အညတရ ခ်စ္ၿပံဳး
အညတရ ခ်စ္ၿပံဳး
႐ံုးခန္းထဲမွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကေလးႏွစ္ေယာက္က တံခါးဝကေန လာၿပီးေတာ့ ျပဴတစ္လစ္ လုပ္ျပေနတယ္။
“ေအး … ေအး … ဆရာသိတယ္။ လာခဲ့မယ္”
ကေလးေတြက ဒီလိုပါပဲ ဆရာအတန္းဝင္ခ်ိန္ေရာက္လို႔မွ ေရာက္မလာေသးရင္ ျပဴတစ္လစ္လာလုပ္ျပေနၾကၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာက ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ ေပးလိုက္မလားေပါ့။ ကူသယ္ေပးခ်င္လို႔ေလ။
ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုက္ပံုကို ေကာက္ဝတ္၊ ေျမျဖဴႏွစ္ခဲေလာက္ကို ခြက္ထဲကႏႈိက္ၿပီး ၇ တန္းဘက္ထြက္ခဲ့ရတယ္။
“မဂၤလာပါဆရာႀကီး”
“မဂၤလာပါကြယ္ … ထိုင္ၾကပါ”
“ဆရာ မင္းတို႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ မစစ္ရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဆရာေျပာတာကိုပဲ နားေထာင္ ထား။ တစ္ေနရာရာမွာ လိုက္မွတ္ခ်င္လည္း မွတ္ထား။ အေရးႀကီးတယ္ေနာ္။ အဲဒါကို ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ ျပန္ရရင္ အလြတ္ေရးေပးရမွာ။ ခုေျပာမွာ ဖတ္စာအုပ္ထဲမရွိဘူး။ ရွာမေနနဲ႔။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး မွတ္ထားတာပဲ။ ကဲ အသင့္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ေျပာမယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စႏၵာၿပံဳးက
“ဆရာႀကီး”
“ဘာလဲကြ”
“သမီး စာအုပ္ဖိုးေပးဖို႔ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ ကြန္ပါဘူးထဲ ထည့္ထားတာ မရွိေတာ့ဘူး”
“ေဟ”
“ဘယ္တုန္းက ထည့္ထားတာလဲ”
“မနက္ကမွထည့္ထားတာ။ အဲဒါ စာအုပ္ဖိုးေပးမလို႔”
“အလိုကြယ္ တို႔အတန္းထဲမွာ စႏၵာၿပံဳးပိုက္ဆံကို ေနာက္ထားတဲ့သူ ရွိေနၿပီနဲ႔တူတယ္။ မေနာက္နဲ႔ကြာ။ ပိုက္ဆံ ဆိုတာ ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး။ အရမ္းရွားပါးခ်ိန္။ ျပန္ေပးလိုက္ … ျပန္ေပးလိုက္”
တစ္တန္းလံုးၿငိမ္ေနတယ္။ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္ဘူး။
“ကဲ … ဒီလို လုပ္ရေအာင္။ ေနာက္ထားတဲ့သူက ေၾကာက္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဆရာက မ႐ိုက္ပါဘူး။ ျပန္ေပးရ ခက္ေနရင္ ဒီလိုလုပ္ရေအာင္။ ခင္ေအာင္ … သားလြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြထုတ္ၿပီးေတာ့ လြယ္အိတ္ ခ်ည္းပဲ ဆရာ့ကိုေပးပါကြယ္”
ခင္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို လြယ္အိတ္ေလး လာေပးတယ္။ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္ထားတယ္။
“ခုခ်ိန္ကစၿပီး အတန္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းေရွ႔ကို ဆရာလာမယ္။ မင္းတို႔ကိုဆရာမၾကည့္ဘူး။ ဆရာ မင္းတို႔ေရွ႕ေရာက္လာရင္ မင္းတို႔လက္ကို ဆရာကိုင္လာတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ရမယ္။ ေက်ာင္းသား တိုင္း လြယ္အိတ္ထဲ လက္ထည့္ရမွာေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုက္ဆံယူထားမိတဲ့သူက အိတ္ထဲကို ပိုက္ဆံ ထည့္လိုက္ပါ။ ဟုတ္ၿပီေနာ္ … ဆရာ ဒီဘက္ကစမယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီေရွ႔ကို လြယ္အိတ္ေလးထိုးေပးတယ္။ သူတို႔က လက္ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲ ႏႈိက္ၾကရတယ္။
လူကုန္ေတာ့ အတန္းေရွ႔ျပန္။ လြယ္အိတ္ထဲၾကည့္။ ဘာမွ မရွိပါလား။ ဒီနည္းလည္း မေအာင္ျမင္ဘူး။ စိတ္ထဲ လည္းမေကာင္း ေဒါသလည္းထြက္ခ်င္ခ်င္
“ဆရာ အရမ္းဝမ္းနည္းတယ္သိလား။ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မိတယ္။ ဆရာ့အတန္းမွာ ဒီလို သူမ်ားပိုက္ဆံ ခိုးတဲ့သူရွိေနၿပီလား။ တကယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ မင္းတို႔ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဆရာ့အျပစ္ပါ။ ဆရာက ဆံုးမ သြန္သင္တာ ညံ့တာကိုး”
ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလိုလည္း အိုက္တင္ေကာင္းရတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကိုခ်။ မ်က္လံုးေလးကို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လုပ္။ မ်က္ရည္က်ခ်င္သလို ဒရမ္မာခ်ိဳးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းစားလိုက္တာ။
အားလံုးၿငိမ္ေနၿပီ … ဘယ္သူကမွ ထၿပီးေတာ့ ဝန္မခံပါလား။ ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ ကိုင္း ေနာက္တစ္နည္း
ကၽြန္ေတာ္က ႐ံုးခန္းကိုျပန္သြား။ ကတ္ထူစကၠဴတစ္ရြက္ယူ။ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလည္းယူလာတယ္။ ေဆာ့ပင္နဲ႔ ကတ္ထူျပားေပၚမွာ စာလံုးႀကီးႀကီး ေရးလိုက္တယ္
“ကၽြန္ေတာ္လူညံ့ပါ”
ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ကတ္ထူျပားေထာင္ျပလိုက္ၿပီး
“ဖတ္စမ္း”
“ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့ပါ”
“ဟုတ္တယ္ … ဆရာ တကယ့္ကို ညံ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို မခိုးေအာင္ မဆံုးမႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကိုယ္ ဆရာအျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္ခုခုလုပ္ရမယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ကတ္ျပားကို အေပါက္ေဖာက္။ ႀကိဳးနဲ႔ဆိုင္း၊ ကိုယ့္လည္ပင္းမွာခ်ိတ္လိုက္ၿပီး
“ဆရာ ခုေတာ့ အလြန္ညံ့တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းတစ္ပတ္လွည့္ၿပီးျပရမယ္။ ဒီေန႔ မင္းတို႔ကို စာမသင္ႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ စႏၵာၿပံဳးပိုက္ဆံ ဘယ္သူယူထားတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံတဲ့သူ မရွိမခ်င္း ဆရာ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အျပစ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ထြက္ရပ္ေနမယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဆရာက ညံ့တာကိုး”
ကၽြန္ေတာ္က လည္ပင္းမွာ စာခ်ိတ္ၿပီး အျပင္ကို ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့
“ဆရာႀကီး အဲဒီပိုက္ဆံ သားယူထားတာ”
“ေဟ”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ဟိုး ေနာက္ဆံုးမွာထိုင္ေနတဲ့ ခ်စ္ၿပံဳးကို ဝိုင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခ်စ္ၿပံဳးဆိုတဲ့ေကာင္က လူဆိုး။ တစ္ခါကလည္း ဆရာမဆြဲျခင္းထဲက ပိုက္ဆံကိုယူဖူး တယ္။ ခုလည္း ဒီေကာင္
ကၽြန္ေတာ္က ကတ္ျပားကိုလည္ပင္းကျဖဳတ္ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး
“ခ်စ္ၿပံဳးထြက္ခဲ့စမ္းေရွ႕ကို”
ခ်စ္ၿပံဳးက ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔မွာ လက္ေလးလာပိုက္ၿပီး ရပ္ေနတယ္။
“မင္းအခ်ိဳးကို မျပင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟုတ္လား။ မင္းကိုယ္မင္း သူခိုးဘြဲ႔ခံၿပီး ေနေတာ့မယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”
အဲဒီေကာင္က ေခါင္းႀကီးငံု႔ၿပီးေနတယ္
“ေျပာေလကြာ … ဘာလဲ မင္းသူခိုးလုပ္စားမွာလား … ေဟ့ေကာင္ေျပာ။ ဟိုတစ္ႀကိမ္က မင္းငါ့ကို ဘယ္လို ကတိေပးထားသလဲ … ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆို”
ခ်စ္ၿပံဳးကေခါင္းငံု႔ရင္းက မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္
“ခ်စ္ၿပံဳး … ဘယ္မွာလဲ ယူထားတဲ့ပိုက္ဆံ။ ေပးစမ္း”
“မရွိေတာ့ဘူးဆရာႀကီး … သားမုန္႔ဝယ္စားလိုက္ၿပီ”
“မင္းကြာ … ငါလုပ္ရင္ေသေတာ့မွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူမ်ားပိုက္ဆံကိုခိုးရတာလဲ”
“သား ဗိုက္ဆာလို႔ပါဆရာႀကီး။ အိမ္ကလည္း မုန္႔ဖိုးမေပးဘူး”
