Film İnceleme: 'Hereditary' // Belki de izlediğim en yoğun filmlerden biri. Ama iddiaların sorusu dağınık

Biz hangi aileden doğduğumuzu seçemeyiz. Kabul etmek zorunda olduğumuz birçok şey var. Protesto edilemez çünkü zaten türetilmiştir. Graham ailesinin yaşadığı budur. Bu aile her zaman psikiyatrik hastalık şeklinde talihsizlik ile lanetlenmiş görünüyor. Kalıtsal "en kalıtsal" terimini en uç noktaya getirdi ve bunun için Ari Aster bunu çok yoğun bir yaklaşımla sundu. Belki de izlediğim en yoğun filmlerden biri. Ama "gizli" iddianın sorusu, bir dakika bekle.

Ürkütücü akrabadır. Bir yatılı ev çocuğu olan benim için, dağınık olan şey eski tarih. Okefine, gevrek. Devam.

Bir korku filmi olarak çağırarak bazı sıradan izleyiciler hayal kırıklığına uğratabilir. Korku, doğaüstü aleme bir noktada bile, ama sadece hayaletler veya sadistlere odaklanan dehşet değildir. Gerçekten de, kanlı parçaların yanı sıra kendi başlarına hareket eden ama bizi korkuttan paranormal aktiviteler olmayan manzaralar ve şeyler sahneleri vardır. Bunun yerine, duygusal trajedileri keşfetmek için doğaüstü unsurları kullanır. Onlara ne olabileceği ya da ne yapabileceklerinden korkuyoruz.

Bu başarı, üreticinin atmosferi inşa etmedeki zekası sayesinde sürenin çoğunda rahatsızlık yaratmamızı sağlıyor. Bu, ilk uzun film olmasına rağmen, büyük bir yönetmenin elinde olduğumuzu hemen fark edebiliriz. Korku, en temel terörden, insan ruhunun gerçekliğinden gelir. Ama bu aynı zamanda karmaşık bir film yapar. Gerçek dünyaya çok yakın bir şekilde, geleneksel bir korku filminde genellikle görmezden geldiğim çıktıların birçok kez mantığımı çürüttüğünü, bu da keyfi izlemekle uğraştığını çok yakından denedi.

Graham ailesine ne olacak, lütfen kendinizi bulun. Ama ne deneyimlediklerini anlatabilirim. Film bir cenaze ile açılır. Büyükanne az önce öldü. Kedere rağmen, Annie (Toni Collette) annesine hiç bu kadar yakın olmamıştı. Annenin, sadece seçkin arkadaşlarıyla takılmak isteyen kapalı bir insan olduğunu söyledi.

Sorun sadece büyükanne değil. Annie'nin en büyük oğlu Peter (Alex Wolff), esrar içmeyi ve esrar içmeyi seven garip bir genç. En küçük çocuğuyken, Charlie (Milly Shapiro) ... çok garip. Gerçekten garip. Ağzı ile "klok" sesleri çıkarmayı, defterlerde özenli bir şekilde ürkütücü resimler yapmayı ve kuş karkaslarının başının kesilmesinin nasıl yapıldığını seviyor. Oldukça normal görünen sadece baba (Gabriel Byrne).

Annie'den ne haber? Kendisinin ruh sağlığından bile emin değildi. Uyurgezerlik sırasında iki çocuğunun hayatını neredeyse tehlikeye sokan bir şeyler yapardı. Normal bir günde, Annie, ticari bir projeye sahip olan minyatür bir sanatçıdır; bunun yerine, ailesine düşen bazı trajedilerin yeniden yaratılması da dahil olmak üzere kendi evinin minyatürünü yapar. Bu, kontrol edemediği ailenin kaderini kontrol etme arzusunun bir tezahürü mü? Ya da ... ya da ...

Net olan, büyükannesinin ölümü, kendileri için beklenmedik peş peşe talihsizlikleri tetiklemişti. Filmin ilk yarısında çok şaşırtıcı bir anlatım tercihi yapmaya bile cesaret eden film, yeni gördüğüm şeye inanmadım. Her yeni trajedi gerçekleşir, aile yok edilir ve üyeleri uzaklaşır. Daha sonra çocuklarını kaybeden Joan (Ann Dowd), sempatik anneler, sonra Annie'yi ölü insanlarla nasıl iletişim kuracağını gösterir.

Kendini hissettiren bir çeşit kafa karışıklığı vardır, ama bu kasıtlı görünüyor çünkü Aster bizi doğrudan Graham ailesinin tam ortasına koyar. En azından doruk ana kadar, gerçekten ne olduğunu gördük ve görmedik mi bilmiyoruz. Bize rehberlik eden şey, oyuncuların, özellikle de Collette'nin güçlü görünümü. Annie Graham karmaşık bir karakter ve Collette başarıyla getirdi. Tek bir sahnede bile kısa sürede duyguları aşırı derecede hareket ettirebiliyor. Bu sadece korku bağlamında değil, özel oyunculuktur. Onun görünüşü yüreklendirici oldu. Wolff, genelde gördüğümüz oyunculuğun aksine çok garip davranıyordu. Ama çalıştı ve çok yoğundu.

Sadece aktörün işleri değil, Aster de tüm filmi teknik olarak komuta etti. Görsel-işitsel, bu film mükemmel. Aster tarafından Pawel Pogorzleski, puanlama Colin Stetson sürükleyici, mekan ve yer ustalık kasvetli sinema her zaman kötü bir şey ne olacak tahmin korku ayı ayı savoury etkisi yaratır. Her zaman "neredeyse" olmaya şartlıyız; gergin ama hemen zirveden önce dur. Yani, tekrar tekrar. En başından beri Aster, beklentileri yerine getirirken arsa detaylarını sindirmemize yardımcı olacak bazı bilgiler ve talimatlar ekledi. Ve bu gerçekleştiğinde, zıplayanlar aracılığıyla değil, aklımızda uzun süre sabitlenmesi muhtemel olan şok üretme görüntüleri ile sunulmuyor.

Öyle bile olsa, bu filmi beklediğim kadar sevmiyorum. Film neredeyse bir saat daha gerginliğini koruyor, ancak son yarıda pistten atlıyor. inançsızlığın Metre süspansiyon Filmin birkaç kez arsa rahatlığı için mantığını basitleştiren zaman neredeyse maksimum sınıra geçti ve nihayet doruk de çökmüştü. Detay olarak konuşamıyorum çünkü bu bana spoiler göstermemizi gerektiriyor. Ama açıkça, bu bana Cadı'yı hatırlatıyor. Fakat Cadı'nın dar ölçeği nedeniyle bir avantajı vardır; Geçmişteki ve çok sınırlı bir kapsamdaki ayarları sayesinde başarılı oldu. Kalıtsal olarak bu avantajı yoktur ve Aster'in şaşırtıcı bir durumun inandırıcı olması kesinlikle güçtür.

Şimdi kafam karıştı. Yapımcının becerisine hayran kaldım. Demek istediğim, atmosfer gerçekten titriyor. Graham ailesi dinamikleriyle de çok geç kaldım. Ancak temel mantık kusurları ve ton atlaması, izledikten sonra ekşi bir tat bırakıyor. Belki tekrar izlerseniz onu tercih edersiniz.

Bekle, bitti gibi görünmüyor. İzle yorgun.