သူသိပါ​ေစ..

{သူသိပါေစ}

က်ြန္ေတာ္ဟာ ဦးေနဝင္းတို့ နိုင္ငံေတာ္ အာဏာရတဲ့အခ်ိန္နဲ့ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္မွာပဲ လူ့ေလာကျကီးထဲကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ က်ြန္ေတာ္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာေမြးျပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္နဲ့အတူ ျကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။

က်ြန္ေတာ္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ရဲ့ ေကာင္းေမြဆိုးေမြကို အျပည့္အဝခံစားရသူျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းေမြ ခံစားရတာကို တစ္ခါမွ မမွတ္မိေပမယ့္ ဆိုးေမြခံစားရတာ ကေတာ့ က်ြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းျခင္းပါပဲ။

က်ြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က က်ြန္ေတာ္တို့မိသားစုဟာ အလြန္ဆင္းရဲခဲ့ပါတယ္။ အဖာအေထးမ်ားစြာနဲ့ လွည့္ပတ္ဖံုးကြယ္လို့ မရေအာင္ ေဆြးေျမ့စုပ္ျပဲေနတဲ့ ပုဆိုး ဝတ္ရတာကို စကားထဲ ထည့္မေျပာပါဘူး။ လက္ရွည္ကေန လက္တိုလို့ေခါ္ရေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ေနျပီး ပံုမေပါ္, အေရအေရာင္မထြက္တဲ့ အကႌ် ဝတ္ရတာေလာက္ကိုလည္း စကားထဲ ထည့္မေျပာပါဘူး။ (ဒီေခတ္ကေလးေတြဆို ေနာက္ဆံုးေပါ္ ဖက္ရွင္ထင္လို့ လိုက္ျပီး အတုယူမွာေတာင္ ေျကာက္ရပါေသးတယ္။)

အဓိက က ဝဝလင္လင္ မစားရတာပါ။ စားရျပန္ေတာ့လည္း ျကမ္းတမ္းတဲ့ အစားအေသာက္မ်ားသာ စားရပါတယ္။ ပဲျကီးေလွာ္နဲ့ ထမ္းလ်ွက္ခဲဟာ အေမေစ်းသြားတဲ့ေန့၊ တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္သာ ေမ်ွာ္ခြင့္ရိွတဲ့ အေကာင္းဆံုး သြားရည္စာပါ။ ပဲျကီးေလွာ္ေလး လက္တစ္ဆုတ္ မျပည့္တျပည့္ကို မဲညစ္ေနျပီး တစ္ဝက္ေလာက္ျပဲက်ေနတဲ့ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ေပးခံရလို့ ေပ်ာ္ရြွင္သြားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ မ်က္နွာဟာ လျပည့္ညရဲ့ လဝန္းျကီးအလား ပါပဲ။

ဆန္ရွားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန့လည္စာကို ေျပာင္းဖူးနဲ့ေရာျပီးခ်က္တဲ့ ထမင္းကိုစားရပါတယ္။ ညစာကိုေတာ့ ဆန္ျပုတ္ေလာက္နဲ့သာ ေက်နပ္ရပါတယ္။ အိမ္မွာ အျမဲလိုလိုခ်က္တဲ့ လက္စြဲေတာ္ဟင္းက နွမ္းဘတ္ခ်က္ သို့္မဟုတ္ ငါးပိခ်က္ပါ။ ေက်ာက္ခဲလိုမာတဲ့ ထမင္းျကမ္းခဲနဲ့ ဆီမပါတဲ့ ငါးပိဖုတ္က အေကာင္းဆံုး breakfast ပါ။

အဲဒီလို ဆင္းရဲက်တ္တည္းတာဟာ က်ြန္ေတာ္တို့မိသားစုတင္ပဲလား ဆိုေတာ့၊ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရြာလံုးနီးပါးပါပဲ။ က်ြန္ေတာ့္စိ္တ္ထင္ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့တစ္နယ္လံုး၊ တစ္နိုင္ငံလံုးေတာင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

