De illusie van onze wereld
De illusie van onze wereld
Voor ons geldt dat alles wat niet mag en wat we niet willen zien, aandacht krijgt. Alles wat fout is krijgt aandacht: aandacht in de kranten, aandacht op het Journaal, en het wordt allemaal opgenomen in de geschiedenisboeken. En door onze conditionering in strijd, gaan altijd zelf opzoek naar wat er fout is. Waardoor we voor eeuwig met het verleden bezig zijn en we niet zien dat het zo georkestreerd wordt… zodat je je niet bemoeit met wat de geheime orden met je willen.
De mainstream media vraagt je je aandacht te richten op onnozelheden, waardoor de werkelijke problematiek niet besproken kan worden. Namelijk dat het systemisch is. Het is volgens systematiek.
De problemen in je buurt, dorp of stad; de overvallen, ongelukken en inbraken; de problemen van en met de politiek; de hongersnoden, overstromingen en aardbevingen; de terroristische aanvallen en ongeloof over oorlog; de priesterlijke pedofilie en de pedofiele ringen; de geheime genootschappen en politiek; de oorlogen overal; de cultivering van nazistische en fascistische mindsets; de complete verkrachting van alle religie; de foute voeding, medicijnen, en psychische aandoeningen. Alles. Systematisch.
Zoveel geweld, en de mainstream media wil dat je het niet ziet… want je zal de fout zien. Ze willen dat je de fout in een ander ziet. Ze willen niet dat je de fout in het systeem ziet.
En dan gaat je mind bezig met onzin, en je ziet de fout daarvan niet… Je mind is egoïsch en vormgegeven volgens een systematiek. Waardoor je je verstopt. Je wilt het niet toegeven, nog in geen enkel gesprek, en met nog geen enkel woord.
Je zal het blijven bevechten en je zal je meebewegen met de weerslag die de mainstream media op je heeft; hoe je over een ander moet denken en wat je van de ander moet vinden. Het is wat je hypnose gestalte geeft, waardoor je niet met vrede denkt… omdat je aan de vredige momenten nooit aandacht hebt gegeven, waardoor je daar nooit echt mee hebt geleefd… en waardoor dat zich nooit heeft uitgebreid tot waar je het echt begreep.
Overal waar mensen kijken zien ze door de dreiging en angst die in de mind als referentie uit het onderbewuste komt, maar de echte dreiging van buitenaf en van binnenuit zie je niet.
Als ik de naam van een land, volk of identiteit noem, weet jij welk “tuig” er vandaan komt, maar je weet niet wat daar werkelijk aan de hand is.
Op tv en bij journaals en showmedia, kranten en tijdschriften staan vol met de fantasie van geredigeerde media die altijd net een beetje verstoord wordt, zodat je naar de waarheid moet raden. Het is gastlighting en het is overal. Het is de NLP van psychose die je wordt voorgehouden, zodat je maar aan jezelf en anderen blijft twijfelen, terwijl je alles afgenomen wordt.
Ze maken speciale tv-uitzendingen om de ellende op valse manieren te bespreken, met een studiopubliek wat zich aan de regels moet houden, zodat het op de kijker overkomt alsof het publiek de kijker representeert terwijl ze niet meediscussiëren… het oogt daardoor redelijk voor de kijker, maar wat ze zien is geen reflectie van je mind. Thuis ben je het er mogelijk niet mee eens, maar toch vat de rationaliteit ervan, je in een valse redelijkheid.
Mainstream media gaat niet diep in onderwerpen, maar blijft lauwtjes aan de oppervlakte. Ze kauwen je het oppervlak voor, terwijl ze je tonen hoe ze willen dat je je als publiek gedraagt.
