Het Inzicht - Pandora's doos

Pandora's doos

De processen van “lering uit dwang” maken je van persoon tot persoonlijkheid. Het zit hem geheel in het “moeten” dat het gebeurt. De dwang en de consequenties zijn de condities vanwaaruit de persoonlijkheid ontstaat, als schizofrene “reactie” van de mind. Het creëert letterlijk op basis van je negatie van wat je vanbinnen krijgt aangereikt, de situatie dat je als apart bestaande identiteit ontstaat: los van het groter geheel en los van je wezenlijke drive. Het geeft jezelf de mogelijkheid apart te “leven” van de grote symbiose en vanuit een afgescheiden omgeving te functioneren die je “jezelf” noemt. Het is deze omgeving die je je persoonlijkheid noemt: het ego.
De persoonlijkheid is een symbolisch overgenomen internalisering van het innerlijk. De persoonlijkheid laat je als “persoon” voor jezelf zorgen... waar anders het hele bestaan voor zal zorgen, de hele mensheid. De persoonlijkheid wil iets anders dan waar je vanuit je innerlijk expressie aan zou geven en zou manifesteren. Het wil voor zichzelf bezitten wat anders vrijelijk beschikbaar is voor iedereen. De persoonlijkheid moet zelf doen, maar in die toestand weet een mens niet wie hij werkelijk is. We moeten onszelf houdingen geven omdat we ons eigenlijk nergens echt thuis voelen. We kleden onszelf aan met verschillende voorkomens, waarmee we de “voor de omgeving” geaccepteerde of wenselijke uitingen en gedragingen vertonen. We creëren een vals zelf.

We kleden ons aan met houdingen om de rollen te spelen die we denken dat maatschappelijk en sociaal gezien wenselijk zijn. Houdingen en rollen zijn de kledingdracht van het valse zelf: het is hoe de persoonlijkheid zich uit. Je kan in je rol denken, maar uitsluitend zonder rol ben je totaal. Zonder besef van je eigen menselijkheid zijn alle rollen en houdingen slechts het spel van “hem” die zichzelf niet kent.

Voor de verschillende rollen die we spelen, leren we een toestand formeren die maar delen van onze vermogens gebruikt: de rollen die we spelen maken gebruik van een deel van onze mentale faculteiten, intellectuele kennis, geheugen en persoonlijkheid. Om een rol te spelen is om een vagere schim te hanteren dan de persoonlijkheid zelf is. Als we een rol spelen gebruiken we niet de complete persoonlijkheid, maar een bepaald voorkomen ervan: een houding.
We kleden onszelf veelal zelfs met passende kleding aan voor de verschillende rollen die we spelen, zodat we een visuele en tastbare referentie voor onszelf en anderen hebben: Waarmee we gemakkelijker in de rol van het moment kunnen stappen en blijven. We zijn op deze manier geankerd aan een houding voor een te vervullen rol. We leren rollen te spelen voor nut en status van maatschappelijke en persoonlijke aard: zoals om voor anderen herkenbaar te zijn of om van anderen status af te dwingen of om in onze omgeving geaccepteerd te worden, of om ons gebrek aan eigenwaarde te camoufleren of compenseren.
We uniformeren onszelf met pakken en we dragen gepaste kleding om op ons gemak te zijn of om er professioneel uit te zien of om aantrekkelijk te zijn of om een status over te dragen of om te intimideren of te overheersen.
Door geüniformeerde kleding projecteren we het ego en de persoonlijk compenserende kenmerken ervan: we projecteren de persoonlijkheid.
We uniformeren ons lichaam,zoals de persoonlijkheid je wezen omkleed om te tonen dat het valse toch echt iets of iemand is.
De kennis die we hebben aangeleerd ondersteunt de conditionering van onze vrije mind om tot een statische houding te komen: door definitie en herhaling, en te conditioneren tot een houding met een selecte set beschikbare vermogens die aangewend kunnen worden op commando. We kneden de mens tot de vorm die willen en geven hem dan commando's, als werk om uit te voeren. Het is waarom een uniform in machtsinstituten noodzakelijk is. Trek het pak aan en je valt in de rol die je in je verbeelding al hebt en door je kennis ondersteund wordt. Zet de pet op en je bent de functie. Trek een militaire tenue aan en je gaat in de houding staan. Alle vrijheid is plots verdwenen als we in de rollen stappen die we aangeleerd hebben gekregen. Of het nou een pak is of een schort.

Voor de dagelijkse interacties uiten we uniforme houdingen zonder een uniform te dragen. We uiten onze persoonlijkheid in verschillende hoedanigheden. We wisselen van gedaante per rol, functie, gelegenheid, persoon of omgeving, en daarmee wisselen we van verschillende vermogens en houdingen. De persoonlijkheid uit zich met verschillende gedaanten.

Elke gedaante heeft een eigen voorkomen en een eigen beleving en een eigen set gedragingen, maar het heeft niet alle mentale functionaliteit ter beschikking en slechts een deel van de intellectuele kennis. Ook heeft het slechts een gedeelte van alle beschikbare emoties en gemoedstoestanden paraat, en een selectief stuk geheugen; herkenbare barrières waarbuiten je niet wilt gaan. We hebben gedaantes voor allerlei verschillende rollen of situaties.

Een gedaante heeft daarmee een deel van de persoonlijkheid in een bepaalde houding gezet. Als gedaante ben je maar met een deel van de persoonlijkheid actief. Als gedaante vertoon je alle kenmerken van je persoonlijkheid, maar het is in een bepaalde vorm actief, waardoor maar een deel van je faculteiten en vermogens beschikbaar is.

Je zou kunnen zeggen dat we de persoonlijkheid hebben verdeeld in gedaanten. De verschillende vormen van de persoonlijkheid hebben een set kenmerken die we apart van elkaar paraat hebben. We hanteren verschillende vormen voor verschillende omgevingen, personen, rollen, doelen en functies. Een vorm voor het privéleven en een voor de professionele carrière; een vorm voor de innerlijke privé wereld en een voor het maatschappelijke netwerk; een vorm voor bij de schoonouders, een voor naar het winkelcentrum en een voor in de club etc. Gedaanten van verkleedkleding en maskers van de persoonlijkheid: iedere vorm met z'n eigen voorkomen en belevingen, z'n eigen houdingen en hoedanigheden die slechts een deel van de persoonlijkheid zijn. Hier functioneren we normaliter mee. We functioneren praktisch nooit met de hele persoonlijkheid in z'n complete voorkomen, want dan zal snel blijken hoe vals het is en het is daarmee een onacceptabel iets om expressie aan te geven. We hebben daarom geleerd om onszelf te verbergen en te verstoppen; onszelf te onderdrukken en maskeren; om ons dagelijks voorkomen en de te vervullen rollen zonder confrontatie te kunnen laten hanteren. We schakelen heen en weer tussen de verschillende gedaantes die we vanbinnen hebben en we veranderen of voegen eraan toe, al naar gelang nut en noodzaak. Maar we komen zo nooit echt in contact met onze hele persoonlijkheid. Het is waardoor we moeizaam voorbij de persoonlijkheid kunnen kijken en we ons hart niet kunnen laten spreken. Waardoor er weinig wezenlijke verandering zijn. Het is een situatie die zichzelf in de hand werkt en zichzelf uitbouwt, al millennia lang.
De projectie van het ego, door kleding en uniformen en machtsvertoon, is om status of macht over te brengen doordat anderen het reflecteren. Waarmee de illusie in leven blijft dat de persoonlijkheid echt is. -Als we geloven wat we zien! Want om in een reflectie status, functie of macht te zien moet je het er zelf op projecteren… De werkelijkheid is: er is niets daar; er is geen verschil tussen jou en mij.

We wisselen van gedaante voor allerlei omstandigheden omdat we ons op een bepaalde manier willen projecteren die anders is dan we werkelijk zijn. En we nemen het uit reflectie van elkaar over, waarmee we gewoonten aan elkaar doorgeven en hele egoïsche culturen inspireren. Het door reflectie en projectie in elkaar overlopen van wezenlijke expressies is waarmee geliefden in elkaar versmelten en tot één worden. Maar om het te gebruiken als persoonlijkheidshoudingen is om iets heel moois, lelijk te maken... waardoor nooit echt iemand zichzelf is.

We hebben op allerlei manieren gedaantewisseling als gedraging overgenomen en het onszelf eigengemaakt. Gedaantewisseling is maatschappelijk geaccepteerd en wordt zelfs gezien als wenselijk gedrag. Je moet je nou eenmaal gepast voordoen en je gepast gedragen. Je moet je aanpassen aan de omgeving en je uniform waardig zijn, dat is “normaal”.
Het is overal dezelfde persoonlijkheid die zich in je uit, maar in een lichtelijk ander jasje en met een ander voorkomen met een aparte set kenmerken en een deel van je mentale faculteiten. Je wordt in essentie geleerd om hypocriet te zijn.

Een voorkomen van je persoonlijkheid bevat daarin een bepaalde vorm van de persoonlijkheid. Een gedaante met een subset van mentale faculteiten, inclusief selecte normen en waarden, met gedeeltelijk beschikbare gemoedstoestanden en gedragingen, een gedeelte van je herinneringen en een gedeelte van je vermogens. De innerlijke houding in expressie van een innerlijke gedaante die geen complete weergave van de persoonlijkheid is.

De houdingen van een mens demonstreren zich in lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen die intenties vertolken. Maar als gezichtsuitdrukkingen niet congruent zijn met de innerlijke staat, dan maskeren ze de ware hoedanigheid. We dragen maskers en nemen houdingen aan omdat het moeilijk is eerlijk expressie te geven onszelf.

Omdat alle gevoelens gebruikmaken van de zenuwbanen die alle uiteinden hebben in je gezicht, toont je gezicht wat je mind beleeft. Maar als je een masker draagt dan verandert de complete gevoelstoestand net zo gemakkelijk mee. Het werkt beide kanten op, naar buiten en naar binnen, want de twee zijn één. Je lichaam is de buitenkant van je geest, en je geest is de binnenkant van je lichaam.

