ Taxi တစ္စီးက္ို ခ်က္ခ်င္းငွားလိုက္ျပီး
အေမအိုကို Taxi ေပၚတင္ေပးရင္း ယုဇနကို အေရာက္ပို႔ခိုင္းသည္။
Taxi သမားေတာင္းသည့္ေစ်းကို မဆစ္ေပ။အေမအိုက ကားခပဲေပးေစခ်င္သည္။
ကြ်န္ေတာ္က အေမအိုကို စိတ္မခ်ေပ။Taxi ေပၚဆြဲတင္ေတာ့ အတင္း ေျခကန္ရုန္းသည္။
Taxi ေတာ့ မစီးပါရေစနဲ႔လို႔ ပါးစပ္က တြင္တြင္ေအာ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္က ေစတနာ ထက္သန္စြာ အတင္း ကားေပၚတင္သည္။
အေမအို ရုန္းရင္းကန္ရင္း Taxi ေပၚပါလာသည္။
ကြ်န္ေတာ္ အေမအိုကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ Taxi သမားကို ေသခ်ာမွာသည္။
လမ္းမွာ ဘယ္ေလာက္ဆင္းပါမယ္ေျပာေျပာ မခ်ေပးဖို႔
မီးပိြဳင့္မိေနရင္ ဆင္းမေျပးရေအာင္ Auto Lock ေတြ ခ်ထားေပးဖို႔
ယုဇနကို မျပန္ေတာ့ပါဘူး ကားခ ျပန္ေပးပါဆို ျပန္မေပးဖို႔ အေသအခ်ာမွာရင္း
Taxi သမားကို ကားခ ရွင္းေပးလိုက္သည္။
ကားေနာက္ခန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြေဝ႔ျပီး ၾကည့္ေနသည့္ အေမအိုကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္ရင္း အေတြးထဲမွာ အေမအိုေတာ့ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြပါ လည္လာတယ္လို႔
သတ္မွတ္လိုက္ျပီး ထြက္သြားသည့္ Taxi ေပၚက ခပ္ေတြေတြၾကည့္ေနသည့္ အေမအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ပီတိေတြ အလိုလို ျဖစ္လာရသည္။
ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ YBS စီးလာတုန္း ကားေပၚမွာ နယ္ျပန္ဖို႔ အလွဴလာခံသည့္
သားမိႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။
ဘယ္ကို ျပန္မွာလဲ ေမးေတာ့ မေကြးဘက္ကိုျပန္မွာပါတဲ႔။
ေစတနာရွိသေလာက္ ကူညီပါဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိဳေပၚသကာဆင့္သလိုပဲဗ်။
ဒါနဲ႔ မေကြးကို တစ္ကယယ္ျပန္ၾကမွာလား ႏွစ္ေယာက္စရိတ္ရယ္ စားဖို႔ရယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ကုန္မယ္။ဒါေပမယ့္ မပူနဲ႔ အမတို႔ သားအမိ အဆင္ေျပေစရမယ္ဆိုျပီး သူတို႔ လက္ထဲရွိတဲ႔ေငြကို ေတာင္းလိုက္သည္။နီးစပ္ရာ မွတ္တိုင္မွာဆင္းျပီး Taxi ငွားျပီး
ေအာင္မဂၤလာ အေဝးေျပးကို ေခၚလာခဲ႔သည္။
သားမိႏွစ္ေယာက္လံုးကို ရုတ္တရတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေခၚသြားမယ္ဆိုတာ မေျပာျပျဖစ္ေပ။
Taxi က ေအာင္မဂၤလာ ကားကြင္းထဲအေရာက္ ကားဂိတ္ကို ဖုန္းဆက္ျပီး လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္မွာလိုက္ေတာ့ ကေလးအေမ တုန္လွဳပ္ေနသည္။
အ့လိုေတြမလိုပါဘူး ကားခပဲေပးပါ အားနာလို႔ပါေတြဆိုျပီး ေျပာလာေတာ့
ကြ်န္ေတာ့္ ကုသိုလ္အတြက္ ျပံဳးမိျပန္သည္။
ပီတိေတြ အလိုလို ျဖစ္လာသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မေကြးရန္ကုန္ကားသည္ ကြ်န္ေတာ့ ငယ္ေပါင္း ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ေကာင္ရဲ႕ ကားျဖစ္ေနတာ သူတို႔ အတြက္ ပိုေကာင္းေနျပန္သည္။
လက္မွတ္ျဖတ္ျပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ကားေပၚအတင္း တင္ရျပန္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္လို ေစတနာရွင္နဲ႔ေတြ႔ရတာ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနပုံေပၚသည္။
ကြ်န္ေတာ္က အားမနာဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္မွာရင္း ကေလးနဲ႔ ကေလးအေမကို ကားေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။
ကားသမား သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ ေသခ်ာမွာရသည္။
သူတို႔ေတြ ငါ့ကို အားနာျပီး ကားေပၚက ဆင္းမယ္ဆိုေပးမဆင္းဖို႔ အတန္တန္မွာရသည္။
ညစာ အတြက္ ကားသမားကို ေပးထားေၾကာင္း သူတို႔သားအမိကို ေအာ္ေျပာခဲ႔ေသးသည္။
အေဝးေျပးကားၾကီး ထြက္တဲ႔အခါ ကေလးအေမက ငိုေနသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက မ်က္ရည္ေတြဆိုတာ နားလည္လိုက္ပါျပီ။
အေဝးေျပးကားၾကီးကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။
အိမ္အျပန္ မနက္က ဘုန္းၾကီးကို လွဴခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ရယ္ အေမအိုကို ယုဇနပို႔ခ်ိန္ အေမအို႔ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြရယ္ သားမိႏွစ္ေယာက္ကို အေဝးေျပးကားေပၚတင္ေပးခဲ႔ရတာေတြက ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္ တစ္ကယ့္ ကုသိုလ္ေတြပါပဲ။steemitက သူငယ္ခ်င္းေတြ သာဓုေခၚေစရန္ အလို႔ငွာ မွ်ေဝလိုက္ရပါသည္ ။ ။ ။
