ႀကမၼာ

inntagawgroup (57)in #myanmar • 6 years ago (edited)

ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်မ္းသာသာ ကံျကမၼာတစ္ခါရိုက္စာပဲရိွပါတယ္။ဘယ္ေလာက္ပင္ဆင္းရဲဆင္းရဲ ကံျကမၼာတစ္ခါရိုက္စရာပဲရိွပါတယ္။ဒါေပမဲ႕ ဘဝမွာ ကံျကမၼာ ဘယ္နွခါရိုက္မလဲ ဘယ္သူမွမသိနိုင္ဘူးေလ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာရိုက္မလဲ ဘယ္နွခါရိုက္မလဲ မသိတဲ႕ကံျကမၼာကို ေတာင္ခံႏိုင္တဲ႕ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျကံခိုင္မႈ စိတ္ဓါတ္ ခြန္အားနဲ႕ ဇြဲလံု႕လ ပဲကိုယ္အပ္ပါတယ္။လမ္းေလ်ွာက္တတ္ခါကေခ်ာ္လဲရင္ မိဘေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ထနိုင္ေအာင္ သင္ေပးက်တယ္။က်ြန္ေတာ္တို႕ျကီးလာလို႕အရြယ္ေရာက္လာတဲ႕အခါ ကံျကမၼာရိုက္ခိုက္မႈေျကာင့္ နာက်င္ျပီး ျပန္ထဖို႕ေမ့ေနတတ္က်တယ္။ဘဝမွာလဲ ယခုလက္ရိွအခ်ိန္ထိ က်ြန္ေတာ့္ကို ကံျကမၼာတစ္ခါရိုက္ခဲ႕တယ္။

credit image source
က်ြန္ေတာ့္အေမက ေက်ာင္းဆရာမ အေဖက စစ္သား ေပါ့ဗ်ာ။အာ့ေခာတ္တုန္းက အစိုးရလစာ စစ္သားလစာ ၁ေသာင္း ဆရာမလစာ ၁ေသာင္း နွစ္ေယာက္လစာေပါင္းမွ ၂ေသာင္းပဲရသည္။အေဖဘက္ကအေမြရထားတဲ႕အိမ္ရိွေတာ့ ေနဖို႕အတြက္ကမပူရေတာ့ဘူး။စားဖို႕ေသာက္ဖို႕အတြက္ပဲ ရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ြန္ေတာ္တို႕က ညီအကိုနွစ္ေယာက္ရိွတယ္။က်ြန္ေတာ္တို႕ငယ္တုန္းက ေတာ့အဆင္ေျပတယ္ဗ်။က်ြန္ေတာ္တို႕ျကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ က်ဴရွင္စရိတ္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္။ ကိုကိုက ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးနဲ႕ ေအာင္ေတာ့ အေမတို႕က ေဆးေက်ာင္းထားမယ္ဆိုျပီး ထားပါေလေရာ ။အာ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႕မိသားစု စားဝတ္ေနေရး စတင္က်ပ္တည္းလာပါသည္။

