"ธรรมชาติที่งดงาม"

ตอนกลางคืนลูกชายไลน์มาหา
บอกแม่ว่าให้พาไปเที่ยวไพรสัณฑ์
หรือแม่ว่าอย่างไรให้บอกกัน
แม่ตอบพลันงั้นรีบมาเดี๋ยวพาไป

สวัสดีค่ะเพื่อนๆในชุมชนสตีมอิทของเรา วันนี้ก็พบกันเช่นเคยนะคะ

เมื่อคืนวานนี้ ขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่นั้น ก็มีเสียงจากห้องไลน์ดังขึ้น ฉันจึงเปิดดู ปรากฏว่าลูกชายไลน์มาหา...

"แม่ ทุกวันนี้แม่ยังไปภู(ภูเขา)อยู่หรือเปล่า?"เขาถาม
"ถามทำไมเหรอลูก มีอะไรเหรอ"ฉันถามกลับ
"ก็ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ผมอยากระลึกถึงความหลังเมื่อครั้งยังเด็ก ผมเคยไปภูเก็บอีงอมกับยายเฒ่า ตอนนี้ผมอยากไปเที่ยวอีกครั้ง แม่จะว่ายังไง"
ยายเฒ่าที่เขาพูดถึงนั้นท่านเสียชีวิตนานแล้ว ท่านไม่ได้เป็นญาติหรอกค่ะ แต่บ้านเราอยู่ใกล้กัน ท่านชอบชวนเด็กๆแถวนั้นไปเที่ยวป่าบ้าง ภูบ้าง แต่ละครั้งก็จะมีเด็กๆไปด้วยประมาณ4-5คน ท่านเป็นคนแก่ที่แข็งแรงมาก ท่านจะไม่ชอบอยู่เฉยๆ ซึ่งตอนนั้นท่านอายุ70ปีแล้ว พอท่านเสียชีวิตลง ลูกชายฉันก็คิดถึงท่านและอยากไปเที่ยวภูอีกครั้ง สำหรับฉันแล้ว ความสุขของลูกก็คือความสุขของฉันเช่นกัน
"มาเลยลูก เดี๋ยวแม่จะบอกให้พ่อพาไป แล้วลูกจะมาตอนไหน"ฉันหมายถึงจะกลับมาบ้านน่ะค่ะ
"กลับพรุ่งนี้เช้าครับ เดี๋ยวผมจะไปกินข้าวเช้ากับแม่นะ "เขาตอบ
หลังจากนั้นก็เงียบไป ฉันก็นั่งเล่นมือถือต่อ ที่ว่าเล่นมือถือน่ะ...ก็เขียนโพสต์นี่หละค่ะ ดึกพอสมควรฉันจึงเข้านอน...

พอรุ่งเช้า ขณะที่ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่ ก็มีเสียงมือถือดังขึ้น ฉันจึงรีบไปรับ...
"แม่ มีอะไรกินบ้าง"เขาถาม
"แม่แจ่วปลาทู จี่พริกตำและก็ต้มหน่อไม้ ลูกจะกินอะไรอีกมั๊ย แม่ว่าจะซื้อเนื้อวัว แต่วันนี้เป็นวันพระ แม่กลัวว่าจะไม่มีขาย งั้นลูกซื้อไก่ย่างมาด้วยนะ"ฉันออกคำสั่ง

ฉันรู้ใจเขาดี นานทีปีหนเขาถึงจะกลับบ้าน กลับบ้านทีไร ฉันต้องไปซื้อเนื้อวัวแล้วนำมาทำเป็นคั่วไว้รอ เพราะเป็นอาหารโปรดของเขา เขาบอกว่าไปหาซื้อกินที่ไหนก็ไม่อร่อยเหมือนฝีมือแม่ เขาทำงานอยู่ชลบุรีค่ะ เขาเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์ มข.เเต่ตอนนี้เขาไม่ได้ทำงานประจำแล้ว เขามาทำงานเกี่ยวกับงานออนไลน์ประมาณ2ปีเห็นจะได้ ซึ่งถ้าถามว่า"ดีกว่างานประจำมั๊ย?"
ก็ดีตรงที่มีเวลาเป็นของตัวเอง ไม่ต้องรีบแข่งกับเวลา จะอยู่ที่ไหนก็ทำได้ อยากตื่นตอนไหนก็ได้
แต่ข้อเสียก็คือรายได้ไม่ตายตัว ได้มากบ้าง น้อยบ้างไม่คงที่ เขาทำงานบริษัทอยู่4ปี ตอนนั้นก็มีเงินส่งงวดรถ ส่งคอนโดและเหลือเก็บเล็กน้อย แต่หลังจากที่มาทำงานออนไลน์ แทบจะไม่มีเก็บ บางครั้งก็แทบจะติดลบ ฉันจึงบอกให้เขาหาสมัครงาน ซึ่งตอนนี้ก็ทำงานออนไลน์และสมัครงานไปด้วย

