ႏြံအိုင္ထဲမွ ၾကာပန္းေလးမ်ား

()

ေဝ့ခနဲ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေႏြေလ႐ူးက ျပြတ္ခဲေနေသာ တဲစုေလးမ်ားအၾကားမွ ျဖတ္သန္းလ်က္ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕ကို သယ္ေဆာင္လာသည္။ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ တဲစုေလးမ်ားက တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ။ ကြၽန္မေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ ေနာက္က်ိေသာ ေရေျမာင္းတစ္ခု။ ထိုေရေျမာင္းကိုျဖတ္ဖို႔ ခေနာ္ခနဲ႔ တံတားေလးတစ္ခုထိုးထားသည္။ ထိုတံတားေလးကို ေက်ာ္လိုက္လွ်င္ က်ဴးေက်ာ္နယ္ေျမကို ေျခခ်မိၿပီ။ ထိုတဲစုေလးမ်ားၾကားက တစ္ခုေသာ တဲတစ္လုံး မွာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းတစ္ခုရွိေနပါသည္။ ကြၽန္မ၏ ''အေရွ႕တံခါးအဝင္'' ဝတၴဳကို ႐ိုက္ကူးသည့္ ''ေရႊၾကာ'' ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္မဝတၴဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ အမည္မွာ ေရႊၾကာျဖစ္သျဖင့္ ထိုနာမည္ကို ႐ုပ္ရွင္နာမည္ အျဖစ္ယူလိုက္ျခင္းပင္။
ထိုဝတၴဳကိုမေရးခင္က ဒီလိုက်ဴးေက်ာ္တဲတန္းေတြကို ကြၽန္မေရာက္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခုအႀကိမ္က ဒုတိယအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ စာေရးဖို႔က တစ္ႀကိမ္၊ အခု႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ ေတာ့တစ္ႀကိမ္။

မညီညာေသာေျမသားမ်ားကိုနင္းကာ တဲစုေလးမ်ားၾကားရွိ လူသြားလမ္းေလးအတိုင္း ကြၽန္မေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလ့လာ စူးစမ္းလာခဲ့သည္။ အလို .. ကေလးေတြကမ်ားလွပါလား။ တဲငယ္ေလးေတြ၏ တံခါးဝမွာ။ လမ္းေပၚမွာ။ ကေလးေတြ ကေလးေတြ။ တခ်ဳိ႕က ႐ုပ္မလွ။ တခ်ဳိ႕က ႐ုပ္သန္႔သန္႔။ သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ညစ္ႏြမ္းေပေရလ်က္။ သူတို႔၏ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အသြင္သဏၭာန္ႏွင့္ ကြဲျပားစြာ ၾကည္လင္ေတာက္ပလ်က္။

႐ိုက္ကြင္းတည္ရာ တဲတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ ကေလးေတြေရာ လူႀကီးေတြပါ စုေဝးေရာက္ရွိေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔မဆူညံၾကပါ။ သူတို႔မတိုးေဝွ႔ၾကပါ။ သူတို႔အလိုက္ သိစြာပင္ ႐ိုက္ကြင္းကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ကိုသာ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနခဲ့မိ ပါသည္။ က်ဴထရံကြက္က်ဲ၏ အေနာက္ဘက္ဆီမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ား။ ရယ္ေမာေနေသာ မ်က္ႏွာေလးမ်ား။ ကြၽန္မက ဆံပင္ေဆးဆိုး ထားသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပံဳးျပၿပီး လက္ယပ္ ေခၚလိုက္သည္။ သူကခပ္ရဲရဲပင္ ကြၽန္မေရွ႕သို႔ေရာက္လာသည္။ သူ႔ဆံပင္က ခရမ္းေရာင္တစ္ရစ္၊ ေရႊဝါေရာင္ တစ္ရစ္။ အသားအရည္က ညိဳညစ္ညစ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကေလးဆိုတာကေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ရွိၿမဲ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။

''သား မင္းဆံပင္က ဘယ္မွာဆိုးတာလဲ''
''ကိုယ့္ဘာသာဆိုးတာ''
''ဟုတ္လား။ ေဆးက ဘယ္ကရလဲ''
''ဝယ္တာေပါ့။ တစ္ေရာင္ သုံးရာ၊ ႏွစ္ေရာင္ ေျခာက္ရာ။ ေျခာက္ရာဖိုးဆိုးထားတာ''
''ပိုက္ဆံဘယ္ကရလဲ''
''မုန္႔ဖိုးစုထားတာေပါ့''
''မုန္႔ဖိုးကဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ''
''တစ္ရာ''
''သားေက်ာင္းေနလား''
''ေနတယ္''
''ဘယ္ေက်ာင္းမွာလဲ''
''အမွတ္ (၇) ေက်ာင္းမွာ''

