အေျပာင္းအလဲမ်ား

မေရာက္တာႀကာခ့ဲျပီျဖစ္တ့ဲ ရြာဦးေက်ာင္းကိုသိမ္အလွဴေရစက္ခ်ပြဲနွင့္ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ေရာက္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းကိုဥပုဒ္ေန႔တိုင္း အဖြားန႔ဲေရာက္ခ့ဲေပမ့ဲ အဖြားဆုံးျပီးတ့ဲေနာက္ပိုင္း ကိုယ္လည္း အလုပ္တစ္ဖက္ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဟိုးအရင္ကေတာ့ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ၂ထပ္သိမ္အိုႀကီးတစ္လံုးရယ္ တရားေပးတဲ့ဓမၼာရံုတစ္ခုရယ္ ဇရပ္အေသးေလး(၃)လံုးရယ္ပဲရွိခဲ့တယ္။ဇရပ္အေသးေလးေတြကို ရန္ကုန္ကအလွဴရွင္ေတြက လာလွဴထားပီး ပံုမွန္အားျဖင့္ပိတ္ထားေပမယ့္ ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္းအလွဴရွင္ေတြဦးစီးပီး တရားစခန္းဖြင့္ၾကတယ္။အလွဴရွင္အဘႀကီးေတြက ကေလးေတြပါတရားထိုင္ေစခ်င္ေတာ့ တရားလာထိုင္တဲ့ကေလးေတြကို မုန္႔ေတြေကြ်းပီးစည္းရံုးခဲ့ၾကတယ္ ကေလးေတြကိုတရားရဲ႕အရသာသိေစခ်င္တဲ့ေစတနာေတြနဲ႔ေပါ့။ေနာက္ေတာ့ အလွဴရွင္အဘႀကီးေတြလည္းတစ္ေယာက္ပီးတစ္ေယာက္ဆံုးပါးသြားၾကတဲ့ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ရဲ႕သားသမီးေတြလည္းအလုပ္တာဝန္ေတြနဲ႔မအားလပ္ၾကဘူးထင္ပါရဲ႕ ကိုယ္တို႔ရြာေလးကိုေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူးေလ။

ရြာဦးေက်ာင္းကိုေျခခ်မိေတာ့ အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာင္းလဲသြားတာကိုသတိထားမိခဲ့တယ္။ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္ကတရားထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ဇရပ္ေလးေတြမရွိေတာ့ဘူးေလ။ဇရပ္ေလးေတြရဲ႕ေနရာမွာ တရားေပးဓမၼာရံုႀကီးတစ္ခုကအစားထိုးေနရာယူသြားခဲ့ပီ။အရင္ကတရားေပးဓမၼာရံုကေလးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြဆြမ္းစားဖို႔နဲ႔ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးတဲ့ေနရာေလးျဖစ္သြားပီ။အရင္ကေတာ့ဒီဓမၼာရံုေလးထဲမွာပဲ တရားေပးရင္းအလွဴမ်ိဳးစံုအတြက္ေရစက္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ အေဆာက္အဦးေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမ်ွ ဓမၼာရံုေလးရဲ႕တာဝန္ေတြလည္းေလ်ာ့သြားတာေပါ့လို႔ ကိုယ္ေတြးမိပါတယ္။

