6.02.23 Büyük Deprem / 6.02.23 Major Earthquake

Merhaba arkadaşlar, bu konuyu sizle paylaşabilmem için kendimi hazır hissetmem gerekliydi. İnsanın aklına geldikçe içi ürperiyor. Anlatıp bu duyguyu karşımdakine ne kadar aktarabilirim pek bilmiyorum.

6.02.23 saat 4.17 olmadan bir gün öncesi, ben ertesi gün işe gideceğim diye hazırlık yapmıştım. Birçok öğrenci ve velileri ise ertesi gün yarıyıl tatilinin bitip okula başlayacakları için hazırlıklarını tamamlamışlardı. Her şey normaldi. Hepimiz vakti gelince uykuya geçmiştik. Ve gece saat 4.17’de başlayıp yaklaşıp iki dakika süren bir sallantıya uyandık. Yatağın feci bir şekilde sallandığını ve dolap kapaklarının ses çıkardığını duyarak uyandım. Binadan ve salondan çerçeve camı kırılma sesleri geliyordu. Hemen ailemle korku, şaşkınlık içinde bir arada toplandık. Tabi o an aklımıza yaşam üçgeni alanı bulmak gelmedi. Ki öyle bir an içinde oluyorsunuz ki insanın aklına yaşam üçgeni alanı gelmemesi normal bir hal alıyor. Ağlaşarak, dualarla depremin bitmesini bekledik. Kalplerimizde ve karanlık içerisinde belli belirsiz gözlerimizdeki korku ile…

Deprem durulunca kapıya yöneldik sağ salim evden çıktık. Şükür. Ama o süreçten sonra geçtiğimiz gördüğümüz her yer, her kişi hasarlıydı. Ya evleri ile ya yakınlarının acısı ile... Kayıplar çok.
Bende bu depremde beş aylık hamile olan kuzenimi, eşini ve üniversiteden arkadaşlarımı aileleri ile birlikte kaybettim. Ve daha tanıdığım nice insanı… Şöyle bir düşününce en çok tuhafıma giden şey deprem anı, zihnimden ‘ölüm’e ait bir kavram geçmemesi. Yaradan güvendiğim en kutsal güçtür. Ama ben o gün kalbimdeki cesaretimi bir nebze olsun yitirdiğimi fark ettim.

Her gördüğüm mezar taşı 6.02.23 tarihi ile anıldı. Güzel memleketimden geriye terk edilmiş, yıkık bir enkaz kaldı.
Sizlerle yakından tanıklık ettiğim bu olayın fotoğraflarını paylaşmak istiyorum.

İn English

Hello friends, I needed to feel ready to share this topic with you. It gives you chills when you think about it. I don't know how much I can explain and convey this feeling to the other person.
The day before 06/02/2023, I was getting ready to go to work. Many students and parents completed their preparations as the semester break ended and schools opened the next day. Everything was normal. When the time came, we all fell asleep. And we woke up with a shaking that started at 4.17 in the morning and lasted for two minutes.
I woke up hearing the bed shaking badly and the closet doors making noise. The sound of breaking glass frames was coming from the building and the hall. My family and I immediately huddled together in fear and confusion. Of course, we weren't thinking of finding a life triangle area at that moment. You are at such a moment that it becomes normal for a person not to think about the life triangle area. We waited for the earthquake to end, crying and praying. With fear in our hearts and eyes, unconsciously in the dark...
When the earthquake stopped, we headed to the door and left the house safely. Thanks God. But after that period, every place and every person we saw was damaged. Either with their homes or with the pain of their relatives... There are many losses.
I also lost my cousin, who was five months pregnant, her husband and my university friends along with their families in this earthquake. And many people I know... The strangest thing is that the concept of 'death' did not cross my mind at the time of the earthquake. God is the holiest power I trust. But that day I realized that I had lost some of the courage in my heart.
Every tombstone I saw was marked with the date 6.02.23. All that remains of my beautiful hometown is an abandoned, dilapidated wreck.
I would like to share with you the photos of this event that I witnessed up close.