ကြၽန္မသူ႔ကို ေမးခြန္းေတြဆက္ေမးေနမိသည္။ သူကလည္း သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ေျဖသည္။ သူ႔အေဖက ပန္းရန္လုပ္သည့္အေၾကာင္း၊ ဧရာဝတီတိုင္း ဘက္ကေန ေျပာင္းေရႊ႕လာသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔နာမည္ေမးေတာ့ ခ်စ္ရင္ထူးဟုဆိုသျဖင့္ ကြၽန္မၿပံဳးလိုက္မိသည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့ေဝတဲ့။ ဆယ္ႏွစ္သမီး၊ စတုတၴတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ မုန္႔ဖိုးေလးရာရသည္ဟုဆိုသည္။ သူ႔အေဖက ေက်ာက္ထမ္းသမား။ သူက အနည္းငယ္ပိန္လွီေသာ္လည္း မ်က္လုံးေတြကေတာ့လွပသည္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ စြဲမက္ၿဖိဳးတဲ့။ နာမည္က အလန္း။ လူကလည္း လန္းဆန္းသြက္လက္ စကား ၾကြယ္သည္။
''သမီးတို႔က ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္၊ ႏို႔မို႔ ေလးေယာက္ ျဖစ္မွာ။ တစ္ေယာက္ကအဖတ္မတင္လို႔''
အံမယ္ .. ကိုးႏွစ္သမီးစ ကားေျပာတာက အသက္ထက္ပိုၿပီး ရင့္က်က္သလိုပါပဲလား။ ကြၽန္မသူ႔ကို သေဘာ က်သြားသည္။ ကြၽန္မသူ႔ကို ေမးခြန္းေတြထုတ္ေနဆဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္က ဖုန္းေလးကိုင္ကာ ကြၽန္မကိုဓာတ္ပုံ လာ႐ိုက္သျဖင့္ ကြၽန္မမ်က္ခုံးပင့္သြားမိသည္။ သူဖုန္းကိုင္ ပုံက အသားတက်ရွိလွသည္။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္မိ ျပန္သည္။ သူကလည္း သြက္သြက္လက္လက္ပင္ေျဖသည္။ သူ႔အသက္က ၁၄ ႏွစ္။ စတုတၴတန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္းထြက္ ထားသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ႏွင့္ မေဝးလွေသာ စက္မႈဇုန္ ထဲက ဗလာစာအုပ္စက္႐ုံမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ တစ္ေန႔ လုပ္ခ သုံးေထာင္ရသည္။ သူကိုင္ထားသည့္ဖုန္းကို သုံးေသာင္းႏွင့္ ဝယ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

ခဏၾကာေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ကြၽန္မကို စကားလာေျပာသည္။
''အစ္မတို႔ ဒီအခ်ိန္မို႔ ႐ိုက္လို႔ရတာ။ ညေနဆို တစ္ရပ္ကြက္လုံး ကက္ဆက္သံ၊ တီဗီြသံေတြ ဆူညံေနတာ။ အစ္မတို႔ ႐ိုက္လို႔ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး''
''ဟုတ္လား။ အိမ္တိုင္းမွာ တီဗြီရွိတာလား''

''ရွိတယ္ေလ''
သူက တီဗြီရွိတယ္သာေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္မ မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ ဘာတီဗြီမွမျမင္။ ကြၽန္မတို႔ထိုင္ေနသည့္ တဲထဲကို ေဝ့ဝဲၾကည့္မိေတာ့ ဘာပစၥည္းမွ မည္မည္ ရရမရွိလွ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားစင္ေလးကိုေတာ့ က်က်နန လုပ္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ျမင္းျဖဴရွင္နတ္စင္တစ္ခု။ အိမ္ျပင္မွာ ပဲခူးမယ္ေတာ္နတ္စင္တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အိမ္တစ္အိမ္ ဘုရားစင္တစ္ခု၊ နတ္စင္ႏွစ္ခု၊ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ နတ္စင္ေတြရွိၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။

