İşin sırrı kırmızıda durmak ve yeşilde geçmekte sanırım. Ama biz hep sarıda takılıp kalıyoruz, ne kırmızıyı görebiliyoruz ne yeşilde duyabiliyoruz. Dokunduklarımız bize yapıştırılan plakalar gibi. Ama biz o aracın içinden çıkmak ve yaya geçidi olmak istiyoruz. İnsanlar ezip geçsin diye değil, doğru yolu bulsunlar diye. Ama eziyorlar, zamanla da sarı ışık gibi sapsarı bir çamurla kaplanıyor üzerimiz.
Kırmızıda durabilsem yeşilde harekete geçebilsem hayatım yolunda olurdu sanırım. Sarıda bekledikçe bekliyor insan. Özellikle tembellik varsa yapışıp kalıyor. Yakınmam da bu zaten. Keşke beklemeyip harekete geçsem. Öncelikle harekete geçerken kırmızıda geçmeyi yeşilde durmayı bırakmalıyım. Doğru zamanda doğru işler yapmalıyım. Bu saatten sonra bunun için çabalamalıyım. Benim gibi insanlar kendilerine bir odak noktası bulup kurtulmalı bir an önce :D.
Gülücük koymana sevindim ;)