ေရစက္ခ်မယ့္ ၂ထပ္သိမ္ေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ ေတာက္ေတာက္ပပဝံ့ဝ့ံၾကြားၾကြားေပါ့။သိမ္အသစ္ႀကီးရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ သစ္သား၂ထပ္သိမ္အိုကေလးကေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ထီးထီးႀကီးရွိေနရဲ႕။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသိပ္မသြားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေမႀကီးကေတာ့ သိမ္အသစ္ႀကီးကိုၾကည့္ပီး ပီတိျဖာေနေပမယ့္ သိမ္အိုႀကီးကိုလည္းစိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ခဏခဏလွည့္ၾကည့္ေနတာကို ကိုယ္သတိထားမိတယ္။အဲဒီသိမ္အိုႀကီးက အေမႀကီးရဲ႕အေမကိုယ္တို႔အဖြားက မတည္ပီးလွဴခဲ့တာတဲ့ေလ။ေယာက်္ားနဲ႔အတူေနသားသမီးေတြေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆံုးပါးသြားခဲ့ၾကတဲ့ေနာက္ပိုင္းအဖြားက သူ႔ရဲ႕အိမ္ႀကီးကိုဖ်က္ပီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာသိမ္ေဆာက္ဖို႔လွဴခဲ့တယ္။အဖြးရဲ႕မတည္မႈနဲ႔ အမ်ားေပါင္းစုပီးလွဴခဲ့တဲ့သိမ္ျဖစ္လို႔ ဖ်က္ပစ္မွာကို အေမႀကီးစိတ္မေကာင္းဘူးထင္ပါရဲ႕။သိမ္အိုႀကီးကိုလွဴခဲ့တဲ့သူေတြလည္းအမ်ားစုဆံုးပါးသြားၾကပီျဖစ္သလို သိမ္အိုႀကီးမၾကာခင္ဖ်က္ခံရေတာ့မွာပါလားလို႔ကိုယ္ေတြးမိတယ္။

သိမ္အသစ္ေရစက္ခ်ပြဲမွာ သိမ္ဆင္းအရင္ေလာင္းပီး သိမ္ေရစက္ခ်တရားေပးတယ္။အလွဴထည့္ထားတဲ့သူေတြလည္းတရားနာပီးေရစက္ခ်ၾကတာေပါ့။တရားနာလို႔ပီးေတာ့ ထမင္းစားအံုးေလဆိုလို႔ ထမင္းေကြ်းတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့အံ့ၾသသြားတယ္ အလွဴထမင္းဆိုလို႔အရင္လိုပဲ ငါးပိေပါင္း ငါးေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ ၁၂မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳထင္ေနတာ ဒံေပါက္ေတြလာခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဆြံ႕သြားတယ္။အလွဴထမင္းေတြေတာင္ေျပာင္းလဲကုန္ပီေပါ့။

ကိုယ္လည္းေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြကိုဆြမ္းကပ္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္အေဒၚေတြကို ကူညီဖို႔ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚတက္သြားခဲ့တယ္။ဆရာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာျမရေတာ့ စိတ္သက္သာရာရခဲ့တယ္။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ရြာအေငြ႕အသက္ေတြမေပ်ာက္ေသးဘူးေလ။

အလွဴကျပန္လာေတာ့ အေမႀကီးကိုသမီးတို႔ရြာမွာဘာလို႔ေျပာင္းလဲတာေတြမ်ားလာတာလဲလို႔ ကိုယ္ေမးမိတယ္။အေမႀကီးက ညည္းေရာဘာလို႔အရင္ထပ္အရွပ္ပိုရွည္လာတာလဲဆိုေတာ့ အသက္ေတြႀကီးလာေတာ့လည္းေျပာင္းလဲလာတာေပါ့လို႔ကိုယ္ေျဖေတာ့ အေမႀကီးက ေျပာင္းလဲရမဲ့အေၾကာင္းေတြရွိလာလို႔ေပါ့သမီးရယ္တဲ့။ေစာေစာကေရစက္ခ်ပြဲမွာဆရာေတာ္ေဟာခဲ့တဲ့တရားလိုပဲ ဘယ္အရာမွမတည္ၿမဲဘူးေလတဲ့ မတည္ၿမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ဘာကိုမွပံုေသတြက္မထားပဲ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ေနသာလိုက္ေလ်ာညီေထြေနနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာ ကိုယိ့တာဝန္ပဲဆိုတဲ့အေမႀကီးရဲ႕စကားကိုနားလည္လက္ခံေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကိုယ္တို႔ရြာေလးကိုေတာ့ အမ်ားႀကီးမေျပာင္းလဲေစခ်င္ဘူးကြယ္။

Author @Leeshang
MSC 230