Hét publiek, de bevolking, wordt gerepresenteerd door “het publiek” van alle gasten op een show. Zodat hun woorden kunnen zoals: “Ja, het publiek is ervoor… of ertegen...”. Het is een subtiel masseren van je eigen conditionering… zodat je niet in opstand komt. Zodat je al wat voorbewerking kunt hebben, alsof het onderwerp daarmee is afgedaan en de politiek het met je eens zal zijn…
Over alle doortraptheden worden bioscoopfilms gemaakt, maar de echte doortraptheid van de wereld durf je niet aan. Want je kan doortraptheid pas echt zien, als je je eigen doortraptheid doorziet.
Je kan slechts leren slecht te worden, je kan niet leren goed worden. Om te leren goed te worden, moet je jezelf ontdoen van je doortraptheid. Je wordt goed geboren, we maken onszelf slecht door het blindelings over te nemen. Maar we worden verteld dat we onze autoriteiten moeten gehoorzamen en vertrouwen, en daarmee begint het bespelen van de auto-hypnose van een ander… en daarmee worden we slechts misleid. Iedereen, overal.
Hele series draaien om de transparante doortraptheid die ieder mens kent, en ze koppelen ze aan helden, krijgers, keizers en priesters, maar de werkelijke strijd wordt niet herkent: de strijd die al eeuwen duurt; de strijd die voortkomt uit de systemen die uit de kleine strijden voortkwamen.
Er is een oorlog gaande, en hij is nooit gestopt. Die oorlog is ontstaan doordat onnozelen er met de woorden van Meesters vandoor gingen. Deze groeperingen hebben zich door de eeuwen toegewijd om de beschrijvingen van de mind, zoals ze door Meesters werden beschreven, tot systemen van controle te laten leiden. En die beschrijvingen leidde tot alle staatsvormen en ideologieën die de mens kent: communisme, kapitalisme, politiek, socialisme, nationalisme, rationalisme. Het zijn variaties van occultisme. En als het zich volledig toont, dan is het occult satanisme.
En in de geledingen van deze monstruositeit is alles toegestaan om de agenda van wereld hegemonie van genootschappen te vorderen; alles is daar toegestaan: deceptie, moord, oorlog, programmering, marteling, vergiftiging, diefstal, verkrachting, strijd… alles, behalve erover praten.
Het is de vernietiging van alle schoonheid door de occulte genootschap.
De vernietiging op de wereld is een symptoom van hen, en niet van de gewone mens. Maar het symptoom is een syndroom geworden en het is nu in alle geledingen.
De mainstream media laten je slechts net genoeg zien om een actie van een eigen organisatie te willen begrijpen vanuit een bepaalde hoek. Het feit dat dit amper nooit faalt in z'n opzet, is een symptoom van het feit dat het vanuit een geheel besloten bespreking ontstaat. Ze tonen je wel hoe de ellende werkt, want dat helpt voor de uitbreiding van ellende. Maar een echte discussie erover durven ze niet aan, want ze weten dat ze direct worden verslagen.
Het resultaat is dat we massaal en consequent de leugens van de politiek geloven en we massaal en consequent met het bekende meegaan… maar de ene liegt en de andere is gebaseerd op het verleden.
Je wordt vakkundig en systematisch, gehypnotiseerd. Je denkt slechts dat dat betekent dat je je dan als een zombie laat gedragen, omdat de wetenschap je dat zo heeft verteld. Je hebt niet door dat als je gezegd wordt: “Dat we ons rustig moeten blijven, en dat er niets aan de hand is, dat het onder controle is, dat we ons er geen zorgen over moeten maken of dat we ons juist zorgelijk moeten maken...” Dat ze alle sturend zijn en dat dat juist is hoe hypnose werkt. Als iemand zegt dat je veter los zit, en je kijkt, is dat hoe suggestie via auto-hypnose, de gedragspsychologie van je conditionering aanspreekt.
...En je ziet hoe erg het is. Je ziet hoe het allemaal zo gekomen is en wat we ertegen moeten doen: vechten… troepen sturen… geld sturen... zonder tijd te verspillen. Toch!?
Nou, deze keer gaat het waarschijnlijk nodig zijn, want ze zetten ons op als slachtoffers. En dus: wie gaat er dan willen vechten? Niemand!
Je staat ondersteboven.