ရတဲ႕လစာက ၂ေယာက္ေပါင္းမွ ၂ေသာင္းေလာက္ ကိုျကီးေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႕အတြက္ ၁ေသာင္းခြဲက လတိုင္းေပးရသည္။အာ့တာေတာင္ကိုျကီးက ေခ်ြေခ်ြတာတာ ေစ႔ေစ႔ေပါက္ေပါက္ ေလာက္ေအာင္မနည္းသံုးရသည္။ဘယ္ေလာက္က်ပ္တည္းက်ပ္တည္း အေဖနဲ႕အေမ စိတ္ဓါတ္က တူတူပင္ ဘယ္သူဆီမွ လက္ျဖန္႕မေတာင္း ကိုယ္႔အားကိုယ္ပဲကိုးမယ္။အမ်ိဳးေတြဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွအကူအညီမေတာင္း။ကိုျကီးေဆးေက်ာင္း2နွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ပါ ၁၀တန္း ေရာက္လာသည္။အာ့မွာ ပို၍အက်ပ္တည္းဆံုးျဖစ္သြားသည္။က်ြန္ေတာ္မသိခဲ႕ အေမ့လည္ပင္မွာ ေရြဆြဲျကိဳးအတုတ္ျကီးဆြဲထားသည္။လက္မွာလဲ လက္စြပ္ ဟမ္းခ်ိန္း ဝတ္ထားသည္။အေပၚယံကျကည့္ရင္ အေမလံုးဝအဆင္ေျပသည္။
22359200-pretty-woman-with-golden-nails-and-beautiful-gold-jewelry-isolated-on-white-background.jpg
credit image source
က်ြန္ေတာ္၁၀တန္းေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႕မွစ၍ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ႕ က်ဴရွင္ဝိုင္းထားေပးသည္။ စာအုပ္ဆိုလဲ အာ့တုန္းက ပထမဦးဆံုးစေပၚတဲ႕ ေဖြးစြတ္ေနတဲ႕ arrowစာအုပ္တို႕ စိတ္ဓါတ္ စည္းကမ္း စာအုပ္ေတြဝယ္ေပးသည္။အရင္ကဆို စာရြက္မဲျပီးေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ႕ စာအုပ္ေတြပဲသံုးရတဲ႕က်ြန္ေတာ္ အခုအေကာင္းစားေတြဝယ္ေပးသည္။ထမင္းဟင္း ဆိုလဲ ဟင္းေကာင္းေတြအျမဲခ်က္ေက်ြးသည္။လိုအပ္တာမရိွေစရေအာင္စီစဥ္ေပးသည္။က်ြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကလဲ က်ြန္ေတာ္ ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ေအာင္ရမယ္ ကိုကိုကဆရာဝန္ဆို က်ြန္ေတာ္က အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ဘာလို႕အာ့လို ဆံုးျဖတ္သလဲဆိုရင္ေတာ့အမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေျပာဆိုမႈေျကာင့္ပါ။"အမေလးဟယ္ အျကီးေကာင္ျကီးကေတာ္လိုက္တာ အငယ္ေကာင္က ဘယ္လိုလာမလဲမသိဘူး"ဆိုတဲ႕စကားေအာက္မွာ က်ြန္ေတာ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ပို္ျပီးခိုင္မာလာခဲ႕သည္။

အေမ့ရဲ႕ လိုေသးမရိွတဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ က်ြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ျက်ြန္ေတာ္စာေမးပြဲလဲျပီးေရာ ဇာတ္လမ္းစပါေလေရာ အေျကြးရွင္အန္တီေရာက္လာသည္။က်ြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ႕ အေျကြးရွင္ဆိုတာ TVထဲက ျမန္မာဇာတ္ကားထဲမွာျမင္ဖူးတာေလ အခုက်ြန္ေတာ္ အျပင္မွာျမင္ေနရတာ ေရြဆြဲျကိဳးအျကီးျကီးလည္ပင္းမွာဆြဲ ပိုက္ဆံအိတ္အျကီးျကီးပိုက္ ျပီး အေျကြးလာေတာင္းတာဗ်။အေျကြးမဆပ္နိုင္ရင္ အိမ္ကိုသူ႕ကိုေရာင္း ပိုတဲ႕ပိုက္ဆံျပန္အမ္းမယ္ေပါ့လာေျပာေတာ့မွက်ြန္ေတာ္သိလိုက္ရသည္။

