ၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းႏွင့္ခ်စ္ေသာေဆာင္း (အပိုင္း ၁)

ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းဆိုတာ တစ္ကယ္ကို အေျပာင္းလဲလြယ္တာပါလား.....
မေန႔ကပဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ ျပံဳးရႊင္စြာနဲ႔စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ေျပာလို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ ေကာ္ဖီပူပူေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ခ်ိဳခ်ိဳတုိ႔ကိုေပါင္းစပ္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ရတယ္ေလ။

ဒီေန႔မွာေတာ့.....သူ....
ဘယ္ဆီကိုေရာက္႐ွိသြားခဲ့တာလည္း.......
ဘယ္ဆီကို ေ႐ွာင္ပုန္းသြားခဲ့ရတာလည္း....
အေျဖတစ္ခုကို က်ေနာ္႐ွာေဖြမေတြ႔႐ွိခဲ့ရေပမယ့္
ေသခ်ာတာတစ္ခုက သူနဲ႔က်ေနာ္အဆက္အသြယ္ လံုးဝျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ေသခ်ာတာတစ္ခုက သူေရာ က်ေနာ္ပါ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနၾကရပါအံုးမယ္....

က်ေနာ္နဲ႔သူဆိုတာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းအတူတူႀကီးျပင္းလာၾကရတဲ့ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္ခဲ့ရေပမယ့္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ႏွစ္က မွက္မွက္ရရ ႐ွစ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ကပါ။
အဲ့ဒီေန႔က သူနဲ႔က်ေနာ္ လူခ်င္းဝင္တိုက္မိရာက ခင္မင္သြားခဲ့ရတာပါ။ ခင္မင္သြားတယ္ဆိုလို္လည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီးခင္မင္သြားခဲ့ရတယ္လို႔မထင္ပါနဲ႔ သူေရာက်ေနာ္ပါ ျဗဳန္းကနဲဆို လူခ်င္းဝင္တိုက္မိတာဆိုေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးေဒါသေတြထြက္ၿပီး ရန္ေတြ႔ေတာ့မယ့္အမူအရာျဖစ္သြားခဲ့ရတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းၿပီး ဆြဲခဲ့ တားခဲ့ရပါေသးတယ္။ အမွန္တစ္ကယ္မွာ က်ေနာ္တို႔လည္း ရန္မျဖစ္တက္ စိတ္မဆိုးတက္ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနတက္တဲ့သူေတြပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒါသထြက္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကဒီလိုပါ။ က်ေနာ္ေရာ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက ၿပိဳင္ဘက္ေတြပါ အျခားေတာ့ၿပိဳင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ အဆင့္အလိုက္ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးရမယ္ဆိုၿပီးၿပိဳင္ၾကတာပါ။ အဆင့္တစ္ရတဲ့သူကေတာ့ ေအးေဆးညိမ့္ေနလို႔ရတာေပါ့။ အဆင့္ ႏွစ္ သံုး ေလး သမားေတြက တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ဝယ္ေကြၽးၾကရတာပါ။အဆင့္ဆိုတာကလည္း အျမဲတမ္း တစ္ႏွစ္သံုးေလးမွာ ပံုေသမွက္လို႔မရတာမို႔ အဆင့္အနည္းအမ်ားေပၚမွာသာမူတည္ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးေစခဲ့တာပါ။ မတရားတာလည္းမျဖစ္ရေလေအာင္ ကိုယ့္ထက္အဆင့္သာတဲ့သူတစ္ဦးကိုပဲ ဝယ္ေကြၽးရတဲ့ပံုစံ ၿပိဳင္ၾကတာပါ။သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အဆင့္အေကာင္းဆံုးသူကေတာ့ ပိုက္ဆံမကုန္ပဲ မုန္႔စားႏိုင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဘာကိုဝယ္ေကြၽးရမလည္းဆိုလည္းသတ္မွက္ထားၿပီးသားပါ။ က်ေနာ္တို႔မွာ က်ေနာ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက စုစုေပါင္း ငါးေယာက္ပါ။ အမွန္က က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္စလံုးက ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတဲ့သူတစ္ေယာက္မွမပါၾကပါဘူး။ မိဘရဲ႕အလုပ္ေလးေတြဝိုင္းကူၾကရင္း ေက်ာင္းစာသင္ၾကားရင္း အတန္းထဲမွာ ကိုယ့္ကကိုယ္ ၿပိဳင္ပြဲေလးကိုဖန္တီးထားၾကတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲသေဘာတရားအရ ႏိုင္တဲ့သူက ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ပိုက္ဆံမေလာက္ငွတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ငါးေယာက္စာ အစားအစာေတြကို အိပ္နဲ႔သာ ဝယ္ယူၿပီး မုန္႔ေစ်းတန္းနဲ႔ အနည္းငယ္လွမ္းတဲ့ေနရာမွာ ခြဲေဝစားေသာက္ၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဆင့္နည္းတာမ်ားတာေတြထက္ လက္ထဲ႐ွိတဲ့ မုန္႔ဖိုးေလးေတြကို စုေပါင္းၿပီး ဝယ္စားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဆိုင္မွာလည္းအေႂကြးဆိုတာမ႐ွိေစရပါဘူး။မ႐ွိရင္ ႐ွိသေလာက္နဲ႔သာ သူငယ္ခ်င္းေတြေဝမွ်စားေသာက္ၾကပါတယ္။ က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ဘဝဟာ ၿပိဳင္ဘက္ေတြဆိုတာ တိုးတက္ေကာင္းမြန္တဲ့အလုပ္ေတြကို ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ၾကရင္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပိုမိုထူးခြၽန္လာၾကရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔လည္း ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ႐ွစ္တန္းအရြယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြဆိုေပမယ့္ စာေတာ္ၾကတယ္ သူငယ္ခ်စ္ေတြစည္စည္းလံုးလံုးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတာေတြေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ အေလးထားျခင္း ခ်စ္ခင္ျခင္းေတြကိုခံၾကရပါတယ္။ မမွန္မကန္လည္းမလုပ္တက္ပဲ မဟုတ္မခံစိတ္ဓာတ္ေတြလည္း႐ွိၾကတာမို႔ ရန္မျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ စကားစစ္ပြဲေတြလည္း ဆင္ႏႊဲၾကရပါေသးတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ လူခ်င္းဝင္တိုက္မိတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ ဝင္မတိုက္မိခင္အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းငါးဦး စုေပါင္းထားတဲ့ေငြေၾကးေလးနဲ႔ စားစရာေလးေတ့္ကိုဝယ္ယူထားတာကို မုန္႔ေစ်းတန္းနဲ႔ခပ္ေဝးေဝး ေက်ာင္းဝန္းႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာ အရိပ္ရတဲ့သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ စာက်က္ရင္းစားၾကမယ္ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္လာမိၾကရင္း တိုက္မိၾကတာပါ။ သူနဲ႔တိုက္မိလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝယ္လာတဲ့စားစရာေတြဟာ ေျမျပင္ေပၚကိုအကုန္ ပြစာက်ဲလ်က္က်ကုန္ရပါတယ္။ မ႐ွိစုမယ့္စုေလးနဲ႔ဝယ္ထားတာေလးေတြဆိုေတာ့ ႏွေျမာေဒါေသာျဖစ္မိသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေကာင္မေလးဘက္ကေတာ့ သူကိုင္လာတဲ့A4စာရြက္ေတြ ေျမေပၚျပန္႔က်ဲကုန္လို႔ ေဒါသထြက္သြားရပံုပါပဲ။ ႏွစ္ဦးသား ေဒါသထြက္ စကားမ်ားၾကေတာ့မယ့္အေျခအေနကေန ခ်က္ခ်င္း တိတ္ဆိတ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက အနီးနားကိုေရာက္လာလို႔ပါပဲ။ ဆရာႀကီးက အေျခအေနကို ရိပ္စားမိဟန္တူပါတယ္ က်ေနာ္တို႔ဆီကို တိုက္႐ိုက္ပဲေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတို႔အဖြဲ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို ေကာင္းေကာင္းသိတာမို႔ က်ေနာ့ကုိ
"သား..ေဝမင္း စိတ္မဆိုးနဲ႔ကြ အခုမင္းနဲ႔တိုက္မိတဲ့သူကေတာ့ အျခားမဟုတ္ဘူး မင္းတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ၿပိဳင္လို႔ရတဲ့ မင္းတို႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္အသစ္ပဲ... စိတ္မဆိုးပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကေနာ္ သား....
သူက အခုမွ ဒီေက်ာင္းကိုေျပာင္းလာတာပါ။ ဒီေန႔မွာ အျခားအခန္းမွာခဏထားထားေပမယ့္ အရာရာမွာ တိုးတက္လာေစဖို႔ မင္းတို႔႐ွိတဲ့ Bခန္းဆီကို မနက္ျဖန္ၾကရင္ စာရင္းေပးၿပီး ေျပာင္းခိုင္းလိုက္မယ္။ သူ႔အမည္လည္းမွက္ထားေပါ့...
ဒီသမီးေလးရဲ႕အမည္က ျဖဴႏွင္းတဲ့။ သေဘာလည္းေကာင္း သည္းခံစိတ္လည္း ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေပနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ေတာ့ သည္းမခံတက္ဘူး။အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္မျဖစ္ရေလေအာင္ ဆရာက လာၿပီးတားရတာပါ။...
သမီးေလး ျဖဴႏွင္းကလည္း မွက္ထားအံုးေနာ္ ဒါသမီးရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာမယ့္ ေဝမင္းတဲ့”....