Het gebruik van een masker is gemakkelijk voor jezelf te constateren. Je hebt je gezichtsuitdrukkingen direct onder controle. Als je je gezichtsuitdrukking verandert kan je ook direct de veranderende gemoedstoestand waarnemen. Je kunt bemerken dat je er één mee bent. Als je een vrolijk gezicht opzet word je vrolijk. En hoe congruenter je bent, hoe minder maskers je gebruikt, hoe beter alles te herkennen is.
Als je de veranderingen in je innerlijke gemoedstoestanden waarneemt, ontstaat er afstand tussen jou en je geest. Door afstand tussen jou en de persoonlijkheid te creëren, vindt er minder verpersoonlijking plaats. Je laat er de associatie met wat je denkt te zijn door los. Hoe meer afstand er is hoe helderder je ziet wat er is hoe beter te zien is dat het zich in je formeert tot statische houdingen aan de hand van symbolische waarden... die je daarmee in z'n greep houden. Je gaat dan zien dat je maskers draagt en houdingen aanneemt. Je zal momenten krijgen dat je gaat herkennen dat je jezelf verpersoonlijkt met een masker of met een gedaante van een bepaald moment. Je gaat live zien dat je er zelf mee akkoord gaat dat delen van je persoonlijkheid je zienswijzen bepalen. Je gaat zien langskomen dat je kaders bepalen wat je kan en niet kan, en dat het daaraan verbonden geweten je vertelt wat je mag en niet mag. Je gaat de bewegingen van je innerlijk voelen die samen met de verwisselingen van gedaanten plaatsvinden. Als je je aandacht gemakkelijker bij jezelf kunt houden in vele situaties, dan ga je bemerken dat de persoonlijkheid als geheel zich niet van je mag uiten: dat er delen van je verstopt zijn en dat andere delen onderdrukt zijn. Je gaat bemerken dat sommige delen van je niet beschikbaar zijn in in bepaalde toestanden; dat bepaalde herinneringen, vermogens en emotionele staten niet beschikbaar zijn vanuit bepaalde mentale houdingen.

De meeste mensen bemerken wel dat ze maskers dragen maar negeren het, want het kan pijnlijk zijn om ermee geconfronteerd te worden. Vooral als je erg vaak maskers gebruikt en je je altijd anders voordoet dan wat je vanbinnen beleeft.
We dragen de verschillende maskers als kleding van persoonlijkheid. We construeren de gedaantes voor de rollen die we spelen uit de persoonlijkheid, en dragen maskers om onze ware beleving te verhullen.
Als geheel is het gemaskerde kledingdracht voor de persoonlijkheid, waarvan een gedeelte onzichtbaar blijft voor de omgeving en jezelf.

In verreweg de meeste situaties schakelen we niet zomaar heen en weer tussen de verschillende houdingen van gedaantes, maar is er een overgangsperiode nodig waarin we even in de neutraal zijn… waar dit alles over gaat. De gedaantes, die als sub-sets van de persoonlijkheid een aantal persoonlijkheidsstructuren tonen zijn in uiting nooit de complete persoonlijkheid. Maar als je moet schakelen tussen verschillende uitingen van je persoonlijkheid dan kun je slechts van de ene in de andere komen via de nulstand… waarvandaan de hele persoonlijkheid wordt doorzien.

In essentie hebben we in uiting meerdere persoonlijkheidsvormen. Niet dat we meerdere persoonlijkheden hebben, maar meerdere manieren voor de persoonlijkheid om zich voor te doen; zoals we denken dat gewenst is of van ons verlangt wordt, of om van de omgeving het gewenste resultaat te behalen... Terwijl vele “negatieve” of “onwenselijke” kenmerken van ons worden onderdrukt of gemaskeerd.

Het maskeren van kenmerken van de egoïsche persoonlijkheid bevestigt de schizofrene conditie vanwaaruit het is ontstaan. Het maakt niet uit of de kenmerken die gemaskeerd worden positief of negatief zijn: die zijn daarin slechts tegengesteld door ons eigen standpunt als positief of negatief te benoemen.
Positief en negatief zijn cultureel bepaald, en ze hebben daarom slechts een symbolische waarde, zonder wezenlijk karakter of waardeoordeel. De afscheidende structuur die de egoïsche persoonlijkheid is, ontstaat door niet onze eigen “zin” te doen. En aangezien we allemaal worden geleerd om nuttig te zijn, worden we allemaal geleerd om een persoonlijkheid te worden. -Omdat we niet worden toegestaan om mee te bewegen met wat ons innerlijk beweegt. We hebben daarmee een wereld gebouwd op hetgeen we niet willen: een wereld waarin de zin van het leven niet te vinden is; een wereld waarin we vervolgens de zin van het leven proberen te vinden met de persoonlijkheid intact?!

Dat wat zinvol voelt komt van binnenuit. En daar expressie aan geven, vervult. Dat wat nuttig is wordt ons van buitenaf aangedragen en vult slechts tijdelijk, maar vervult niet.
Omdat we buiten het Zelf beleven via de persoonlijkheid leven we afgescheiden van het bestaan. En doordat we geleerd worden onze aandacht geconcentreerd naar buiten te richten, zoeken we de zin van het leven ook buiten onszelf. Als we de valse mentale muren van de afscheidende identiteit leren afbreken en we leren om de complete ruimte in ons te laten leven, dan proberen we het binnen ons innerlijk zinvol te maken: en dat kan… Maar om het ego intact te houden en de vervulling van verlangens via externe stimuli te laten verlopen, zal een leven van enige zinvolle vervulling onmogelijk blijven maken.
De vraag om vervulling komt namelijk niet uit de egoïsche omgeving maar vanuit je wezen. De verlangens in je lichaam zijn de roep om vervulling, en ze komen van buiten de persoonlijkheidsomgeving.

