Veda'ya Düşmek

Mevsim esintileriyle fısıldarken ayrılığı kulaklarına kuşların, gözyaşları ince ince süzüyordu bulutlar. En yoğun alışmalarda çekip gitmeye mecburlardı, sevdasına doyamadıkları maviliklerden. "Kal bende!"dese olmazdı gökyüzü, "Git!" demeyeyse dili varmazdı. Kanatlarını en uçlara kadar gere gere uçuyorlardı çaresiz kuşlar. Aynı yerde daireler çize çize. Bir veda anıydı yaşananlar ve son bir kez daha hissedebilmek için sarılıyorlardı içleri cızlayarak. Aheste aheste turlar atarkan gözlerini dikiyorlardı, istemeye istemeye gidecekleri diyarlara. Bakamadıkları için göğün yüzüne... Göz göze gelmemek için bulutlarla... Belki de kursaklarını tıkayan düğümü yutma çabasıydı bu. Gökyüzü, narenim derdi onlara. En güzel danslarını ettikleri bulutlarsa yarenim...Gel de git!  

Koşturarak geçen o baharla yaz, şimdi bir daha gelmek bilmezdi. Yanlış biliyordu herkes, kısalmayacaktı günler... Gökyüzü ayrılık son bulsun diye erken kapatacaktı kepenklerini. Bir an önce eksilsin takvim yaprakları, semalarında bulutlarla oynaşsın diye kuşlar. Geceye devredecekti görevi... Gece ki, ayrılık nöbetlerine alışkındı zaten. Yakardı ışıklarını şehrin içinin sıkıntısını geçiştirmek için, öyle kara kara düşünürdü. Dayanamadıkça hasretine kuşların, doya doya saramadım diye kükreyecekti gürül gürül gök. Saklayamayacağını bildiği için narenlerini kışın ayazından, dilinin ucuna kadar gelir, ama son hecede sesini yutardı, diyemezdi; "GİT'me!". 

Bulutlar... Yarenleri gidecek diye karalara bürünüyorlardı yavaştan. Belli etmek istemeseler de ellerinde değildi pamuk gibi sakin kalmak. Hızla bir o yana, bir bu yana turluyorlardı göğün kasvet çöken griliğini. Yarenleri olmayacaktı artık... Kahkaları geldikçe akıllarına cıvıl cıvıl, voltaları hızlanıp ayakları birbirine karışacaktı. Belki, arada bir bahar umuduyla yüzlerinin rengi açardı, ama yine de çok taşıyamazlardı göğüslerinde bu sancıyı. Siz yağmur derdiniz, onlar tutamayıp boşalınca kendini... Gel de bekle!