ပညာရဲရင့္ပြဲလယ္တင့္

Image Source: https://quoteslifebook.com/browse/wise.html

“ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္” ဟူေသာ ဆိုရုိးစကားသည္ အင္းဝေခတ္ စာဆို ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ကိုးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ စာဆုိက “ပထမအရြယ္၊ ငယ္ေသာ္ကတည့္၊ သိပၸေခါင္းအား၊ တတ္ေျမာက္ျမားမူ၊ ေတာသားရန္ေအာင္၊ ျခေသၤ့ေယာင္လို႔၊ မေရွာင္မညႇာ တင္းတင္းမာ၍ ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္လိမ့္” ဟု စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။ ပညာကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ပါက ပရိသတ္အလယ္တြင္ ရဲရင့္ပုံကို ေတာတြင္းတိရစာၦန္တို႔၏ အရွင္သခင္ ျခေသၤ့မင္း၏ ရဲရင့္ပုံႏွင့္ ခုိင္းႏႈိင္းျပထားပါသည္။

“ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္” ဟူေသာ စကားသည္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္တြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆုိစမွတ္ျပဳခဲ့ေသာ ဆိုရုိးစကားတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ ေသာသူသည္ ပရိသတ္အလယ္တြင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာဆို၀ံ့၍ တင့္တယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုလိုရင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပညာကုိ ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ပါက ပရိသတ္အလယ္တြင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာဆုိရဲျခင္းမွာ ပညာ၏တန္ဖိုး ႀကီးျမတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာႏွင့္တူေသာ အရာသည္ ေလာကတြင္မရိွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကနီတိတြင္ “ သိပၸံသမံ ဓနံနတၱိ၊ သိပၸံေစာရာ နဂဏွႏိၲ၊ ဣဓေလာေက သိပၸံမိတၱံ၊ ပရေလာေက သုခါဝဟံ” ဟု ဖြင့္ဆိုခဲ့ပါသည္။ ပညာႏွင့္တူေသာ ဥစၥာမရိွပါ။ ပညာကို ခိုးသူတို႔ လုမယူႏုိင္ပါ။ ဤေလာကတြင္ ပညာသည္ မိတ္ေဆြေကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္သံသရာတြင္လည္း ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္သည္မွာ ပညာပင္ျဖစ္ပါသည္။

ပညာရိွသူသည္ ေလာကအလယ္တြင္ တင့္တယ္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာ ဘုရားသခင္သည္ အလုံးစုံကုိ ႏွံ႔စပ္သိျမင္ေသာ ဉာဏ္ပညာရရန္အတြက္ ေလးသေခ်ၤာႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါသည္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀တြင္ ဘုရားျဖစ္ရန္ ေျခာက္ႏွစ္လုံးလုံး ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ၾကံခဲ့ရပါသည္။ သဗၺညဳတ ဉာဏ္ပညာရရန္မွာ လြယ္ကူေသာအရာ မဟုတ္ပါ။ ဘဝ အဆက္ဆက္ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ ပါရမီအဟုန္ေၾကာင့္ ပညာႀကီးမားလွသည့္ ျမတ္စြာဘုရားအား လူနတ္ျဗဟၼာအေပါင္းက ၾကည္လင္ညြတ္တြား ခယပူေဇာ္ၾကရေပသည္။ ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္ တင့္ျခင္း၏ အထင္ရွားဆုံး ျပယုဂ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္ရသည့္ အျခားထင္ရွားေသာ သာဓကမွာ ဘုရားေလာင္းမေဟာသဓပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ျပႆနာအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ပညာျဖင့္ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ဝိေဒ ဟရာဇ္မင္းႀကီးကပင္ နန္းတတ္ေပးသည္။ ဝိေဒဟရာဇ္ မင္းႀကီး၏ အၾကံအစည္မွန္သမွ်ကို ျဖည့္စြမ္းေပးႏုိင္သည္မွာလည္း မေဟာသဓ၏ ပညာဉာဏ္ႀကီးမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဝိေဒ ဟရာဇ္မင္းႀကီး နတ္ရြာစံေသာအခါတြင္ စူဠဏိ ျဗဟၼဒတ္မင္းက မိိမိတုိင္းျပည္တစ္ခုလုံးကို မေဟာသဓ၏ အလိုအတိုင္း ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ ေလာကတြင္ ပညာရိွသူကို ရန္သူကပင္ ခ်ီးျမွင့္ ေျမွာက္စားရသည္ အထိ ပဲြလယ္တင့္သည္မွာ အံ့မခန္းဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘုရားေလာင္း ဝိဓူရသုခမိန္သည္လည္း ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္သူတို႔တြင္ ထင္ရွားသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေကာရဗ်မင္းႏွင့္တကြ နဂါး၊ ဂဠဳန္ႏွင့္ သိၾကားမင္းတို႔ မေျဖရွင္းႏုိင္ေသာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးႏုိင္သျဖင့္ မင္းေလးပါးတို႔၏ ၾကည္ညိဳခ်ီးေျမွာက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါသည္။ ေကာရဗ်မင္းႀကီးက ဝိဓူရသုခမိန္သည္ မိမိ၏ကိုယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခဲ့ပါသည္။ ဝိဓူရသုခမိန္သည္ နဂါးျပည္အထိပင္ တရားေရေအးကို တုိက္ေကၽြးႏုိင္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပညာရဲရင့္သူသည္ လူ႔ျပည္၊ လူ႔ဘုံတြင္သာ ပဲြလယ္တင့္သည္မဟုတ္ နဂါးျပည္အထိပင္ ပဲြလယ္ တင့္ေၾကာင္း သိျမင္ႏုိင္ပါသည္။