“မင္းအိမ္က မုန္႔ဖိုးမေပးရင္ ငါ့ဆီက လာေတာင္းလို႔ ဟိုတစ္ခါတည္းက ေျပာထားတယ္ေလကြာ။ သူမ်ားဆီက ခိုးရေလာက္ေအာင္ မင္းစိတ္ဓာတ္ေတြက အဲဒီေလာက္ ေအာက္တန္းက်ေနတုန္းလား … ေျပာ … ငါ မင္းကို ဘယ္လို အျပစ္ေပးရမလဲ”
“႐ိုက္ပါဆရာႀကီး”
“ေအး … ႐ိုက္မယ္ … ေသေအာင္႐ိုက္မယ္ … အလကားေကာင္”
ကၽြန္ေတာ္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို
“သြား … ႐ံုးခန္းထဲက ငါ့စားပြဲနားမွာ အႀကီးဆံုး ႀကိမ္လံုးကို သြားယူခဲ့” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြကို ႐ိုက္ရမွာ ရင္နာတယ္။ ခ်စ္ၿပံဳးက အရမ္းဆင္းရဲတယ္။ အေဖက အရက္သမား။ အေမက ငါးဖမ္းေရာင္းတယ္။ ေကာက္စိုက္၊ ပ်ိဳးႏုတ္လုပ္ရတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။
“မွတ္ထားကြ … ဆင္းရဲလို႔ ခိုးရပါတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ လာမေျပာနဲ႔။ ဆင္းရဲတိုင္းခိုးရင္ တစ္ရြာလံုး သူခိုးေတြ ခ်ည္းျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ ေက်ာင္းလာေနတာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ လာေနတာကြ။ ခုေတာ့”
“ဆရာႀကီး … ဒီမွာ ႀကိမ္လံုး”
တစ္တန္းလံုး တိတ္ေနတယ္။ ေၾကာက္လြန္းလို႔နဲ႔တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ၿပံဳးကို
“ေဟ့ေကာင္ … ဟိုဘက္လွည့္”
ခ်စ္ၿပံဳးက မ်က္ရည္ေတြက်ေနတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းဘက္ကို မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ႀကိမ္လံုးကုိ ဆရာစားပြဲေပၚ “ဖုန္း” ခနဲ ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ကေလးေတြဆီက
“အမယ္ေလး” ဆိုတဲ့ အသံေတာင္ထြက္လာတယ္။
“ခ်စ္ၿပံဳး”
“ဆရာႀကီး”
“ငါ မင္းကို ဘယ္ႏွခ်က္႐ိုက္ရမွာလဲ”
“ဆရာႀကီး ႐ိုက္ခ်င္သေလာက္ ႐ိုက္ပါဆရာႀကီး”
ကၽြန္ေတာ္က ျဖန္းခနဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚကို ႐ိုက္လိုက္ျပန္တယ္။ အမွန္ေတာ့မ႐ိုက္ခ်င္လို႔ အေၾကာင္းရွာ ေနတာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။
“စႏၵာၿပံဳး”
“ရွင္ … ဆရာႀကီး”
“ငါ … သူ႔ကို ဘယ္ႏွခ်က္႐ိုက္မွ သမီးေက်နပ္မလဲ”
“မ႐ိုက္ပါနဲ႔ဆရာႀကီး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဆရာႀကီး”
“ဘာလဲ”
“သမီး အိမ္ခဏျပန္လို႔ရမလား”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ခဏေလးပါဆရာႀကီး … သူ႔ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ဦး … ခဏေလးပါ”
စႏၵာၿပံဳးက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေက်ာင္းထဲက ေျပးထြက္သြားတယ္။ သူ႔အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလာက္မွာ ရွိေနတာပဲ။ သူတို႔က အိမ္ဆိုင္ဖြင့္ထားေတာ့ ေခ်ာင္လည္ပါရဲ႕
စႏၵာၿပံဳးက အတန္းထဲကို အေမာတေကာ ေျပးဝင္လာၿပီးေတာ့
“ဆရာႀကီး … ဆရာႀကီး ခ်စ္ၿပံဳးကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သမီးကို အေမေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ ကို သမီး ကြန္ပါဘူးထဲ မထည့္လာဘူး။ အဲဒါ ေသခ်ာေအာင္ သြားျပန္ၾကည့္တာ။ ဘုရားစင္ေပၚက ျပန္ရတယ္။ ဒီမွာ”
“ဟာ …”
ကၽြန္ေတာ္က ကုလားထိုင္ေပၚက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
“ခ်စ္ၿပံဳး”
“ခင္ဗ်ာ”
“ဘာျဖစ္လို႔ လိမ္သလဲ”
“ဆရာႀကီးက လည္ပင္းမွာ ကတ္ႀကီးခ်ိတ္ၿပီး ထြက္မွာစိုးလို႔”
(မခိုးဘဲ ခိုးတယ္လို႔ လိမ္တဲ့ ေမာင္ခ်စ္ၿပံဳး စစ္ထဲဝင္သြားတယ္။ တိုက္ပြဲမွာ က်သြားတယ္။ တပ္သားေလးဘဝနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြ မထူးခၽြန္ၾကပါဘူး)
တင္ညြန္႔
photo : google
 | This post have been upvoted by the @UpvoteBank service. Want to know more and receive "free" upvotes click here |