Ben Geceye Vurgunum

‪Ben Ayışığına vurgundum, bunu kimse bilmezdi.‬
‪Gizli gizli yakamozları seyrederdim tenhada, kimse görmezdi.‬
‪Hani bulur ya nehirler denizleri,‬
‪bulurdum ben de sensizlikte seni.‬
‪Ama;‬
‪yine de hasretim, hicrânım dinmezdi.‬
‪Ben karanlığa sevdalıydım oysa;‬
‪Bir bakış; kurşun gibi vurur, ağır yaralardı.‬
‪Gece koşardı imdadıma, merhemsiz yaralarımı sarardı.‬
‪Anladım, ben gecenin rengine aşıktım;‬
‪Siyaha sevdam bu yüzden.‬
‪Sevgilinin zülfü dedim; boynum büküldü, başım eğildi.‬
‪Bunu nasıl şerh edeyim.‬
‪Her gece karanlıktı ama, her karanlık gece değildi.‬
‪Ben hasretine meftundum;‬
‪Vuslat kapıyı çalar açmazdım.‬
‪Hicrân ateşi tutuştururdu gönül hanemi, küle döneceğimi bilir, yine de kaçmazdım.‬
‪Yanar, kavrulur, kor ateşlere düşer,‬
‪Yine de sînemi rüzgârlara açmazdım.‬
‪Ben sâki’nin elindeki kadehe müptelâydım.‬
‪Mey’i görmeden sarhoş olur, sır söylerdim.‬
‪Açılırdı perdeler, diyeti ölüm olan manayı seyrederdim.‬
‪Ben aslında Cemâl’e aşıktım.‬
‪Dilimle değil,kalbimle ismini anardım‬
Dönerken ateşin etrafında pervâne gibi, eteklerim tutuşur yanardım.
Su diye ateşe çağırırdın efsunlu sesinle, her seferinde yine kanardım.
Diyetinin cân olduğunu bile bile;
yine de dolanırdım sevdanın yollarında.
Elin tetikte hazır, mermi namlunun ucunda,
ben yine bilmem kaçıncı kez aşkla vurulur, ölürdüm kollarında...