Czar Wodnika (Zapomnienie)

zapaliły się odbicia gwiazd
w tafli jeziora
zaszeleściły sukniami sitowia
łapiąc wiatr pełnymi falami
woda przemówiła w swoistym języku
(staw przemówił nabierając wody w usta)

stałam u brzegu wpatrzona w widnokrąg
szukając czegoś w zbyt ciemnej oddali
nasłuchując kroków
bicia serca
tajemnej muzyki

i nagle stało się i dzwony rozbrzmiały
przepaść rozstąpiła się w świetle księżyca
przetarłam oczy
czyż to już jest ranek
poczułam na sobie spojrzenie jej - Nocy
głęboko w sobie
i tak bardzo głęboko

co ja robię tu w lesie
nad wodą
w płaszcz wiatru odziana
w płaszcz mocy

na cóż mi wzrok wytężać
do bladego świtu
i wtem skrzydła
poruszył
jasnociemność zabrzmiała
rytmem prosto z mej duszy

i te kroki na wodzie
dłonie długie przejrzyste
włosy mokre i zimne
objęły nagłą falą roślinę

tę na brzegu co stała
tę wpatrzoną w horyzont
tę co drżała na wietrze
tę co mną być zaśmiała...

i jak długo noc by ta trwała
jak długo ona by śniła
gdybyś wtedy nie dotknął ramienia
(swym skrzydłem)