အေမခ်ည္းထားတာသိန္း၅၀ဆို အတိုးပါတစ္လတစ္လေပါင္း အတိုးေရာအရင္းပါ တက္ျပီး ေနာက္ဆံုးအိမ္ပါလာသိမ္းသည္။ အေမကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးခ်ည္းထားသျဖင့္ဘယ္လိုမွမတက္နိုင္ေတာ့ပါ။အာ့ေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္ အစအဆံုး သိလိုက္ရသည္ အေမက အိမ္ဂရံကိုယူ ပိုက္ဆံသြားခ်ည္းျပီး သားနွစ္ေယာက္ကို လိုေလေသးမရိွေအာင္ ေက်ာင္းထားခဲ႕သည္။ေနာက္ဆံုးမတတ္နိုင္တဲ႕အဆံုး လက္ေရွာ့ျပီးအိမ္ကို ေရာင္းခဲ႕ရသည္။ျပန္အမ္းတဲ႕ ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ တစ္ျပင့္တစ္ေနရာက အိမ္ေလးကိုဝယ္ခဲ႕က်သည္။အဖိုးအေမြေပးတဲ႕နွစ္ထပ္အိမ္ကိုေရာင္းျပီး ံတတ္နိုင္သေလာက္ပိုက္ဆံေလးနဲ႕ အိမ္ေလးတစ္လံုးဝယ္ခဲ႕က်သည္။

အာ့အိမ္ကေလးကိုေျပာင္းျပီး ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္လို႕ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္တာေတာင္က်ြန္ေတာ့မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့ပါ။ က်ြန္ေတာ္ နဖူးေပၚလက္တင္ကာ အခန္းထဲကေနလံုးဝအျပင္မထြက္ပဲ ဘဝမွာတစ္ခါမွမစဥ္းဖူးပဲစဥ္းစားေနမိသည္။အေမသာ မတတ္နိုင္ဘူးအဆင္မေျပဘူး က်ြန္ေတာ္တို႕ကိုျကိုေျပာခဲ႕ရင္ က်ြန္ေတာ္ က်ဴရွင္ယူမည္မဟုတ္ ဝိုင္းလဲတက္မည္မဟုတ္ ဟင္းေကာင္းလဲမစားပဲေနနိုင္သည္။

အေမတစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဆင္းရဲလိုက္မလဲေတြးမိသည္။အာ့အိမ္ေျပာင္းျပီးကတည္းက အေမေရႊဆြဲျကိဳးေတြမဝတ္တာလဲသတိထားမိသည္။က်ြန္ေတာ္သတိရရခ်င္း အေမ့အခန္းကို အေျပး အလႊားသြားကာ အေမ့မွန္တင္ခံုေပၚရွာမိသည္။ အေမဗူးေလးနဲ႕ထည့္သိမ္းထားတာေတြ႕လို႕ က်ြန္ေတာ္ဖြင့္ျကည့္မိသည္။အေမ႔ဆြဲျကိဳးေလးသည္ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနသည္။တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာဆို ေျကးေရာင္ေတာင္ေပၚေနသည္။က်ြန္ေတာ္ ကိုင္ျကည့္ကာ မ်က္ရည္ဝဲသြားသည္။

အမွတ္စာရင္းထြက္လာေတာ့ အေမက သားျဖစ္ခ်င္တဲ႕ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္ရန္ အေမတိုက္တြနး္သည္။က်ြန္ေတာ္ အမွတ္စာရင္းကိုျကည့္ကာ တစ္ပတ္နွစ္ပတ္ေလာက္ စဥ္းစားသည္။ငါ ဘယ္ေက်ာင္းတက္ရမလဲ ဘယ္ဘာသာယူရမလဲ အခ်ိန္ယူကာစဥ္းစားသည္။အေမ့ကိုတတ္နိုင္သမ်ွ က်ြန္ေတာ္အတြက္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေလ်ွာ့ေအာင္ လုပ္ရမည္ ဟုေတြးမိသည္။အကိုက ဆရာဝန္ဆို ညီကအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရမည္ ဆိုတဲ႕အေတြးကို ပယ္ဖ်က္လိုက္သည္။ ငါဘာလုပ္ရမလဲပဲစဥ္းစားသည္။