-------------------------------------------

မိမိတို့ရဲ့ တပည့္၊ တကာ တကာမေတြ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းျပီဆိုေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတြလည္း မေနသာပါဘူး။ မိမိတို့တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ပါဝင္ရေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီလို ရဟန္းသံဃာေတြထဲကမွ သူ့တပည့္ေတြရဲ့အေရးဟာ သူ့အေရးလို့ သေဘာထားတဲ့၊ သူ့ရပ္သူ ရြာသားေတြရဲ့ ဘဝဟာ သူ့ဘဝလို့ သေဘာထားတဲ့၊ က်ြန္ေတာ္တုိ့ရဲ့ ငယ္ဆရာ၊ သို့မဟုတ္ ေနေက်ာ္ဆရာေတာ္ဟာ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြရဲ့ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းမွုကို မျကည့္ရက္၊မျမင္ရက္နဲ့ အသည္းဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီခံစားခ်က္နဲ့အတူ ဆိုရွစ္လစ္စနစ္နဲ့ ဆိုးက်ိုးေတြကိုျမင္တဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ သူတတ္တဲ့ပညာနဲ့ အခုလို ရင္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ...

မ်က္ျမင္မွာ  ဉာဏ္တဲြလို႔
အနဲနဲ ႐ႈပါ။
ဆို႐ွယ္လစ္ လူ႔ရြာမွာ
ခု.အခါ  အမ်ား။
စားဝတ္ေနေရး  အၾကပ္ၾကဳံတယ္
ငတ္လိုက္ပံု ၿပိတၱာႏွင့္ မျခား။
ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာျပည္
ဆန္ဆီဟာ  မ႐ွား။
ငန္ျပာရည္ ငါးပိဆားမွာေတာ့
အမ်ားႀကီး ေပါႂကြယ္။
သင္တို႔တေတြ အတတ္ၾကဴးတာေၾကာင့္
မငတ္စဖူး ငတ္ရ႐ွာတယ္။
ဆို႐ွယ္လစ္ ဖုတ္သူငယ္ကို
ထုတ္ပယ္ကာ ေ႐ွာင္ပစ္မွ
ေနာင္တေခတ္ ျမန္ျပည္ခြင္
ေကာင္းဖို႔ရာျမင္။
ဇြတ္တိုးလို႔ မေ႐ွာင္ၾကဥ္လွ်င္
ေနာင္အစဥ္ ခက္မည္ပေလး။

သူ့ရဲ့ ရပ္သူရြာသား၊ တပည့္မ်ားအေပါ္မွာ ခ်စ္ရွာလြန္းတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ေခတ္ေကာင္းကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မရိွရွာေတာ့ပါဘူး။

အခုဆိုရင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ရဲ့ အေမြဆိုးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ့လြင့္ပ်ယ္လို့ သြားေနပါျပီ။

အခုဆိုရင္ သူ့ေက်ာင္းျကီးဟာလည္း ျပုျပင္မြမ္းမံျပီးလို့ လွပတင့္တယ္ ဝင့္ထည္နိုင္ပါျပီ။ သူ့ရဲ့ ေဆြးေျမ့က်ိုးပဲ့ေနတဲ့ ေစတီေတြ ေနရာမွာ သပၸါယ္လွပ ဖူးမဝတဲ့ ေစတီျကီးလည္း အစားထိုး ေနရာယူျပီးပါျပီ။

အခုဆိုရင္ သူ့ရဲ့ ရြာလမ္းမျကီးဟာ ျပန့္ျပူးညီညာလို့ ညဘက္မ်ားမွာဆိုရင္ လင္းထိန္ေနတဲ့ လ်ွပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားနဲ့ ပနံရလွပါျပီ။

အခုဆိုရင္ သူ့တပည့္ေတြဟာ ႏြားလွည္းကိုအသာထားလို့၊ ကား, ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ့ေတာင္ တဝီဝီ ျဖစ္ေနပါျပီ။

အခုဆိုရင္ အစားအေသာက္ေတြဟာ ေပါမ်ားရံုမက ထူးျခားတဲ့ နိုင္ငံျခား အစားအစာမ်ားပင္ စားေနရပါျပီ။

အခုဆိုရင္…..

 “အခုဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို့ရဲ့ တစ္သက္တာမွာ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ဝတ္ က်ြတ္ပါျပီဘုရား” ။

ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ေရာက္ရာ ဘံုဘဝမွ ျကားသိပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

  ![image](https://img.esteem.ws/72ghdr6nta.jpg)
@elay