Als je weet dat de manieren van vrede beter zijn, waarom sta je er dan niet voor op?
En net zo. Waarom spreken de psychologen niet over de terroristische mindset? Waarom verklaren de sociologen de dynamiek ervan niet? Waarom reageren de wetsdienaren niet op hun fatsoen? Waarom begrijpen de leraren zelfdenkendheid niet? … ze weten het niet… het is niet afhankelijk van kennis, maar het is afhankelijk van ZelfKennis.
De weg van vrede is nog nooit geprobeerd. We leren slechts te vechten met elkaar, maar niemand leert met liefde te leven. We komen niet dichter tot elkaar, maar we laten ons isoleren. Langzaam gaat iedereen in een gevecht op, want je wordt van alle kanten ingedamd. Je wordt klemgezet en schaak gezet en als je niet oplet, word je schaakmat gezet. Door met de machtigen te “spelen”, laat eenieder zich tot speelbal maken, want ze “spelen” “het spel” zelf. Ze lokken je uit en ze dagen je uit. Ze verbieden en gebieden. Ze slaan je in submissie.
Of je kan meewerken aan je eigen ondergang, of je kan totaal een andere kant op gaan. Je kan je eigen leven gaan leiden. Je kan iedereen leren lief te hebben, zoals je wilt dat er met jou wordt omgegaan.
Maar als iemand zich inzet voor vrede, vrijheid, menselijkheid of de planeet, wat doen we dan? We geven hem een prijs, een lintje of een oorkonde; een stukje tekst ergens in de krant of een Nobelprijs “voor de vrede” die nergens is. En ken je zo iemand echt, iemand die zo’n prijs of iets heeft ontvangen? Waar stond hij of zij voor? Wat deed hij of zij? Ben je bekend met de mensen die nú bezig zijn met dat soort werk? Ze geven slechts wéér aandacht aan dezelfde problemen, maar dan gezien van de andere kant. De vrede die van oorlog komt, is de vrede van de dood. En niemand zal ooit in vrede leven, als die z'n leven moet besteden aan de dood, voor z'n brood. Ze vragen je aandacht voor de ellende, maar zeggen dan dat ze de ellende willen stoppen en dat ze daar hard aan werken… Maar ze willen het slechts stoppen door de “ander” te vernietigen. En daarvoor krijgen ze een prijs. Hun redenatie is: “Hoe meer doden, hoe meer vrede…”. Dus zijn de bommenmakers de echte vredesmakers. Tussen de winnaars van de Nobelprijs voor de vrede zitten de eigenaren van wapenfabrieken en uitvinders van wapentuig.
We worden allemaal blind gehouden, zodat ze ons met het spel kunnen bespelen… terwijl ze ons laten geloven dat we hen kiezen.
Maar hoe moet je de wereld dan veranderen? Wil je meer vrede? Echt!? Wil je minder oorlogen? Echt!? Weet je het zeker? Dan is hier de formule…
Daarom groeien de problemen in de wereld en daarom verdwijnen de problemen niet. Ze vragen altijd je aandacht voor allerlei problemen, maar ze tonen je er nooit de werkelijkheid van. Waardoor je je aandacht blijft geven aan die problemen, maar je er nooit achter komt dat je de problemen helpt creëren, door de mensen te kiezen die het hele land besturen.
Iedereen doet z'n eigen deel, en bemoeit zich niet met wat er allemaal nog meer in de bedrijven en geledingen gebeurt. We ondervragen onze “superieuren” niet, want dat wordt ons al vroeg afgeleerd.
We krijgen allemaal geleerd om problemen te herkennen. We kregen het al aangeleerd vanaf de lagere school en tijdens onze opvoeding. We krijgen aangewezen wat niet mag; wat fout is; wat anders moet; wat beter moet; wat veranderen moet; hoe we niet moeten zijn; hoe we niet moeten doen. En dan worden we erop gewezen en dan wordt er gezegd dat we onze aandacht bij ons werk moeten houden; dat we niet zo eigenwijs moeten zijn; dat we niet zo bijdehand moeten doen; dat we niet zo diep moeten graven; dat dat het onderwerp niet is; dat dat het doel voorbij schiet etc..
