လူးနက္လူးပိုက္ဆံ
ဝိုင္းေလွာင္ေနၾကတဲ့ ခ်ိတ္ထဘီ၊ ေရႊပုဝါ၊ ေရႊေကာ္လံ၊ ေရႊခါးပတ္ႀကီးနဲ႔ ဘြဲ႕ယူတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ Fashion ကိုၾကည့္ၿပီး
မညာတမ္းေျပာရရင္ ရယ္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆက္ေတြးမိတဲ့ အေတြးေလးေတြ ရလာတယ္။
အျခားဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္ရသေလာက္ ေကာင္ေလးက အေမေတြအဖြားေတြရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ျဖစ္ဟန္တူရဲ႕။
သူကိုယ္တိုင္က ဝတ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ
အေမေတြ အဖြားေတြက ဆင္လို႔ျဖစ္ေစေပါ့။
မေထာ္မနန္းႀကီးျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
အသက္၁၆ႏွစ္တုန္းက တစ္ခါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ပါဘူး... ၾကံဳလို႔ သတိရသြားတာ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက အဝတ္အစားဆို သူဆင္မွ စိတ္တိုင္းက်တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္လည္း တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးလိုမ်ိဳး အၾကာႀကီးေနခဲ့ရေတာ့ စိတ္မခ်တာ တစ္ေယာက္တည္းမလႊတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး။
အိမ္ကလူေတြမပါရင္ ဘယ္မွမသြားတတ္ဘူး။
အဝတ္အစားဆိုလည္း ကိုယ္ကထူးထူးေထြေထြ ဂ်ီးမမ်ားတတ္ေတာ့ အေမဝယ္လာေပးတာ ဝတ္တာပဲ။
ဆယ္တန္းေအာင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့
အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္Dayစတက္တယ္။
ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႔။
အေမဆင္ေပးလိုက္တာက အက်ႌေက်ာက္စိမ္းေရာင္လက္ရွည္၊ ဘီဘဲဖုထဘီအစိမ္းေရာင္နဲ႔ ဖိနပ္အစိမ္းေရာင္ေလး။
အိုင္ ဘယ္ေလာက္နန္းဆန္ေနမလဲ ေတြးသာၾကည့္။
အသက္၁၆ႏွစ္ ေတာကတက္လာခါစ မအူမလည္႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ဆံပင္နက္နက္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး။
တစ္ေနကုန္ ကိုယ့္ကာလာႀကီးေၾကာင့္ အထူးအဆန္းၾကည့္ၾက ေနာက္ၾကတဲ့ စီနီယာေက်ာင္းသားႀကီးေတြၾကား ထြက္ေျပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေခြ်းျပန္ခဲ့ရဖူးတယ္။
အေမကေတာ့ ကိုယ့္ကို အဲ့လိုျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ဆင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္က အဲ့အရြယ္တုန္းက အေတာ္အသားျဖဴေတာ့
ကိုယ္အသားေလးနဲ႔ ဝင္းေနမွာပဲဆိုၿပီး ဆင္တာ။
အေမတို႕ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ေခတ္တုန္းကလည္း အဲ့လိုပဲ ဝတ္ၾကတာေလ။
ဒါေပမယ့္ Generation Gap က အရမ္းကြာဟသြားၿပီ။
အခုေခတ္မွာ အဲ့လိုႀကီး ဝတ္လာေတာ့ မေထာ္မနန္းေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။
ပထမဆံုးေက်ာင္းတက္ရက္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း မရေသး၊ T4မွာ ငုတ္တုတ္ေလး သြားထိုင္တာ
Second yearက အကိုတစ္စုလိုက္စလို႔ ထြက္ေျပးတာ ထမင္းခ်ိဳင့္ပါ က်န္ေနခဲ့ေရာ။
သတိရတာေတာင္ ျပန္သြားမယူရဲဘူး... ရွက္လို႔။
ဒီဘြဲ႕ယူတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ခ်ိတ္ဖက္ရွင္ကို ျမင္ေတာ့
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က မျမစိမ္းေလးကိုေတာင္
သြားသတိရမိေသးတယ္။
ေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ ကြန္ပ်ဴတာပန္းထိုးခ်ိတ္ထဘီ ေနဗီျပာေတာက္ေတာက္ကို ပုဆိုးလိုဝတ္၊