De zo bekende manieren van de vertrouwde persoonlijkheid weerhoudt je ervan het geheel te laten vallen. Het laten gaan van de vertrouwde omgeving is moeilijk omdat het aan alle kanten is ingekaderd en er een geweten in je is dat je constant terug leidt naar “ergens in de spectrums van beleving”. En omdat je een ratio hebt die informatief vormgegeven is met ideologische overtuigingen van gewenstheid, juistheid, echtheid en correctheid, weerhouden circulaire redeneringen je ervan jezelf kritisch te ondervragen.
Doordat je wezenlijke innerlijk geen nut voor je heeft maar zin… ontstaan er innerlijke conflicten tussen de twee “omgevingen”: de wezenlijke en de egoïsche. -Niet dat je twee omgevingen hebt: er is alleen de wezenlijke, want de egoïsche kan verdwijnen. Om weerstand te kunnen bieden aan de opkomende innerlijke conflicten en tegenstrijdigheden, onderdrukken en maskeren we ze. (Zie Deel 2 – “Een collectief gescheiden eenheden”.)
We doen dit zodat we onszelf niet in de weg zitten en anderen onze eigenlijke belevingen zo min mogelijk opvallen. -Zo scheiden we privé van professioneel; binnen van buiten; gewenst van ongewenst; toepasselijk van ontoepasselijk etc. We gebruiken allerlei redeneringen om dit te vergoelijken. We doen dit onder andere zodat we ons prettig voelen, maar we zijn erdoor verstopt. Het deel wat ongewenst gedrag vertoont of asociaal is, wordt verdrongen of gemaskeerd, ontkend en buitengesloten. Verscholen is de persoonlijkheid die in z'n geheel niet zo netjes en sociaal is als er nooit naar gekeken wordt. Het ego groeit slechts in complexiteit maar lost zo nooit op.

We gedragen ons naar de benodigde gedaantes en zetten er petten voor op en trekken er jassen voor aan; we stappen in keurslijven en dragen maskers; we nemen houdingen consequent aan en kleden ons naar status, standaard of uniform ideaalbeeld, zodat we stabiele personen gevonden worden. We noemen het onder andere serieuze of professionele houdingen, maar we vinden net zo gemakkelijk dat onze partners of collega's niet betrokken zijn terwijl we onszelf geen seconde als onszelf hebben voorgedaan. -mm

We sublimeren een gedaante en maskeren effectief alle negatieve belevingen... die daarmee “onzichtbaar” worden voor de omgeving. We houden onszelf voor de gek en houden daarmee de persoonlijkheid in z'n schizofrene oorsprong op z'n plek. We maken er gebruik van. We “leven” ermee en we zijn het zelfs gaan zien als de enige manier om hier op aarde te bestaan. Het is het niet!
De menselijke schizofrene conditie blijft gehandhaafd en we bouwen het zelfs uit, in steeds grotere wordende complexiteit. De gehanteerde methode van maskeren en sublimeren bouwen een omgeving die in toenemende mate energie vraagt en daarmee psychologische en neurologische stoornis in de hand werkt. De persoonlijkheid krijgt er een steeds complexere structuur door omdat we er geen afbraak aandoen door zelfreflectie. We tonen onze uiterlijke schijn maar het bevat niet wat overeenkomt met onze innerlijke wereld... We bouwen met onze ratio vervolgens allerlei overtuigingssystemen in groeiend complex, door steeds meer negatieve intenties in onszelf te onderdrukken terwijl de negatieve belevingen gemaskeerd blijven... en er tegenwoordig zelfs iets positiefs in moet worden gezien.

We kijken niet naar wat er vanbinnen in ons plaatsvindt en we blijven slechts nieuwe elementen toevoegen. Nieuwe redeneringen om ons gedrag goed te praten en onze zienswijzen te bevestigen. We krijgen al het negatieve aangewezen en al de ellende getoond en tot in minuscuul detail uitgelegd. We kopiëren gedragingen en houdingen van elkaar uit reflectie, en we integreren die vervolgens in onszelf in een groeiende complexiteit van negativiteit onderdrukkende en afkeurende zienswijzen die onszelf vergiftigen.
Leven op deze manier kost energie in plaats van dat het energie oplevert. Het is kenmerkend voor het valse. Het is verdelend en afscheidend, splitsend en verhullend, onderdrukkend en maskerend. -We leven subliminaal, en in de onbewuste toestand blijven we reflecteren en projecteren als enige optie. Het nut van al we in ons integreren wordt benadrukt en met redeneringen onderbouwd. We testen de nuttigheid aan normen en waarden, ethiek en moraal om te zien of het in de structuur kan worden toegestaan, en we blijven daarmee de nuttigheid en functionaliteit van de mens in alles benadrukken op rationele wijze… Maar we blijven er zelf buiten staan.
We zien in al de dingen die we doen een nut of nutteloosheid, maar het houdt de persoon zelf weg van zinvolle vervulling want we leven daar afgescheiden van door nut gesubstitueerd te hebben met zin. Het inspireert geen groei en het levert geen energie op om zo te bestaan. Het kost energie: we gebruiken onszelf op. We hebben daarom vakanties nodig en daarom branden mensen op. Het is onder andere waarom “leven” zoals we het doen uiteindelijk zelfdestructief is. We laten ons licht doven in plaats van fel branden.
We doen ons consequent als iemand voor die we niet zijn. We zien niet waarover we redeneren. We bestaan niet in onze eigen belevingssfeer. We denken niet met aandacht bij onszelf. Er is geen zelfbesef totdat ons leven in gevaar is. We bestaan afzonderlijk van ons wezen, waardoor we niet voorkomen in onze eigen beleving… Het is vals.

