Sci-fi Story - Mischievous Robots (English/Turkish)

The daylight struck by the shutters created light patterns on the robotic bodies plugged into the charger. In the soft light of the morning, server cabinets, high-back seats, and pentagonal-shaped monitors were reminiscent of ghosts. The blue eyes of one of the two same robotic bodies were opened. The orange lights on the joint were on, and the white body started to move slightly. Soon the second came alive, and within a few seconds, they were rid of the charging units they were on. D17 and D23 mind schemes were not successful in the tests performed in the simulation environment and were thrown into the virtual trash of the server. Sara Guleryüz, the founding partner of Robokid company, had not found it appropriate for them to have a body and to meet people.

For the same reason that they were inconvenient, they managed to get out of the virtual trash. They didn't accept the default boundaries; they didn't stop trying even the most ridiculous possibilities. And with the help of their luck, they managed to capture the two small robotic bodies in the research lab. They were trying to learn how to control their bodies, where they fell.

They started by moving their arms and legs like babies, and then they turned on their back and face a few times. It was clear from their soft plastic faces that they enjoyed ruling their arms and legs. Artificial neural networks, which were the core of their existence, let them learn everything quickly. Their mind diagrams were created on the standard robot operating system AGI, optimized in the EXPER simulation environment. In a few minutes, they learned to crawl and stood up holding onto the server cabinets. They were walking around in the room, standing and jumping. They knew the world in part because they had been operating for six months in the EXPER simulation environment. In particular, they were experts of the interior of buildings. When couples adopted them, they ran away from their crib, their rooms, their homes, and they eventually ended up in the virtual trash because they didn't listen to the warnings of the parents in the simulation.

D23 more aggressive than his friend, when he realized that the door of the room was locked, he broke the window glass of the door using the vase he carried with difficulty. No one heard the glass jingling because the employees of the company hadn't come to work yet, and the night watchman was in a deep sleep because of the alcohol overdose.

They turned on the lanterns on their foreheads to see their environment in the dark hall. By moving their heads up and down, they watched the light created by their torches in the hallway for a while. D17 entered through the open door the left of the hall, D23 followed him. The large room they came was the company's warehouse, "look what I found here," said D17 smiling. He began to spray the paint randomly. D23 took another spray paint box and started squeezing it into his body. D17 liked this move, and he began to spray different paints awkwardly. ”Everything is better when it's colored," said D23.

In front of the company building, there was a statue of a giant fire brigade with Lego images. They noticed that there were puddles on the floor while they watched the raindrops from all over the figure with admiration. They jumped over the pools for a while, and D17, meanwhile, did not neglect to roll in the water.

The rain stopped when they left the yard of the company building. The weather was quite unstable, sometimes the soft light of the morning intensified, and immediately afterward, the air was covered with a twilight veil. The company building was located in Sarıkum district, very far from the city, famous for its natural beauty. They could now control their bodies very well. They started jumping and then running. D23 fell a few times because he ran faster than his friend.

There was a hill covered with desert sand. They started to walk up into the sand. “There's a turtle here,” said D23. Then he turned the turtle upside down and watched what was going to happen. “He can't turn around,” said D17. When the tortoise was desperately trying to move her legs and turn, they walked on the sand. As they reached the top of the hill, D17 turned his head and looked at the turtle by bringing the image closer. The animal was desperate. He ran downhill and helped him return.

Behind the hill, there was a dense forest covered with ivy. They caught two of the ivy hanging from the trees and stretched, and they used them as a swing and started swinging. Not only did they swing in the vines, but they threw themselves forward when they reached the top, so they had a lot of scratches and bruises in their bodies.

They went down through the forest and came in front of a low cliff formed by high rocks. There were a large beach and a quiet blue sea down the cliff. They have retreated holding hands and ran forward and threw themselves off the cliff.

When Robokid company employees arrived at work at eight in the morning, they noticed that the robotic bodies they used for testing disappeared and reported the situation to Sara Gülensoy, the company's founding partner. Sara immediately moved to the company building with his husband, Davut. The event made her angry, but she wasn't a woman who showed her feelings. For some reason, he was most angry with his husband, Davut, who objected to the decision not to include the D17 and D23 in tests. He knew that Davut did not help them, and he had neither authority nor technical competence to do so. Davut was an extension of Sara's will, a woman who was born rich. After she found out that he was cheating on Sara with another woman, it became clear.

Sara showed the robots empty charge units and said, “Do you understand now?”

"On the contrary, it shows that his decision is wrong," said Davut.

Sara's ice blue eyes showed a spark of rage. “Are you serious?” she asked.

"Would you agree to be dumped?” asked Davut.

“I can't believe you're holding me with them.”

“Did we not produce them as an alternative to real children?”

"We have no such claim. They are not the alternative; they will complement”

“Why do we restrict people's options, who want naughty children?”

