Mənə yazığın gəlsin, payız...

Payızda ən çox sevdiyim şey xəzəldir-yəni saralıb yerə tökülmüş yarpaqlar. Bilmirəm, bu narıncı rəngi sevdiyimə görədir, yoxsa nədəndir. Narıncı, qırmızı, sarı rənglərin rəqsinə bənzəyir xəzəl. Bu yarpaqların qəribə, xoş bir qoxusu da var. Bir də, artıq ömrünü başa vurmuş quru və nazik yarpaqların üzərində iynə ucu boyda xırda dəliklərdən yaranmış naxışlar olur. Təbiət məhv etdiyi bu varlıqları gözəlliklə yola salır...
Yenə sevdiyim parkdayam. Bozarmış skamyada oturub ağacların dibinə tökülmüş xəzələ baxıram. Beynimdə o qədər fikir var ki, öncə hansını düşünəcəyimi bilmirəm. Bəzən belə olur- beyin dayanmadan danışır, indi gəl susdur görüm necə susdurursan...Yəqin ki beynimizi susdura bilsək, çox rahat olardıq.
Nəhayət fikirlərimi bir azca səliqəyə sala bilirəm, payız gözəli xəzəl bütün fikirlərdən önə keçir. Kiminsə zibil hesab etdiyi, bir neçə gündən, bəlkə də bir neçə saatdan sonra süpürülüb atılacaq bu əlvan yarpaqlar mənə digər fəsillərdə yaşaya bilməyəcəyim zərif duygular yaşadır. Bax indi o duyğuları yazmaq istəyirəm, amma yenə qarışırlar. Beynimdən xahis edirəm ki, bir az sussun, xəzəldən və sakittlikdən zövq alımağa icazə versin.
Fikirlərimi toplayıb payız haqda düşünmək, onu gözlərimin önündə canlandırmaq istəyirəm. Elə bilməyin ki, payızı sevmirəm. Payız sakit, dağınıq qızılı saçları olan kədərli bir qadına bənzəyir. Solğun siması və qüssəli gözləri onu daha da cazibədar edir. Bu qadını artıq təsəvvür etdim, hətta onun şəklini də cızma-qara edə bilərəm. Nə qədər çalışırımsa onun səsini təsəvvür edə bilmirəm. Payız susur...İri və kədərli gözləri ilə qəlbimin içinə boylanır.
Payız fəsillərin içində ən amansızıdır. Əgər tənhasansa, onda o bir az da amansızlaşır. Payız tənhaları, tənhalarsa payızı sevməz. O, yalnız olduğunu sənə hər addımbaşı xatırladır- çiskinli gündüzlərdə, boz axşamlarda, soyuq gecələrdə... Yuxusuz gecələrin birində başlayan yağış sanki keyləşmiş beyninə, ordan da süzülüb bom-boş qəlbinə axır. Əgər ürəyində kiçik bir sızıltı varsa, payız onu göynədir, köhnə yaraların üstünü açır. O, belə zalım olur bəzən, unutmaq istədiyin xatirələri- sözləri, baxışları yada salır. Hamının bədəni üşüyəndə, tənha insanların qəlbi üşüyür payızda. Qəlbi nə geyimlə, nə isti çayla isitmək olmur.
Payız bəzən qulağına astaca pıçıldayır-Niyə səni sevən yoxdur, bəs onda bu dünyaya niyə gəlmisən, niyə yaşayırsan? Həm də o bu sözləri çətirin altında yağış üzünə vura-vura küçədə getdiyin yerdə deyir sənə... Suallara cavab tapa bilmirsən. Başa düşürsən ki, payızın əlindən qaçlb gizlənə bilməyəcəksən. Hara getsən bu amansız sualları yağışla bərabər yağdıracaq üstünə.
Payız qəlblərin fəslidir, hisslərin dostudur. Amma qəlbində bayram yox, sakit, hüzünlü bir durğunluq hiss edirsən həmişə. Susmaq bilməyən, iniltiyə bənzər bu şərqi canımızı incitsə də, onu əldən buraxmaq istəmirik. Bu kədər bir az ümid vəd edir, bəzən də sadəcə səadətə bənzər yüngül, sentimental bir hisslər yaşadır . Beynin yox desə də, ürəyinin içində əyləşmiş payız baxışları ilə səni ovsunlayır. Bir də görürsən ki, özün də bilmədən onun ardınca gedirsən və bu kədər səni daima müşaiət edir. Ta payız qızılı saçlarını yığışdırıb gedənə qədər...
Payızla dost olmaq istəyirəm, ruhumu incitməsin deyə. Ona qısa bir məktub yazmaq istəyirəm. "Səni sevirəm, payız. Mənə yazığın gəlsin, soruşma ki o, hardadır, niyə getdi, mən də bunu bilmirəm. Soruşma ki, niyə xoşbəxt ola bilmirəm. Düşünməkdən quruyan beynimi rahat burax, məni qınama, payız. Hisslərimlə oynama, onsuz da bunu insanlar kimi edə bilməyəcəksən. Acizliyimi, gücsüzlüyümü üzümə vurma, xatırlatma. Bu qədər nəhəng insan axının içində bir məni buraxsan, nə olacaq ki? İndi də başqalarının qəlbinə köç. Bu şəhərdə mənim kimi yalnızlar çoxdur..."
Gözlərimi xəzəldən çəkə bilmirəm hələ də. Parka iki yaşlı qadın daxil olur, indi onlar xəzəli süpürüb zibil qutularına atacaqlar. Bu mənzərəni görməmək üçün parkdan çıxıram. Hava ciskinlidir, narıncı çətirimi açıram və dünya narıncı rəngə boyanır.
Deyəsən payızı çox qınadım, o da kədərli gözləri ilə mənə küskün-küskün baxır. Beynimdə məktubun davamını yazıb, onun könlünü almağa çalışıram. " Məndən küsmə, payız. Sənin günahın yoxdur, biz özümüz bəzən səhv edirik, bir-birimizi incidirik, zalım və insafsız oluruq. Sonra da hər şeyi kiminsə üstünə atmağa çalışırıq. İndi də hədəfimə sən tuş gəldin. Sən gözəlsən, payız. Yağışını, xəzəlini,çiskinini sevirəm. Çətir açmağa, şərf bağlamağa səninlə başlayıram və bu xoşuma gəlir. İndi nəm küçələrdə adladıqca, xoş qoxunu hiss edirəm, bu qoxu yalnız ciyərlərimi deyil, qəlbimi də təmizlik və saflıqla doldurur"
Yanımdan indicə keçən gənc qızla oğlan güman ki, payızı daha çox sevir, çünki yalnız deyillər. Onlar burulub yaxınlıqdakı kafeyə girirlər, yəqin ora istidir. Mən isə iti addımlarla yoluma davam edirəm, nədənsə bir az üşüyürəm...