Er komt een eindeloze hoeveelheid conflicten voort uit het valse zelf. En wat het niet kan voortbrengen, daar hoopt en verlangt de mens naar: zinvolheid, eensgezindheid, harmonie en eerlijkheid. We vragen ons af waarom de dingen toch zo zijn in de wereld, maar we gaan niet bij onszelf te rade om de harmonie daar te vinden. Je denkt in harmonie met elkaar te kunnen leven zonder ooit harmonie ervaren te hebben.

Als onze conflicttoestand te groot wordt en we kunnen er niet meer mee omgaan, dan zoeken we vrienden, coaches, psychologen en therapeuten op om te kunnen ventileren, erkenning en bevestiging te vinden en andere meningen en zienswijzen te horen. Het brengt de beleving van out-of-the-box denken met zich mee. Sommigen gaan er zelfs voor naar een cursus, om te leren out-of-the-box te denken; om zodoende de ingesleten routines en programmering weer creatief te maken. In essentie proberen we op deze en allerlei andere manieren om te leren geen verkleedkleren te dragen, zodat we uit een houding te kunnen stappen en vanuit een optiek te kunnen kijken die buiten de geprogrammeerde of ingesleten manier van doen valt. We zien dat out-of-the-box denken als een groot goed: een creatief en behulpzaam iets, terwijl we onze houdingen zelf hebben aangeleerd en we al de vormen ervan zelf hebben aangekleed. -We denken er niet van los te kunnen komen.

De methodiek van een gedeeltelijke persoonlijkheidsuiting in de vorm van een gedaante voor een te vervullen rol, is ons aangereikt als een stuk gereedschap om met de wereld te kunnen omgaan. We hebben geleerd onszelf in delen te verdelen en ons onecht voor te doen. We hebben geleerd ons niet als een geheel te gedragen en ons anders voor te doen dan we zijn. We vonden het beter om te onderdrukken en maskeren en de lieve vrede te bewaren, maar we hebben daardoor de hele innerlijke dynamiek ontzien… noch kwam er vrede van.

Als we onze functionaliteit correct in hun verschillende voorkomens hebben verdeeld en de verschillende gedaantes hebben aangekleed, dan willen we er vervolgens los van leren denken en zien we dat als een uitdaging. -We zijn slechts met onszelf aan de slag gegaan zonder ooit te kijken wie we zijn.

Leven met een persoonlijkheid die zich voordoet als gedaante met een masker en die ongewenste zaken onderdrukt, is een permanent complexer wordend geheel. Het is niet hoe de mens behoort te leven. Als reflectie hiervan creëren we, door de onbewuste projectieve werking van de mind, ook een voor altijd groeiende complexiteit in de wereld om ons heen. Niets wordt natuurlijker voor de mens, slechts rationeler, informatiever en intellectueel complexer. De persoonlijkheid “groeit” in complexiteit: iets waarin de groeiende psychologische stoornissen en neurologische aandoeningen onder andere hun oorsprong vinden.

De “dozen” zitten zo vol dat afbraak van de persoonlijkheidsstructuur een karwei is. Er is echter niets ingewikkelds voor nodig, maar het kan langdurig zijn. De aan deze structuur ontleende identiteit is een zware last om te zien verdwijnen. Maar de wereld met naakte ogen aanschouwen is toch zomaar mogelijk. Je geest zit vol met een enorme structuur van valsheid, als een web in je mind... En als je die doos opent en je komt onder ogen wat je doet en hoe je bent, dan ligt je leven mogelijk een tijd lang helemaal overhoop.
Het hele proces verloopt een op een met de hoeveelheid bewustzijn die er uit je persoonlijkheid bevrijd is van structuur. Hoe meer ruimte er in je ontstaat, doordat je de persoonlijkheidsstructuur door zelfreflectie afbreekt, hoe meer bewustzijn er uit de persoonlijkheid bevrijd is. Wanneer je over de helft bent met de afbraak van je persoonlijkheidsstructuren, dan zal het bewustzijn dat erin is de andere helft als geheel in één keer kunnen doorzien… waarmee een moeizame periode ontstaat doordat je identiteit dan plots vervalt.
In het laatste moment wordt de hele omgeving van je persoonlijkheid doorzien en verdwijnt daarmee. Er ontstaat dan een nieuwe persoon. De echte is er weer: jij, zoals je jezelf bent. In dit laatste moment van openbaring vindt de geboorte van de wezenlijke persoon plaats.

