Wilma - de vissende beren van Brooks Falls

(Wat voorafging: Als in het slechtste scenario vond Wilma, bij thuiskomst uit het ziekenhuis, de ontsnapte slang terug in het hok van haar lievelingscavia Soa. Dit keer veroorzaakte het reptiel geen shock maar de wederopstanding van Wilma)

Er bestaat een Amerikaans gezegde dat zich (ongeveer) laat vertalen als: De hand die de wieg wiegt, is de hand die over de wereld heerst.*
Hoe Wilma daarover denkt? De hand die de wieg wiegt, moet weten wanneer het tijd is zichzelf uit die functie te ontslaan.

Als heel gezin zitten ze aan tafel. Wilma naast Wolfgang, Julia en Rover daar tegenover.
Wilma praat over haar schrijfdrang en over welke obstakels in de weg van de grote roman staan. Boodschappen doen, poetsen, taxichauffeur zijn, koken en de hond uitlaten, Wilma wil hulp.
‘Maar,’ probeert Rover. ‘Wij moeten naar school en papa werkt. Jij doet niets en we hebben geeneens een hond.’
‘Die hond is bij wijze van spreken,’ besluit Wilma. Ze schuift haar stoel naar achteren en staat op. Ze loopt naar de gang. Daar staan de drie uitklapbare wasmanden waarvoor ze vanmorgen speciaal naar Ikea is gereden.

‘En naast de wasmachine hangt een briefje waarop de graden en knoppen staan uitgelegd.’ Met een stralende lach, die overigens niets met zelfgenoegzaamheid te maken heeft, kijkt Wilma haar voormalige werkgevers aan.
‘Ik ben pas twaalf,’ protesteert Rover.
‘Bijna dertien.’
Julia richt haar telefoon op Wilma.
‘Weg dat ding!’
Maar Juul heeft de foto al genomen. ‘ #Feminisme2punt0 of #dietijdvandemaand ’, mompelt ze, terwijl ze op de toetsen van haar telefoon tikt.
Wilma kijkt naar Wolfgang. Een blik in zijn vermoeide ogen is genoeg om te besluiten dat ze hem straks, of later in bed, zal zeggen dat zijn was heus welkom is in haar mand.
Die man werkt zich natuurlijk wel een slag in de rondte om iedereen in het bedrijf, wat zo’n familie toch is, te voorzien van alles wat nodig is voor een meer dan modaal leven. Daar moet Wilma verder niet flauw over doen.
‘Joh, over een week is mama weer normaal,’ hoort ze Juul nog net troostend tegen Rover zeggen, als ze zich naar haar schrijfkamer begeeft.

Maar één keer toetst Wilma de zoektermen, witte haai-zuid Afrika-bejaarde vrouw, in op Google. Dan is het tijd voor het hogere doel en opent ze een nieuw word-document.
“Op zoek naar geluk stapte Geneviève in zomaar een trein”, tikt Wilma. Het moet haast zijn, dat voor zoveel pretentie de backspace-toets is uitgevonden.
“Het reptiel siddert van angst als Karen haar mond opent en de kop van het dier in haar bek neemt”.
Ze probeert nog wat zinnen, maar begrijpt zelf maar half wat ze ermee wil vertellen.
Wilma zucht. Wat gebeurt in haar leven dat in romanvorm interessant is voor willekeurige lezers? Niets, denkt ze. Ik beleef niets.

Het is nog een geluk dat via internet een avontuurlijke trektocht door de noordelijke wildernis van Alaska, inclusief een bezoek aan de vissende beren van Brook Falls, makkelijk is geboekt.

bron foto: https://www.snp.nl/reis/alaska/southwest-katmai-national-park

xThe hand that rocks the cradle, is the hand that rules the world

redactie: doornoor

Wat leuk dat je Wilma hebt gelezen. Wilma mag worden gedeeld en haar je duimen geven mag ook. Wil je Wilma vanaf het begin lezen, klik dan op de link @rsauerschnig