Maar het leer effect van al die dingen, zit hem in de persoonlijke emotionele conditionering. Er werd altijd iets gezegd wanneer er iets niet goed ging. We werden consequent gecorrigeerd door het onwenselijke aan te wijzen. We zijn getraind in het opmerken van alles wat fout is. En dat is handig als je een systeem moet ontstoren, maar doordat de ideologische programmering van de mens ook een systeem is, zijn we elkaar gaan politioneren.
We vinden het vervolgens raar dat de problemen in de wereld slechts groeien… en het is overal in de wereld zo! Alle bevolkingen die nu zo in de knel zitten met hun eigen overheden en industrieën, worden allemaal zo bespeeld.
De hele wereld richt z’n aandacht op strijd; op competitie, concurrentie en ambitie, op alle manieren om de strijd in eenieder van ons tot leven te wekken en in leven te houden.
Competitie wordt ons geleerd als iets gezonds… en dat is ook zo, maar uitsluitend als kortdurende speelse competitie met uitbundige expressie om stressen kwijt te raken… Maar zoals het nu gaat, wordt ons geleerd te genieten van strijd en worden we geleerd om het spel willen spelen en we moeten willen winnen: welk spel dan ook.
Maar... concurrentie is beter dan een ander willen zijn! En daarmee is de impliciete boodschap voor iedereen die niet de beste is dat je niet goed genoeg bent zoals je bent; dat je niet tevreden moet zijn met hoe en wat, je nu doet en bent… En ambitie is het voor ogen houden van een doel dat je bereiken wilt, waardoor je nooit geniet van waar je bent. Door een ambitie te hanteren, wil je groter, beter of hoger zijn dan nu, waardoor je niet tevreden bent met hoe het nu is. En je kan er dan nooit in verslappen, want dan word je direct ingehaald…
We hebben een race gemaakt van alle aspecten van het leven en we hebben voor alles een beeldvorming geaccepteerd die ons bij een voldaan leven weghoudt, want dan eindigt het spel van de tirannen. En voor iedere volgende generatie maken we het zo tot een groeiend onmogelijke strijd.
Doordat we blind zijn, maken we onszelf dood. Want al het vechten is nu de projectie van een onbegrepen fenomeen, waardoor het lagere verkozen wordt en we liever symbolische status en macht verwerven, dan dat we wezenlijk groeien en de strijd een nobele bescherming is.
De mensheid leert niet te leven, maar de mensheid leert zich te ontdoen van leven…
Je zal jezelf blijvend moeten pushen om beter en meer te worden dan je bent; maar dat is onmogelijk. Je gaat slechts naar een uiterste van een spectrum... en daar is altijd strijd.
We maken zelfs sport van spanning, stress en druk, maar ze zijn slechts de symptomen van de strijdende mind, zoals ze behoren bijcompetitie, concurrentie en ambitie.
Het toont hoe flexibel de mens is, dat hij zelfs van het negatieve iets moois wil maken. Maar we kunnen het zo niet volhouden. We zetten onszelf en anderen onder druk om te kunnen presteren, zonder daarvan te kunnen overzien wat de consequenties zijn. Het is omdat we het zo geleerd hebben en de wereld die we daarmee maken: “Nou eenmaal zo is”?!
Daarom vragen ze bij elke sollicitatie naar je stressbestendigheid, en wordt het genoemd in bijna alle vacatures. Het is een feit: werk is stress. De twee zijn synoniem geworden. En de stressen van je verplichtingen, zal je thuis kwijt willen raken. Waar je met je geliefden en vrienden bent!? Om de volgende dag weer meer spanning op te kunnen laden.