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက က်ေနာ္တို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကဖို႔ပါမွာၾကားရင္း ေက်ာင္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ ျဖဴႏွင္းတို႔အဖြဲ႔ပဲ စကားေျပာရင္းက်န္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျဖဴႏွင္းကေတာ့ ခုနက လြင့္က်သြားတဲ့စာရြက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ေရာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါဝိုင္းဝန္း ေကာက္ေပးခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္တာမို႔ အဆင္ေျပသြားခဲ့ေပမယ့္ လြင့္က်ျပန္႔က်ဲသြားတဲ့က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အစားအေသာက္ေတြကိုေတာ့ အမိႈက္ပံုးထဲ အခုမွ ထည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕အမိႈက္ကေတာ့ ကိုယ္ပဲ႐ွင္းၾကရမယ္မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ေက်ာင္းရဲ႕ပတ္ဝန္းက်င္ သာယာလွပေရးအတြက္က ေက်ာင္းသားတိုင္းမွာတာဝန္႐ွိတယ္မဟုတ္ပါလား။

က်ေနာ္တို႔ စားစရာေတြစားစရာမ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ ျဖဴႏွင္းကုိ က်ေနာ္ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
"ျဖဴႏွင္းေရ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာေနာ္ က်ေနာ္တို႔စိတ္ေလာလို႔ျဖစ္သြားရတဲ့အတြက္ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ”
”ဪ မဟုတ္တာပဲ ကိုေဝမင္းရယ္ က်မတို႔ဘက္ကလည္းမွားတာပါပဲ ဒါေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ေက်ေအးလိုက္ၾကမယ္ေလေနာ္” တဲ့......

က်ေနာ္တို႔လည္း ဝမ္းသာစြာနဲ႔ပဲ မနက္ျဖန္မွာ တစ္ခန္းထဲအတူတူစာသင္ၾကရမယ့္ အတန္းသူအသစ္ေလးကို ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္က်ေနာ္တို႔ စားစရာေတြမ႐ွိေတာ့ ငတ္ၾကၿပီေလ။ မတက္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီးလွည့္အလာမွာေတာ့
ျဖဴႏွင္းက က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းေခၚပါတယ္။
"ကိုေဝမင္းေရ ကိုေဝမင္းတို႔က ဒီတိုင္းသြားျကေတာ့မလို႔လား က်မတို႔အေလ်ာ္ေပးရအံုးမယ္ေလ ”
က်ေနာ္သိပ္ၿပီး သေဘာမေပါက္လိုက္ပါဘူး က်ေနာ္တို႔ေတြခ်င္း ေက်ေအးေပးခဲ့ၾကၿပီပဲေလ။

ဆက္ရန္......

ဖတ္႐ွဳေပးလို႔က်ေနာ္ @koayezawမွ
ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Writer- Moe Hlwan Thu

Post - @koayezaw