هیڅ غرور نه لرو، خو که چا غرور وکړ هماغلته ورته خپل نشتون ور ډالی کوم

انسان چې کله په ژوند کې لږ څه هم تر لاسه کړي، نو د غرور ازموینه ورسره راشي. ځینې خلک خپل ارزښت د خپلو اخلاقو، صبر او خاموشۍ له لارې ښيي، او ځینې بیا د غرور په ژبه خبرې کوي. دا خبره چې “هیڅ غرور نه لرو، خو که چا غرور وکړ هماغلته ورته خپل نشتون ور ډالی کوم” د همدې فکر ژوره څرګندونه ده. دا جمله د جګړې اعلان نه دی، بلکې د ځان د ساتنې یو باوقاره حد دی.

غرور تل له شور سره راځي. هغه څوک چې غرور کوي، غواړي ځان لوی وښيي او بل وړوکی کړي. خو باوقاره انسان ته دا اړتیا نه وي. هغه پوهېږي چې خاموشي هم ځواب دی، او نشتون هم یو پیغام لري. کله چې انسان له داسې ځایه ووځي چېرته چې عزت نه وي، نو دا کمزوري نه، بلکې شعور دی.

نشتون ځینې وخت تر حضور ډېر دروند وي. کله چې ته له چا ځان لیرې کوې، ته هغه ته دا نه وایې چې ته مهم نه یې، بلکې دا وایې چې زما سکون مهم دی. دا ډول پرېکړه په غوسه نه کېږي، دا د سوچ، تجربې او ځان پېژندنې نه راولاړېږي. انسان چې ځان وپېژني، نو نور د هر چا غرور ته ځواب نه وایي.

په ژوند کې ډېرې اړیکې یوازې ځکه خرابېږي چې یو څوک غواړي غالب واوسي. خو اړیکې سیالي نه ده، دا توازن دی. که یو لوری غرور کوي او بل لوری تل ځان ټیټوي، نو دا اړیکه اوږده نه ځي. ځکه احترام په زور نه ساتل کېږي، دا باید دواړو خواوو ته برابر وي.

دا خبره هم مهمه ده چې غرور پرېښودل اسانه نه دي. خو هغه څوک چې دا زده کړي، هغه د زړه له ډېر بوج نه خلاص شي. داسې انسان بیا د خلکو د خبرو، چلند او نظرونو اسیر نه وي. هغه پوهېږي چې هر څوک د ده د شتون وړ نه دی.

کله کله تر ټولو قوي ځواب دا وي چې هېڅ ځواب ور نه کړې. نه بحث، نه شخړه، نه وضاحت. یوازې یو ارام ګام شاته، او بس. دا نشتون چیغې نه وهي، خو ډېر څه وایي. دا وایي چې زه خپل حد پېژنم، او خپل سکون په ارزانه نه ورکوم.

په پای کې، دا جمله د تکبر نه، بلکې د وقار څرګندونه ده. دا وایي چې زه ځان کم نه ګڼم، خو ځان بې ضرورته هم نه مصرفوم. که څوک غرور کوي، زه جګړه نه کوم، زه روانېږم. او دا روانېدل، تر ټولو باوقاره انتخاب دی.