Voor velen is uitrusten dan ook onvoldoende, waardoor we een scala aan extra activiteiten en bezigheden doen om ons in “de wereld” te kunnen handhaven. We sporten, doen yoga, gaan uit, moeten een weekend weg, moeten op vakantie etc., omdat ons werk ons niet doet groeien en we niet genoeg vrije tijd hebben om uit te rusten.
We krijgen geen energie van onze manieren, maar we branden ons erdoor op. En daarom moeten we steeds weer opnieuw opladen en bijkomen. We doen het verkeerd.
We zeggen dat we vrij zijn, maar we zijn amper ooit vrij. Vrij is als in vrijheid… en er is geen andere soort. Vrij is als een vrije dag, maar dan voor heel je leven. Vrijheid is als bevrijdingsdag, maar dan voor iedere dag.
En de besteding van onze tijd is daardoor een manier geworden om onze aandacht weg te houden bij hetgeen we niet willen of mogen zien.
Als je het niet gelooft, probeer dan eens een paar dagen thuis te blijven en niets van die dingen te doen die je ook daadwerkelijk niet wilt doen: dus niets doen waar jezelf geen zin in hebt; geen dingen kijken of lezen die de problemen van de wereld of je buurt beschrijven zoals geen kranten, nieuwsberichten, magazines, acteer-films etc... en besteed die tijd met niets doen: geen andere activiteit dan uitsluitend je eigen ding doen en een beetje stilzitten en naar jezelf kijken, zomaar weinig je eigen ding doen en zelfreflecteren. Praat eens een paar dagen niet en doe eens uitsluitend je eigen ding, en niets. Serieus, want het is het enige wat niemand schijnt te kunnen.
Je zal binnen afzienbare tijd het gevoel krijgen dat je gek wordt, zo vol zit je. De energie kan nergens heen, want je bent helemaal geblokkeerd. Je zit helemaal vast vanbinnen, maar door je bezigheden merk je het niet. Je bent afgeleid en bezig; je hebt geen tijd voor iets voor iets wezenlijks of echts.
Je moet altijd bezig blijven. Zo wordt iedereen gemaakt.
Het is een deel van je programmering… anders werd je lui genoemd of iemand zegt tegen je: “Sta toch niet zo te niksen.” of “Sta daar toch niet zomaar te staan, doe iets!”...
Je zal je eigen innerlijke ruimte moeten vinden. Je zal naar je eigen inner-werking moeten kijken. Je zal de ruimte waarin alles plaatsvindt moeten vinden, de ruimte rond de woorden, de ruimte rond je bezigheden; de ruimte om de dingen; de ruimte rond je overtuigingen en de ruimte rond alle mensen om je heen… want het is uitsluitend door de ruimte dat alles plaatsvindt en dat er helderheid over verkregen wordt. Zo is het met de dingen en zo is het met je overtuigingen.
In je is de enige plek waar je kunt leren over wat je doet en waarom, om uiteindelijk te beseffen wie je bent. Je moet jezelf nog leren kennen, het is waar ieder probleem van komt, want wat zich in je structureert, construeert zich met alles wat je NIET (h)erkent. Het blijft daarmee paraat voor je, om ooit eens naar te kijken. En alles wat je onderdrukt, groeit je intenties ondergronds… en daar bloeit niets, daar is alles dood.
De structuur van de mind is zelf het probleem, en nooit zal er een andere zijn.
Er is zo weinig ruimte in de mens, dat de grote kronkels die in z’n gedachten leven, niet zichtbaar voor hem zijn. En zodra een mens tijd heeft voor zichzelf, vult hij het direct met bezigheden, maar nooit met stilte. Nooit wordt de stilte gekozen, nooit het vormloze. Altijd het ritueel en de gewoonte, nooit het nieuwe, nooit het ongewone. Altijd het inhoudelijke, nooit het inhoudsloze, nooit het eindeloze, nooit het tijdloze… want dat wordt als zinloos gezien. Altijd inhoudelijkheid en belangrijkheid, gepland, beperkt, tijdelijk, kortstondig, afgekaderd, kortzichtig en oppervlakkig…
De eeuwigheid zal eeuwig wachten…
Links: