Amerika'nın İnanılmaz Daralan Etkisi

Başkan Trump'ın ABD'yi İran'ın nükleer anlaşmasından çekmesinden sadece iki hafta sonra, Dışişleri Bakanı Mike Pompeo, İran'a hiçbir zaman tatmin olamayacak 12 talep gönderdi.

Pompeo, taleplerinin yerine getirilmesinin imkansız olacağını biliyordu. Bu şekilde tasarlandılar. Tıpkı 1914 Temmuz'unda Avusturya-Macaristan'ın Sırbistan'a yaptığı ültimatomda olduğu gibi, I. Dünya Savaşı'nın başlamasına neden oldu. Ve 1999 yılında Miloseviç ve Saddam Hüseyin'in 1991 ve 2003'teki imkansız talepleri gibi, ve daha pek çok zaman da Washington savaş istedim. Bu imkansız talepler, barışa doğru adımlar yerine savaş araçlarıdır.

Sekreter Pompeo, İran’a saldırdı. Ana akım haber medyası İran’da yükseldi. Trump İran’a saldırdı. Ama sonra garip bir şey oldu: hiçbir şey. İranlılar, diplomasiye bağlı kaldıklarını ve eğer Avrupalılar ve diğer ortaklar da aynısını yapmaya istekliyse, nükleer anlaşmanın sona ermesini sürdüreceklerini açıkladılar. Daha sonra İranlı ve Avrupalı ​​yetkililer, karşılıklı yarar sağlayan ticari ilişkilerin korunması umuduyla Washington'a karşı ihtilafta temas kurmaya çalıştılar.

Washington, Avrupalı ​​şirketlere, pazarlık süresinin sonuna uygun olarak tekrar tekrar bulunmuş bir İran ile iş yapmaya devam eden ikincil yaptırımları tehdit ederek Avrupa sapkınlığına tepki gösterdi. İran ile herhangi bir bağımsız Avrupa ilişkisi cezalandırılacak, Washington tehdit etti. Ama sonra, yine çok az oldu.

Washington’un mühimmatına atlamak yerine, Almanya Başbakanı Angela Merkel, Mayıs ayında Rusya’ya daha yakın ilişkiler ve İran’a doğru bir yol aramak için iki sefer yaptı.

Rusya ve Çin, ABD için en son Ulusal Güvenlik Stratejisinde baş düşman olarak adlandırıldı, ancak her iki ülke de, tek taraflı ABD'nin İran anlaşmasından çekilmesinden yararlandı. Fransız petrol şirketi Total, Washington tehdidi tarafından sarsıldı ve İran'dan çekildiğinde, bir Çinli firma hevesle yerini aldı.

Dünya Washington’dan gelen neocon tehditlerinden bıkmış görünüyor. İronik olarak “komünist” Çinliler, kapitalizmde müşterilerinizi tehdit etmediğini ABD'den daha iyi anlıyor gibi görünüyor. ABD, ekonomik ilişkileri tehdit ediyor ve cezalandırıyorken, denizaşırı düşmanları Amerika'nın gerçek izolasyonculuğunun faydalarını görmekle meşguldür.

Başkan Trump'ın Kuzey Kore'nin Kim Jong-Un ile yaptığı iptal görüşmesinin iptal edilmesi halinde, Kuzey ve Güney Kore, barış çalışmalarına devam edeceklerini gösterdiler. Sanki Washington artık alakalı değildi.

Sıklıkla saldırgan dış politikamızın istenmeyen sonuçlarını konuştum. Örneğin, Başkan Bush'un Irak'ı işgali sadece İran'a yardım etti - “düşmanımız” - Ortadoğu'da daha baskın hale geldi. Fakat yeni sonuçların ortaya çıktığı ve yeni fikirlerin çok kasıtsız olması gerektiği görünüyor: dünyanın her tarafındaki muhaliflik, tehditler, talepler, yaptırımlar ve hatta bombalar için, dünyanın geri kalanı, Washington'un taleplerini görmezden gelmek için giderek artıyor. kendi işiyle.

Bu gelişime biraz şaşkınken, özgürlükçü ve müdahaleci olmayan biri olarak Washington'un müdahalecilerinin artan ilgisizliğini memnuniyetle karşılıyorum. Çok daha iyi bir felsefeye sahibiz ve bunu teşvik etmek için çok çalışmalıyız, böylece neocon başarısızlığı herkese açık hale geldikten sonra son olarak denenebilir. Bu bizim büyük fırsatımız!