ျမန္မာရာဇ၀င္တြင္ ပညာရိွအျဖစ္ ထင္ရွားေသာ ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာသည္ မူလက ဆင္းရဲ သားလယ္သမား ငညိဳသာျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေပ ဗဟုသုတမ်ားကို အခ်ိန္ရသမွ် ေလ့လာ ခဲ့ပါသည္။ အျခားသူမ်ား မေျဖရွင္းႏုိင္ေသာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးႏုိင္သည္မွ အစျပဳၿပီး ဘုရင္၏ ေျမႇာက္စားျခင္းကုိခံရကာ “ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ” ဟူေသာ ဘဲြ႔ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ ပညာရိွ အမတ္ႀကီး ျဖစ္လာရေပသည္။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏ သမၼတျဖစ္ခဲ့ေသာ လင္ကြန္းသည္ မူလက ဆင္းရဲသား မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထင္းမီးဖုိ၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ စာေပ ဗဟုသုတမ်ားကို ေလ့လာ ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ပညာကုိႀကိဳးစားသျဖင့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲဘဝမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏ သမတပင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း ပညာဉာဏ္ႀကီးသျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ခံရသူမ်ားစြာ ရိွပါသည္။ ပညာရိွသူကို လူတိုင္းက ရိုေသၾကသည္။ ပညာရိွသူသည္ ဥစၥာစည္းစိမ္ႂကြဝသူထက္ တင့္တယ္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတတ္ပညာကို ဦးစြာ သင္ယူအပ္ပါသည္။ စီးပြားဥစၥာကို ေနာက္မွသာ ရွာေဖြသင့္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ “ပညာကိုေရွ႕၊ ဥစၥာကိုေနာက္” ဟု ေရွးျမန္မာတို႔ အစဥ္အဆက္ ဆိုရိုးစကားအျဖစ္ ဆိုစမွတ္ ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပညာရိွသူသည္ ပရိတ္သတ္အလယ္္တြင္ ပဲြလယ္တင့္တယ္ေသာ္လည္း ပညာမဲ့သူသည္ ေလာက အလယ္တြင္ မတင့္မတယ္ ရွက္ေၾကာက္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနၾကရပါသည္။ ေရွးအခါက ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားသည္ မိဘတို႔ ခ်မ္းသာ၍ ေငြဂုဏ္ေမာက္ကာ ပညာ မသင္ယူခဲ့ေပ။ မိဘတု႔ိ ကြယ္လြန္ေသာအခါ ပညာမဲ့သျဖင့္ ဥစၥာစည္းစိမ္တို႔ိကို မထိန္းသိမ္းႏုိင္ဘဲ ခြက္လက္ဆဲြ၍ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ကာ အေသဆုိးျဖင့္ ေသခဲ့ရေပသည္။