အေဖ့ကိုမ်က္လံုးထဲေျပးျမင္လိုက္သည္။ဟုတ္ျပီ ငါ ဗိုလ္ေရြးပဲကိုသြားမယ္ စစ္အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မယ္ ဟုအျကံရသည္။ က်ြန္ေတာ္ ဗိုလ္သင္တန္း သြားေလ်ွာက္သည္။ ေသြးေဖာက္ေတာ့ ဆရာမဆီက ပထမဆံုးစကားတစ္ခြန္းျကားရသည္။" အမေလးေသြးေျကာေတာင္မနည္းရွာရတယ္ဆိုေတာ့ ေျခေျကာမတင္း လက္ေျကာမတင္းေလးပဲ" အာ့စကားျကားျပီး ပထမဆံုး ကိုယ့္ရုပ္ရည္ ကိုယ္ျပန္သတိထားမိသည္။အရပ္ရွည္ရွည္ ျဖဴေဖြးေနတဲ႕အသား ဝတဲ႕အထဲမပါေပမဲ႕ ခႏၱာကိုယ္ေတာင့္တဲ႕အထဲပါပါရဲ႕ ေျခေတြလက္ေတြျကည့္လိုက္ေတာ့ ျပည့္ေဖာင္းျပီး နူးညံေနသည္။ လူပံုစံကေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ရည္ ကိုယ္ရုပ္ရည္ကိုျပန္ျကည့္ျပီး ပထမဆံုး အျပစ္တင္မိခဲ႕သည္။

ဆရာမေျပာတာမွန္ပါတယ္ အေမက ဒါေလးလုပ္ေပးဆိုတာကလြဲျပီး ဘာမွကူမလုပ္မိခဲ႕တဲ႕က်ြန္ေတာ္ ဆရာမျကီးဆီက ပထဆံုးျကားရေတာ့မွ သတိဝင္မိသည္။အာ့ေန႕ကစအသိတရားရျပီး အိမ္အလုပ္ေတြကူလုပ္မိသည္။အေမ့ကိုေရခပ္ေပး ေစ်းသြားရင္အထုပ္ကူသယ္ေပး အိမ္အလုပ္ေတြဝိုင္းကူလုပ္မိသည္။ဒါေပမဲ႕ လူေရြးပြဲမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္ က်က်န္ခဲ႕သည္။တစ္ရက္ေလာက္ အိမ္တြင္းေအာင္းျပီး နဖူးေပၚလက္တင္ ျပန္စဥ္းစားျပန္သည္။ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ကိုက်ြန္ေတာ္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာင္းကို အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာယူကာ အေဝးသင္တက္မယ္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္မယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

အေမ့ဆီကိုခြင့္ေတာင္းကာ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္အိမ္က ဆန္ပြဲရံုမွာ အလုပ္သြားလုပ္သည္။သူမ်ားအိမ္မွာ ေနတာဆိုေတာ့ သူမ်ားမ်က္နွာျကည့္ေနရသည္။ေက်ြးမွစားရသည္။ေပးမွယူရသည္ က်ြန္ေတာ္ဂရုမစိုက္ ျဖစ္ခ်င္သာျဖစ္ေနခ်င္သလိုေနမယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။မေက်ြးလဲကိစၥမရိွ ဗိုက္ဆာရင္ ေရေသာက္ေနလိုက္သည္။မေပးလဲကိစၥမရိွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ႕အတြက္ ဘာမွမလိုခ်င္ေတာ့။

ဆန္အိတ္ထမ္း အတင္အခ်လုပ္ရတဲ႕အတြက္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကိုင္ရိုက္ထားသလိုပင္ တစ္ပတ္ေလာက္ထိ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ခံလိုက္ရသည္။အာ့ကရတဲ႕ ပိုက္ဆံကေလးနဲ႕ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းစတက္သည္။က်န္တဲ႕ပိုက္ဆံကေလးမ်ားကို ေဘာလံုးပြဲလား က်ြန္ေတာ္ေလာင္းသည္။ေဆးလိပ္တိုက္လဲေသာက္သည္။ဘီယာဆိုင္လဲ က်ြန္ေတာ္လိုက္သည္။အေလာင္းအစားအကုန္လုပ္သည္။တစ္နွစ္ေလာက္ျကာေတာ့ က်ြန္ေတာ္မလုပ္တတ္တာမရိွေစရအကုန္လုပ္တတ္သည္။ေယာက်ာ္းလဲပီသလာသည္။က်ြန္ေတာ္႕ခႏၶာကိုယ္ နုဖတ္မေနေတာ့ အျကမ္းအတမ္းခံနိုင္လာသည္။