''ဟိုမွာေလ အဲဒါတီဗြီေပါ့''
သူလက္ညႇိဳးၫႊန္ရာကို ၾကည့္မိေတာ့မွ portable တီဗြီ အျပားေလးကို သြားေတြ႕သည္။ သူတို႔ေခတ္မီၾကသားပဲ။
''ကြၽန္မတို႔ရပ္ကြက္က ညေန ၅ နာရီကေန ၁၁ နာရီ အထိ မီးစက္ေမာင္းေပးတယ္ေလ။ မီးထြန္း႐ုံပဲဆို တစ္ေန႔ တစ္ရာေပးရတယ္။ ဖုန္းအားသြင္းရင္ တစ္ေန႔ ၂ဝဝ၊ တီဗီြၾကည့္၊ ကက္ဆက္ပါဖြင့္မယ္ဆို တစ္ေန႔ ေလးရာေပး ရတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြက မီးစက္ဝယ္ၿပီး ေမာင္းၾကတာေပါ့။ တစ္ရပ္ကြက္လုံးအတြက္ မီးေပးဖို႔ မီးစက္ ေလးလုံးရွိတယ္''
''ဒီရပ္ကြက္က အိမ္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိတာလဲ''

''သုံးေထာင္ေလာက္ရွိတယ္''
အိမ္ေျခသုံးေထာင္ရွိေသာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ႀကီး တစ္ခု။ မီးစက္ေလးလုံး၊ ေရတိုင္က သုံးတိုင္၊ ေရတစ္တိုင္ကီကို ငါးရာက်ပ္။ မီးဖိုးက တစ္ရက္တစ္အိမ္ ၄ဝဝ ေတာ့ အသာေလး။ က်ဴးေက်ာ္မ်ားႏွင့္ စီးပြား ရွာတတ္သူမ်ားလည္း အဆင္ေျပၾကသားပင္။

''ကြၽန္မတို႔က ဧရာဝတီတိုင္း ဖ်ာပုံဘက္ ရြာက ေျပာင္းလာၾကတာေလ။ ရြာမွာစပါးအျပင္ တျခားဘာ စိုက္လို႔မွ အဆင္မေျပဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္ေနရာအတြက္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းကို ရပ္ကြက္လူႀကီးကို သြင္းလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံသုံးသိန္းနဲ႔ အိမ္တစ္လုံး ေဆာက္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ငွားေန ၾကတာအစ္မရဲ႕။ ဟိုဘက္မွာေတြ႕လား၊ အဲဒီအိမ္ေတြက အိမ္ငွားေတြ၊ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြက ေနရာဝယ္၊ အိမ္ေဆာက္ ၿပီး ငွားစားထားတာေလ။ တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းခြဲတဲ့''

က်ဴးထဲမွာေတာင္ သူ႔ခြင္ႏွင့္သူ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က်ဴးေတြအားလုံး ဧၿပီလမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ရေတာ့မည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရတက္ လာၿပီးေနာက္မွာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြမွာေနသည့္ အိမ္ေထာင္စုေတြကို စာရင္းေကာက္ၿပီး စမတ္ကတ္ေတြ ထုတ္ေပးသြားသည္ဟုဆိုသည္။ ငွားေနရသည့္ အိမ္ေထာင္ စုေတြလည္း စမတ္ကတ္ရသည္။ သူတို႔ စမတ္ကတ္ ေတြကို ကြၽန္မကိုထုတ္ျပသည္။ ထိုစမတ္ကတ္ျပၿပီး လက္ေဗြႏွိပ္လွ်င္ သူတို႔အိမ္ေထာင္စုဝင္ေတြ၏ ဓာတ္ပုံေတြ ေပၚလာမည္ဟုဆိုသည္။ ေနရာအစားေပးၿပီးမွ ေျပာင္းေရႊ႕ေစမည္ဆို၏။ သူတို႔အနည္းငယ္စိတ္ေအးပုံ ရေလသည္။
''နင္ လုပ္စားစရာရွားလို႔ ဒီအလုပ္ကိုမွ လုပ္ရသလား ဟဲ့။ နင့္ေၾကာင့္ ငါေသခ်င္တယ္ဟဲ့''

တစ္ဖက္တဲရွိ ႐ိုက္ကြင္းေပၚမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ အသံက ေဒါသတႀကီးလြင့္လာသည္။ ကေလးအားလုံးက ထိုျမင္ကြင္းကို မမွိတ္မသုန္ေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။

ျပည့္တန္ဆာမိန္းကေလးအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနေသာ ေဖြးေဖြး၏ အသံကတိုး႐ႈိက္႐ႈိက္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ၏သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရေသာ မိန္းမငယ္ေလး၏ ဇာတ္႐ုပ္ကို သ႐ုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ေဖြးေဖြးကို ကြၽန္မေငးၾကည့္ရင္းက ကေလးမ်ားဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ၾကက္သီးစိမ့္ျဖာသြားရသည္။ ကြၽန္မဘာကို စိုးရိမ္ေနမိပါလိမ့္။