ပညာမရိွလွ်င္ သူတစ္ပါးအခိုင္းခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို “ပညာမရိွ သူ၏ ဝန္ထမ္း” ဟု ဆိုရုိး စကားျဖင့္ သတိေပးထားပါသည္။ ပညာမဲ့သူသည္ ေလာကအလယ္တြင္ မည္သို႔မွ် မတင့္တယ္ႏုိင္ပါ။ ပညာမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ မတင့္တယ္ႏုိင္ပုံကို အင္းဝေခတ္ စာဆို ရွင္မဟာရ႒သာရက ကိုးခန္းပ်ဳိ႕တြင္ ဆုံးမလမ္းညြန္ထားပါသည္။ ပညာမဲ့လွ်င္ ပရိသတ္အလယ္၌ စကားဆုိ စရာၾကံဳလာပါက ခံတြင္းမဲ့သူကဲ့သို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရမည္။ ညိႇဳးငယ္ထိိတ္လန္႔ေနရမည္။ ေျပာျပန္လွ်င္လည္း ဆင္ကန္း ေတာတိုးကဲ့သို႔သာ ျဖစ္ေနမည္ဟု ဆုံးမပါသည္။ ပညာမဲ့သူသည္ ဘုိးဘြားမိဘတို႔ မစ၍ ခ်မ္းသာ ေစကာမူ ျပသာဒ္ဖ်ားတြင္ နားသည့္ က်ီးကဲ့သို႔ မတင့္မတယ္ျဖစ္မည္ဟု ဆိုပါသည္။ ရုပ္အဆင္း လွေစကာမူ ပညာရန႔ံ မရိွသျဖင့္ “အဆင္းလွဆန္း၊ လူ႔ေပါက္ပန္း” ဟူ၍ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ခံရေပမည္။ ပထမအရြယ္တြင္ ပညာမသင္ခဲ့ပါက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေသာအခါ “မဟာဒုကၡ တြင္းဆုံးက်” မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုံးမထားသည္မွာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပညာရိွသူသည္ ဘဝတြင္ တင့္တယ္ေသာ္လည္း ပညာမဲ့သူမွာမူ မတင့္မတယ္ ရွက္ ေၾကာက္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာမဲ့သူ မျဖစ္ရေအာင္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွစတင္၍ ပညာကုိ သင္ၾကားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ “ပညာရွာပမာ သူဖုန္းစား” ဟူေသာ ေရွးလူႀကီးတို႔၏ စကားကုိနာယူကာ အရွက္အေၾကာက္၊ အႂကြားအဝါ မာန္မာနမ်ားကို ပယ္ေဖ်ာက္၍ သင္ယူရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ပညာကုိ လိုလားသူသည္ ပညာရိွထံ ဆည္းကပ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကန္ေတာ္မင္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္၏ လမ္းညြန္ခ်က္ျဖစ္ေသာ

“ပညာလိုေသာ္၊ ပညာရိွကိုယွဥ္၊ ေမးစဥ္ေန႔ညမျပတ္

အဖတ္၊ အအံ၊ အၾကံ၊ အေရး၊

ေရွးေရွးပုံကိုေဆာင္၊႐ႈးကၽြန္မူ၍ကပ္

သြပ္ကၽြန္ျပဳ၍ေခ်ာင္း”

ဟူ၍ ဆုံးမစကားသည္ ပညာကုိ လိုလားေသာသူတိုင္း လုိက္နာ က်င့္ၾကံအပ္ေသာ ဆုံးမ စကားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္” ဟူေသာ ဆုိရိုးစကားအတိုင္း ပညာရိွသူသည္ ပရိသတ္အလယ္တြင္ တင့္တယ္ေနမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရိွသူကို မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မည္မွ်ပင္ ခ်ဳိးႏွိမ္ေစကာမူ နိမ့္က်သြားမည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ “ပတၱျမားမွန္လွ်င္ ႏံြမွာနစ္ေသာ္လည္း မညစ္ ” ဟူေသာ စကားပုံမွာ ယေန႔တုိင္ ထင္ရွားေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သုိျဖစ္၍ လူသားတုိင္းသည္ ဟသၤာတို႔၏ အလယ္တြင္ ဗ်ဳိင္းႏွယ္မတင့္တယ္သည့္အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ မၾကံဳေတြ႔ ၾကေစရန္ ပညာ ပါရမီကို ျဖည့္ဆည္း သင့္လွေပသတည္။

Credit to: u hla tun

@shwegyi