ေရႊခါးပတ္ေလးနဲ႔ လွခ်င္တိုင္းလွေနလိုက္တာ။
ေရႊေကာ္လံေလးေၾကာင့္ ဂုတ္ပုမိရင္ ရွေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဇတ္ကေလးကိုမတ္ၿပီး စမတ္က်ေနလိုက္တာ။
ေရႊပုဝါေလးကို ျခံဳထားတဲ့ ပံုေလးက အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟန္အတိုင္းပဲ။
အဲ့တစ္ကြက္နဲ႔တင္ ကိုယ္က သူ႔ပရိသတ္ျဖစ္သြားၿပီရယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။
ကိုယ့္တုန္းက ေဖ့စ္ဘုတ္မေပၚေသးလို႔ စမတ္ဖုန္းေတြအမ်ားႀကီးမရွိေသးလို႕ ။
ရွိသာရွိရင္ ကိုယ္လည္း တာဝကျမနန္းႏြယ္ေတြ ဘာေတြ သမုတ္ခံခဲ့ရမွာ.... ငိ ။
"ဟာသဆိုတာ ကိုယ့္ဆီေရာက္မလာေသးတဲ့
သူတပါးရဲ႕ ဒုကၡ"တဲ့။
အခုၾကံဳေနတဲ့ ဒုကၡဟာ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ဟာသျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ။
ကိုယ့္မွာအက်င့္တစ္ခုရွိတယ္။
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြကို မုန္းတတ္တာ။
အသံအက်ယ္ႀကီး စကားေျပာသူေတြကို ကိုယ္မႏွစ္ၿမိဳ႕တတ္ဘူး။
ကိုယ္တိုင္လည္း အသံအက်ယ္ႀကီး စကားေျပာဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္တယ္။
ကိုယ့္ကို အသံအက်ယ္ႀကီးစကားလာေျပာရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ အသံအက်ယ္ႀကီးေတြကို
ျဖစ္သင့္တာထက္ ပိုမုန္းတတ္တယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းေတြးမိလာတာက
ကိုယ္ဟာ အျပင္မွာသာ အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တာ
မထင္ေပၚခ်င္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ံဳ႕ဝင္ရွင္သန္ခဲ့တာ
Onlineေပၚက ကိုယ္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ပန္ဆယ္လိုဆိုတဲ့ ဇာတ္႐ုပ္ဟာ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး အသံက်ယ္ေလာင္ေနတတ္ၿပီ။
ကိုယ္က သာမန္ပဲ ေျပာလိုက္တာ
ဒါေပမယ့္ ေလာ္စပီကာနဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ့ မိုက္က႐ိုဖုန္းေရွ႕ ေအာ္လိုက္မိတဲ့သူလိုပဲ။
ကိုယ္ေျပာလိုက္တာကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္သြားတယ္။
Like နည္းတာ မ်ားတာကို ဆိုလိုတာထက္
ကိုယ္ေရးတာကို ျမင္ရသူမ်ားတာကို ဆိုလိုတာ။
ကိုယ္ဟာ အလိုမတူဘဲ အသံအက်ယ္ႀကီး ေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
အသံအက်ယ္ႀကီးေတြကို ကိုယ့္လို ေနရင္းထိုင္ရင္း မုန္းမိေနသူေတြလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ။
အျပင္မွာ အသံက်ယ္ရင္ တိုးေျပာလို႔ အဆင္ေျပႏိုင္ေပမယ့္ onlineမွာ အသံက်ယ္တာက် တိုးေျပာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ျပင္ဆင္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ အေျခအေန။
ျဖစ္ႏိုင္တာတစ္ခုက ေလွ်ာ့ေျပာဖို႔ပဲ။
ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္စာေရးက်ဲသြားတဲ့အခါ
ကိုယ္အသံတိုးေအာင္ ေနေနတယ္လို႔
သေဘာထားေပးပါ။
အသံတိုးရင္းတိုးရင္း တိတ္တဆိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျဖစ္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ဟာ လိုအပ္ခ်ိန္မွာ လုပ္သင့္လုပ္ခဲ့ၿပီး မလိုအပ္ေတာ့ခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ့္ခံယူခ်က္ကို ေနရာမေရႊ႕ခဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွိခဲ့ေၾကာင္းပါ။