တစ္နွစ္ေလာက္ဆန္ပြဲရံုမွာလုပ္ျပီး ေယာက်ာ္းပီသလာျပီထင္တာနဲ႕ က်ြန္ေတာ္အလုပ္ေပါင္းစံုထပ္ရွာသည္။ဘဏ္အလုပ္ေလးတစ္ခုရသည္။ဘဏ္အလုပ္ေလးလုပ္ျပီး ညပိုင္းကို ေက်ာင္းသားေတြဂိုက္ လုပ္ေပးရင္း ေက်ာင္းျပီးေအာင္တက္သည္။ဘဏ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕ ပထမနွစ္မွာ က်ြန္ေတာ္မေပ်ာ္ ၂နွစ္ေရာက္ေတာ့က်ြန္ေတာ္အသားက်လာသည္။၃နွစ္ေရာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္အေပ်ာ္ဆံုးပင္ စာခ်ဳပ္ျပည့္ရင္ က်ြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္လို႕ရျပီေလ ေက်ာင္းျပီးလို႕ဘြဲ႕တစ္ခုလဲရျပီ က်ြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ က်ြန္ေတာ္လုပ္လို႕ရျပီေတြးျပီးက်ြန္ေတာ္ေပ်ာ္သည္။

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတာဘာလဲ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ စဥ္းစားခန္းျပန္ဝင္သည္။အေမ့ေသြးေတြ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္ထဲစီးဆင္းေနတယ္ထင္သည္။က်ြန္ေတာ္ စာသင္ရတာေပ်ာ္သည္။ထို႕ေျကာင္႕ က်ြန္ေတာ့္ဘဝမွာေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုက်ြန္ေတာ္ခ်လိုက္သည္။က်ြန္ေတာ္ စာသင္မယ္ ဆရာလုပ္မယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အခုက်ြန္ေတာ္ ထိုက္သင့္တဲ႕အတိုင္းအတာေနရာရေလျပီ။

ကိုျကီးကလဲ ေက်ာင္းျပီးကာ ေနရာအတည္တက်ရေလသည္။က်ြန္ေတာ့္တို႕ညီအကိုနွစ္ေယာက္ မိဘကိုျပန္ျကည့္ရမဲ႕အခ်ိန္ေရာက္ေလျပီ အေဖနဲ႕အေမက အသက္ျပည့္ကာ ပင္စင္စားဘဝသို႕ေရာက္သည္။အေဖနွင့္အေမက အလုပ္နား ေက်ာင္းနားရျပီဆိုတာနဲ႕ ဘုရားအရိပ္တရားအရိပ္သို႕ဝင္ကာ မယ္သီလရွင္ အျပီးဝတ္သြားသည္။

ခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုရမဲ႕အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့အနားမွာ မရိွေတာ့။အေဖနဲ႕အေမက အပင္ေလးနွစ္ပင္စိုက္ခဲ႕သည္။အပင္ေလးအရြယ္ေရာက္ေအာင္ အခက္အခဲေတြျကားထဲမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ႕က်သည္။အပင္ေလးေတြအရြယ္ေရာက္ အရိပ္အာဝါသေကာင္းတဲ႕အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႕အေဖက အနားမွာမရိွေတာ့ ပိုျကီးမားတဲ႕အရိပ္အာဝါသသို႕ေျပာင္းေရြ႕သြားျကသည္။
@inntagawgroup

#life #thinking #writing #story