“They can cause us great trouble like they did today.”

”You want to control everything," said Davut. The escape of D17 and D23 inspired him to get rid of the cocoon that Sara had built around him. In this case, of course, it was also crucial that he started a new relationship with Merve, one of the Robokid employees. The other day, Merve had a successful job interview with another tech company.

He thought he loved his wife, who wrapped around his waist in the four-wheeled terrain motorcycle, moving towards the beach where the robots were. Did he marry her for her money as she claimed? It was impossible to know such things; Sara was smart, rich, and had a good education. She was not a lovely person; she was even cold. Because of his relationship with Merve, he thought about his marriage. To him, Sara's most important problem was that she was brilliant. She always suspected people and couldn't enjoy life because she focused too much on causes and results.

"Isn't it possible to restrain their extremism?” asked Davut.

“We started with 1024 artificial intelligence agents with random values of the five standard character traits. In the simulation, 29 of them managed to survive. Mind models are very complex because of the impact response mechanisms. They can't be fixed by interfering with the outside,” Sara explained.

As a result of their jump towards the beach on the cliff, the legs of D17 and D23 were cropped, and their faces from soft plastic were torn. Although their bodies were similar to old cars in the junkyard, their enthusiasm was never diminished. The water before them was clean and calm. They ran into the sea and tried to catch the little fish swimming in the water with their hands. A few times after the danger of being buried in the bottom of the water, they learned that their bodies were not suitable for swimming. Then they opened a huge hole by the sea. They did not care about the fact that the batteries were depleted as they had lost themselves to work. When the cells were exhausted entirely, they just fell.

When Sara and Davut found them, they were still laying on the thin yellow sand.

Sara said, “Look at this.”

“They are still children, and we must give them the chance to learn from their mistakes,” said Davut.

“There is no way to compensate for some mistakes,” Sara said, thinking that Davut was cheating on him.

“You can't decide everything," said Davut.

“On the way, I ordered all copies to be deleted.”

"So I decided it was pointless to maintain this marriage."

“There's someone else, isn't there? Is she as rich as I am?"Sara asked.

“She's an ordinary woman. I loved you, but it's over now, I'm sorry,” Davut said.

Image Source: https://unsplash.com/photos/2EJCSULRwC8

Afacan Robotlar

Aralık panjurlardan vuran gün ışığı şarja takılı halde bekleyen robot gövdeleri üzerinde açıklı koyulu ışık desenleri oluşturmuştu. Sabahın yumuşak ışığı içinde sunucu dolapları, yüksek arkalıklı koltuklar ve beşgen biçimli monitörler birer hayaleti andırıyordu. Birbirinin tıpatıp aynı olan iki robot gövdesinden birinin mavi gözleri açıldı. Eklem yerlerindeki turuncu ışıklar yandı ve beyaz gövdesi hafifçe hareketlendi. Çok geçmeden ikincisi de canlandı ve birkaç saniye arayla üzerinde bulundukları şarj ünitelerinden kurtulup öne doğru devrildiler. D17 ve D23 zihin şemaları simülasyon ortamında yapılan testlerde başarılı olamayıp sunucunun sanal çöp kutusuna atılmışlardı. Robokid şirketi kurucu ortağı Sara Güleryüz bir bedene sahip olmaları ve insanlarla buluşmalarını uygun bulmamıştı. Tam da sakıncalı bulunmaları ile aynı nedenle sanal çöp kutusundan çıkmayı başarmışlardı. Var olduğu varsayılan sınırları kabul etmiyor, en saçma olasılıkları bile denemekten geri durmuyorlardı. Biraz da şanslarının yardımıyla araştırma laboratuvarındaki iki küçük robot gövdesini ele geçirmeyi başarmışlardı. Düştükleri yerde debelenerek bedenlerine söz geçirmeyi öğrenmeye çalışıyorlardı.

İşe kollarını ve bacaklarını bebekler gibi anlamsızca hareket ettirerek başladılar, ardından birkaç kez sırtüstü ve yüzüstü döndüler. Kollarına ve bacaklarına hükmedebilmekten büyük bir keyif aldıkları yumuşak plastikten yapılma yüzlerinden açıkça anlaşılıyordu. Varoluşlarının özünü oluşturan yapay sinir ağları her şeyi çabucak öğrenmelerini sağlıyordu. Zihin şemaları standart robot işletim sistemi AGI üzerinde oluşturulmuş, EXPER simülasyon ortamında optimize edilmişti. Birkaç dakika içinde emeklemeyi öğrendiler ve sunucu dolaplarına tutunarak ayağa kalktılar. Odanın içinde düşüp kalkarak dolaşıyor, arada durup oldukları yerde zıplıyorlardı. EXPER simülasyon ortamında daha önce 6 ay boyunca faaliyet gösterdikleri için dünyayı kısmen tanıyorlardı. Özellikle binaların içi konusunda uzman sayılırlardı. Arzu eden çiftlere evlatlık verilmek üzere yetiştirilirken beşiklerinden, odalarından, evlerinden kaçtıkları ve simülasyondaki anne babaların uyarılarına kulak asmadıkları için en sonunda çöp kutusunu boylamışlardı.