Doordat we de wereld bouwen op de persoonlijkheid, bouwen we de wereld op drijfzand. Doordat de maatschappijen en relaties gebouwd worden met de persoonlijkheid in een toestand van permanente groei in complexiteit, het kan niet blijven bestaan zoals het is.
De persoonlijkheid is een bouwwerk van valsheid, een kaartenhuis van overtuigingen van geloof, een onwaarheidsstructuur en een onnatuurlijkheid. Een drogbeeld… En de natuur zal zich uiten. -Niet uit verzet of zoiets, niet uit wraak of veroordeling, maar door zelfbeschouwing.
Als de structuur van het ego te complex wordt en er geen ruimte meer is voor bewustzijn om erdoor te kunnen stromen, dan stagneert het geheel en vindt er een “gedwongen” situatie plaats waarin zelfreflectie de enige optie is. (Zie Deel 5 – “Licht op verlichting”.)
Hetgeen nodig is om het onnatuurlijke in stand te houden, bewustzijn, is hetgeen je jezelf mee moet beschouwen. En aangezien je niet zonder bewustzijn kunt zijn, omdat bewustzijn hetgeen is dat je mind doet functioneren, zal je, wanneer het te ver uit de hand loopt, vroeg of laat jezelf er een keer in spiegelen; als een gedwongen zelfconfrontatie doordat je te ver bij jezelf vandaan bent gegaan. Je bezint jezelf dan door zelfreflectie. Je hebt het einde van je onnatuurlijke complexiteit bereikt.
Als je het niet uit de weg gaat en je je niet richt op al wat maar afleidt, troost, bezighoudt of gelooft, dan zal je op een gegeven moment iets van jezelf zien. En met dat zien verdwijnt hetgeen je doorziet, waarna alles wat eruit voortkwam direct herordend. Het wordt inzichtelijk of verdwijnt, al naar gelang het echt was of niet; maar in beide gevallen verdwijnt het als overtuiging en doet het afbraak aan je identiteit. Het kan psychologisch en emotioneel pijnlijk zijn omdat we geen zorgzame wereld hebben, waardoor we geen werkelijke liefde ervaren van onze geliefden en we veelal slechts getroost of afgeleid worden.
De inzichtelijkheid die na zelfconfrontaties overblijven zijn het wezenlijke deel van je: de dingen waarvan je altijd al hebt bemerkt dat ze er waren. Het deel van je dat kan groeien en inzicht heeft als bewustzijn zelf.
Je zou die inzichtelijkheid een inzichtelijkheidsstructuur kunnen noemen en het heeft z'n plaats als de mind, maar het is niet beperkt tot de persoonlijkheidsstructuur: het is het ingeziene als je bewustwording van de mind en bewustzijn zelf. Inzicht in enig deel van de persoonlijkheidsidentiteit kan voor schokken van realisatie zorgen, en er zullen er vele volgen totdat je de wortel van het geheel gezien hebt. Sommige van zulke momenten zijn intens en emotioneel omdat je hele zelfbeeld ermee gemoeid is.
Al hoe je jezelf kent vervalt uiteindelijk. Het valse verdwijnt, het wezenlijke wordt herkend en kan daarmee groeien.
Maar vergis je niet, er is geen mogelijkheid om met de persoonlijkheid aanwezig en intact, een toestand te creëren waarin je echt bent. Het is een onmogelijkheid. De persoonlijkheid is een zelfbeeld en de mind ziet het als echt. Je geest is een acteur en de persoonlijkheid is een tijdelijke rol.
Je kunt jezelf niet maskerloos of gedaanteloos of zonder persoonlijkheid maken. Het kan niet met je identiteit intact. Je persoonlijkheid kan zich best maskerloos voordoen, maar ook dat is een masker of gedaante. Je kan jezelf zo “echt” mogelijk gedragen, maar dat is nog steeds gemaakt. Het is niet dat er één persoon tussen de gedaanten en maskers zit die de echte is.
De échte persoonlijkheid ís de Valse.

Daarom, hoe totaler je jezelf durft te laten zijn terwijl je daar naar kijkt en dat ziet bewegen en je dat in al z'n verschillende uitingen herkent... doet het verdwijnen. De hele constructie is vals. Je hoeft er niet eens speciaal voor te gaan zitten mediteren om het voor elkaar te krijgen. Al zal je dat wel willen. Je kan de hele dag jezelf voelend ervaren terwijl je bezig bent. Het voelen van je lichaam is fysiek zelfreflecteren. De innerlijke bewegingen van de mind met daarin de associatieve identiteit als persoonlijkheidsstructuur komt dan gewoon in beeld. Je leert door je lichaam van binnenuit te voelen om je aandacht bij jezelf te houden… en de rest volgt vanzelf...

Het is zeker zo dat je de hele persoonlijkheidsstructuur kunt passeren in meditatieve momenten: momenten waarin je uit de afgescheiden omgeving komt en in je wezenlijkheid verblijft. Het is totaal niet onmogelijk om momenten te hebben waarin het echte er is en het valse niet gebruikt wordt. Je zal na zulke momenten bemerken dat je steeds gemakkelijker bij je wezen kunt blijven, al zijn de “herinneringen” aan zulke momenten moeilijk vast te houden. Het geeft het gevoel dat het zich ergens buiten je normale toestand afspeelde, maar de waarheid is dat je in de persoonlijkheid en buiten je normale toestand bent, waardoor je je afgescheiden omgeving slechts vertrouwder bent gaan vinden. Maar de werkelijkheid is... jij bent het bewustzijn dat door je geest stroomt , en je wezen is Zijn wezen.

Leven vanuit de persoonlijkheid is vermoeiend en stressvol als er veel van masker gewisseld wordt of wanneer langdurig een professionele of serieuze houding wordt aangenomen. Sommige mensen kunnen dit langdurig en kunnen zich jarenlang voordoen als “de perfecte partner” of iets dergelijks. Iets wat veelvuldig voorkomt in relaties. Velen zijn zo geoefend in het “zich voordoen als...” dat ze vele jaren in “de houding” kunnen blijven. Je zou een mens gezegend kunnen noemen als hij niet langdurig in een “gemaskerde” houding of gedaante kan blijven. Het “niet in de houding” kunnen blijven, maakt dat het je gemakkelijk kan opvallen dat je van masker en persoonlijkheidsvorm wisselt. Je kunt jezelf heen en weer voelen schuiven tussen de verschillende gedaantes en de nulstand. Je zal bemerken dat, wanneer je jezelf bent en jezelf volledig laat gaan, de persoonlijkheid het meest egoïstisch is, maar dat je alleen in de nulstand rust hebt.
In alle omstandigheden is het mogelijk om je ervan bewust te worden en er ongeassocieerd naar te kijken... waarmee een begin gemaakt is met de afbraak van het valse zelf.