พอเขามาถึงบ้าน ฉันก็รีบหากับข้าวกับปลามาต้อนรับลูกชายด้วยความดีอกดีใจ สำหรับฉันแล้วลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉัน วันนั้นทั้งวันฉันจะไม่ทำอะไร ฉันจะอยู่และพูดคุยกับลูก ซึ่งสามีก็รู้ใจ
พอตกตอนเย็นฝนตกหนัก และก็ตกสวยงามซะด้วย เพราะไม่มีเสียงฟ้าร้องหรือฟ้าแลบแต่อย่างใด

พอตกตอนกลางคืน เรานั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน ทันใดนั้น!...ก็มีแมงเม่าค่อยๆทะยอยบินมาตรงบริเวณที่เรานั่งอยู่...
"แม่ ทำไมแมงเม่าเยอะจัง"เขาถาม
"ไม่เป็นไรหรอกลูก นั่นแหละมันถึงดูเป็นธรรมชาติดี"ฉันตอบพร้อมกับนั่งเล่นมือถือ เขาเองก็นั่งเล่นมือถือเหมือนกัน ซึ่งมันก็เกี่ยวกับงานของเขานั่นแหละ สักพักหนึ่ง แมงเม่าก็ไต่ตามตัวฉันเต็มไปหมด มันไม่กัดแต่ก็รู้สึกรำคาญ...
"ไปข้างในกันเถอะลูก แมงเม่าเต็มไปหมดแล้ว"ฉันพูดพร้อมกับใช้มือปัดแมงเม่าให้พ้นจากตัว
"อยู่ตรงนี้แหละแม่ มันเป็นธรรมชาติดี" เขาพูดยอกย้อนเพื่อทำให้ฉันขำ พอนึกขึ้นได้ฉันก็หัวเราะ
และในที่สุดเราก็แยกย้ายกันไปนอน

พอวันรุ่งขึ้น หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เตรียมเอาสิ่งของ ที่จะไปภู ซึ่งก็มีถุงย่าม มีด มะนาวและน้ำ สำหรับมะนาวโบราณว่าให้นำไปด้วยเพื่อป้องกันงูเงี้ยวเขี้ยวขอ จากนั้นสามีก็ขับกระบะ ซึ่งมีฉันและลูกชายนั่งอยู่ท้ายกระบะ กว่าจะถึงภูก็ต้องผ่านเข้าไปในป่า ซึ่งจะเป็นทางแคบๆพอรถวิ่งได้ พอมาสุดทางฉันก็เห็นมอเตอร์ไซด์จอดอยู่ พวกเขามาหาเก็บเห็ดกัน พอหาที่จอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรา3คนจึงเดินไปยังตีนเขาซึ่งก็ไม่ไกลเท่าไหร่นัก...ทางขึ้นภูจะเป็นทางที่คนเดินบ่อยจนเป็นช่องเล็กๆเฉพาะคนเดิน

พอเดินขึ้นภู แรกๆฉันก็คิดในใจว่าสบายมาก แต่พอเดินขึ้นสูงไปเรื่อยๆ เหงื่อออกเต็มไปหมด ส่วนลูกชายก็เดินห่างออกไปเรื่อยๆ สมกับที่เขาอยากมาชมธรรมชาติจริงๆ ด้วยความเป็นห่วงกลัวเขาจะหลงทาง ฉันก็รีบเดินหอบสังขารเพื่อเดินตามเขาให้ทัน สามีเดินออกหน้า ส่วนฉันเดินตามหลัง เราเดินไปเรื่อยๆจนทันเขาบนหลังเขา มองลงมาข้างล่าง ทิวทัศน์ช่างสวยงามจริงๆ

พอเราชมธรรมชาติเบิกบานใจแล้ว เราจึงชวนกันกลับ พอดีเจอคนที่มาเก็บเห็ด เขาก็ได้เยอะพอสมควร ส่วนเราไม่ได้อะไรเลย ได้เพียงความสุขที่เห็นลูกมีความสุข

พอลงมาใกล้จะถึงพื้นดิน สายตาของฉันก็มองไปเจอสิ่งหนึ่งเข้า บ้านฉันเรียก"เห็ดน้ำหมากหรือเห็ดก่อ" ฉันรู้สึกขำตัวเองที่มาภูเจอแค่เห็ดดอกเดียว555...

นี่แหละค่ะธรรมชาติของคนบ้านนอก จะอยู่ในเมืองในนานานแค่ไหน สุดท้ายก็ยังรักในธรรมชาติ
รักในบ้านเกิด

พูดพร่ำพรรณามานานแล้ว เพื่อนๆอาจจะตาลายเพราะเนื้อเรื่องยาวเหลือเกิน สุดท้าย ท้ายสุด ขอให้เพื่อนๆมีสุขภาพแข็งแรงกันทุกคนนะคะ สวัสดีค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและการติดตาม
"อบอุ่นทุกเวลา เมื่อเข้ามาสตีมอิท"