ဒါေလးပါပဲ။အေပၚအစိမ္း ေအာက္အစိမ္းနဲ႔ အရွက္သည္းခဲ့ရတဲ့
ေကာင္မေလးဟာ ေနာင္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ
ဒီဒုကၡကို ဟာသတစ္ခုလို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ျပန္ေျပာႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
သံုးရက္ဆိုရင္ သားဖက္ရွင္ေလးကို လူေတြေမ့သြားမွာပါ။
ဘာမွခံစားမေနနဲ႔။ ရယ္အားထက္ငိုအားသန္ ကိစၥတစ္ခု ေျပာျပဦးမယ္။
အျဖစ္က နာမည္ႀကီးဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ခုမွာ ေဟာခန္းဖြင့္ထားတဲ့ နာမည္ႀကီးေဗဒင္ဆရာ။
သူက သူ႔ေဟာခန္းကိုလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို လစ္ရင္လစ္သလို အသားယူေလ့ရွိတယ္။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ရွက္လို႔ၿငိမ္ခံ ျပန္မေျပာၾကဘူးေပါ့။
အခုလည္းက်ေရာ အဲ့ေဗဒင္ဆရာက ႐ုပ္သံေပၚေရာက္လာ၊ နာမည္လည္း ႀကီးလာေရာ အသားယူခံရသူမမတစ္ေယာက္က သူဘယ္လိုၾကံဳခဲ့ရေၾကာင္းလည္းေရးေရာ အကိုင္ခံရသူ မမမ်ားတစ္ေနရာတည္းမွ သြားဆံုၿပီး ဟင္... ကြ်န္မတုန္းကလည္း ဒီေကာင္ဒီလိုလုပ္တယ္။
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးပဲေတြျဖစ္ၿပီး ဝိုင္းဝုန္းၾကေရာ။
အစကေတာ့ ကိုေရႊေဗဒင္ဆရာခဗ်ာ အသေရဖ်က္ပါတယ္ဘာညာ ထေအာ္၊ ပိုစ့္ေအာက္မွာ အထုပ္ေတြလာျဖည္ၾကေတာ့ အေကာင့္ပါ ဒီသြားရေရာ။
မေန႔ကသတင္းထဲမွာ ဖတ္ရတာက်ေတာ့ အဲ့ေဗဒင္ဆရာက တင္တဲ့လူကို တရားျပန္စြဲထားသတဲ့။
(ငွယ့္... စမီးေရးတာ နာမည္မပါပုေနာ္ အူးအု
တရားလာစြဲရပု... လူဇိုး)
သတင္းေတြ ၾကားဖူးပါတယ္။
ဘယ္ဘိုးေတာ္အေယာင္ေဆာင္က ဘယ္လိုဘုသြားတာတို႕။ ဘယ္လိုလိမ္သြားတာတို႔ ခဏခဏၾကားရတာပဲ။ လူေတြရဲ႕ အယံုလြယ္မႈဟာ မယံုႏိုင္ေအာင္ကို ေၾကာက္စရာႀကီး။
ပညာရပ္ကို မေစာ္ကားပါဘူး။ အစစ္တစ္ေယာက္ အတုတစ္သိန္းရယ္။
စြတ္ၿပီး ပစ္ယံုရေအာင္ အဲ့ေလာက္လြယ္လား။
အဲ့လူပိုစ့္ေအာက္က victimေတြရဲ႕ ေကာမန္႔ေတြဖတ္ရတယ္။ ဘာတဲ့....
အေဆာင္ေလး ရင္သားၾကားထည့္ေပးဖို႔တဲ့။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ထည့္လို႔မရဘူးလားဆိုေတာ့
ဆရာကိုယ္တိုင္ထည့္မွ စြမ္းမွာဆိုပဲ။
အာ့နဲ႔ အထည့္ခံခဲ့ရေရာ။
အာ့လာ... ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေနာ္
႐ိုးသားႏံုအသူေတြမ်ားတဲ့ နယ္ဘက္မဟုတ္ေသးဘူး။
အဲ့ေလာက္ ႏံုစရာလား... ဘာအေဆာင္မို႔ ရင္သားၾကား ထည့္ရမွာလား... တစ္ေယာက္ေလာက္ ပါးျဖတ္႐ိုက္ခဲ့ဖူးရင္ အဲ့ေကာင္ဘယ္လုပ္ရဲပါ့မလဲ။
ဘယ္ႏွေယာက္ေတာင္ အဲ့လိုလုပ္ခဲ့သလဲမသိဘူး
အဲ့ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ေဖာက္သည္ေတြ တယ္မနည္းလွဘူး။
အခုက် အေဖာ္ေတြ႕မွ ရင္ဖြင့္ၾကတာ ဒင္းၾကမ္း။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ေယာက် ္ားေလးသူငယ္ခ်င္း ငရြတ္ေတြ ရွိတယ္။
မိန္းကေလးေတြ စုစု စုစုဆို ေဗဒင္ေဟာေပးမယ္ဆိုၿပီး
ပါးစပ္ထဲေတြ႕တာ ေလွ်ာက္ေျပာ လက္လိမ္ကိုင္တာ။
တယ္အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုပဲ။
အခုကိစၥၾကားေတာ့ အဲ့ေကာင္ေတြကို သြားသတိရမိတယ္။ ဟယ္... အဆင့္ေတြ တယ္တက္သြားပါလားလို႔။
အနာဂတ္ကို ႀကိဳသိရဖို႔ေလာက္နဲ႔ ပစၥဳပၸာန္မွာ အကိုင္မခံၾကပါနဲ႔ မမတို႔ေရ....
ရီးတီးယားတား လာလုပ္ရင္ ၾကည္ညိဳလို႔ပါဆရာရယ္ဆိုၿပီး ၃၄သိန္းတန္သာပစ္ကန္ထည့္လိုက္ၾကပါ။
တဏွာ႐ူးေတြ မ်ိဳးတံုးသြားမွ ေအးမွာရယ္။
ရင္ဘတ္ထဲထည့္ေပးတဲ့ အေဆာင္ေလးေတြ စြမ္းမစြမ္း
ငါေလး သိခ်င္မိ။