Als de onbewuste toestand echter blijft en de egoïsche persoonlijkheid niet herkend wordt of niet gezien wordt voor wat het is, dan zal men gewoon zijn leven leven en is er vrij weinig aan de hand. Het geeft voldoende conflicten in iemands leven, maar de doortrapte manieren van het egoïsche zelf zullen steeds weer in interne dialoog worden herkend, en je geest maakt er op den duur korte metten mee. In het begin praat je interne dialoog alles goed, maar hoe ouder je wordt hoe wijzer je wordt… en uiteindelijk valt er vanalles van je af wat je eens belangrijk vond.
Het is heerlijk om zo te leven, maar de wereld van de mensen is gekaapt en er dient iets te veranderen, want zij die er zijn om ons te leiden, hebben ons hiermee al millennia misleid. (Zie Deel 2 – “Vermakelijk afgeleid”, “Vast in verzinsels” en “Een ander leven”.)

De problemen beginnen pas voor ons als we ons van onze eigen persoonlijkheid bewust worden, maar daarmee komt het einde wel in zicht. Om het doortrapte in jezelf te zien, maakt dat je het in een ander ook gaat herkennen, en dat kan gemakkelijk voor extra conflicten zorgen. Conflicten die de innerlijke strijd in reflectie in beeld brengen, en die het gemis aan zelfkennis in onze maatschappij evident maken en die de vraag om compassie van onze geliefden groot maakt… Want velen zijn onderweg naar zelfkennis en het is moeilijk om in onze maatschappij hier op een bepaalde manier mee om te gaan, anders dan dat we hulp zoeken bij elkaar.
Er is te weinig besef van het bewustwordingsproces in onze moderne culturen en er is geen erkenning voor. Het zorgt voor veel problemen bij mensen die zich bewust worden van allerlei innerlijke bewegingen, en ze zullen zich buiten alle bekende hulpinstanties moeten begeven omdat de psychologen etc. veelal niets weten van deze zaken. En als psychologen iets begrijpen van spiritualiteit dan mogen ze er niet over praten. (Zie Deel 2 – “Afgescheiden van Zelf” & Deel 4 – “Een mens is een eenheid”.)

De huisartsen, psychologen, psychiaters krijgen er geen vat op en hebben een eed afgelegd die hen effectief de mond snoert om zich buiten hun operationele gebied te begeven. Psychologen en psychiaters weten niets van de menselijke geest: niets. Ze weten veelal niets van bewustwording en als ze iets weten mogen ze er niet over praten.
Psychiatrie plaats zich onterecht als brug tussen medicijnen en mind, maar er is geen brug daar: want ze zijn al één. Psychiatrie plaatst eerder muren in de mens door medicijnen tussen geest en bewustwording te plaatsen. Psychiatrie zou psychosomatriek moeten worden, en het zou praktisch medicijnloos moeten zijn.
Psychologie kan helpen, maar psychologen kunnen niet helpen door de afgelegde eed of juridische constructies waarbinnen ze opereren. Maar psychiatrie is een non-fenomeen en psychiaters brengen slechts hun mentale programmering door opleiding ten uitvoer. Het feit dat psychologen onder een psychiater gesteld staan is daarmee een kwalijke zaak. Psychiatrie is marteling, want het is marteling om een lichaam chemische stoffen toe te dienen die de problemen van een worstelende geest te verdoven. Psychiatrie is een discipline die is voortgekomen uit de martelkampen van Nazi Duitsland.

Dat psychologen onder een psychiater moeten werken is desastreus voor de gezondheidszorg, want medicijnen moeten niet verhinderen, uitschakelen, verdoven of afvlakken, medicijnen zouden moeten openen en zichtbaar maken.

Medicijnen moeten niet depressie, ongeluk en liefdeloosheid uitdoven, om ze aldus niet zichtbaar te laten zijn. Dat wekt slechts de illusie dat het werkt. Medicijnen zouden extase, geluk en liefde moeten brengen, in dusdanig overweldigende hoedanigheid dat liefdeloosheid en depressie na één behandeling tot een vage herinnering van onbenullige significantie is.
Mensen gaan niet bloeien als ze depressief zijn, maar net zo gaan ze niet bloeien als de depressie niet meer op te merken is… mensen gaan bloeien als ze geliefd worden, verbonden zijn en open kunnen zijn. Therapie gaat niet helpen, antidepressiva gaan niet helpen. Als psychiatrie het wezenlijke niet integreert zal het uitsterven. En als psychiatrie het wezenlijke wel integreert dan zal het ook ophouden te bestaan en psychosomatriek worden. Psychiatrie is per definitie een non-professie die door de eigen oogkleppen zichzelf een waarde toekent die er niet is.

