Aşk

Karşına biri çıkıyor, "işte" diyorsun, "işte doğru insan.. " Güveniyorsun ona. Elinden tutuyorsun öpüyorsun sarılıyorsun kokusunu içine çekiyorsun dertleşiyorsun onunla, herşeyini paylaşıyorsun. Onun için çoğu insandan vazgeçiyorsun. Hayallerinin en özel köşesine yerleştiriyorsun onu. Heryerde; otobüste okulda yatağında babanın yanında bile onu düşünüyorsun. Onun için bir sürü fedakarlıklar yapıyorsun ve diyorsun ki "ona değer" . Uykunu feda ediyorsun lan uykunu biraz daha konuşmak için. Rüyanda onu gördüğün zaman uyanmak istemiyorsun. Seni uyandıran şeye kızıyorsun küfrediyorsun. Doyamıyorsun ki, yanında olsa bile doyamıyorsun.. Onu her yerde özlüyorsun. Yanındayken "ulan az sonra gidicek yine özlicem" düşüncesi korkusuyla yaşıyorsun. Sana sarıldığı o sokak senin için sokaklıktan çıkıyor cennet oluyor adeta..

Sonra ne mi oluyor? Bir anda yalnız kalıyorsun. Gittiğini fark ediyorsun anıları bırakıp gittiğini.. Elinde kalan tek şey anılar oluyor işte. Her şeyin yalan olduğunu anlıyorsun seni seviyorum'ların, ben hep yanındayım'ların her şeyin yalan olduğunu anlıyorsun. Sonrası ölüm gibi bişey işte.. Onun başkalarıyla güldüğünü, yaşadığımız o güzel anıları başkasıyla yaşadığını görmek, kimseye bidaha böyle güvenemeyeceğini bilmek ve daha fazlası ölüm gibi bişey işte...

Ölüyor musun?
Hayır.
Yaşıyor musun?
Hayır.
Ruhunun tam ortasında bir delik oluşuyor.
Bir şarapnel parçası delmişçesine...
Binlerce insan giriyor hayatına unuttum diyorsun ama o yara her kabuk başladığında canın yansada deşiyorsun. Bu kadar güzel bir acıya nasıl dayanırım nasıl yaşarım bilmiyorum...