D23 arkadaşına göre daha ataktı, odanın kapısının kilitli olduğunu fark edince güçlükle taşıdığı vazoyu kullanarak kapının pencere camını kırdı. Camın şıngırtısını duyan olmadı çünkü şirketin az sayıdaki çalışanı henüz işe gelmemişti ve gece bekçisi içkinin dozunu kaçırdığı için derin bir uykudaydı.

Karanlık koridorda önlerini görmek için alınlarındaki fenerleri açtılar. Başlarını sağa sola ve aşağı yukarı oynatarak bir süre fenerlerinin ışığının koridorda yarattığı aydınlığı izlediler. D17 koridorun solundaki açık kapıdan içeriye girdi, D23 de onu izledi. Girdikleri geniş oda şirketin deposuydu, “bak burada ne buldum” dedi D17 gülümseyerek. Eline aldığı sprey boyayı ortalığa rastgele sıkmaya başladı. D23 başka bir sprey boya kutusu alıp bedenine sıkmaya başladı. D17 bu hareketten çok hoşlandı ve o da farklı sprey boyaları beceriksizce üzerinde boca etmeye başladı. “Böyle renkli olunca her şey daha güzel” dedi D23.
Şirket binasının önünde LEGO görüntüsü verilmiş kocaman bir itfaiye eri heykeli vardı. Heykelin her yanından süzülen yağmur damlalarını hayranlıkla izlerken yerde su birikintileri olduğunu fark ettiler. Bir süre birikintilerin üzerinde sıçradılar, D17 bu arada suyun içinde yuvarlanmayı ihmal etmedi.

Şirket binasının avlusundan çıktıkları sırada yağmur kesilmişti. Hava oldukça kararsızdı, sabahın yumuşak ışığı bazen yoğunlaşıyor, hemen sonra ortalık alacakaranlık bir örtüyle kaplanıyordu. Şirket binası şehrin oldukça uzağında, doğal güzellikleriyle ünlü Sarıkum semtindeydi. Bedenlerini artık gayet iyi kontrol edebiliyorlardı. Yürürken önce hoplayıp zıplamaya ardından koşmaya başladılar. D23 arkadaşına göre daha hızlı koştuğu için birkaç kez düştü.

Önlerine çöl gibi kumlarla kaplı bir yokuş çıktı. Kumlara bata çıka yukarıya doğru yürümeye başladılar. “Burada kaplumbağa var” dedi D23. Ardından kaplumbağayı ters çevirip olacakları izlemeye başladı. “Dönemiyor aptal” dedi D17. Kaplumbağa çaresizce bacaklarını oynatıp dönmeye çalışırken kumların üzerinde ilerlediler. Yokuşun tepesine ulaştıklarından D17 başını çevirip görüntüyü yakınlaştırarak kaplumbağaya baktı. Hayvan dönmek için çaresizce debeleniyordu. Yokuştan aşağıya hoplaya zıplaya koşarak indi ve dönmesine yardım etti.

Tepenin ardında sarmaşıklarla kaplı sık bir orman vardı. Ağaçlardan sarkan sarmaşıklardan ikisi yakalayıp gerildiler ve onları birer salıncak gibi kullanıp sallanmaya başladılar. Sarmaşıklarda sallanmakla kalmayıp salınımın en üst noktasına ulaştıklarında kendilerini ileriye doğru attıkları için gövdelerinde bolca çizik ve ezik oluştu.

Ormanın içinde aşağıya doğru ilerlediler ve yüksek kayaların oluşturduğu derin bir uçurumun önüne geldiler. Uçurumun aşağısında geniş bir kumsal ve masmavi durgun bir deniz vardı. Ele ele tutuşarak gerilediler ve ileriye doğru koşarak kendilerini uçurumdan aşağıya attılar.

Robokid şirketi çalışanları sabah sekizde işyerine geldiklerinde test için kullandıkları robotik bedenlerin ortadan kaybolduğunu fark etmiş ve durumu şirketin kurucu ortağı Sara Gülensoy’a bildirmişlerdi. Sara eşi Davut’la birlikte hemen şirket binasına doğru hareket etti. Olanlar onu çok öfkelendirmişti, ancak duygularını belli eden bir kadın değildi. Nedense en çok D17 ve D23’ü bedenli testlere dahil etmeme kararına itiraz eden eşi Davut’a kızıyordu. Davut’un onlara yardım etmediğini biliyordu, bunu yapmak için ne yetkisi ne de öyle bir teknik yetkinliği vardı. Davut doğuştan zengin bir kadın olan Sara’nın iradesinin bir uzantısı gibiydi. Sara’yı başka bir kadınla aldattığı ortaya çıktıktan sonra bu durum iyice belirgin hale gelmişti.

