เขาค่อยๆลืมตา .. เธอค่อยๆตื่น...
เขาค่อยๆลืมตา ..
เธอค่อยๆตื่น...
“เพิ่งตื่น .. ตายห่าล่ะกู” เขาตกใจ
“แย่แล้วฉัน ตื่นซะสายโด่ง” เธอลุกพรวด
เขาเห็นปฏิทิน
เธอมองนาฬิกา
“เอ้อ... ลืมไปวันนี้กูหยุดนี่หว่า”
“อ้าว วันเสาร์นี่นา ทำงานจนลืมหยุดจริงๆ”
มือเขายังกำเมาส์
มือเธอก็ยังกำโทรศัพท์
“นี่กูหลับคาเม้าส์ตัดต่อเลยเรอะเนี่ย 555”
“หลับคามือถือเลยเหรอ ดีนะอีเมล์จบพอดี 555”
เขาจิบกาแฟ
เธอกัดขนมปัง
“เออ ว่าง ทำไรดีวะ”
“ไม่ได้ว่างแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ..”
เขามองมือตัวเอง
เธอก็มองมือตัวเอง
นานแล้วที่มันไม่เคยว่าง เขาคิด
จำไม่ได้ว่ามือว่างล่าสุดเมื่อไหร่ เธอคิด
“ปกติงานล้นมือตลอด”
“ปกติมือไม่เคยว่างนี่เนอะ”
เขาเงียบ
เธอก็เงียบ
เขานึกถึงลูกโป่งในคืนนั้น
เธอก็นึกถึงลูกโป่งในคืนเดียวกัน
คืนนั้น ...
เมื่อนานมาแล้ว ...
“จับลูกโป่งมือนึง จูงเรามือนึงสิ” เธอพูดกับเขา
“เธอก็ถือลูกโป่งอีกมือสิจะได้จูงได้” เขาตอบเธอ
“เต็มสองมือพอดี 555” เธอขำและมองเขา
“มือนึงมีรัก อีกมือมีสนุก พอแล้ว” เขายักไหล่
“เสียดายมีแค่สองมือ” เธอพูด บีบมือเขา
“ก็พอแล้วเราไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว” เขาบีบมือเธอแน่นขึ้น
“แน่ใจเหรอว่า แค่นี้พอแล้ว” เธอถาม
“ไม่มาก ไม่น้อย พอดีแล้ว” เขาพยักหน้า
“อยากเป็นแบบนี้ไปนานๆ” เธอพูด
“แหงอยู่แล้ว” เขาขยิบตาให้
วันนี้ ...
ตอนนี้ ...
“ไม่มีลูกโป่งแล้ว” เธอมองมือที่ว่าง
“ความสนุกลอยไปแล้วสินะ” เขามองมือที่ว่าง
“ใครจะไปสนชีวิตคู่” เธอยักไหล่ใส่อีกมือที่ว่าง
“คนเดียวแบบนี้ก็ดีป่ะ?”เขาถามมือว่างๆอีกข้าง
“ยังมีงานต้องทำอีกเยอะเลย” เธอพูด
“มีภาระรออยู่อีกบานเลยกู” เขาพูด
“มือมันคงว่างแค่วันเดียว”
“พรุ่งนี้งานก็ล้นมืออีกแหละ”
“ไม่มีมือจับลูกโป่งแล้วล่ะ”
“ไม่มีคนให้จูงแล้ว...ว่ะ”
“ลูกโป่ง มันคงไปดีแล้วสินะ” เธอพูดแค่นั้น
“ขอให้ลูกโป่งที่หลุดไป ได้อยู่ด้วยกันเถอะ” เขาอธิษฐาน
เขายกกาแฟจิบอีกครั้ง
เธอกัดขนมปังอีกคำ
“นึกถึงตอนนั้น ...”
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ตอนนั้น มันก็ดีเนอะ”
เขายิ้มแห้งๆกับแก้วกาแฟ