Anı Yok, Kaos Var Kaos !

Eskiye dair çok bir şey hatırlamıyorum. Alayını silip attım. Çok kötü şeyler yaşadığım için değil, genel olarak geçmiş tat vermediği için hafızamda yeri yok. Yine de çocukluğumun geçtiği Tepebaşı'ndan hatırladığım birkaç hadise var.

Doğup büyüdüğüm ve on yaşına kadar yaşadığım, aslında hep semtim olarak gördüğüm Tepebaşı'nda 90'lar çocuklarıyla oynadım. Benim çocukluğum 90'ların sonuna tekabül ediyor ama abim tam 90'larda asfalt eskiten nesil. İstemli veya istemsiz hatırlamıyorum ama ben de o furyaya dahil oldum.

Lisenin sonlarına gelene hatta üniversiteye başlayana kadar bu durum devam etti. Ben hep kendimden üç yaş beş yaş büyüklerle takıldım. Sanırım çocukluğumdan gelen bir alışkanlıktı. Çoğu şeyi erken yaşta öğrendim. Yaşıtım olmadığı için de uzun süre bunun sıkıntısını çektim.

Büyüklerle takılmak her zaman avantaj olsa da yer yer çok sıkıntısını da gördüm. Çocuk nasıl yapılır sorusuna yaşıtlarım bön bön bakarken ben pozisyonları kafamdan geçiriyordum. Çünkü bu yüzden çok dayak yemiştim abimin arkadaşlarından. Ya da arkadaşlarım 7-8 yaşlarında dönemin pop şarkılarını söylerken, hoca beni boş derste şarkı söyleyeyim diye kaldırdığında Ferdi Tayfur patlatıyordum. Çağımın çarpık ilerisini yaşıyordum.

Maddi manevi zorluk sorunsalını da o yaşlarda buram buram yaşadım. Şımarık olamadım, babamı darlayamadım. Bu iyi mi kötü mü hala bilemiyorum.

İşin en güzel yanı sürekli öğreniyordum. Düşe düşe, dayak yiye yiye, dalga geçile geçile öğreniyordum ama öğreniyordum. Tecrübeleri kendime tecrübe ediniyordum. Özgürlük kavramını henüz çocukken tadıyordum. Zaten mahalleden taşınana kadar ne öğrendiysem, o kadarım. Üzerine hiçbir şey ekleyemedim. Pozisyonlar da hala aynı şekilde; onun da üzerine koyamadım.

Zamanın o evresinde maddi olarak yine yokluktaydık. Bu makus kaderi hep kabullendim. Hiçbir zaman da şikayetçi olmadım. Oyuncağım yoktu ama bu beni rahatsız etmiyordu. Şu anda olduğu gibi o dönemlerde de elimde bir şeyim yoktu. Bir deste iskambil kağıdım ve boncuklu tabancam vardı. Onları da babama aldırmamıştım. Dört yaşında eşli batağı öğrendiğim için kağıdı kahveci dayı vermişti; sıfır, gıcır gıcırdı. Bakanın gözlerini kamaştırıyordu. Tabanca ise abimden kalma, onu da beleşe halletmiştim.

Kağıt her zaman işime yarasa da tabancayla başıma bela aldığım çok olmuştu. Bir keresinde kaldırımda oturuyorum, yanımda Osman abi var, abimin arkadaşı. Benden altı yaş büyük. Abimde evden cama çıkıp içeri kaçıyor. Silah elimde ve ev giriş katı. Hedefim zorlu değil. Nişan alıyorum ama sıkmıyorum. Hem korkuyor, hem de vicdan yapıyorum. Abim de beni dövmeye yer arıyor; sıkayım da güçlü bir sebep elde etsin. Gaza getirip duruyor. Diğer yandan da Osman abi, "böyle mi delikanlı olacaksın, ne öğrettik lan sana" diyip hep gülüyor hem ensemi tokatlıyor. Headshot.. Sonuç hüsran... Anlık gaza gelmek iki gün dayak yememe sebep oldu. Dinlenip dinlenip dövdü abim. Mahallede adım Mazlum'a çıktı. Ama ölmedim.

Diğer belayı da babamın alnının çatından vurarak aldım. İşten yorgun argın eve gelen adamı vurdum. Benden iflah olmaz. Ama şöyle bir savunmam var ki; tamamen kaza bu sefer. Şarjörü çıkarmıştım ama içindekini hesap edememişim. Sinirden kıpkırmızı oldu adam. Beni kırmamak için tabancayı bin parça etti. Oyuncaklarımın %50 sini o an kaybettim. Feda olsun, zaten silahtan, baruttan hayır mı gelir!

Dediğim gibi çok derin ve spesifik anılarım olmadı. Belki de oldu, bilmiyorum. Benim çocukluğum bütün olarak ele alınmalı. Şunu yaşadım, şöyle bir şey oldu değil de bu ortamdan geliyorum ve nereye gittiğimi bilmiyorum daha net bir bakış açısı. En azından benim için öyle..

Görsel -1

Görsel -2

Görsel -3