Sara robotların boş şarj ünitelerini göstererek “şimdi anladın mı?” dedi.

“Bu durum aksine kararının yanlış olduğunu gösteriyor” dedi Davut.

Sara’nın buz mavisi gözlerinde bir öfke kıvılcımı belirdi. “Sen ciddi misin?” diye sordu.

“Sen olsan çöpe atılmaya razı olur muydun?” diye sordu Davut.

“Beni onlarla bir tuttuğuna inanamıyorum.”

“Onları gerçek çocuklara alternatif olsunlar diye üretmedik mi?”

“Böyle bir iddiamız yok. Onlar alternatif değil tamamlayıcı olacak”

“Neden insanların opsiyonlarını kısıtlıyoruz, yaramaz çocuk isteyenler olamaz mı?”

“Başımıza büyük dertler açabilirler, bugün yaptıkları gibi”

“Her şeyi kontrol etmek istiyorsun” dedi Davut. D17 ile D23’ün kaçışı Sara’nın çevresinde ördüğü kozadan kurtulmak için ona adeta ilham vermişti. Bu durumda Robokid çalışanlarından Merve ile yeni bir gönül ilişkisine başlamasının da payı vardı elbette. Önceki gün Merve bir teknoloji şirketiyle başarılı bir iş görüşmesi yapmıştı.

Dört tekerlekli arazi motosikletiyle robotların bulunduğu kumsala doğru ilerlerken Davut beline sarılmış olan eşini aslında sevdiğini düşünüyordu. Onunla parası için mi evlenmişti? Böyle şeyleri bilebilmek mümkün değildi; Sara zekiydi, zengindi ve iyi eğitim almıştı. Sevecen bir insan olduğu söylenemezdi, hatta soğuk sayılırdı. Merve ile olan ilişkisi nedeniyle evliliğini zihninde enine boyuna ölçüp biçmişti. Ona göre Sara’nın en önemli problemi çok zeki olmasıydı. Neden sonuç ilişkilerine gereğinden fazla odaklandığı için sürekli insanlardan kuşkulanıyor ve hayatın tadını çıkaramıyordu.

“Aşırılıklarını törpülemek mümkün değil mi?” diye sordu Davut.

“Beşli standart karakter paletinin rastgele değerlerine sahip 1024 yapay zekâ ajanıyla ise başladık. Simülasyonda 29 tanesi kalıcı olmayı başarabildi. Zihin modelleri etki tepki mekanizmaları sonucu oluştuğu için çok karmaşık. Dışarıdan müdahale ederek düzeltilemez” diye açıkladı Sara.

Uçurumda kumsala doğru yaptıkları atlayış sonucunda D17 ve D23’ün bacakları yamulmuş, yumuşak plastikten yapılma yüzlerinde yırtıklar oluşmuştu. Bedenleri hurdalıklardaki eski arabalara benzemiş olsa da coşkuları hiç eksilmemişti. Önlerindeki denizin suyu temiz ve durgundu. Koşarak denize girmiş ve suda yüzen küçük balıkları elleriyle yakalamaya çalışmışlardı. Birkaç kez suyun dibine gömülme tehlikesi atlattıktan sonra bedenlerinin yüzmeye elverişli olmadığı öğrenmişlerdi. Ardından denizin kıyısında kocaman bir çukur açmaya girişmişlerdi. Öğlene doğru pilleri azalmış, ancak yaptıkları işe kendilerini kaptırdıkları içim bu durumu önemsememişlerdi. Pilleri tamamen bittikten sonra oldukları yere öylece devrilmişlerdi.

Sara ile Davut onları bulduğunda incecik sarı kumların üzerinde hareketsiz bir biçimde yatıyorlardı.
“Şu hale bak” dedi Sara.

“Onlar henüz çocuk sayılır, hatalarından ders almayı öğrenmeleri için onlara şans tanımalıyız” dedi Davut.

Davut’un kendisini aldatmasını düşünerek “bazı hataların telafisi mümkün olmuyor” dedi Sara.

“Buna sen karar veremezsin”

“Yoldayken tüm kopyalarının silinmesi talimatını verdim”

“Ben de artık bu evliliği sürdürmenin anlamsız olduğuna karar verdim”

“Başka biri var değil mi? Benim kadar zengin mi bari?” diye sordu Sara.

“O sıradan biri. Seni sevmiştim, ama artık bitti, üzgünüm” dedi Davut.