Kendime, dünyaya kızmanın hiç bi faydası olmadığını gördüm. Düşünmeye zaman ayırıyorum günde bir saat mesela düzenli olarak yapmıyorum bunu, yeni başladım ama zaman ayırınca ne düşüneceğimi baştan belirlemiş oluyorum. Bazı geçmiş sorunları düşünerek üstesinden gelebileceğimi sanıyordum ama hayır. Geçmişi, hataları düşünmek veya bu yüzden birini suçlamak hep aynı noktada tutmuş beni.
Düşünmek için ayırdığım saati böyle şeylerle boşa harcadım başta, sonra o yıllardır takıldığım noktadan ileri bir adım attım. Bunun heyecanını yaşıyorum. Belki herkesin bildiği şeyleri yeni keşfetmiş olsam da bi şeyleri suçlayıp rahatlamak yerine bir sonraki noktadan geriye bakmak güzelmiş.
Herkesin bildiği bir şey ya da uygulayabildiği bir şey olmadığı kesin ama öyle olsa da bir önemi olmazdı.
Düşünmek için özel zaman ayırıyorsan bunu daha seyrek yapmanı tavsiye ederim. Hafyalık ya da aylık yapabilirsin. Neyi yanlış yapıyorum ya da neyi daha güzel yapabilirim sorularını her gün soramazsın.
Birini ya da bir şeyi suçlamak da asla rahatlama getirmedi bana. Öfkeli olmak çok yorucu