โชคดีที่ได้คืนค่ะ แอนเคยทำหายตอนมาเที่ยวเวียดนามครั้งแรก
เดือนนั้นหนาวและฝนตก เราขี่รถมอเตอร์ไซต์เที่ยวกันค่ะ เลยต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า
และมัดไว้เบาะด้านหลัง วันนั้นเป็นวันที่เรามุ่งหน้ากลับฮานอย เพราะวันรุ่งขึ้นต้องบินกลับไทย
ระหว่างที่ขี่ไปเรื่อยๆ ก็เหลือบมองกระจกหลังเป็นระยะ เพื่อเช็คว่ากระเป๋ายังอยู่
แต่... พอผ่านหมู่บ้านหนึ่งไปเกือบ 5 กิโล เหลือบมองอีกที กระเป๋าเป้ใบเล็กหล่นหาย
เพราะฝนตกแล้วมันทำให้เชือกลื่นหรือยังไงไม่รู้ เหลือแต่กระเป๋าใบใหญ่
คราวนี้แหละ ... หยุดรถเลย ... เพื่อนก็นำหน้าไปไกลแล้ว ทำไงดี
เพราะจะตามเพื่อนให้ทันก็กลัวเกิดอุบัติเหตุถนนลื่น
จะลองย้อนกลับไปดู เผื่อเจอว่าหล่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง
เลยตัดสินใจเลี้ยวรถกลับเกือบ 10 กิโล ก็ไม่เจออะไรเลย
ทำอะไรไม่ถูก อีกทั้งต้องรีบเข้าเมืองก่อนค่ำ เพราะต้องหาที่พักด้วย
แถมไฟหน้ารถก็ไม่ค่อยสว่าง ถ้าขี่ตอนกลางคืนก็จะอันตราย
เลยตัดใจเลี้ยวกลับ มุ่งหน้าเข้าเมือง โดยที่ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนถึงไหนแล้ว
(ตอนนั้นขี่รถคนละกันกับเพื่อนแค่ 2 คน)

นานแค่ไหนไม่รู้ เจอเพื่อนรออยู่ที่ปั๊มแห่งหนึ่ง
เลยแวะจอดเล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟัง
เพื่อนเองก็เป็นกังวลอย่างมาก เกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุกับเรา
เพราะระหว่างทางบางช่วงก็ถนนไม่ดี กำลังมีการปรับปรุงพื้นผิวอยู่
เพื่อนก็บอกว่าวนกลับไปหาเราอยู่ แต่ไม่เจอเลยต้องมารอที่ปั๊มเพราะฝนตกและหนาวมาก

โชคดีที่เราเข้าเมืองได้ทันก่อนมืด หลังจากนั้นก็เปิดคอมฯ หาโลเคชั่นว่าเครื่องอยู่ไหน
เจอค่ะ เจอที่หมู่บ้านแห่งนั้นแหละ น่าจะมีคนเก็บได้ แต่คงกลับไปเอาไม่ทันแล้ว เกือบ 300 กิโล
พรุ่งนี้เช้าก็ต้องบินกลับกรุงเทพฯ แล้ว จึงต้องจำใจจบทริปด้วยความอาวรณ์
กระเป๋าเป้เล็กใบนั้นมีโทรศัพท์ 1 เครื่อง (ซิมไทย เลยโทรไม่ติดเพราะไม่ได้เปิดโรมมิ่ง) แบตสำรอง 1 อัน และพวกอุปกรณ์ชาร์จต่างๆ
คือได้โทรศัพท์พร้อมอุปกรณ์ครบเซ็ตเลย คุ้มสำหรับคนเก็บได้จริงๆ