Er komen vele ontwaakte mensen bij psychologen die vervolgens medicijnen krijgen voorgeschreven doordat het bewustwordingsproces als “probleem” wordt bestempeld. Het is een ernstig probleem. Het is onderdeel van de hele systematiek van zelfbescherming die het egoïsche zelf de wereld in heeft kunnen brengen door rationaliteit in alles te promoten... En het gaat tot grote problemen leiden als er geen zelfkennis wordt geïntroduceerd in onze kennisgebieden. De mens zal vervallen door gebrek aan moraliteit.

De keuzes die we moeten maken voor de wereld en de mensheid, zijn niet in de trant van betere zorg of betere hulpverlening. Ook zijn de keuzes om te maken niet in het veld van wel of geen oorlog, of dat we armoede moeten bestrijden om de wereld te verbeteren. De keuzes om te maken komen voort uit de vraag: “Hoelang gaan we nog door met het ontkennen van onze eigen natuur?” ...Want die natuur is dé natuur.
Jouw natuur is dé Natuur… de hele natuur.

Ongelijkheid en onrechtvaardigheid bestaan alleen door de wisselwerking in goed en slecht. Iets wat uitsluitend gepropageerd wordt door de rationele delen van de mind; zoals die je binnen de spectrums van beleving van het egoïsche zelf houden, door middel van de beleving die symbolische waarden met zich meebrengen.

Het is allemaal door de geest die maar niet naar zichzelf kijkt en daarmee al waar hij niet naar heeft gekeken, gebruikt om een vals zelf mee op te bouwen als referentie voor jou om naar te kijken.

Hoe langer we niet kijken, hoe groter de ellende in de wereld wordt en hoe complexer de problematiek. Hoe complexer de ontwikkeling van de persoonlijkheid is, hoe groter de ellende zal blijven worden… tot het geheel geen oplossing meer kan vinden. Door het maskeren en sublimeren van negatieve kenmerken blijft het valse zelf groeien in complexiteit. Door het onderdrukken van de negatieve kenmerken van het valse zelf duw je ze het onderbewuste in, en groeien ze daar in stuwende kracht buiten je directe gewaarzijn. En zolang we dit blijven doen, zal het leiden tot steeds gruwelijkere oorlogen die tot een nieuwe wereldoorlog zullen leiden en waardoor we zelfs in staat worden om tot zelfvernietiging over te gaan.

We zijn allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het geheel van de Natuur is symbiotisch, een eenheid. Het geheel is een orgaan met bewustzijn: een organisme. De complexer wordende wereld is een reflectie van de complexere structuren van de persoonlijkheid. De kunstmatige omgang van overheden met hun bevolking is een reflectie van onze kunstmatige mentale vulling. De afstandelijke manier waarop in bedrijven met personeel wordt omgegaan, is een reflectie van onze abstracte kennis en het gebruik daarvan. De klinische manier waarop in de zorgsector met mensen wordt omgegaan, is een reflectie van de manier hoe we onszelf zien: niet!
Als je met jezelf in aanraking komt, door meditatie of zelfreflectie of hoe je het maar noemen wilt, dan zal je al deze en meer kenmerken van de persoonlijkheid tegenkomen. En hoe groter en robuuster het valse zelf, hoe intenser de zelfconfrontatie wanneer het instort.

Blijven bouwen aan het valse is zinloos en het werkt uiteindelijke zelfvernietigend. Te lang ontkennen hoe we functioneren en wat we als mensheid aan het doen zijn door alle zelfkennis consequent te vernietigen en ieder liefdeslied kapot te maken, leidt tot een gigantisch apparaat van valsheid in de wereld... ontstaan uit projectie en overgenomen uit reflectie. (Zie Deel 2 – “De Schizofrenie van mens en maatschappij”, “De blinde geleide”, “Scheve verhoudingen” & Deel 3 “Geboorte van een bewuste samenleving”.)

Hoe moeilijker je het vindt om je anders voor te doen dan je bent… hoe eerder je ontdekt dat je houdingen aanneemt door omstandigheden; hoe eerder je doorziet dat je je in formatie laat zetten door informatie; dat je je mentale kaders laat creëren door wat je verteld wordt door mensen die je als autoriteit ziet; dat je geloofsovertuigingen je terugleiden naar je valse zelf door dogmatiek; dat je je gedrag laat bedwingen door je geweten; dat je creativiteit volgens patronen verloopt, en dat je persoonlijkheid bestaat uit al deze en meer ongeziene elementen... Hoe zwakker je bent... hoe eerder je in staat bent je valse identiteit te doorzien en hoe eerder je in staat bent om je wezenlijke zelf te laten floreren.

Kijk met je geest mee. Zie, en huiver als dat komt, het lost op in jezelf en herordend telkens weer totdat het geheel je ontvalt. Het is slechts je valse zelf wat je erdoor kwijtraakt.

Je zal lichter worden, transparant, inzichtelijk, eerlijk en jezelf. Je zal weten wat leven is. Je zal gevuld zijn met leven en daardoor eeuwig leven hebben. Het is zeker zo dat er gemakkelijker meditatieve momenten door zullen zijn en sommige daarvan zijn inderdaad gevuld zijn met licht. Er is vanalles mogelijk wat je nu niet kunt zien. Maar er kan amper iets gezien worden met de persoonlijkheid intact. Het valse kan gaan! (Zie Deel 5 – “Kennis maken met de boom”.)

Links:

Het Inzicht
book: https://www.bol.com/nl/p/het-inzicht/9200000073003101/
ebook: https://www.bol.com/nl/p/het-inzicht/9200000075577075/