LIHIM SA LIKOD NG MGA TITIK

Namulat ako sa isang malamig at nakanginginig na umaga. Napukaw ang aking diwa sa bukang liwayway na ubod ng ganda. Nakatunghay sa sinag
habang nangangarap na sana'y kasing liwanag nang pagsibol ng araw ang pag-asang natitira.

Dala dala sa isipan ang mga tanong kung dapat pa ba akong umusad at ituwid ang mga gusot sa aking sumusukong patnubay.

Nanunoot sa utak ang mga pagsubok na nagdaan. Ngunit batid ng aking pag-iisip na kailangan nang putulin ang tanikalang pumipigil sa nais kong gawin - ang lumaya.

Lumaya sa lahat ng panutong dapat sundin.
Lumaya sa bawat patak ng luhang nagmumula sa mapait na pasiya na kailangan kong gawin.
Maging malaya sa sariling multo na bumabagabag at nananakot sa nakahalukipkip kong lakas ng loob.

Nagsimula akong tumindig. Gamit ang dalawa kong pang-apak na nangangalay sa tagal ng pagkakatiklop. Sinubukan kong ihakbang ang mga paang wari ko'y walang lakas upang buhatin ang katawan kong hindi kayang bumangon mula sa hagupit ng sumpa ng kapalaran.

Pabahagya, nagawa kong makawala sa kahon na nagkukulong sa aking kaligayahan. Unti-unti kong sinuyod ang maputik na landas patungo sa kapatagan kung saan naghihintay ang mga salitang gagabay sa akin sa dapat kong patunguhan.

Tinahak ko ang daan habang bumubuo nang kathang-isip na ang dulo ng walang hanggang prusisyon na ito ay simbahan. Pinipilit himayin ang guni-guni na nagkukubli sa katotohanan, habang sinasalubong ng reyalidad na lalong nagpapahirap sa kagustuhan kong ipagpatuloy ang nasimulan.

Ako'y nadapa, natisod sa inaakalang pag-asa. Sumubsob sa dumi na iniwan ng mga kahayupang naunang dumaan. Sumadsad sa magaspang na lupang tinigang. Naramdaman ko ang hapdi at kirot ng galos na gumising sa aking natutulog na kamalayan.

Hanggang sa tumambad sa akin ang isang paraiso.
Paano nga ba ako nakarating dito?
Hindi ko alam.
Hindi ko namalayan na dinala ako dito ng aking mga panlakad.

Napakaganda.

Ngunit bakit hindi ko maintindihan.
Damang dama ko ang pinaghalong mga pighati at ligayang naitala sa bawat butil ng buhanging saksi sa mga kwento ng mga paang dumampi at humalik sa bawat daluyong ng dagat na nagsilbing tagapamayapa sa damdaming hindi maikubli ang nararamdaman.

Mga paang hindi magpapadaig at magpapapigil sa kalumbayang hatid ng malupit na pagkakataon o magpapaabuso sa tagumpay matapos ang isang delubyo.

Hinugasan ko ang mga sugat. Marahan kong nadama ang mga ngiting iginuguhit ng aking mga labing uhaw sa pagbubunyi habang kasabay na bumubukal ang luhang matagal ko ng itinatanggi.

Marahil ito rin ang nadarama ng lahat ng mga katulad kong nagpamula na rito. Hindi ko maintindihan. Magulo.
Kasingkahulugan ng bawat titik na nakatala rito, ang magbibigay liwanag sa nadarama ko.

---

---