Aynı Dünya'nın Ayrı Yaşamında Farkındalık

Bugün minibüsle yolculuk yaparken bir anda 3 tane çocuk bindi. Üstleri başları oldukça kötü görünüyorlardı. Benim yakınıma oturdular. Ben dahil otobüsteki herkesin bakışları bir anda onlara döndü. Ne para verdiler ne de onlardan isteyen oldu. Oldukça rahat bir tavır sergiliyorlardı. Biraz da ürkütücüydü. Otobüsteki herkes biraz uzak durmaya çalışıyordu. Sanki her an zarar vereceklermiş gibi hissettiriyordu. Nereli bunlar der gibi bakan bakışlar..

Onların rahat tavırları, sesli konuşmaları niye bizi ürkütüyordu?! Oysa onlar daha ilkokul çağında belki de daha da yaşları küçük çocuklardı.
Ne suçları vardı? Ya da onları suça iten şey neydi? Onlar da böyle olmak ister miydi yada böyle görünmek?
Onların ne farkı vardı? Niye bakışlar, onlara döndüğünde kötü, korkutucu, mesafeli hale bürünüyordu?
Diye düşünmeden edemediğim büssürü soru geçti aklımdan.

Otobüsteki başka bir adam onlarla konuşmaya başladı. Bir iki soru derken bir baktık ki gayet güzel bir Türkçe ile akıllıca ve bilgili konuşuyorlar. Bir anda herkesin bakışlar yumuşamaya başladı. Hafif gülümsemeler..
Baktım ve dedimki onların da kendilerine ait dünyaları var. Ve onlar o dünyalarında mutlu. Zengin fakir, aç tok, temiz kirli demeden barındıran bir dünya. Çocuğun dünyasında böyle bi ayrım yoktu. Bu gerçek dünyada da olmamalıydı?

Sonra düşündüm dünya derken; o dünya bizim dünyamız. Birlikte paylaştığımız, aynı havayı soluduğumuz bir dünya.

Kendimden utandım, çevrenin oluşturduğu algıdan utandım, bizi böyle düşündürmemizi sağlayan yaşadıklarımızdan utandım. Onları bu halde yaşamaya zorlayan şartlardan, muameleden utandım.

Oysa aynı yolda yürümüyor muyuz, aynı ayrıcalıklara sahip degil miyiz nedir bu farkındalık nedir bu ön yargı?
Öz eleştiri yapalım. En başta onlar birer çocuk. Onlar belki rahat tavırlar sergileyebilirler, belki çok atılgan, agresif olabilirler ama onları bu davranışa iten şeyler nelerdi? Belki de onları bu davranışa sürükleyen kimbilir ne olaylar olmuştu? Belki onlar da çocuk gibi çocuk olmak yaşamak istiyorlardı. Ama mecbur kaldılar yada mecbur ettirildiler bilemeyiz.

O yüzden en başta bakarken bu gözle bakalım. Önyargıdan doğan olumsuzluklardan ziyade onun neler yaşayabilmiş olacagını düşünelim. Bu çocuk olsun ya da daha büyük. Kendimizi onun yerine koyalım. Enazından bazen adaletin olamadığı durumlarda yada elimizden bişeyler gelemediği vakitlerde enazından vicdanımızın adaletini konuşturalım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim. :)