ဟိုအေဝးက မလုံ႔တလုံက်ဴးေက်ာ္တဲငယ္ေလးထဲမွာ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးက သုံးႏွစ္အရြြယ္ကေလးကို ထိန္းေနသည္။ လူႀကီးေတြမရွိ။ သူတို႔ရပ္ကြက္မွာ လူႀကီး ဦးေရထက္ ကေလးဦးေရက ပိုမ်ားသည္။ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပ်မ္းမွ်ကေလးသုံးေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ ထင္သည္။ ေမြးဖြားႏႈန္းျမင့္သည္ဟုဆိုသည္။ ကြၽန္မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္သာယူမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသူမ်ား၊ ဖန္ျပြန္သေႏၶနည္းျဖင့္ ကေလးရရန္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ၍ ႏိုင္ငံျခားေဆး႐ုံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ႀကိဳးပမ္းၾကရသူမ်ား။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္၌ပင္ ကေလး မရွိပါ။

ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မအနီးတြင္ရွိေနသည့္ ကေလး တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ မ်က္ႏွာေလးေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ စရာပန္းကေလးေတြပါလား။ လွပေသာ ႐ုပ္ရည္ေလး မ်ား၊ ေတာက္ပေသာမ်က္လုံးေလးမ်ား၊ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာေသာ၊ သူစိမ္းေတြကို မေၾကာက္ေသာ၊ ရဲရင့္ ဖ်တ္လတ္သူေလးမ်ား။ သူတို႔သည္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း ထူးၿပီး ထုံထိုင္းမေန။ ဉာဏ္ရည္နိမ့္သည္ဟုလည္း ထင္စရာမရွိ။ စုတ္ခ်ာေသာ က်ဴးေက်ာ္တဲေလး မ်ားအၾကားတြင္ သြားလာေဆာ့ကစားရင္း၊ ရယ္ေမာရင္း အခ်ိန္တန္ထမင္းစားကာ ညဆို တီဗြီၾကည့္ရင္း သူတို႔၏ကေလးဘဝကို ေပါ့ပါးစြာ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔လည္း လူသားကေလးငယ္ေတြပဲေလ။ တျခား ကေလးေတြလိုပဲ သူတို႔မွာလည္း အနာဂတ္ရွိသည္။

သူတို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြကိုသိသည္။ စာေရးဆရာေတြကိုေတာ့ မသိပါ။ သူတို႔ တီဗြီၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စာမဖတ္ၾကပါ။ အနီးအနားမွာ စာၾကည့္တိုက္မရွိပါ။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာၾကည့္တိုက္ ရွိသည္ဆိုေသာ္လည္း ဆရာမကိုေၾကာက္၍ စာအုပ္ မငွားရဲဟုဆိုသည္။ ဘာေၾကာင့္ေၾကာက္သလဲဆိုတာ ကြၽန္မစဥ္းစားမရပါ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေတြကို ကေလးေတြက ေကာင္းေကာင္းအသုံးမခ်ႏိုင္တာလား။ ဆရာဆရာမေတြက ေကာင္းေကာင္းအသုံးမခ်ႏိုင္ တာလား။ အသုံးခ်ဖို႔အတြက္ ဘာအခက္အခဲရွိသလဲ။ ကြၽန္မ ဆက္ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိသည္ ဆိုသျဖင့္ ဝမ္းသာရေသးသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပင္ ေနေရာင္ျခည္သည္ ေဖ်ာ့ေတာ့လာကာ ညေနေစာင္းခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ႐ိုက္ကြင္းသည္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနခဲ့သည္။ ေနာက္မွလိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ကေလးေတြ ပိုမိုမ်ား လာသည္ဟု ထင္ရသည္။
ကြၽန္မသည္ ဆည္းဆာေရာင္ေအာက္တြင္ အျပစ္ကင္းစင္စြာ လွေနၾကေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ ခ်င္းစီ၏ မ်က္ႏွာေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ဒီကေလးေတြ ထဲကေရာ ႏြံထဲမွာၾကာေပါက္သလို တစ္ေန႔မွာ ထြန္းေပါက္ေအာင္ျမင္သူေတြ ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ ဘူးလားဟု ေတြးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အငဲ၏ သီခ်င္းစာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကို သတိရလာမိသည္။
''ႏြံအိုင္ေတြအလယ္မွာ မနစ္ျမဳပ္နဲ႔ ကေလးေလး ××× ႏြံအိုင္ေတြကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ ကေလးေလး''
ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိပါသည္။

@toelatt