یک شب شانگهای در دبی

شبی از شب‌های گرم دبی بود؛ از آن شب‌هایی که هوا هنوز بوی روز را در خود دارد و نورها زودتر از ستاره‌ها شهر را تسخیر می‌کنند. پس از یک روز طولانی، تصمیم گرفتم به رستورانی چینی بروم که نامش «شانگهای» بود؛ نامی که به‌تنهایی وعده سفری کوتاه به شرق دور را می‌داد، بی‌آنکه از خاورمیانه خارج شوم.

فضای رستوران آرام و حساب‌شده بود. نورهای ملایم قرمز و طلایی، میزهای چوبی ساده، و موسیقی آرامی که نه جلب توجه می‌کرد و نه مزاحم فکر می‌شد. همه چیز انگار با دقت چیده شده بود، درست مثل جراحی‌ای که هر حرکتش باید حساب‌شده باشد. نشستن در آن فضا حس تمرکز می‌داد، حسی آشنا برای من.

منو پر از نام‌هایی بود که بعضی‌شان برایم ناآشنا بودند، اما در عین حال حس کنجکاوی را بیدار می‌کردند. غذاها یکی‌یکی آمدند؛ بخار آرامی که از ظرف‌ها بلند می‌شد، بوی زنجبیل، سیر و سویا را در هوا پخش می‌کرد. طعم‌ها پیچیده نبودند، اما لایه‌لایه بودند؛ هر لقمه چیزی تازه برای گفتن داشت. نه تند، نه سنگین، بلکه متعادل و دقیق.

در آن لحظات، به این فکر می‌کردم که چگونه فرهنگ‌ها می‌توانند در یک بشقاب با هم ملاقات کنند. شانگهای در دبی، و من که از تهران آمده‌ام، نشسته در میان این سه جهان. غذا فقط غذا نبود؛ زبان مشترکی بود که بدون نیاز به ترجمه، معنا را منتقل می‌کرد. هر طعم، خاطره‌ای را زنده می‌کرد یا فکری تازه را شکل می‌داد.

آن شب، زمان کندتر می‌گذشت. عجله‌ای برای ترک میز نداشتم. نگاه کردن به آدم‌ها، شنیدن صدای آرام گفتگوها، و حس کردن وزن سکوت میان لقمه‌ها، برایم نوعی استراحت ذهنی بود. در حرفه‌ای که هر روز با حساس‌ترین بخش وجود انسان سر و کار داری، چنین لحظاتی کمیاب و ارزشمندند.

وقتی از رستوران بیرون آمدم، دبی همان دبی همیشگی بود؛ پرنور، پرسرعت، و بی‌وقفه. اما درون من، آرامشی مانده بود که از یک شب ساده، یک غذای خوب، و لحظه‌ای مکث میان شلوغی دنیا آمده بود. گاهی همین توقف‌های کوتاه‌اند که انسان را دوباره به تعادل می‌رسانند.