ابیاتی از بوستان سعدی

بوستان در کنار گلستان یکی از دو کتاب مشهور سعدی، از بزرگ‌ترین شاعران زبان پارسی، است. بوستان در قالب مثنوی سروده شده است و حاوی اشعار اخلاقی، پندآموز، و اجتماعی است. گفته می‌شود نگارش بوستان در سال 655 قمری پایان یافته است.

بوستان سعدی در سطح جهان نیز شهرت زیادی دارد و تا کنون به زبان‌های مختلفی ترجمه شده است. روزنامه‌ی انگلیسی گاردین آن را در شمار 100 کتاب برتر تاریخ بشر قرار داده است.

در زیر ابیاتی از بوستان سعدی را می‌خوانیم:

کسی گفت پروانه را کای حقیر،
برو دوستی در خورِ خویش گیر

رهی رو که بینی طریق رجا،
تو و مِهرِ شمع از کجا تا کجا؟

نگه کن که پروانه‌ی سوزناک،
چه گفت، ای عجب گر بسوزم چه باک؟

مرا چون خلیل آتشی در دل است،
که پنداری این شعله بر من گُل است